∆ Bloodclan [Elite] Ceremonie 13-7-2021 A Quiet Place

Enkele dagen waren verstreken en de rust was weer teruggekeerd bij de Tallpines. Ondanks dat de geur van Thunderclan weer verdreven was en het weer stonk naar bloed en rotting wist Orchis dat Thunderclan zich er niet bij zou laten zitten. De overwinning had hij dan ook niet gevierd ondanks de rest van de clan. Orchis was na de roep van Evenigglow op het oorlogsveld al zowat direct weer gaan nadenken voor zijn volgende stappen. De Tallpines was voor nu nog aan hen maar voor hoelang ging hij dit land nog claimen als de zijne? Hij had er al vaker over nagedacht over deze vraag en altijd was er uitgekomen dat hij dit stukje territory niet voor altijd wou hebben. Hoewel het net tegen de Twoleg Place aanlag was het alle gevechten die zouden komen niet waard. Orchis had namelijk iets beters voor de Elite in de gedachten. Iets wat hun veder zou brengen dan deze paar bomen. Hoewel hij er wat negatief opkeek had de Tallpines hun goed gediend en dat hield hij zeker in zijn achterhoofd. De overnamen was zeker niet voor niks geweest. Dit land was de redding geweest van zijn clan toen ze hun stabiliteit verloren waren in de meest strenge winter die hij had meegemaakt in zijn leven. Het had vlees terug op hun uitgehongerde lijven gebracht, de bomen hadden de kille winden gedempt en de barn waar ze nu in leefde was een centrale punt geweest voor de clan en onderdak. Hij herinnerde de nachten in het speeltuintje nog goed. Hij herinnerde nog alles nog als de dag van gister. Een clan achtergelaten in zijn klauwen toen deze in een puinhoop lag en keek hoe ze er nu bijzaten. Ze waren erdoor heen gekomen. Door hém. En zoals beloofd zou hij ze nog veder brengen. Vandaag zouden de eerste stappen weer in die richting gezet worden.

Orchis was al in hun tijdelijke kamp en hoefde maar een paar metertjes te lopen om bij de verhoging te komen. Zijn klauwen sprongen weer uit zijn hulzen toen hij aan de klim naar boven begon. In de tijd dat ze hier leefde waren er al sporen ontstaan van hun aanwezigheid. Klauwsporen en vlekken van oud bloed waren overal wel te vinden. Zo ook op de blokken hout waarop hij telkens klom; hij nam namelijk telkens dezelfde route omhoog. Ondanks het telkens iets beter ging bleef zijn geklauter sukkelig en vooral niet al te soepel. Nog steeds was hij Orchis. Nog steeds niet hét gezicht wat je zou verwachten van een clan als deze. De tom kwam met een klein pufje op het laatste blok en zette zijn kont neer. Ondertussen waren er al nieuwsgierige ogen op hem gericht en onder zijn spreekpunt aangesloten.

