clean me up

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower had goeie herinneringen aan deze plek. Sommigen zouden crashen met een andere apprentice om vervolgens door het ijs zakken een slechte herinneringen noemen, maar achteraf kon ze er wel om lachen. Het was het begin van een vriendschap. Een vonkje. Dat ze elkaar dik hadden genoemd en met blauwe plekken achter hadden gelaten, dat paste er gewoon bij. Maar nu, manen later, was alles anders. Deze plek was anders. Groen, in plaats van wit, en alles stond weer in bloei. Zelfs hun namen waren veranderd. Eerst was Hermitshell aan de beurt geweest, en dan nu was het ook eindelijk haar beurt geweest. Cottonflower keek naar de poel, die toch ook wat uit haar oever was getreden door de vloed. Maar het had ook zijn charmes. Buiten al het modder en gevaar na. Haar oren spisten zich toen ze pootstappen hoorde, gevolgd door een maar al te bekende geur. Ze sloot haar ogen en genoot even een seconde van het moment. ‘Hey, jij,’ snorde ze, waarna ze om haar schouder keek en Hermitshell aankeek met die bekende ondeugende glimlach. ‘Ben ik dan nu eindelijk oud genoeg?’ miauwde ze, ogen rollend, gevolgd door een uitgestoken tong.

- Hermitshell <3</sub>

Al sinds de ceremonie had hij haar willen aanspreken, maar het was hem gewoon niet gelukt. Nogmaals een blauwtje lopen klonk nou eenmaal niet zo aantrekkelijk. Bovendien had hij het aardig druk. Zijn trainingen met Crystalstar gingen gewoon door, en ze had hem ook nog eens twee apprentices gegeven. Niet één maar fking twee. Een hele eer, maar blijkbaar nog verdomd lastig. Niet dat dat hem zou tegenhouden. Nee, hij zou ze kei en keihard gaan trainen. Dat was de reden dat hij Cottonflower nog niet om een verklaring had gevraagd, vertelde hij zichzelf. Toen hij haar plots aantrof wilde hij zich haast omkeren, maar ze had hem al geroken. Met diezelfde ondeugende blik in haar ogen keek ze hem aan, gevolgd door een gewaagde vraag. Of eerder een vraag waarvan het antwoord alles zou bepalen. Een kriebelend gevoel borrelde op in zijn buik. Daar stond hij dan, bevroren aan de grond genageld. Haast net zo bevroren als hun eerste echte ontmoeting. Wat was ze destijds nog een baby, en kijk haar nou: een echte poes. De vlinder verspreidden zich tot in zijn borst. "Uh-" bracht hij uit bij gebrek aan beter. Kop op, verman jezelf. "Vond je dat normaal, mij zomaar negeren?" mauwde hij licht beledigd. Oh nee, dat ging niet goed. Had hij niet gewoon een stom grapje kunnen maken over haar naam? Dan konden ze weer doen alsof alles leuk was, zonder lastige vragen en verkeerde woorden.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{De blik in zijn ogen die haar ontmoette was alles wat ze had verwacht. Hij leek niet eens blij. Het was alsof een golf ijskoud water over haar heen was gekomen. Wacht, wat? En toen hij eerst ongemakkelijk wat bromde, om vervolgens te praten. Het deed bijna zeer. Meende hij dit? ‘W-wat?’ miauwde ze dan ook verbaasd. Of was hij haar nu terug aan het stangen? De glimlach verdween en werd vervangen door een verwarde frons. Cottonflower kwam overeind en draaide om haar as en liep dichter naar hem toe. Dit was een confrontatie die ze niet uit de weg ging. ‘Waar heb je het over?’ miauwde ze zachtjes, toch lacherig. Omdat ze het eindelijk niet geloofde. ‘Ik negeerde je niet...’ miauwde ze nu kleintjes, toch een beetje beledigd. Ze plaagde hem maar. Dat realiseerde hij wel, toch? Toch? Of werd ze nu in de tuin geleidt. Nee, hij was haar nu aan het stangen en ze viel precies in.}

