Prologue [Ravenkit]

Wat hield hij toch van buiten zijn. Van alle verschillende stemmen en gezichten, de geuren en de geluiden. Copperkit was al eerder de nursery uit geweest, maar nooit in zijn eentje. Nu had het eindelijk gemogen, nadat hij zijn moeder had beloofd dat hij binnen de omheiningen van het kamp zou blijven. De kitten kende dit kamp als hét kamp. Hij had al wel gehoord dat dit niet het
'echte' kamp was, maar dit was waar hij zijn hele korte leven had doorgebracht, dus voor hem was dit thuis. Copperkit was niet een bijzonder heldhaftige verkenner. Hij wilde misschien alles weten, maar was ook huiverig om er zelf op uit te gaan. Daarnaast was het oranje gevlekte katertje verlegen. Hij luisterde veel liever dan dat hij sprak. Zelfs als hij niets begreep van de gesprekken van Warriors, kon hij zich enorm vermaken met de stemmen. Binnen was het ook zo slecht niet; daar waren zijn moeder en zijn siblings, en soms ook zijn vader. Maar Copperkit hielt niet zo van de ruige spelletjes die de andere kittens vaak speelden, en zat dan dus altijd bij het nest van zijn moeder, een beetje toe te kijken. Buiten zijn had dus zijn voorkeur: daar viel hij niet zo op, en kon hij toch veel zien en horen.

Toen Ravenkit op hem af kwam, was Copperkit net geïntrigeerd naar twee apprentices aan het luisteren. Dat wisten zij niet, maar dat gaf niet. Later zou hij nog wel leren dat afluisteren niet erg gewaardeerd werd, maar nu dacht het katertje nog dat gesprekken altijd voor iedereen waren. Toen hij Ravenkit zag, probeerde Copperkit snel wat meer ontspannen te doen. Hij had al gemerkt dat zijn stilte en zijn geluister niet als normaal werden gezien, en zoals elke kitten wilde hij boven alles normaal gevonden worden. "Hey, Ravenkit." Mauwde hij enkel. Even maakte hij oogcontact, waarna hij zijn grijsblauwe ogen afwendde. Dat vond hij nog erg moeilijk: anderen aankijken. Als ze hem aanstaarden voelde Copperkit zich ongemakkelijk en bekeken. Daarom keek hij liever weg, wat er in resulteerde dat hij veel tegen de grond praatte.

Met zijn oren in zijn nek stapte hij de Nursery uit. Hij was boos en iedereen mocht het weten. Waarom? Omdat een paar stomme kittens hem zojuist hadden verteld dat hij niet mee mocht spelen. Hij snapte niet hoe ze hem er niet bij wilden hebben. Wat hij in ieder geval zeker wist was dat het vast niet aan hem zou liggen. Ook had hij zich overtuigd van dat het buiten toch veel interessanter was. Het zou lang duren voor hij door ging hebben dat er onder zijn façade een boel zekerheid huisde, als dat dan al mocht gebeuren. Maar nu wist hij alleen dat iedereen stom was, behalve zijn moeder, Mellowkit en misschien de leader. Die stond hem nog wel aan. Oh, en Copperkit, waar hij toevallig naartoe liep. Ravenkit vond hem niet leuk om mee te spelen, want als hij dat al deed dan schrok hij van alles, maar hij deed tenminste nog aardig. "Oh, hoi." Mauwde hij zonder oogcontact te maken, want de ander staarde alweer naar de grond. Met een zucht maakte hij duidelijk dat hij geïrriteerd was. "De andere kittens zijn stom hè?" Wierp hij op, zonder te beseffen dat Copper ook siblings had.