‘’Katten van de Elite!’’ Riep hij. Aankondigend aan de rest wie het nog niet opgevallen waren dat hij ze zou toespreken. Hij wou iedereen hier hebben die er was. Hij had namelijk veel dingen te vertellen die de Elite aanging. Oh hij voelde zijn hart alweer kloppen in zijn borst. De adrenaline licht opkomend terwijl hij nadacht over het plan die hij zo dadelijk in werking ging zetten. ‘’Een ceremonie is weer gewenst.’’ Begon hij. ‘’Deze is later dan gebruikelijk maar door de omstandigheden was het belangrijker om ons te focussen op andere zaken. Nu dat weer voorbij is en wij nog steeds de Tallpines bezitten is het tijd om onze nieuwe gasten te verwelkomen en de Young-One’s te koppelen aan hun nieuwe mentoren.’’ Orchis zocht door de menigte de nieuwe gezichten. ‘’Vele hebben ze al gezien en wellicht al gesproken maar toch zullen wij ze nogmaals en nu officieel welkom heette in de Elite.’’ Zijn lippen krulde op in een glimlach. ‘’Ze zijn ver gereisd om bij ons aan te sluiten. Herkomstig uit de bergen die zich de Tribe noemt. Saguine, Fawn en Love; Vanaf vandaag zal officieel jullie Trail van start gaan. Bewijs je tegenover ons dat jullie het waard zijn om hier te blijven...’’ Sprak hij. Zijn stem klonk vriendelijk en wellicht verwelkomend maar er lag een bepaalde ondertoon wat niet geheel te plaatsen was. Een kleine giechel eindigde zijn zin buiten hun bereik van hun oren. ‘’Jullie vragen misschien af wat dit inhoudt. De Elite heeft namelijk nooit een échte Trial gehad. In de weken dat ze bij ons leven worden de buitenstaanders getest als zij het in zich hebben om bij ons aan te sluiten. Ze worden in de gaten gehouden door zowel ons; als de rest van de Elite.’’ Zijn poot wees naar voren en ging de groep langs. Hij wees iedereen aan in een vloeiende beweging. Iedereen van de Elite zouden vanaf nu de nieuwelingen in de gaten houden. Zo had hij altijd oog op de nieuwelingen, kreeg hij informatie binnen die eventueel van belang was en gaf hij de clan het idee dat ze ook een stem hadden. Niet dat dus echt zo was. Orchis had namelijk altijd en voor áltijd het laatste woord. Híj nam de beslissing maar het kon geen kwaad als de groep dacht dat ze soms ook wat te vertellen hadden. In ieder geval, de tom liet voor de rest het addertje onder de grond voor zich. ‘’Nadat jullie drieën een test hebben afgelegd worden jullie gekoppeld aan een mentor. Zij zullen jullie veder helpen met het aanleren van de Elite manieren. In de tussentijd kan het echter geen kwaad om al wat dingen op te vangen. Zoals de regels bijvoorbeeld...’’ Adviseerde hij met een glimlach maar een korte dreiging lag in zijn mond. ‘’Voor nu slapen jullie dus buiten, in de laatste buiten ring.’’ De eerste doelwit als er gevaar kwam maar dat was voor nu zijn laatste zin over dit onderwerp. Er waren namelijk meer dingen die aandacht nodig hadden en mochten ze nog vragen hebben dan konden ze dat na de ceremonie altijd nog doen. ‘’Nu dit helder is gaan we veder op onze bloedverbinding.’’ Zijn blauwe ogen gingen naar de Young-One’s en één kitten die de leeftijd van 5 moons had bereikt. ‘’Yuki. Jij mag als eerste.’’ Hij wachtte tot hij naar voren kwam. ‘’En Stalked.’’ Zijn blik ging naar de grijze she-cat die onderdeel was geweest van de eerste witch hunt. ‘’Je hebt je Young-One verloren toen je weg was. Ik leg nu Yuki in jouw klauwen. In de tijd dat je weg was is het een traditie geworden dat mentor en young-one zich met elkaar verbinden in bloed. Zoals onze clan naam ook luidt: wíj zíjn Bloodclan!’’ Yuki had dit vast al meegemaakt bij een vorige ceremonie en hij verwachtte dat anders Nyra hem dit uitgelegd had. Hij verwachtte daarom dan ook dat de Young-One de leiding nam om zijn mentor een pootje te helpen met hoe het werkte. Toen ze klaar waren noemde Orchis de rest op: ‘’Nehzoda en Nelthilta.’’ Zijn ogen vingen enkel die van de witte she-cat op. ‘’Nelthilta.’’ Er lag een kriebeling in zijn buik toen hij haar naam uitsprak en haar blik vast had als een prooi. Hij had haar Hyezanthlay gegeven als mentor omdat hij de flame-point als één van de weinige katten zag als iemand die hijvertrouwen kon maar door haar blessure kon ze de dochter van Sirtlan nu niet veder helpen. Door de blessure van Hyenzanthlay was hij wat banger geworden voor de witte she-cat, hij had daaruit dan ook een nieuwe levensweg gevonden voor de Young-one. Echter moest ze nog leren hoe ze haarzelf verdedigen moest voor het geval hij dat niet kon. ‘’Jouw laatste lessen worden gegeven door Zmeura.’’ Toen hij de naam van de zwarte she-cat uitsprak gaf hij haar een klein knikje. Iets wat hij niet vaak deed. Maar Zmeura had zich tot nu toe goed bewezen tegenover hem. ‘’Nehzoda. Kauhu heeft aangetoond niet klaar te zijn om een Young-One op te leidde. Ik plaats jou daarom nu in de klauwen van Meg.’’ Hij kon veder niet eens spreken over Kauhu. Hij was teleurgesteld hoe bergafwaarts de tom was gegaan na de overnamen. Hij kon niet rekenen op iemand met half gebakken werk.

Orchis wachtte tot ze klaar waren en gaf iedereen een kort moment om alles op te slaan en weer hun plaatsen te vinden. De ceremonie was namelijk nog niet geheel voorbij. Het belangrijkste had hij namelijk als laatste bewaard. Het gene wat hem weer een dosis adrenaline gaf in zijn bloed. Hij had er zin in. Hij zou eindelijk veder gaan. Het werd tijd voor de Elite om groot te worden. ‘’Elite..’’ Begon de fragiele tom weer. ‘’Met de terugkeerde rust bij de Tallpines is het nu tijd dat ik mijn belofte waarmaak. In de tijd dat wij hier leven heb ik gezocht naar een onderkomen voor onze groep waar wij ons veder kunnen uitbreidde en grootster kunnen worden dan ooit ter voren.’’ Zijn blauwe ogen verduisterde zich met lust. Lust van macht. Lust van grootsheid. ‘’Ik heb deze plek gevonden. Dé plek waar de Elite vanaf vandaag zich veilig van elk mens en hun monsters kunnen voortleven maar ook meer. ‘’ Ja en meer.. Hij had al hele toekomstplannen voor zijn clan in gedachten. Zijn vacht kriebelde op zijn puntige uitstekende schouders. ‘’Om niet de Tallpines in één keer onbewaakt achter te laten gaan we ter werk met patrols die deze toekomstige haven zullen uitpluizen. Ik wil er zeker van zijn dat we alles van deze plek weten tot we er definitief naar vertrekken.’’ Mauwde hij veder. ''Hoewel wij niks vrezen is het nog altijd van belang dat we veilig zijn. We kunnen ons niet veroorloven katten kwijt te raken. Het is daarbij ook verboden alleen te gaan tot er groenlicht gegeven is door mij of Skadi.'' Hoewel hij er graag heen wou moest hij veilig blijven. Hij en de rest van zijn leger. Hij kon niet nog meer gewonden gebruiken. ‘’De eerste patrol zal geleid worden door mij en zal meteen na de ceremonie vertrekken. Een twee patrol zal zich aansluiten aan ons zijde. Zij die meewillen mogen zich meteen aanmelden. De volgende patrols worden gemaakt door Skadi- en mij na terugkeer. Je kunt je opgeven, of je wordt aangewezen.’’ Lichtte hij iedereen in. Je kon aangewezen worden maar jezelf aanbieden gaf natuurlijk pluspunten. ‘’Degene die niet meegaan krijgen de taak na de ceremonie te gaan jagen en te patrouilleren langs de Tallpines grens.’’ Er moest namelijk nog altijd gewerkt worden. Nu ook. Zoals altijd. Er was geen vrije middagen met Orchis op de troon.

‘’Dit was het dan weer voor vandaag,