Ze klonk verbaasd, alsof ze dit niet had verwacht. Had ze hem wel genegeerd? Hij was ook niet bepaald op haar afgestapt. Zij eerder naar hem, aangezien haar nest plots naast haar lag. Oh, met haar geur in slaap vallen had hij totaal niet erg gevonden. Toen ze op hem af kwam leek zijn borst in brand te staan. Hij wilde haar zo graag, maar iets in hem was gewoon nog boos. Boos omdat hij geduldig had moeten zijn, boos om de onzekerheid, gewoon boos. "Ik dacht dat je me negeerde." Mauwde hij vlak, maar meer om zijn frustratie te verbergen dan om echt een punt te maken. "Omdat je me niet leuk vind" durfde hij er niet aan toe te voegen. Oh, maar dat dacht hij, dat vóélde hij.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hij leek serieus. Of kak. Wat had ze nu gedaan? Ze waren toch... vrienden. Ze waren maar aan het dollen. Hij was begonnen. En kom op, ze had het ook druk gehad met feestvieren. Het was ook niet alsof Hermitshell haar enige vriend was. En nu ze erover nadacht, dit was echt wel een Foxdung. Maar oké, ze zou het "negeren" en maar even duidelijk maken dat ze het niet zo had bedoeld. Maar ze vertikte het om sorry te zeggen voor zijn kleine ego. En ze negeerde hem nu niet! ‘Ik was maar aan het plagen,’ miauwde ze zachtjes. Geen vijandigheid, geen haat. Ze kwam nog een beetje dichterbij, waar nu een beetje een lachje op haar lippen kwam waarvan ze moeite had om hem tegen te houden. ‘Je dacht toch net dat ik serieus was, kom op..’ Ze kantelde haar kop een beetje en moest haar best doen om niet te lachen om zijn bloedserieuze uitdrukking.}

Aan het plagen, serieus? Ze had ook sorry kunnen zeggen.. Hij wilde ook helemaal niet boos op haar zijn, maar hij kon niet zomaar doen alsof alles oké was. Ohh, wat een rare, verwarrende situatie. Zijn adem stokte toen ze dichterbij kwam. Als ze hem niet zag zitten, dan zou ze nu eerder afstand houden, toch? En ze had het eerder ook gewoon toegegeven. Maar dit kon allemaal een spelletje zijn, want blijkbaar was ze nu ook niet serieus. Ging hij deze frustrerende muur van vaagheid doorbreken door gewoon te vertellen hoe hij zich voelde? Absoluut niet, want stel dat het állemaal een grap was. Dat leek hem echter vrij onlogisch. "Wat wil je precies, Cotton?" Sprak hij, waar hij haar vraag mee vermeed. Zijn stem klonk echter niet verwijtend, maar eerder verward en gekwetst. Haar naam sprak hij uit met een zachtheid waarmee hij deze nog nooit had gezegd. Zou ze het merken?

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower werd nu bijna geïntrigeerd, en haar lach verdween van haar gezicht. Ze snapte niet wat zijn probleem was. Echt niet. En toen hij dan eindelijk weer sprak, klonk hij echt gekwetst. Haar mond viel even open, waarna ze die weer sloot. Wat wilde ze? En voor ze het wist, gleed er een stom woordje over haar lippen. ‘Jou.’ Haar ogen werden wat groter. Fack fack fack fack. Ze keek naar de grond. Oké, dat klonk fout. Ze bedoelde hun, elkaar, weetje, vrienden, zoals ze waren. Maar misschien ook niet, ze vond hem wel leuk zegmaar. Dus misschien meer? Het schaamrood liep wat naar haar lippen maar ze forceerde zichzelf weer naar hem te kijken, haar mondhoeken een beetje omhoog. Haar hart klopte in haar kee. ‘Jeweetwel. Wij. Ons.’ Wat een safe. Toch probeerde ze weer voorzichtig te lachen. Ze haatte hem niet, en oké het was echt nooit haar bedoeling om hem zeer te doen.}

