clean me up

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Bij Starclan, wat kon ie ook een hork zijn. Maar ze wist dat ze precies hetzelfde gereageerd zou hebben, dus lachte ze. Ze keek hem aan vanonder haar wimpers en tuitte haar lippen een beetje, alsof ze heel diep nadacht. 'Wat moet ik dan doen om helemaal cool te zijn,' fluisterde ze naar hem. Oh, het klonk zo fout, maar alles om hem weer verbaasd te krijgen, van zijn stuk, want ze hield van die blik op zijn kop. Ze giechelde ook weer toen ze begon over haar "kink". Ze wreef een keer zachtjes over de plek boven zijn hart. 'Ik zou je nooit pijn doen. Niet echt.' Ze ontmoette zijn blik weer, waarna ze over het plekje heen likte. Ze kroop vervolgens nog een keer dicht tegen hem aan en streek haar poot zachtjes langs zijn kaaklijn. Hij had een knap gezichtje. Het was nu weer alsof ze hem voor het eerst zag. Alsof ze hem voor het eerst echt goed bekeek, zo dichtbij. Zijn neusje rood gepoetst, waar die bij haar chocoladebruin was. Zijn ogen een tint donkerder blauw dan de hare. En ze glimlachte in stilte.}

Bij haar vraag leek zijn borstkas te exploderen. Ze wist dondersgoed ze moest doen om cool gevonden te worden. Was ze hem nou aan het teasen? Voor hij iets scherps wist ze zeggen wreef ze over de plek waar ze haar nagel had gedrukt. Bij haar woorden hief hij een wenkbrauw op. Was dat een uitdaging? Met een openheid die hij haar een uur geleden nog niet had kunnen bieden stond hij toe dat ze dichterbij hem kroop, zijn poot langs zijn kaaklijn streelde en hem ondoorbroken aanstaarde. Hij genoot er zoveel van. "Om helemaal cool te zijn, zal je mijn meisje moeten zijn." Mauwde hij stout. Hoe het nou precies zat wist hij niet. Als hier niks uit kwam, dan zouden ze daar absoluut niet de eersten mee zijn. Maar StarClan alsjeblieft laat het niet zo wezen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower kon zijn hartslag gewoon voelen. En hij dreunde als een roeping onder haar poot. Ze voelde zich helemaal speciaal, kon die glimlach niet van haar gezicht af krijgen. Ze bleef hem wat uitdagend aankijken. Het was allemaal nog zo pril, zo preuts. Ze wisten geen van beiden waar ze eigenlijk mee bezig waren, maar het was leuk en het voelde goed. En hoe hij haar vasthad, deed haar tintelen van top tot teen. En toen hij zei dat ze om helemaal cool te zijn zijn meisje moest zijn, lachte ze weer zachtjes. Ze legde haar poot weer op zijn borst en liet even een stilte vallen. Ze wilde weer zien, voelen, hoe hij zenuwachtig werd. ‘Oké,’ miauwde ze na een poosje zoetjes. ‘Ik ben van jou.’ Ze bracht haar neus weer wat dichter bij zijn kopje, totdat ze die van hem raakte. ‘En jij bent van mij.’ Dan zouden ze het zo afspreken. Ze waren er voor elkaar. Samen. Jonge liefde.}

