Riverclan Ceremony [04-07]

”Vandaag zullen er twee Riverclan apprentices tot de rang van Warrior verheven worden.” Verkondigde Crystalstar toen ze de clan bij elkaar had geroepen. De vorige ceremonie was nog niet erg lang geleden, maar deze keer waren er sneller weer dingen te bespreken, katten te benoemen. Het speet Riverclan's leader dat haar clan nog steeds vastzat in het tijdelijke kamp, doordat het water nog steeds te hoog stond om terug te keren naar hun eigenlijke thuis.  

”Bristlepaw, kom naar voren.” Mauwde de grijze leader, en ze kwam naar voren om de jonge kat te ontmoeten. ”Jij hebt je bewezen als een waardig apprentice die klaar is om warrior genoemd te worden.” Begon Crystalstar, terwijl ze Bristlepaw in de ogen keek. ”Beloof jij, Bristlepaw, om Riverclan te beschermen, zo nodig met je leven? Beloof je altijd de zwakken te weren van onheil, en nooit je kracht te gebruiken om hen te schaden?” Vroeg ze op een plechtige toon, waarna ze haar kin om het kopje van de apprentice legde. ”Ik roep mijn voorouders op om op deze apprentice neer te kijken, om te erkennen dat zij zich bewezen heeft in haar training, en om mij de kracht te geven haar tot Warrior te verheffen. Vanaf nu zal je Bristlefrost heten.”

Ze gaf de clan even de tijd om de naam te herhalen, voordat ze verder ging met de volgende benoeming. ”Honorpaw, kom naar voren.” Pantherstar's dochter had er lang over gedaan om Warrior te worden. Haar redenen waren niet helemaal volgens Crystalstar's wil geweest, maar ze had het in zich gevonden om ze te accepteren, om Honorpaw de tijd te geven die ze nodig had gehad. ”Honorpaw, na een langere training en alle ontberingen die je daarbij hebt moeten doormaken, na het verlies van faamilie en vrienden, heb je jezelf bewezen als apprentice en ben je klaar om Warrior te worden.” Ze keek ook deze kattin strak aan terwijl ze verder ging: ”Beloof jij de clan te beschermen met alles, inclusief je leven? Beloof je dat je je best zult doen de Warrior code in ere te houden en altijd de bevelen van je leader zult opvolgen?” Na het ja-woord legde Crystalstar haar kin op Honorpaw's kop, en sprak opnieuw haar voorouders aan. ”Vanaf vandaag zal je bekend staan als Honorbound.”  

En dan nu, de vele kittens die apprentices konden worden. Twee hele nestjes waren het, het ene van Blueflower, en het ander van Shatteredice. Beide moeders waren belangrijk voor Crystalstar, en ze had dan ook haar best gedaan om goede mentoren uit te zoeken voor hun kinderen. ”Drizzlekit, Mizzlekit en Kiwikit; kom naar voren.” Gebood ze, beginnend met het nestje van haar deputy. ”Jullie hebben de leeftijd van zes moons bereikt, en zijn klaar om apprentices te worden. Vanaf vandaag tot het einde van jullie training zullen jullie dus bekend staan als Drizzlepaw, Mizzlepaw en Kiwipaw.” En dan nog de mentoren. ”Drizzlepaw zal getraind worden door Blueflower, Mizzlepaw door Hyenafang, en Kiwipaw door Icecream.” Alleen Carrioncough was een kleine gok geweest. Crystalstar wist nog steeds niet helemaal wat ze van hem moest vinden. Maar hij was een loyale Warrior, en er was geen wezenlijke reden om hem geen apprentice te geven.  