Met een ongekende spanning wachtte hij op wat ze ging zeggen. Ze leek van haar stuk gebracht. Hetgeen wat ze zei kwam als een klap. Nee, het was iets goeds, maar de lucht werd wel uit zijn longen geslagen. Zijn lippen krulden omhoog in een trillerig glimlachje en hij voelde zijn hart hevig kloppen in zijn borst. Ze speelde helemaal geen spelletje. Ze wilde hém. Na de korte stilte waarin hij haar enkel met grote ogen kon aankijken kwam er iets nog zoveel beters. Ze wilde een "ons". Voor slechts een seconde twijfelde hij. Zou dit weer net zo falen als met Myrtlefield? En Honorpaw? Maar dat was anders. Hij was toen anders. Wat hij en Cotton hadden voelde spannender, maar ook echter. Nog steeds stond hij verstijfd aan de grond genageld. Hij had het gevoel dat elke beweging de verkeerd kon zijn. "Ik ook." Mauwde hij. Zijn lichaam smeekte hem om bovenop haar te springen, maar hij kon niets anders dan staan.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower stond daar nu ook een moment. Ze had het nu gezegd, dus nu was het maar afwachten. En als ze er compleet naast zat, dan was het maar zo. Maar als hij ook maar durfde te lachen, dan zou ze hem tot moes slaan. Maar na een moment stilte, waarin de spanning steeg en bijna ondragelijk werd. Ze wilde er bijna iets van zeggen, totdat hij uiteindelijk met een "ik ook" kwam. Meteen rolde een giechel over Cottonflower haar lippen, van opluchting. Eindelijk kwam de spanning er een beetje van af. Ze keek eventjes weer naar haar poten, waarna ze weer opkeek en langzaam knipperde. ‘Dus, wat is het probleem nou?’ miauwde ze, weer met een vleugje van haar lach achterin haar stem. Had hij zich daarom zo druk gemaakt? Dat ze hem niet meer mocht ofzo? Langzaam gingen haar ogen over zijn gezicht en ze zette nog een stapje dichterbij, totdat er slechts een kittenstapje nog tussen hen verwijdert was. Ergens vond Cottonflower het zo leuk, dat ze hem nerveus kon maken, dat ze hem gek maakte, tot het punt dat hij boos op haar werd. Dat hij dacht dat ze hem negeerde. Jongens.}

Normaal ging het zo makkelijk met hem en meiden. Dat maakte alleen maar duidelijker voor hem dat Cotton er echt toe deed. De lach die over haar lippen rolde was een prachtig geluid, één die gelukkig niet klonk als uitlachen. En waarom zou ze? Dit was voor haar vast ook moeilijk, of ten minste ongemakkelijk. Haar vraag verbrak de magische stilte in hem en liet zijn kop lichtjes kantelen. Het probleem? "Dat je een pestkop bent." Lachte hij opgelucht en voor het eerst weer wat ontspannen, waarna hij zachtjes op zijn onderlip beet. Oh, ze had het hem moeilijk gemaakt. Maar dat maakte allemaal niet meer uit, want hij had haar. Ze wilde hem. Langzaam streek hij met zijn wang langs de hare. Hij wilde haar.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower moest toch weer lachen toen ze hem een pestkop noemde. Ze rolde haar ogen een beetje. ‘Oké, waar,’ begon ze lachend. ‘Maar jij begint altijd.’ Ze keek hem weer uitdagend aan, haar ogen sprankelend. Ze durfde nog net niet toe te voegen, "maar daarom vind je me leuk". Hij zou dat vast weer te persoonlijk opvatten. Hij was misschien soms een beetje horkerig, maar dat vond ze grappig aan hem. En toen hij dan eindelijk haar durfde aan te raken, op een hele andere manier dan ze voorheen hadden gedaan, sloot ze bijna automatisch haar ogen. Het voelde als elektriciteit door heel haar lijf. Ze snorde zachtjes en nam meteen meer initiatief dan het voorzichtige aaitje van Hermitshell. Ze zette nog een pasje dichterbij en drukte haar wang steviger tegen hem aan, waarna ze haar kopje onder zijn kin door bewoog. De vlindertjes die eerst alleen een beetje hadden gerommeld in haar buik, fladderden nu echt. Een zacht giecheltje rolde weer over haar lippen. Oh hij was een sukkel. Maar hij was nu haar sukkel.}