Toen ze haar poot weer op zijn borst zette voelde het net zoals vorige keer samen op deze plek. Ze had hem gevloerd en vervolgens triomfantelijk op zijn borst gestaan. Ohh, wat was ze toen nog jong. Hoewel ze niet veel in leeftijd verschilden, had het toen een eeuwigheid geleken. Hij had nooit kunnen raden dat dit was waar ze zouden uitkomen. En toen zei de "Oké". Hij snapte niet hoe, maar zijn lichaam werd nóg lichter en hij voelde zich nog gelukkiger. Langzaam sloot hij zijn ogen bij de aanraking van haar neus, waarna hij deze na enkele momenten van stilte opende, gewoon om het moment in zich op te nemen. Vervolgens trok hij haar nóg dichter naar zich toe, tot er bijna geen ruimte meer tussen hen was, waarna hij zijn greep weer lichtjes verzwakte. "En iedereen mag het weten." Fluisterde hij in haar oor.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ohh dit was zo.. perfect. Hoe ze in zijn poten verstrengeld lag, hoe hij haar naar haar woordjes bijna tegen hem aan plette. Ze voelde zich klein en geliefd en.. Het was echt. Ze had nooit verwacht dat ze het zo snel zou vinden, maar het voelde goed. En hoewel het nu al zo officieel leek te worden, maakte dat haar niet bang. Nee, ze werd er juist opgewonden van, voor wat de toekomst haar zou kunnen brengen. Met hem. En toen hij sprak dat iedereen het mocht weten, voelde ze de vlindertjes weer fladderen. Het was geen geheim. Ze was van hem om aan iedereen te laten zien. Ze was een overwinning, en het voelde goed. Hij mocht trots op haar zijn. Ze giechelde weer, en eventjes wist ze niet wat ze moest zeggen. Het kwam niet vaak voor, dus legde ze tevreden haar kop onder zijn kin. ‘Oké,’ miauwde ze nu enkel weer. Ze sloot even haar ogen en ging helemaal op in de omhelzing. Haar moeder mocht het weten, haar jongere siblings. Hell, de hele clan. Stiekem hoopte ze dat er katten jaloers zouden zijn.}

Voor het eerst in tijden kwam er niks meer dan een woordje uit haar mond. Hij kon het niet laten een grijns op zijn lippen te laten verschijnen. Cotton, babbelaar van de clan, had hij sprakeloos gemaakt. Tevreden drukte hij zijn kop dichter tegen de hare. Hoe had hij ooit over haar getwijfeld? Natuurlijk was ze niet boos. Ze was gewoon Cotton. Hij dacht haar steeds meer te begrijpen. Straks zou hij het aan iedereen vertellen: Shrimpnose, Icecream, Jaggedgaze. Hell, zelfs Crystalstar mocht het weten. Haar kritiek zou hem alleen maar aansporen. Bij gebrek aan woorden bleef nu ook hij stil. Alles wat hij wilde zeggen was gezegd. En dit fijne moment verpesten was wel het laatste wat hij wilde. Zachtjes draaide hij zijn kop en ademde hij haar geur nogmaals in. Ze rook zoet.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hermitshell bleef ook stil. Cottonflower zocht met man en macht om iets te zeggen, maar de stilte was comfortabel. Toch, Cottonflower kon niet zo goed na een tijdje niets zeggen, en hoewel zijn neus prettig in haar nek kriebelde, waar ze weer zachtjes om moest lachen. 'Zullen we de hé dag hier blijven?' prevelde ze in zijn vacht. Ze wilde niets anders meer doen. Ze wilde niet naar het kamp. Ze wilde niet op patrouille. Ze wilde alleen hier zijn, met hem. En dan zouden ze gewoon kunnen praten, over.. alles. Alles en niets, diepe dingen, onzinnige dingen. Ze keek hem weer aan, waarbij haar mondhoeken automatisch omhoog krulden.}