Dan nog de kittens van haar goede vriendin, die met veel ontberingen toch nog een nestje op de wereld had weten te zetten in haar nieuwe clan. ”Calcitekit, Chaoskit en Charredkit, kom naar voren.” Altijd had ze het vreemde namen gevonden, maar wellicht pasten ze wel goed bij hun moeder. En die was vrij om de namen van haar kinderen te kiezen. ”Ook jullie hebben een leeftijd van zes moons bereikt, en zijn klaar om aan jullie trainingen te beginnen. Vanaf vandaag, tot aan de dag van jullie Warrior ceremonie, zullen jullie bekend staan als Calcitepaw, Chaospaw en Charredpaw.” Sprak Crystalstar. ”Calcitepaw zal getraind worden door Carrioncough, Charredpaw door Bristlefrost.” Daarna benoemde ze ook de naam van Chaospaw's mentor, waarmee ze het lijstje afrondde.  

Er moest ook nog één apprentice een nieuwe mentor krijgen. Crystalstar vertrouwde Melodypaw toe aan Cottonflower, bedenkend dat het een goede keuze zou zijn voor diens allereerste apprentice. Misschien zou ze daar wat verantwoordelijkheid mee kweken.  

En dan de allerlaatste mededeling, die haar persoonlijk aanging. ”Verder heeft onze voormalige medicine cat, Coyotespirit, aangegeven opgeleid te willen worden tot Warrior. Haar training zal verkort zijn, aangezien zij de basis van een Warrior's training al gehad heeft. Ook zal ze haar naam behouden, hoewel zij wel een volwaardige Warrior's ceremonie zal krijgen wanneer zij haar tweede training heeft afgerond.” Legde Crystalstar uit, terwijl ze kattin aankeek. ”Ikzelf zal haar training op me nemen. Coyotespirit, we zullen je toch nog hard maken.” Concludeerde Crystalstar met een zachte grijns, waarna ze de ceremonie afsloot.  

”May the River provide.”

Lijstje:

Zij en haar zusje waren wat later normaal, Honorpaw zelf had tijd nodig gehad om te leren dat hun familie langzaamaan verdween en aan stukken werd gescheurd en Bristle was niet aanwezig vanwege een kleine verkoudheid. Hoe dan ook ze waren er, alletwee, bereid om warriors te worden. De zilveren poes had al zolang gewild om haar vader trots te maken, dat hij uit de sterren mee zou kijken hoe zij op de ladder van trots zou klimmen. Vandaag was de dag en ze was er zo hoopvol naar, benieuwd wat haar naam zou worden, en bereid om eindelijk écht voor de clan klaar te kunnen staan. Zonder twijfel had ze dan ook geknikt op Crystalstars woorden nadat ze naar voren was gekomen. “Dat beloof ik!”, riep ze zelfzeker uit, terwijl ze haar naam in ontvangst nam. Bristlefrost…. Het paste wel bij haar. Ze vond het perfect passen en ze glimlachte dan ook terwijl ze naar de blauwe lucht keek. Zijn jullie trots op me?.

Vervolgens kwam haar zusje naar voren. Ze had wat moeilijkheden gehad, maar het was ook haar dag. Ze had het verdiend, dat wist ze wel zeker. En hoewel ze heel wat verschillen hadden wist Bristle haar zus toch te appreciëren. De lavendelen kattin werd benoemd tot Honorbound, een naam die zoveel eer zou opdoen. Toen dat de ceremonie over was ging de jonge warrior naar Honor toe en gaf haar een knikje. Een blij knikje. Hopend dat iedereen van de clan nu trots op hun waren.

Ook had ze er nog een apprentice bij. Charredpaw, een zoontje van Shatteredice. Hiermee kon ze nog extra loyaal zijn aan de clan door het ook een goede warrior erbij te geven. Hierdoor liep ze nadien naar haar gloednieuwe apprentice. Ze tikte op zijn neus met die van haar en hief haarzelf weer terug. "Morgenvroeg beginnen we met je training. Wees op tijd!", gaf de zilveren poes aan. Tijd om de volgende bladzijde van haar leven om te slaan.