Zij hadden wel iets met elkaar gemeen: Ravenkit speelde vaak ook niet met de anderen. Maar dat was niet omdat hij het niet probeerde, zoals Copperkit. Nee, Ravenkit werd geweerd. Het oranje katertje had geen idee waarom dat precies was, maar hij vond het ergens wel zielig voor de ander. Hij dacht dat dat nu ook weer het geval was, aangezien Ravenkit met een nogal boze gelaatsuitdrukking op hem af kwam gelopen. Copperkit was al helemaal klaar om zich terug te trekken, hij had geen zin om het doelwit van de boosheid te zijn. Maar de zwarte kitten reageerde zich niet zo zeer op hem af. Copperkit draaide wat ongemakkelijk met zijn oortjes. Wat moest hij daarop zeggen? "Ehm.. ze zijn wel druk." Besloot hij. Zijn stem was zacht en mompelend, zo anders dan wanneer hij zich op z'n gemak voelde. "Mocht je niet meedoen?" Vroeg hij toen maar, niet wetend dat dat misschien wel olie op het vuur van Ravenkit's boosheid zou gooien.

Een beetje verbijsterd staarde hij de ander aan. Hij had wel willen klagen, maar niet als dat betekende dat hij toe moest geven. "Jawel!" Piepte hij verontwaardigt. Nu Copperkit het hardop zei klonk het nóg erger. "Maar ik wilde niet, want ik vind ze stom." Zo, dat had hij mooi afgehandeld. Aan zijn houding kon zelfs een kitten aflezen dat hij loog, want Raven was niet zo goed in liegen. Maar dat mocht hem niet deren. Niemand had hem dat namelijk ooit verteld. "Mag jij dan soms niet meedoen?" Het was meer een oprechte vraag dan een strategische manier om de aandacht van zich af te schudden.

Hij loog. Dat besefte Copperkit geïntrigeerd. Nooit eerder had hij dat doorgehad. Andere keren had iemand anders hem altijd verteld dat iets een grapje was geweest. Maar nu zag hij zelf dat Ravenkit maar iets zei om zichzelf te redden. Hij voelde er een soort trots door, alsof het een enorme prestatie was. Niet dat hij er iets van zei, daar was hij veel te verlegen voor. "Oké." Mauwde hij enkel, waarna hij opkeek. Copperkit keek wel in de richting van Ravenkit, maar zijn blik ging straal langs hem heen. Bij de vraag die de ander stelde haalde hij zijn schoudertjes op. "Ik denk dat het wel mag. Maar ik vind ze te druk. Ik speel liever zelf." Gaf hij toe. Zijn grijsblauwe ogen stonden niet verdrietig of eenzaam toen hij dat zei, hij meende het. Ook had hij niet gemerkt dat Ravenkit zomaar het onderwerp naar hem had veranderd.

De ander leek hem te geloven want hij stelde niet nogmaals zo'n stomme vraag. Wat Raven verbaasde was dat Copperkit blijkbaar wel met de andere kittens mocht spelen, maar dat hij dat gewoon niet wilde. Dat leek hem heel onlogisch. Hij had het gevoel dat de ander loog, al wist hij niet precies waarom. "Huh? Wat doe je dan wél?" Hij had een ongelofelijke hekel aan alleen spelen. Je kon letterlijk niks! Daarom was hij ook zo kwaad op de rest. Als Copperkit iets leuks had gevonden om alleen te doen, dan was hij daar eigenlijk wel benieuwd naar, al was het vast stom. Maar alsnog.

Nu werd hij wel weer ongemakkelijk. Anderen hadden al gezegd dat hij een beetje raar was als hij alleen speelde, dus hij vertelde liever niet aan Ravenkit hoe dat dan precies zat. In werkelijkheid speelde Copperkit verhalen uit zijn fantasie na, waarin hijzelf iedere rol speelde. Daarom vond hij het ook zo leuk om alleen te spelen: zo had hij volledige controle. "Nou, ik bedenk gewoon zelf m'n spelletjes. Zo kan ik alles zelf bedenken, dat is veel leuker." Vertelde hij aan de struik die achter Ravenkit stond. Oogcontact was misschien wel zijn grootste rivaal, en het zou nog wel even duren voordat hij er meester van zou worden.

