Every Adventure Game Has A Stealth Mission

Langzaam zette Thornstar zijn poot neer. Als hij niet beter wist, zou hij zeggen dat hij gek was geworden. De volgende poot zette hij al net zo langzaam voor de andere. Eveningglow had hem op het hart gedrukt om alleen te gaan; ze vertrouwde alleen hem. Traag verplaatste hij poot nummer drie. Hoe pijnlijk het ook was om toe te geven, zijn eigen vertrouwen in zijn Clangenoten had ook een deuk opgelopen. Poot nummer vier kon nog niet goed neergezet worden: Zo stil mogelijk hinkte Thornstar vooruit door de Tallpines.

Hij had aan de grens al in een hoopje dennennaalden gerold om zijn geur te maskeren, en hij bad tot StarClan dat het genoeg was om hem onopgemerkt te houden. Hij mocht dan wel een leider met negen levens zijn, maar of dat voldoende zou zijn om in zijn staat een groep BloodClankatten aan te kunnen wist hij niet. Hij troostte zich met de gedachte dat een kat alleen een grotere kans had om onopgemerkt te blijven: en zeker een kat wiens vacht de bruine kleuren van het woud had.
Hij sloop verder en de indringende geur van BloodClan werd alsmaar sterker. Hij hoorde rumoer van vele katten verderop, maar hij was niet van plan om daar dichterbij te komen. Eveningglow was niet in het kamp gevonden, en Thornstar vermoedde daarom dat haar kittens daar ook niet zouden zijn. Behoedzaam ging hij verder, met zijn oren gespitst en zijn buik bijna tot aan de grond. Bij elke stap proefde hij de lucht om er zeker van te zijn dat er geen katten zijn kant op kwamen. Het vreemde was niet zozeer dat er geen katten zijn kant op kwamen, maar dat het leek alsof het geluid van vele stemmen en poten zich verder van hem weg bewogen – veel sneller dan dat hij zelf vooruit ging. Het was vreemd, maar hij was maar één kat en hij had een specifiek doel voor ogen. Hij kon dit vreemde fenomeen nu niet onderzoeken. Na enige tijd zag hij tussen de bomen door een tweebeengebouw, eentje die hij herkende van de vele keren dat hij in Tallpines was geweest. Het gebouw was onbewoond door tweebenen, en er was vrij weinig te vinden waar katten iets aan hadden. De geur van andere katten kwam hem tegemoet en Thornstar sloop naar een boom, op veilige afstand, en verstopte zich achter de stam om de situatie vanaf daar in te schatten.

Voor de grote, gehavende deur stond een BloodClankat op wacht. Thornstar kneep zijn ogen tot spleetjes. Een bewaker voor een nest waar niets van waarde te vinden was voor katten was nu niet bepaald vanzelfsprekend. Thornstar proefde opnieuw de lucht, maar de kattengeuren hier waren niet zo sterk als op de locatie in de buurt van het BloodClankamp. Hij kon niet uit de geur opmaken of er katten zaten in de schuur, maar als het al wel zo was, dan waren er niet genoeg katten aanwezig om de geur naar buiten te dragen. Thornstars vermoeden was duidelijk: dit kon weleens de plek zijn waar ze Eveningglows kittens verborgen hielden.

Hij dacht na over hoe hij dit aan kon pakken. Hij zou kunnen gaan kijken of er aan de zijkant een opening was, maar hij betwijfelde dat BloodClan zoiets over het hoofd zou zien. Een gat waar een volwassen kat doorheen kon was immers al helemaal een perfecte ontsnappingsroute voor kittens. Het leek er echter op dat StarClan aan Thornstars zijde stond: er kwam een andere BloodClanner aan die op dringende toon tegen de bewaker sprak, en beide katten renden weg in de richting van waar het kamp moest zijn. Verbaasd keek Thornstar hen na, waarop hij nog een paar minuten wachtte om er zeker van te zijn dat ze niet terugkwamen.

En ze kwamen niet terug. Hij waagde het erop. Voorzichtig zette Thornstar een stap naar voren, en nog een... dan durfde hij al wat te versnellen. Hij hinkte naar de deur toe. Vlug proefde hij de lucht – de subtiele, zachte geur van kittens kwam hem tegemoet. Andere geuren waren te oud om zich zorgen om te maken. Hij wurmde zich door de deuropening naar binnen en keek om zich heen terwijl zijn ogen wenden aan het donker. “Hallo?” fluisterde hij zo luid als hij durfde. “Kittens van Eveningglow? Zijn jullie hier?”