Voor het eerst had hij niks stoms te zeggen. Geen "maar je vraagt er ook altijd om", slechts een voldane stilte. Haar gesnor klonk hem als muziek in de oren. Het betekende dat ze ervan genoot, dat ze wilde dat hij dat wist. Elektriciteit ging door hem heen toen ze meer gaf en langzaam haar kop onder zijn kin bewoog. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht, één die ze niet zou zien, maar misschien wel kon voelen. Hij kon nu alles doen, dat voelde hij. Dat móést haast wel. Want hoe kon ze anders dan zich nu net zoals hij voelen? Een stuk minder voorzichtig dan eerst duwde hij zijn neus in de vacht van haar nek en ademde hij haar geur in. Hierna leunde hij zachtjes tegen haar aan, als "subtiele" hint dat ze van hem best om mocht vallen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hermitshell zijn neus in haar nek kietelde en ze kon het niet laten om zachtjes te giechelen. Ze begreep opeens helemaal waarom koppeltjes bestonden. Elke aanraking deed wat bij haar van binnen. God, ze had zich wel eens dingen voorgesteld, gesproken met haar leeftijdsgenoten. Maar niemand had een echt vriendje, niet zoals zij nu had. Want dat was het toch, dit? En opeens kreeg ze ze wat meer gewicht tegen haar lichaam en beet op haar lip. Haar blik kruiste zijn ogen weer, en ze kon niets anders dan euforie meesteren. Oké dan, ze zou hem zijn zin geven. Haar tong gleed even langs haar lippen, waarna ze haar voorpoten om zijn nek heen sloeg en zichzelf achterover liet vallen. Zachtjes gelach vulde de lucht weer. Even ging de gedachte door haar kop dat ze misschien betrapt konden worden, maar dat boeide haar ook niet meer. Ze deden niets verkeerds, niets geks. Nog niet in ieder geval. En ze mochten wel weten dat Hermitshell nu voor haar was, alleen voor haar.}

Even keken ze elkaar aan en zag hij haar mooie, blauwe ogen. Hij had ongetwijfeld de juiste keuze gemaakt. Dit was goed, geweldig zelfs. Toen haar tong plots over zijn lippen gleed keek hij haar met verbaasd vermaak aan, wat sterker werd toen ze haar voorpoten om hem heen sloeg en hij zich met haar mee liet vallen. Hij slaakte een zacht, lollig kreetje en kwam bovenop haar terecht. Met warme ogen staarde hij in de hare. Er was zoveel tussen hen gebeurd. Ze hadden samen al zoveel plezier gehad. Vanaf nu zou het alleen nog maar beter worden. En er was niemand die hen nog kon stoppen: Crystalstar niet, hun ouders niet, zelfs StarClan niet. Ze hadden alle vrijheid van de wereld. Met een buik vol wild rondfladderende vlinders drukte hij haar met zijn voorpoten tegen de grond, waarna hij zijn kop naar haar gezicht bracht en deze zachtjes begon te likken. Het enige wat hem er nog van weerhield om verder te gaan, was de rationele angst voor het worden van aan vader.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Lachend stortte de twee ten aarde. Ja, als zij ging, moest hij mee. Dat werd vanaf vandaag een afspraak. Ze snorde nog een keer, haar snorharen trilden geamuseerd. Hem laten lachen was het waard. Deze dag was zo ongemakkelijk begonnen, hij denkend dat ze boos op hem was terwijl het tegenovergestelde de waarheid was. En toen hij wat ruwer werd, zijn poten tegen haar aan, gevangen tussen hem en de grond, werd ze helemaal warm van binnen. Zijn kop kwam dichterbij en even ging de wereld in slow-motion. Dit moment zou ze nooit vergeten en weer een giechel rolde over haar lippen toen zijn aanrakingen steeds intenser werden. Het kietelde. Ze ontmoette zijn kin even met haar neus en plantte een kusje aan de zijkant van zijn snoet. En toen eentje onder zijn kin. Haar blik ontmoette de zijne weer even. ‘Je kan wel lief zijn,’ giechelde ze. Oh alsjeblieft. Ze wilde dit nu iedere dag.}