+Honorbound, Charredpaw

<sub>Hoewel Blueflower haar kop overliep van de zorgen slaagde ze erin om voor vandaag even haar grootste angsten en twijfels opzij te zetten. Het was immers niet iedere dag dat haar zoon en dochters apprentice werden. Ze was trotser dan een pauw geweest op Cottonflower, haar mooie meid. Ze had al haar zusjes en broer in veiligheid weten te brengen ondanks de grote last die ze daarmee op haar dochters schouders had gezet. Dankzij haar en de inspanningen van iedere warrior in de clan stonden ze nu hier. Het voelde als een overwinning en een nederlaag tegelijk. Ja, ze leefde nog en stonden nu in de ruïne van hun tijdelijke kamp. Een schaduw van hun vorige. Maar ze leefde nog en ze hadden het gered. Blueflower nam plaats bij de grote rots en keek vol trots toe hoe Bristlepaw en Honorpaw hun warrior naam ontvingen. Tenslotte was het de beurt aan Kiwikit, Mizzlekit en Drizzlekit. Azurekit was er helaas nog niet bij. Haar kleine meisje zou nog een poosje langer moeten wachten voor het haar beurt zou zijn. Maar Blueflower twijfelde niet dat als het eenmaal zover was ze het fantastisch zou doen.

Tenslotte was het dan echt de beurt aan Mizzlekit, Drizzlekit en Kiwikit. Haar helderblauwe ogen vulde zich bijna met tranen toen ze hen naar voren zag komen. Haar kinderen. Haar wereld. Haar ogen schoten ook even naar haar oudste dochter, Cottonflower. Ze kon haar oudste dochter zo herkennen tussen de menigte als een schrijnend baken van licht. Blueflowers blik gleed weer naar haar jongsten. Mizzlekit kreeg Hyenafang, Kikiwkit kreeg Icecream en zij kreeg Drizzlekit. Stiekem was ze opgelucht dat ze tenminste nog iets langer van één van haar kits kon genieten. Ze had Cottonflower niet kunnen trainen. Hyenafang en Icecream waren eervolle en sterke warriors. Ze had er geen enige twijfel in dat ze Mizzle en Kiwi goed zouden opvoeden.

Na hen waren Shatteredice’s kittens aan de beurt. Ook drie kits die sterke warriors kregen. Blueflower prees Starclan dat zoveel het hadden overleefd. Ze keek naar de hemel en schoot een bedankje omhoog terwijl ze voor even haar ogen sloot. De ceremonie eindigde met Coyotespirit die door Crystalstar zelf begeleid zou worden op haar laatste training. Blueflower kwam overeind en zocht meteen haar kits eruit. “Kiwikit, Mizzlekit, Drizzlekit.” miauwde ze zacht om hun aandacht te krijgen. Ze gaf elk van hen een uitvoerig kopje terwijl ze harder snorde dan ooit. “Ik ben zo trots op jullie!” Ze sloeg haar staart om haar eigen apprentice, Drizzlekit, heen en gaf haar dochter wat moederlijke likken over haar kop, zacht snorrend. Toen haar ogen die van Cottonflower kruiste, wenkte ze haar met het puntje van haar staart.

