We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
yzenthlay was de afgelopen tijd wat meer gefocust geweest op haar taken als Member. Prooi voorzien voor Orchis en Skadi, maar ook wel voor de moederpoezen en de kittens en daarna voor haarzelf jagen. Haar poot was inmiddels helemaal geheeld, maar ze bleef ermee trekken. Het deed geen pijn, het leek meer op een blijvend mankend letsel. De grote poes schudde haar vacht uit. De sneeuwvlokjes bleven er op liggen en maakte haar pels nog witter dan het al was. Haar blauwe blik gleed over het meer dat nu volledig bevroren was. Twoleg kinderen waren er met rare schoenen op haar het glijden, het was best mooi om te zien, al was ze een tikkeltje verdrietig dat de eendjes weg getrokken waren.
Sannemander>:) 227 Actief “Sometimes I believe in as many as six impossible things before breakfast.”
CAT'S PROFILE Age: 22 Moons Gender: She-cat ♀ Rank: Young one
Onderwerp: Re: My little duck wo 29 dec 2021 - 19:33
Terwijl ze naar haar weerspiegeling staarde viel het haar pas op hoe veel groter ze was geworden de afgelopen manen. Waar eerder een kleine pluizebol naar haar terug staarde stond er nu een volwassen kattin die in haar dikke lange pels gegroeid was. Hoewel deze nu hier en daar er maar gehavend uitzag. Daar waar diepe littekens rond haar nek en keel zaten was vacht nooit meer terug gegroeid. Het waren donkere plekken op haar licht gekleurde pels, donkere plekken in haar gedachten. Ze dacht nog vaak terug aan die dag, vaker dan ze zou willen. Vaker dan ze haar moeder gunnen wilde. Ze zuchtte zachtjes, liet de adrenaline rustig door haar aderen stromen terwijl ze haar kop ietwat schudden. Ze was bang geweest, doodsbang. Ze had gehuild, geschreeuwd haar moeder vervloekt. Ze had gesproken met beelden van haar overleden siblings, weerspiegelingen uit een verleden die ze nooit meer terug zou krijgen. Ze had haarzelf uitgeput om haar gedachtes er van af te houden. Maar wat ze ook deed, waar ze ook wende of keerde. Er lag een diepe,brandende haat in haar hart. Een wrok waar ze maar niet van af kon. Ze had een smaak voor rechtvaardigheid te pakken gekregen. Een verlangen naar evenwicht in een wereld waar karma nog wel is op haar liet wachten. Waar je soms het recht in eigen poten nemen moest. Het was een recht dat ze meer dan zeker had. Want terwijl haar zusjes het leven ontnomen was, genood een egoist van het hare. Een moeder die geen emotie toonde toen ze het nieuws te horen kreeg dat haar dochters gestorven waren. Een moeder die hen als zwak wegzette en haar eigen dochter de nek door beet. Ze toonde geen spijt, geen pijn. Maar Cheriey zou er voor zorgen dat ze voelde wat ze voelen moest. Ooit. Maar niet alleen zij oh nee, er was nog een leader die een kopje kleiner gemaakt mocht worden, ooit.
De grote kattin hief haar kop op, haalde haar blik van het dikke ijs af. De wereld om haar heen was even te wit voor haar ogen, ze moest er voor knipperen. En pas bij de tweede keer waren haar ogen goed geoneg afgestemd om Hyzenthlay te zien staan. De ragdoll prikte haar oren naar voren bij het zien van de oudere kattin. Haar rots in de branding toen tijden lastig waren. Ze was er altijd voor haar geweest, net zoals Aegir dat was. Cheriey glimlachtte, schudden met een pas naar voren de nare gedachtes even van zich af. "Hyzenthlay!" begroette ze haar waarna ze ter begroeting kort haar kop tegen diens nek drukte. Het ging wat lastiger nu ze zo groot was. "Geen eendjes meer..." mauwde ze vervolgens met een blik op het meer. Haar stem hoewel niet somber, niet absent van een melancholisch ondertoon. Ze mistte de tijd van baby eendjes. Van warmte en vreugde. Toen was haar leven nog zo veel makkelijker, rustiger. Ze slikte, bracht haar blik terug op de oudere kattin. "Maar hey, je poot is helemaal geheeld!" mauwde ze glimlachend. "Wat goed"
Onderwerp: My little duck 
di 28 dec 2021 - 17:18
Terwijl ze naar haar weerspiegeling staarde viel het haar pas op hoe veel groter ze was geworden de afgelopen manen. Waar eerder een kleine pluizebol naar haar terug staarde stond er nu een volwassen kattin die in haar dikke lange pels gegroeid was. Hoewel deze nu hier en daar er maar gehavend uitzag. Daar waar diepe littekens rond haar nek en keel zaten was vacht nooit meer terug gegroeid. Het waren donkere plekken op haar licht gekleurde pels, donkere plekken in haar gedachten. Ze dacht nog vaak terug aan die dag, vaker dan ze zou willen. Vaker dan ze haar moeder gunnen wilde. Ze zuchtte zachtjes, liet de adrenaline rustig door haar aderen stromen terwijl ze haar kop ietwat schudden. Ze was bang geweest, doodsbang. Ze had gehuild, geschreeuwd haar moeder vervloekt. Ze had gesproken met beelden van haar overleden siblings, weerspiegelingen uit een verleden die ze nooit meer terug zou krijgen. Ze had haarzelf uitgeput om haar gedachtes er van af te houden. Maar wat ze ook deed, waar ze ook wende of keerde. Er lag een diepe,brandende haat in haar hart. Een wrok waar ze maar niet van af kon. Ze had een smaak voor rechtvaardigheid te pakken gekregen. Een verlangen naar evenwicht in een wereld waar karma nog wel is op haar liet wachten. Waar je soms het recht in eigen poten nemen moest. Het was een recht dat ze meer dan zeker had. Want terwijl haar zusjes het leven ontnomen was, genood een egoist van het hare. Een moeder die geen emotie toonde toen ze het nieuws te horen kreeg dat haar dochters gestorven waren. Een moeder die hen als zwak wegzette en haar eigen dochter de nek door beet. Ze toonde geen spijt, geen pijn. Maar Cheriey zou er voor zorgen dat ze voelde wat ze voelen moest. Ooit. Maar niet alleen zij oh nee, er was nog een leader die een kopje kleiner gemaakt mocht worden, ooit.