Haar gegiechel was het mooiste geluid in de wereld. Hoe had hij dat ooit irritant kunnen vinden? Oh, ze had hem zo vaak de kast op gejaagd. En misschien was ze ook wel een beetje vervelend, soms. Maar nu was hij haar perfecte meisje. Haar neus ging langs zijn kin en ze plantte een zacht, lief kusje op zijn gezicht en vervolgens een op zijn kin. Hun blikken kruisten weer. Wat was ze toch schattig. Een jongensachtige grijns verscheen op zijn gezicht. "Jij niet." Mauwde hij plagerig, zijn tong naar buiten gestoken terwijl hij haar intenser aan keek. Dit was niet hoe hij verwachtte dat zijn dag ging lopen, maar hij kon absoluut niet klagen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower voelde zich speciaal. Hij deed haar speciaal voelen. Van alle poezen uit de clan, koos hij haar. Nog een giecheltje rolde over haar lippen toen ze weer naar elkaar keken. Ze kon die lach gewoon niet meer van haar gezicht afkrijgen. Het was als toen ze Warrior was geworden. Maar ze was nu niet meer trots, gewoon verliefd. En toen hij zei dat ze niet lief was, moest ze weer lachen. Ze strekte haar pootje uit en probeerde hem op zijn snoet te tikken, op die tong die hij naar haar uitstak. 'Weet ik, miauwde ze zoetjes. En even veranderde die stomme grijns op haar gezicht en werd die vervangen met vastberadenheid. Ze zette haar voorpoten tegen zijn borst en probeerde daarna hem van zich af te duwen en in dezelfde beweging om te draaien, om de rollen om te draaien. Cottonflower toonde nou eenmaal graag initiatief.}

De lach die hij op haar gezicht had weten te toveren was gewoon zo leuk. Ze vond hem grappig en leuk, en dat deed hem goed. Voor het eerst in lang wist hij zich weer volledig bij iemand te ontspannen. Zelfs Shrimp had dat niet bij hem weten te bereiken, niet nu elk moment het onderwerp "Skadi" kon worden aangesneden. Met Cotton daarentegen had hij geen pijnlijk verleden. Ze konden alles doen, opbouwen wat ze maar wilden. De plotselinge duw die ze hem gaf kwam dus compleet onverwacht, wat stom van hem was, gezien ze dit altijd deed. Ze pakte hem wanneer hij het het minst aan zag komen. Voor hij het wist lag hij onderop, vastgepind tussen de grond en haar mooie, heerlijke lichaam. In plaats van verbaasd of beledigd te kijken - zoals ze hem het beste kende - liet hij een schaterende lach over zijn lippen rollen. Met speelse ogen gaf hij haar een stoot van zijn poot tegen haar borst. "Dus, Cottonflower." Plaagde hij haar, alsof het niet de mooiste naam van de wereld was. Plots schoten zijn poten omhoog en om haar schouders heen, waarmee hij haar dichter naar zich toe trok. "Je bent oud genoeg ja."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Toen ze hem naast hem op de grond wist te duwen, en snel bovenop hem kroop, vulde de lucht zich met gelach van hun beide. Ze legde haar pootjes op zijn borst en snorde tevreden. Maar wat te trots keek ze op hem neer, grinnikend en oh zo in de wolken. Ze wilde zich net weer naar hem toe buigen, toen ze plotseling een poot tegen haar borst kreeg, gepaard met een "Dus Cottonflower". ‘Ja,’ miauwde ze onschuldig, voordat ze door hem gegrepen werd en steviger tegen hem werd aangedrukt. Een hoog gilletje kwam weer over haar lippen, gevolgd door gelach. Gewillig legde ze ook haar kop op zijn borst, waar zijn nekvacht haar neus kietelde. Toen ze weer over haar leeftijd begon, giechelde ze weer zachtjes. ‘Hm, ja. Ben ik eindelijk cool genoeg voor stoere Hermitshell?’ miauwde ze plagend. Zachtjes prikte ze hem met één van haar nagels tussen zijn vacht. Ze kon zo bij zijn hart, zijn keel, allemaal kwetsbare delen. Ze duwde haar neus onder zijn kin. ‘Ik ben nu warrior, ik kan alles doen wat ik maar wil.’ Inclusief dit.}

Het gilletje toverde nóg meer vermaak op zijn gezicht. Wat was ze toch stom, maar op een hele leuke manier. Gelukkig leek ze het deze keer niet als beledigend te ervaren toen hij over haar leeftijd begon, waarschijnlijk omdat die er nu niet meer toe deed. "Biiijna." Mauwde hij alsof hij er eens goed over aan het nadenken was. Zijn oren gingen verrast naar voren toen ze met een nagel in zijn borst prikte. Ze kon dan misschien alles, maar niet zonder backlash. Onderzoekend keek hij naar beneden. "Ik wist niet dat dat je kink was." Zei hij zwoel, alsof hij er helemaal into was. Zijn twinkelende ogen zeiden echter heel wat anders. Nog steeds rustten zijn poten om haar heen, nog niet klaar om haar los te laten. Sterren, wat was haar pesten toch leuk. Wat was zij toch leuk.