Cottonflower was de eerste die weer wat zei. Het voelde niet alsof ze het deed om een ongemakkelijke stilte te doorbreken. Nee, ze voelde zich overduidelijk heerlijk op haar gemak. Langzaam opende hij zijn ogen en trok hij zijn kop weg, want hij wilde haar aankijken. "Graag." Zei hij met een lach. Hoelang geleden was het dat hij zich ooit zo had opengesteld? Nooit, het antwoord was nooit. Ergens - tussen de verliefdheid door - was hij een beetje bang. Vanaf het moment dat ze opstonden bevond hij zich in onbekend gebied. Hij zou er voor gaan, maar dat betekende niet dat hij wist hoe het werkte. Maar goed, dat was natuurlijk verre van de grootste reden om hier met haar te willen blijven liggen. Er volgde een stilte waarin hij naar nieuwe woorden zocht. Deze keer voelde het niet zo ontspannen. "Hoe lang vind je me eigenlijk al leuk?" Besloot hij uiteindelijk te vragen. Hij wilde alles weten.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower bromde tevreden toen hij sprak dat hij wel de hele dag wilde blijven. Mooi. Want ze had hem anders toch niet laten gaan. Ze verplaatste zichzelf een beetje zodat ze comfortabel tegen hem aan lag, en toen hij weer een vraag stelde moest ze even giechelen. Was dit weer iets om zijn ego te strelen? ‘Vanaf het moment dat ik mijn ogen open kon doen en jouw dikke kop het zicht blokkeerde,’ grapte ze naar hem, waarbij ze hem weer een plagerige "boop" op zijn neus gaf. Hij had waarschijnlijk een serieus antwoord gewild, maar om eerlijk te zijn wist Cottonflower het ook niet meer precies. Het was gewoon gebeurd. ‘Of na die keer dat ik je had gevloerd,’ miauwde ze vervolgens. Dat was vooral grappig. In ieder geval, het was nog altijd één-nul voor haar.}

Een grinnik verliet zijn bek. Jahoor, alsof zij hier niet de dikzak was. Hoe waren ze van samen door het ijs zakken naar op elkaar liggen gekomen? Bij de "boop" op zijn neus keek hij haar ernstig aan, maar zijn ogen lachten. Hij kon het niet laten deze blik door te zetten toen ze begon over hem vloeren. Ouch, zijn ego. "Nog bedankt voor dat. Ik had daarna een paar dagen last van mijn nek." Lachte hij nu eindelijk. Had hij haar toen al leuk gevonden? Hij had destijds toch echt gedacht van niet, maar nu hij eraan terugdacht.. Het was zo overduidelijk. "Ik ook zoiets ja. Maar waarschijnlijk daarvoor. Anders had ik je toen sowieso geslagen." Zijn wenkbrauwen gleden in een uitdagende frons. Nu kon dat niet meer. Gemiste kans.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower giechelde weer dat hij sprak dat hij er last van had gehad. Jongens, zo kleinzerig. 'Graag gedaan,' reageerde ze plagend, super onschuldig. Hij voelde zich toen bezwaard op het ook nog eens te vertellen en ze grinnikte weer. Dat was eigenlijk al een poosje geleden. Maar Cottonflower had het vooral gewoon leuk gevonden tijd met hem te spenderen, elkaar een beetje de kast op te jagen. En toen hij sprak alsof hij haar zou slaan, moest ze weer hardop lachen. Ja joh, natuurlijk Hermit. 'Maar jij zou toch nooit een meisje slaan?' miauwde ze uitdagend naar hem terug. Ze wilde haar spierballen wel eventjes laten zien, ze ook wel hard slaan. Ze was toch ook stoer naar de oorlog geweest, puh.}

Pfft, meisjes. Die pijn die hij toen had, dat waren geen man tears hoor. Maar goed, het was nu voorbij en hij was bezig met véél belangrijkere zaken. Bij haar vraag schoot er een gnuif uit zijn keel. "Uh, ja?" Grinnikte hij. Kom op Cotton, niet zo conservatief. "Ik sla iedereen, ook meisjes." Mauwde hij stoer, waarna hij plots zijn spieren aanspande, haar van zich afgooide en zich weer bovenop haar werkte. "Gewoon niet mijn meisje." Oh, wat vond hij zichzelf stoer. En geef toe, die was toch smooth?