[Gesloten - @Bearkit en @Beetlekit ]

_{De dagen waren een sleur. Elke dag was ellendig van begin tot eind. De kaak van Bearkit was scheef gegroeid en deed pijn met elke beweging die hij maakte. Hij at nauwelijks. Het deed te veel pijn. Daarbij kreeg hij ook niet veel eten aangeboden van zijn ontvoerders. Hij wilde mama. Dat was het enige wat hij wilde en het enige wat hem dreef. Zijn eens zo heldere ogen waren nu glazig en leeg. Zijn kop lelijk vervormd, de tanden scheef. Zijn tongetje hing naar buiten door de stand van zijn kaak. Maar wat hem pas echt tot waanzin dreef waren de ratten. De ratten in de muren. Hij hoorde ze altijd. Krabbelen achter de bakstenen. Piepen in het donker. Op zijn derde nacht in deze schuur was hij wakker geworden van iets wat aan zijn pootjes snuffelde. Toen hij opkeek, had hij een rat gezien die twee keer zo groot was als hij. Een gitzwart wezen met ogen die hem deden denken aan de dood en lange tanden die tot op zijn bot konden doorbijten. Hij was gaan onmiddellijk gillen. Hij had zijn kaak pijnlijk open getrokken en gilde daarna niet alleen meer door angst maar ook door pijn. Sinds dien durfde hij niet meer te slapen. Maar nadat hij twee volle dagen wakker was geworden, had de uitputting hem tenslotte gegrepen in haar lange armen en hem de diepte in getrokken. En hij bleef ze maar horen. De ratten. De ratten in de muren. Was het enige wat hij nog hoorde. Zelfs toen een stem door het donker sneed. Een stem die hij ergens van kende al begreep hij niet waarvan. Bearkit kroop achteruit, zo dicht mogelijk tegen de muur aan als hij maar kon. Hij zou straf krijgen. Straf krijgen omdat ze hem pijn wilde doen. Dat vonden ze leuk. In het begin hadden ze nog gezegd dat de straffen gegrond waren. “Je ademt de hard,” of “Je blik bevalt me niet!”. Tenslotte werd het “Omdat je lelijk bent”, “Omdat smerige clankatten straf verdienen” en “Omdat ik dat leuk vind.” Omdat ik dat leuk vind. Bearkit kneep zijn ogen stijf dicht toen hij de stem “”Kittens van Eveningglow? Zijn jullie hier? ” hoorde sissen. Nee. Hij was hier niet. Het gekrabbel in de muren zwol aan. Het krabbel van de ratten in de muren.}

Ze had het koud. Ze had het al dagen zo koud. Buiten was de wereld opgewarmd door zonnestralen die bloemen lieten bloeien, maar haar kleine lichaampje bleef als bevroren. Rillend en wanhopig tegen haar broertje aangekropen, haar lijfje in een laatste, wanhopige poging nog beschermend over hem heen gegooid terwijl haar hoofd bleef ijlen van een heftige koorts. De scheur in haar oor was gaan ontsteken, samen met veel van de andere wonden die haar waren toegebracht. Haar rib stak pijnlijk in haar borstkas, maar ze voelde het al bijna niet meer. In heldere momenten zag ze het gezicht van haar broertje, hoe zijn tanden schots en scheef stonden. Dan wist ze nog waar ze was, kon ze nog hopen dat haar moeder leefde en dat Birdkit er nog was. Maar wanneer haar hoofd begon te bonken en ruis haar oren vulden dacht ze soms kort dat ze weer buiten waren. Dan zag ze haar moeder voor het eerst glimlachen, terwijl ze Birdkit overwon in een van hun speelgevechten. Dan zag ze hun springen tussen de stofdeeltjes in het licht. Andere keren kwam Orchis haar halen. Dan vertelde hij dat Bear dood was, en Birdkit hem zou volgen. En dat ze niets kon doen. Dat al haar vechten en slaan en alle straffen en al het jammeren niet genoeg was geweest. Maar meestal hing ze tussen het bewustzijn en onbewust zijn in. Dan kon ze alleen nog maar zichzelf tegen Bearkit aandrukken, zodat ze wist dat hij er nog wel was. Dat hij nog leefde, en dat ondanks alles zijn borstkas nog op en neer ging. Beetle was altijd de wildste van het stel geweest, maar haar ogen stonden glazig en toen ze de stem van een vreemde horen, kroop ze ineen. Er was weinig meer over van de dappere dodo, maar ze zou hem niet haar broertje mee laten nemen. Ze sloeg haar poten stevig om hem heen. Niet hem ook. Hem zou ze nooit meer verliezen