Benieuwd keek hij de ander aan, wachtend op een uitgebreidere uitleg, maar er kwam niks meer. Daar had hij dus echt niks aan. Spelletjes bedenken kon ook samen, en dan kon je het nog beter uitvoeren ook. Toch bleef hij benieuwd naar Copperkit's alternatieve manier van vermaak. Het katertje bewoog zijn kop de ander zijn gezichtsveld in. Dat dat misschien als invasief kon worden beschouwd snapte hij niet. "Wil je het samen doen dan?" Stelde hij voor, zich compleet onbewust van het feit dat dat het hele idee versloeg. Hij had namelijk veel behoefte aan afleiding van wat er zojuist in de nursery was gebeurd.

Even fronste Copperkit toen de ander zich in zijn visie forceerde, dat vond hij niet leuk. Hij snapte niet waarom hij altijd aangekeken moest worden, het maakte hem alleen maar ongemakkelijk en verlegen, dat was toch geen manier om te praten? Eigenlijk was het jammer, want de kitten had wel degelijk mooie grijsblauwe oogjes. Heel even keek hij Ravenkit aan, en toen wende hij zijn blik weer af. De vraag of de zwarte kitten mee mocht doen deed hem opnieuw verlegen met zijn pootjes schuifelen. "Nou.. ehm. Nee, sorry." Mauwde hij zachtjes. Als Ravenkit maar niet boos op hem zou worden, Copperkit begon hem net een beetje aardig te vinden. "Maar we kunnen wel iets anders doen! Ik doe ook andere dingen dan spelen." Voegde hij er vlug aan toe.

Teleurgesteld liet hij zijn staart zakken en gingen zijn oren naar zijn nek. Normaal gezien zou hij bij zo'n afwijzing kwaad worden, zoals daarnet, maar Copperkit zei het zo lief.. Het zwarte katertje deed misschien wel stoer, maar eigenlijk wilde hij gewoon een vriend. En inmiddels was hij ook wel weer redelijk afgekoeld. Bij het voorstel om iets anders te doen lichtten zijn ogen weer op, al zou de kater tegenover hem dat waarschijnlijk niet merken. "Wat doe je dan? Ik doe mee!" Het tweede deel was geen vraag, maar gewoonweg wat er ging gebeuren.

Tot zijn verbazing bleef Ravenkit rustig, waardoor Copperkit opgelucht zijn adem uitblies. Hij had verwacht dat dit hun breekpunt zou zijn, dat de andere kitten niets meer van hem zou willen weten nu hij het voorstel had afgewezen. Maar nu moest er ook iets komen, en hij had zo het gevoel dat Ravenkit de dingen die hij deed maar stom en saai zou vinden, zoals de anderen. "Nou, ik luister naar gesprekken, dat is echt super interessant!" Hij kende al best veel van de katten van Riverclan, alleen maar omdat hij hen had afgeluisterd. "En ik ken al heel veel verhalen. Ik denk dat ik meer weet dan alle andere kittens bij elkaar." Pochte hij, nu met glimmende oogjes.

Hoewel het idee van ergens zitten luisteren hem niet direct aanstond, draaiden zijn oortjes nieuwsgierig naar voren bij wat Copperkit hierna zei. Meer dan alle kittens bij elkaar? Hmm, dat klonk nog best goed. Hij had echter nog bewijs nodig. "Zeg dan. Wat weet je?" Drong hij aan. Het oranje katertje kon maar beter met iets goeds komen, want anders dan was Ravenkit weg.

Eindelijk iemand om zijn vele vondsten mee te delen! Dat maakte Copperkit enthousiast, hoewel er niet zoveel veranderde aan zijn lichaamshouding. Wel glimlachte hij, nog steeds een beetje verlegen, en knikte. "Onze clan heeft met Shadowclan gevochten! Kort geleden nog maar." Mauwde hij, en terwijl hij het verhaal zo goed mogelijk navertelde keek Copperkit voor het eerst iemand langer dan een paar tellen in de ogen aan. Hij ging zo op in de verschillende karakters; Acornstar, Crystalstar, Starclan, en nog zoveel anderen; dat hij helemaal niet meer dacht aan zijn verlegenheid. Toen hij klaar was, was zijn piepstemmetje een beetje schoor, en hapte hij naar adem, zo enthousiast had hij verteld.