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hermitshell zei dat hij ook wel meisjes zou slaan. Ze wilde hem net weer met haar grote bek uitdagen tot een gevecht tot de dood, of hem slaan, één van de beide. Totdat ze opeens met eenvoud van hem af werd geworpen. Een hoog gilletje kwam uit haar bek toen ze op haar rug naast hem belandde, waarna het al snel werd vervangen door gelach. Oké, dat vond ze eigenlijk wel heel leuk. Helemaal toen hij weer bovenop hem klom en ze haar gelach niet echt kon inhouden. En toen hij haar weer mijn meisje noemde, kon ze niets laten dan verlegen te giechelen. Oh, dat klonk zo goed. Een uitdagende blik scheen uit haar ogen en ze deed eerst nog een halve poging om los te komen, maar dat gaf ze al snel op. ‘Wat ben jij een gentleman,’ snorde ze plezierig. ‘Dat wordt gewaardeerd.’ Ze lag haar staart over de zijne heen en liet zich eventjes zich opgaan in het moment. Schemering begon langzaam te vallen, maar ze had eigenlijk nog helemaal geen zin om terug te gaan.}

Bij haar poging los te komen versterkte hij zijn greep. Dacht het dus even niet. Oh, hij was een gentleman? Hij kon het niet laten te lachen. Wat was dit eigenlijk toch stompzinnig. Haar staart ging over de zijne en meteen smolt hij helemaal. Ze zouden zo terug moeten gaan, maar daar had hij dus totaal geen zin in. Het liefst lag hij hier de hele nacht, zo met haar. Het liefst zou hij nog verder met haar gaan, maar zoiets kon hij niet vragen. Niet nu. Straks schrok hij haar af, of erger, het gebeurde. "Een echte gentleman voor een ware dame-" Hij proestte het uit, waardoor zijn greep compleet verzwakte en hij van haar afrolde, tot hij op zijn rug lag. Het sloeg helemaal nergens op. Heerlijk.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower haar geflirt was echt een tien van de tien, want Hermitshell kon uiteindelijk zijn lachen niet meer inhouden. Het werkte aanstekelijk, en hoe erg ze haar best ook deed om verontwaardigd te kijken, lukte het haar ook niet om haar gezicht in de plooi te houden. Ze giechelde zachtjes toen hij helemaal stuk ging om zichzelf, waarna ze hem een por gaf tegen zijn borst. ‘Hey, ben ik dan geen echte dame?’ probeerde ze verontwaardigd over haar lippen te krijgen, maar het lukte haar ook niet voordat ze weer begon te lachen. Ze waren echt nog kinderen die misschien probeerden ietsje ouder te zijn dan ze waren. Maar Cottonflower genoot ervan, om iemand te hebben die voor haar was. En zijn stomme opmerkingen, zijn kleinzerigheid, zijn kleine ego. Ze vond hem grappig en hij was leuk op zijn eigen manier. Cottonflower rolde zich weer op haar zij en keek hem in verwachtingsvol aan. ‘Want ik ben echt zó dames..achtig.’}

Tranen stonden in zijn ogen. Heren en dames, ja hoor. Misschien was het ook wel de opwinding, want eigenlijk was dit helemaal niet grappig. Toen ze hem echter vroeg of ze dan geen echte dame was begon hij weer. Terwijl hij naar boven keek lachte hij even uit. Vervolgens rolde hij zich op zijn zij waardoor hun gezichten slechts centimeters bij elkaar vandaag lagen. "Pfft, ik hoef helemaal geen dametje. Nee, jij bent een warrior." Mauwde hij grinnikend expres overdreven flirterig. Als hij al kon flirten, dan ging dat alsnog te ver buiten zijn comfort zone om het niet met humor te doen. Vervolgens viel het gesprek even stil. Toen hij in de verte een uil hoorde begon hij te beseffen dat het jammer genoeg klaar was, of ze zouden problemen krijgen. Niet dat hem dat boeide.. maar voor Cotton besloot hij het toch maar te zeggen: de pijnlijkste zin die hij op dit moment had kunnen uitspreken. "Het wordt al laat.."