Het bleef stil. En toch, toch was de geur van de jonge katten te sterk om er vanuit te gaan dat ze weg waren. Thornstars ogen wenden ondertussen aan het donker en hij liet zijn blik door de schuur glijden. En daar, verderop, meende hij twee hoopjes tegen de muur te zien zitten. Twee hoopjes die weleens kittens zouden kunnen zijn. Hij voelde een rilling over zijn rug gaan. Angst, hier heerste een sfeer van angst. Nu hij duidelijker zag in wat voor omgeving de kittens al zo lang gevangen zaten kon hij het ze niet kwalijk nemen dat ze hem niet antwoordden. De arme jongen moesten wel denken dat ook hij een BloodClankat was, want wie kwam hier nu anders binnen? Thornstar besloot om nog niet dichter naar hen toe te gaan: Hij wilde niet bedreigend overkomen. “Beetlekit? Bearkit? Birdkit?” zei hij gedempt en zacht, maar hopelijk hard genoeg om verstaanbaar te zijn voor de kittens. “Jullie hoeven niet bang te zijn. Ik ben Thornstar, de leider van ThunderClan, en ik kom jullie hier weghalen. Jullie gaan naar huis, naar jullie moeder, naar onze Clan.” Even keek hij om naar de deur. Hij hoorde geen pootstappen buiten, maar vreemd genoeg wel een getik in de muren. Dat konden tenminste geen BloodClankatten zijn. Thornstar richtte zijn blik weer op de kittens achterin de schuur. “De bewaker is weg. Kom, we moeten snel zijn, ik weet niet of hij nog terug komt,” vervolgde hij, hopend dat hij overtuigend en vriendelijk genoeg klonk om de kittens uit eigen initiatief mee te laten komen. “Kom maar, en gebruik jullie neus... Is er ook maar één BloodClankat die ruikt zoals ik?”

_{In het duister bewoog iets. Het klonk groter, zwaarder dan een rat. Zijn geur herinnerde Bearkit aan een tijd die zo lang geleden leek dat hij begon te twijfelen of die er ooit wel geweest was en het niet gewoon een mooie droom was geweest. Het herinnerde hem aan zijn mama. De stem van de vreemdeling klonk ernstig maar Bearkit wilde niet luisteren. Hij deinsde nog verder achteruit met zijn oren in zijn nek. Dicht tegen Beetlekit aan die hij na al die tijd weer bij zich had. Hij begroef zijn snuitje even in haar vacht en inhaleerde haar geur die hem altijd kalmeerde. “We gaan niet mee.” Stelde Bearkit heel feitelijk vast. Zijn stem klonk heel zwak en rasperig. Hij had hem zo langn iet gebruikt.. Het was een valstrik. Dat moest wel. Na alle ellende die hij had meegemaakt wist hij één ding zeker. Orchis had een plan en dit was hun test. Hun laatste obstakel die ze moesten overwinnen. Ook al wilde Bearkit nog zo graag weg van deze plek. Weg van de ratten in de muren. Hun nageltjes kraste in een gekmakend ritme, drumde door tot diep in zijn schedel en lieten hem geloven dat hij gek werd. “We zijn goed geweest. We hebben gedaan wat je wilt, alsjeblieft doe ons geen pijn meer..” Bearkit wist best dat smeken niets uithaalde tegen hen. Tegen de Bloodclanners. Maar hij wilde niet zonder enig protest omrollen en accepteren wat hem te wachten stond. Dat nooit. Dus krulde hij zijn kleine lichaampje om Beetlekit heen en neusde hij haar voor geruststelling. Of hij haar gerust wilde stellen of het alleen maar deed omdat hij banger was dan hij ooit geweest was, kon hij niet zeggen.}

Rasperig kwam haar ademhaling naar buiten, samen met een zure geur die angstaanjagend veel op rot en dood leek. Hij zei van alles en ze hief haar kopje op om hem aan te kijken. Om te weten of hij hier echt was, of dat zijn woorden en beloftes een van de dagdromen waren die ze soms had. Waaruit ze altijd weer wakker werd, terug hier. Terug in deze schuur, met enkel het stro en de hitte en kou om haar heen. Met hen, en zonder Birdkit. Er was één ding dat nu niet meer veranderde, één constante. En dat was Bearkit. Hij was bij haar, iedere keer. En hij zou blijven. Als enige zou hij blijven, zou ze hem nog veilig houden. Haar kleine broertje. Ze voelde zijn neusje in haar vacht, al leek het meer een droom dan werkelijkheid. Haar hoofd tolde. "Bear... Blijft..." de woorden voelden als schuurpapier in haar keel terwijl ze hen uitsprak, en toen ze zich op haar poten probeerde te hijsen begon de wereld te tollen. "Bear..... Blijft... Bij mij" een zacht gekuch ontsnapte haar, maar ze zou haar broertje niet meer achterlaten. Nooit meer.