@Kiwikit @Mizzlekit @Drizzlekit @Cottonflower</sub>

Het was tijd voor zijn ceremonie. Mizzlekit moest toegeven dat hij licht nerveus was, want op dit moment zou zijn leven voor goed veranderen en nooit meer hetzelfde zijn. Maar hij was ook heel blij dat het éindelijk tijd was. Hij had elk kleinste hoekje van het camp en de nursery ontdekt en was klaar voor iets groters. Hij wachtte geduldig af toen zijn naam genoemd werd, samen met de namen van twee van zijn zusjes - Azurekit zou iets langer moeten wachten, waarschijnlijk. Wel jammer maar niet geheel onverwacht. Hij keek met grote tweekleurige oogjes op toen zijn naam Mizzlepaw werd en hij Hyenafang als mentor kreeg. De kater kwam al snel op hem af en vertelde dat hij hem morgen zou wekken voor een tour. Mizzlepaw knikte. "Ok!", antwoordde hij. Naast hem zag hij hoe Mousepaw op Kiwipaw afliep en haar begroette, maar hem volledig leek te negeren. Dat deed hem wel een beetje pijn. Waren ze dan geen vrienden geworden met hun gemeenschappelijke veer? Of was die band verpest toen hij de veer weggespoeld had laten worden? Hij plooide zijn oortjes in zijn nekje en keek snel een andere richting uit. Hij wist niet waarom ze Kiwipaw dan wel zo leuk leek te vinden, wat hij verkeerd gedaan had. Hij had gedacht dat ze vrienden waren. Toen kwam mama hen feliciteren, al gebruikte ze nog hun oude namen. Zij had Drizzlepaw als apprentice gekregen. Ook daar was hij wel een béétje jaloers op - zijn zusje zou zo veel tijd mogen doorbrengen met haar! En de rest zou haar waarschijnlijk niet meer zo veel zien, want ze was natuurlijk superdruk als deputy. Waar hij ook wel heel trots op was, daar niet van. In ieder geval voelde hij zich een beetje verloren. Iedereen had familie of vrienden en hij had enkel een kater die hij nog niet echt kende als mentor. Misschien dat Hyenafang wel een supercoole mentor was hoor, daar niet van - maar het was niet hetzelfde. Maar Mizzlepaw was niet het type om moeilijk te doen en slikte dus die licht zure gevoelens zo goed als het kon door en glimlachte naar zijn zusjes. "Woeh, Kiwipaw en Drizzlepaw!", juichte hij hen toe. Nu konden ze het héle Riverclangebied onveilig maken!
Tags: Hyenafang, (Mousepaw), Kiwipaw, Drizzlepaw, Blueflower

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower stond tussen de menigte toen de dag was aangebroken dat haar jongere broer en zusjes apprentice zouden worden. Iedereen, behalve Azurekit dan, die ze al had moeten troosten. Het voelde naar, en ergens vond ze het ontzettend wreed voor haar leider, én haar moeder notabene, om Azurekit na haar broer en zusjes pas apprentice te laten worden. Boeiend dat ze wat kleiner was, ze kon vast wel een beetje meekomen met de rest. En het nu een beetje langzamer trainen viel misschien minder hard als ietsje later warrior worden. Maar wie was Cottonflower? Een jong meisje in een wereld van ijzeren vuisten. Maar vandaag was een leuke dag, daar moesten ze het op houden. Al zou Azurekit de lol er waarschijnlijk niet van inzien.

De point zat in het midden van de juichende menigte die hun nieuwe warriors inlijfden in hun nieuwe leven. Honorbound, Bristefrost. Cottonflower juichte beleefd mee, wetende dat het zo hoorde. Maar ze juichte niet zo hard als toen haar siblings apprentices werden. Ze glom van trots en vreugde. Drizzlepaw werd zelfs getraind door haar moeder zelf, en de andere mentoren konden ermee door. Ze wilde eigenlijk direct al naar haar familie toegaan, maar het kwam er niet van, want de volgende kittens waren al aan de beurt. Opnieuw klonken hun nieuwe namen, maar het was nog niet voorbij. Cottonflower werd opeens zelf naar voren geroepen. De verbazing was duidelijk van haar gezicht te lezen toen ze Melodypaw als apprentice kreeg. Zij? Ze had niet gedacht na haar laatste gesprek met Crystalstar dat ze haar deze "eer" zou geven, en toen kwam al snel de misselijke gedachte in haar hoofd dat dit opzet was. Om haar bezig te houden met iets waar ze totaal geen zin in had. Ze was eindelijk verlost van haar trainingen, en ze gooide haar direct weer terug in die molen. Dit was haar straf voor haar paar bijdehante opmerkingen. Maar Cottonflower wist een glimlachje op haar gezicht te persen toen ze Melodypaw aankeek. Ze was al wat ouder, dus ze zouden vast niet lang met elkaar opgescheept zitten. En wie wist konden ze wel vrienden worden. Cottonflower beloofde haar apprentice dat ze snel zouden afspreken, nadat ze haar moeder vanuit haar ooghoeken naar haar zag wenken.