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower kon nauwelijks ademhalen zo hard moest ze lachen. Het was zo suf. Ze waren zo dom. Maar het was onschuldig en nieuw en spannend, en daarom was het leuk. Gelukkig namen ze het niet te serieus, bij de sterren, ze zou het dan vast niet kunnen uithouden. En toen hij haar een warrior noemde, moest ze weer giechelen. ‘Ja, dat ben ik,’ miauwde ze vrolijk, waarna ze haar neus tegen de zijne duwde. Ze sloot even haar ogen en glimlachte toen ze haar gelach eindelijk weer onder controle had. En toen hij na een korte stilte zei dat het al laat was, kwam er een tegenwerkende kreun uit haar bekje. Hij had gelijk, maar het was stom. Ze haatte het als een ander gelijk had. ‘Moeten we echt gaan?’ miauwde ze zeurend, waarna ze weer opkeek. ‘We kunnen ook hier slapen?’ stelde ze met een ondeugend glimlachje voor. Wie zou hun nu echt missen? Misschien haar moeder, misschien een bepaalde leider ofzo. Het was een wanhopig voorstel om nog eventjes hun momentje uit te stellen, maar ergens bereidde ze zichzelf al voor om overeind te krabbelen.}

Oh en ze had er geen zin in, iets waarbij hij zich volledig kon aansluiten. Maar ze hadden verplichtingen, patrols die ze morgen moesten gaan bijwonen. Bovendien had hij absoluut geen zin in de mogelijke roddels als anderen wisten dat zij hier hadden geslapen. Iedereen mocht weten dat ze wat hadden, maar dat ging wel erg ver.. "We weten allebei dat Crystalstar ons dan vermoord." Grinnikte hij, waarna hij als vrij duidelijk teken zichzelf omhoog hees. Natuurlijk kon hij het niet laten om nog even een kus op haar borst te drukken en haar met speelse ogen aan te kijken. "Hoezo, kan je echt niet op mij wachten?" Plaagde hij haar.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower maakte mopperde geluidjes toen hij bij haar wegging, door vervolgens op te merken dat Crystalstar hun zou vermoorden. ‘En jij doet alles wat Crystalstar zegt?’ antwoordde ze plagerig. Maar ze giechelde toen hij nog even met zijn kop dichterbij kwam. Hij liefst wilde ze hem weer bij zijn oren pakken en op de grond werken, maar voor nu liet ze het gebeuren. Ze rolde op haar buik en hief zichzelf dramatisch weer op haar poten. En toen hij nog een plagende opmerking gaf, duwde ze haar kop ruw tegen zijn schouder. ‘Ik hou niet van wachten,’ spinde ze tegen hem. ‘En ook niet van mijn zin niet krijgen.’ Ze stak haar tong naar hem uit, waarna ze toch met tegenzin weer wat stappen richting het kamp zette. Natuurlijk dacht Hermitshell nog aan zijn reputatie. Hij was een stoer, hij wilde gezien worden, hij wilde het goed doen. En oh, hij zou het ook nog wel van haar horen. Maar voor nu stemde ze in, voor nu zou ze braaf mee teruglopen naar het kamp.}

Pff, hij deed heus niet alles wat Crystal zei. Als ze dat dacht, dan kende ze hem bij lange na nog niet goed genoeg. Zachtjes grinnikte hij bij haar duidelijke protest. Tja, eigenlijk hield hij ook niet van wachten, of zijn zin niet krijgen, maar misschien was het toch echt beter om te gaan. Soms maakte wachten het ding juist beter. "Nou, speciaal voor jou sta ik toe dat je me vannacht mag knuffelen." Grijnsde hij, waarna hij met haar mee terugliep naar het kamp. De vlinders in zijn buik fladderden tevreden rond en onbewust gleed er een warme glimlach op zijn gelaat. Er was weinig wat dit beter zou maken

Topic uit (?)