Thornstar voelde zijn moed in zijn poten zakken en zijn hart breken toen de kittens hem antwoordden. Ze geloofden hem niet, en na alles wat zij hadden meegemaakt hadden zij daar waarschijnlijk ook alle reden toe. “Ik ga jullie geen pijn doen, en ik laat niemand hier achter,” verzekerde hij hen, waarna hij zijn blik door de ruimte liet dwalen. “Jullie… jullie zijn toch met drie?” vroeg hij voorzichtig. Oh, StarClan, hopelijk zat de derde kitten hier ergens verstopt en had BloodClan dat jonge leventje niet afgenomen… Hij zou op zijn minst proberen om deze twee te redden. Even draaide Thornstar zich terug naar de deuropening toe, stak zijn neus naar buiten en rook. Er waren nog steeds geen andere katten in de buurt. Vreemd. Als dit een pauze was van de bewaker, dan was het wel een ongelofelijk lange pauze. Thornstar keek de kittens weer aan. Misschien had hij toch meer tijd dan hij had verwacht. “Willen jullie niet even naar buiten, voor wat frisse lucht?” vroeg hij, waarna hij probeerde om de deur verder open te duwen. Helaas was de deur te zwaar voor één kat om er beweging in te krijgen. Hij keek weer in de richting van de kittens. “Kunnen jullie stappen?” vroeg hij voorzichtig, zich plotseling realiserend dat hun fysieke toestand er wellicht nog erger aan toe was dan hij dacht.

_{Het voelde alsof iemand zijn keel heel hard dichtkneep. Ademen werd moeilijk en praten ook. Maar toch probeerde hij het maar. Hij moest immers sterk blijven voor Beetle. “B-birdkit is weg.” Kwam er gesmoord uit terwijl er traantjes achter zijn ogen blonken. Hij miste haar ook. Ze was vast dood. Een nadeel van zo lang in isolatie zitten zonder ook maar een sprankje nieuws van de buitenwereld was dat zijn gedachten wild gingen en in de tijd dat hij hier had gezeten was hij stilletjes tot één conclusie gekomen. Birdkit was dood. Dat moest wel. “Ik wil niet mee.” Herhaalde hij met enige stemverheffing en hij duwde zich nog dichter tegen Beetlekit aan en duwde zijn kop onder haar kin.}

Normaal was zij de koppige. Dat zei haar mama altijd, dat ze nooit luisterde en een te grote mond had. Nu hingen haar oortjes echter, en terwijl Bear tegen bleef sputteren voelde zij haar weerstand enkel verder afbouwen. Het voelde alsof ze droomde, alsof het weer een van die gekke dagdromen was. Het voelde heel echt, maar goed, dat deed het toch wel vaker? Ze waren hier al hoe lang, al hoeveel dagen? En het was alleen maar erger geworden, niet zoals in de verhaaltjes van vroeger. Met starclan die over hen waakte en grote krijgers die altijd anderen kwamen redden. Ze waren alleen, en de katten hier waren wreed en lelijk en gewoonweg wreed. Ze wilde eigenlijk dat het gewoon ophield. Dat ze zou gaan slapen, voor heel lang. Misschien wel voor eeuwig. Wankelend viel ze wat opzij, waarbij ze op haar broertje steunde. "K...Kom... Mee. Samen," ze wilde niet met de vreemde mee, wilde niet meer bewegen. Maar ze wist wat er anders kwam, dan zou hij misschien alleen Bearkit of haar mee nemen - zoals ze met Birdkit hadden gedaan. Als ze deden wat hij zei dan.. Misschien dat ze haar dan weer lieten slapen. Op de vraag van de vreemde knikte ze, al was dat duidelijk een leugen. Ze wist dat het alleen maar erger zou worden als ze de waarheid zei. "Birdkit? Waar is Birdkit?" smeekte ze de vreemdeling.