Cottonflower bewoog door de menigte die begon op te breken en liep naar haar familie, waar twee bekende gezichten nog misten. Waar was haar vader? En waar was Azurekit? Cottonflower concludeerde al snel dat ze hopelijk bij elkaar waren, maar door alle gezichten kon ze nog niet snel de twee spotten en haar moeder had haar bij zich gewild. Dus kwam ze dichterbij en begroette ze haar moeder met een neusje tegen hun aan, waarna ze naar haar jongere siblings keek. ‘Gefeliciteerd, ukjes!’ snorde ze vrolijk, eenieder trots aankijkend. ‘We moeten een keer met zijn allen het territorium ontdekken. Ik weet geheimen die jullie mentoren nooit zouden laten zien.’ Even was ze vergeten dat haar moeder ook één van die mentoren was, maar ze had zo lang uitgekeken op dit moment. Ze lachte breed en gelukkig. Eindelijk was haar moeder verlost uit de nursery, haar kleine broertje en zusjes konden op avontuur en alles zou beter worden vanaf nu.

Tag: Melodypaw (kort), nu: Blueflower, Kiwipaw, Drizzlepaw, Mizzlepaw</sub>

<sub>Blueflower keek de hele situatie trots aan. Het was prachtig om te zien hoe Cottonflower de grote zus rol op zich had genomen en die vol trots vervulde. Weinig keus had Blueflower haar daar ook niet in gelaten, wist ze. Nog steeds voelde ze een schuldgevoel als ze er aan terugdacht hoe ze de jonge she-cat had opgezadeld met de veiligheid van drie van haar vier kittens. Maar ze had geen keus gehad, of ze waren sowieso allemaal verdronken. Dat hield ze zichzelf voor. " ‘We moeten een keer met zijn allen het territorium ontdekken. Ik weet geheimen die jullie mentoren nooit zouden laten zien.’" Blueflower snorde geamuseerd toen ze dat hoorde. "Oh, dus jij bent toch niet zo onschuldig als je oude moeder denkt," ze keek Cottonflower quasi bedenkelijk. "Ik heb nog wat dingen te doen vanavond, zou ik je morgen wanneer de zon begint onder te gaan kunnen spreken bij 'ons plekje?'" vervolgde ze op een gedemptere toon. Hun plekje was natuurlijk in het oude kamp geweest die nog steeds half weggespoeld was, maar ze wilde per se alleen zijn voor dit. Even één moment tussen haar oudste dochter. Ze wilde haar nog zoveel zeggen.. haar excuses aanbieden voor van alles en nog wat. En gewoon even práten. Praten, zoals de gewone stervelingen ook doen die niet elke dag een clan hebben te leiden.

@Cottonflower</sub>

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower keek met een stoutmoedige grijns naar haar moeder toen ze sprak dat ze toch niet zo onschuldig was. Ze giechelede zachtjes achter haar voorpoot, waarna ze haar met ondeugende ogen aankeek. ‘Had je ooit minder verwacht?’ miauwde ze uitdagend. Het was natuurlijk allemaal goedmoedig, maar het was ook waar. Ze was niet onschuldig. Dat was een leven voor bange katten, voor onzekere katten, en ze was geen van beide. Ze genoot ervan om tegen grenzen aan te duwen, om een opmerking te maken die anderen sprakeloos zou houden. En toen Blueflower vervolgens opeens rechtstreeks naar haar sprak, om af te spreken bij hun plekje. Ze knikte en glimlachte warm. ‘Natuurlijk, mama.’ Ze drukte eventjes haar kop tegen die van haar aan. ‘Ik denk dat ik maar even met mijn "apprentice" moet praten,’ verzuchtte ze toen. Oh boy, daar had ze echt geen zin in. Waarom moest ze iemand trainen? Kon ze het Hermitshell niet laten doen? Ze keek nog een keer naar haar moeder en wendde zich toen af van de poes.

[Cotton topic uit]</sub>