De ander leek wat losser te worden, maar Ravenkit's opluchting was maar van korte duur. Want wat kon die Copper toch lúllen. Het erge was dat hij het nog interessant begon te vinden ook. Niet zozeer de karakters waar hij over vertelde, maar de oorlog! Wow. Hij kon zich helemaal voorstellen hoe glorieus het wel niet moest zijn om de slechterikken van ShadowClan te bevechten. Copperkit mocht dan misschien wel een sukkeltje zijn, maar hij wist duidelijk inderdaad wel héél veel. En ergens werkte zijn enthousiasme wel aanstekelijk. "Wow, en hebben warriors hier dat ook gedaan?" Zijn ogen waren groot van ongeloof. Waarom had niemand hem hier iets over verteld?

Wat een overwinning! Hij had Ravenkit kunnen interesseren. Het deed Copperkit zo goed dat hij uitgelaten glimlachte en een golf blijdschap over zich heen voelde komen. Dus zo voelde het om een vriend te maken. Op de vraag van de zwarte kitten keek hij een beetje verward. "Ja natuurlijk! Ze hebben het er constant over. Over wie ze bevochten hebben, en hoe het er allemaal aan toe ging met die rogues. En dat het plotseling stopte." Hij kon zich niet voorstellen dat Ravenkit nog nooit iemand had horen praten over de oorlog. De kitten had helemaal geen idee dat bijna niemand anderen constant zat af te luisteren om de tijd door te brengen. "Het kamp heeft ook heel veel geheimen. Maar de katten vertellen ze allemaal gewoon aan elkaar, ik kan ze zo allemaal oppikken." Hij glimlachte breed en onschuldig.

Pas toen Copperkit breed begon te glimlachen werd het contrast met wanneer hij dit niet deed duidelijk, erg duidelijk zelfs. Het was maar een vreemd katertje. Raven vond hem tenminste wel interessant, want dit soort verhalen kreeg hij nergens anders te horen. Blijkbaar had iedereen het constant over de oorlog, behalve in de nursery dan, want anders had hij het allang geweten. Hij vond het ook wel gek dat zijn moeder het er nooit met hem over had gehad. Toen Copper was uitgesproken wist de zwarte kater het zeker. Hij was overtuigd. Geheimen waren altijd leuk om te weten te komen, of om door te vertellen. "Ik ga volgende keer mee!" Sprak hij enthousiast, alsof het een feit was. Vervolgens keek hij de ander verwachtingsvol aan.

Nooit eerder had hij een heel verhaal door kunnen vertellen. Nooit had iemand hem interessant genoeg gevonden om te blijven luisteren. Dus toen Ravenkit zei dat hij de volgende keer absoluut meeging, dacht Copperkit niet eens na voordat hij knikte. "Is goed, ik zal je roepen, de volgende keer." Miauwde hij. Plotseling merkte de oranje kitten dat de zon onder begon te gaan. Dat betekende dat hij terug moest naar de nursery! Als hij niet op tijd terug was, zou hij sowieso op zijn kop krijgen van zijn moeder. Copperkit dacht er echter niet bij na dat de ander misschien zou willen weten dat hij ging. En dus draaide hij zich simpelweg om, en liep naar de nursery, zonder nog een woord te zeggen.

[Topic uit]

Enthousiasme ging al snel over in verbazing, want zijn gloednieuwe speelkameraadje ging er zomaar vandoor. Even overwoog Ravenkit de kans op dat Copperkit helemaal geen zin in hem had, maar toen bedacht hij zich dat de ander toch echt had beloofd hem de volgende keer te roepen. Misschien had zijn moeder hem nooit geleerd om doei te zeggen. Hij haalde zijn schouders op en ging de gevlekte kater achterna de nursery in, waarna hij zich tegen zijn moeder aan nestelde. Vreemd katertje.

[Topic uit]