Chinese Satellite

Voor het eerst stond Phoebe tussen de bomen van het woud dat ze al haar hele korte leven van een afstand had bekeken. De jonge weesdochter van Caesar was uitgegroeid tot een kat die net niet meer als een kitten bestempeld kon worden. Hoewel ze nog niet veel van de knapheid had die ze ooit zou krijgen, omdat ze nog zo jong was, had ze wel al haar mooie ogen. Die ogen waren oranje en diep met emotie, en gaven haar een wijze uitstraling die zeker nog niet weerspiegeld werd in haar gedachten. Aangezien ze helemaal door Mathias was opgebracht, was Phoebe ontzettend afgeschermd van de buitenwereld geweest. Daardoor had ze nogal een vreemd idee gekregen van clankatten, degenen die haar vader hadden gedood. Haar 'grote broer' had haar dan ook altijd op het hart gedrukt om weg te blijven van het bos. Echter was Phoebe een enorme eigenwijs, en was ze er tóch op af gegaan. Natuurlijk wist ze wat geurmarkeringen waren, ze was alleen nog niet heel goed in het herkennen ervan. En dus was ze zonder het te weten het territorium van Riverclan binnen gewandeld, om zich heen kijkend naar alle mooie bomen en planten die ze thuis nooit zag. Ook van het feit dat ze allang gespot was door een ervaren Riverclanwarrior genaamd Hermitshell was ze zich niet bewust, aangezien ze veel minder goed was in de geur van katten herkennen dan diegenen die hier woonden.

[Hermit]

De dag was jong en stralend. Hij wist nu al dat het er een werd om in de schaduw door te brengen. Eerst besloot hij iets te vangen, zodat hij later geen last had van dat gezeik. Bijna voelde hij zich ontspannen, tot de geur van vreemdeling zijn neus binnendrong. Alle alarmbellen gingen af, maar toen hij zag dat de indringer amper een apprentice was, staarde hij haar even verbluft aan. Ze leek zich compleet onbewust van de ernst van de situatie, of dat ze überhaupt was gespot. En de manier waarop ze om zich heen keek liet alleen maar blijken dat ze enorm onder de indruk was. Dit was gewoon een kind dat wilde ontdekken. Aan de andere kant had hij een plicht, één die hij niet van plan was te negeren. Ontspannen stapte hij op haar af. "Ik denk niet dat dit de bedoeling is." Grinnikte hij. Zo zou hij haar heus wel wegsturen, als ze nu niet al zou wegstormen. Want zeg nou eerlijk: hij zag er in haar ogen ongetwijfeld verwilderd uit.

Het geritsel deed haar oortjes draaien en Phoebe keek wat gespannen naar de naderende gedaante. Oh jee, dat moest één van die boskatten zijn. Alle verhalen van Mathias en de rogues die ze op visite hadden gehad schoten door Phoebe's kleine kopje. Deze katten aten anderen, ze moordden om te overleven, ze aanbaden de sterren en offerden hun kittens. Maar het belangrijkste verhaal was dat ze enorm waren: groter dan de honden, met enorme slagtanden en klauwen. En ze hadden allemaal rode ogen, van het bloed dat ze dronken. Ze was al helemaal klaar om ervandoor te sprinten, toen ze de ander écht goed in beeld kreeg. En hij was.. gewoon een kater. Hij was best groot, maar niet zo groot als haar broer. Zijn ogen waren ook blauw, en hij scheen behoorlijk op zijn gemak en totaal niet agressief. Phoebe gaapte hem aan toen hij plotseling iets zei. Om de een of andere reden kon ze niet helemaal geloven dat ze hem ook echt verstond. "Je bent helemaal niet eng!" Miauwde ze, bijna verontwaardigd. Het waren allemaal maar fabeltjes geweest! Om haar bang te maken. Phoebe fronste, boos op zichzelf om haar domheid.

Geamuseerde lichtjes dansten in zijn ogen. Ze keek nog verbaasder dan toen ze net als een toerist om zich heen stond te staren. Niet helemaal wat ze had verwacht? "Nog niet." Grijnsde hij cryptisch. Nu was hij eigenlijk wel benieuwd. Dacht ze soms dat clankatten eng waren? Ze leek hem geen angstige Kittypet, slechts jong en onnozel. "Zie, dit is RiverClan territorium." Hij maakte een gebaar naar hun omgeving. "Dus je mag hier helemaal niet zijn, snap je dat?" Nu keek hij wat serieuzer. Hij liet een stilte vallen om het tot haar door te laten dringen. Met zijn staart gebaarde hij dat ze mee moest lopen, richting de grens. "Vertel me eens wat je had verwacht." Mauwde hij mysterieus, alsof er iets heel bijzonders was aan de clans. Niks mis met kindjes pesten.

De crèmekleurige kater begon weer te praten en scheen van plan haar weer bang te maken. Maar Phoebe bleef verontwaardigd naar hem staan staren. Hij had had veel weg van een poes, hoewel zijn geur hem natuurlijk verraadde. Al met al was hij totaal niet eng, hoewel Phoebe wel snapte dat ze maar beter naar hem kon luisteren. Ze was ook niet bang voor de andere volwassen katten die buiten dit woud woonden, maar wist wel dat ze gehoorzaamheid op prijs stelden. Blijkbaar was dit 'Riverclan territorium' wat een Riverclan was wist Phoebe ook niet helemaal, maar ze nam aan dat dat was hoe die groep boskatten zich noemde. En blijkbaar mocht zíj er niet zijn. Phoebe wilde net boos haar vacht opzetten en een bijdehante opmerking maken toen ze de blik van de kater zag. Toen knikte ze en liep geërgerd met hem mee naar waar ze het woud had betreden. "Nou.. de katten die soms langskomen hebben het altijd over verschrikkelijke beesten, die moorden om te overleven. En die de hemel aanbidden voor tekens uit de toekomst." Legde Phoebe uit, terwijl ze haar best deed de kater met zijn langere poten bij te houden.

Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan. Verschrikkelijke beesten. Grappig genoeg was dat het enige waar ze geen gelijk in had. Als hij types zoals Carroincough en Acornstar niet mocht meetellen dan.. Zichtbaar knikte hij zijn kop. "Om te beginnen: wij moorden niet, tenzij het nodig is." Bij dat laatste keek hij haar even indringend aan, gewoon omdat hij dat leuk vond. Had hij Twistedheart vermoord als zijn clanmate hem niet was komen redden? Sowieso niet intentioneel.. maar in de hitte van het moment.. misschien? Die gedachte maakte hem ongemakkelijk. Snel besloot hij het over StarClan te gaan hebben. Hij wist wel dat non-clanners heidenen waren, maar de manier waarop de poes het bracht liet haar wel erg onwetend overkomen. Zo erg kon het toch niet zijn? "StarClan helpt inderdaad al generaties lang onze medicine cats en leaders met hun wijsheid, maar dat wist je zeker al." Hij knipoogde naar haar alsof hij de leraar was en zij de topstudente. Nogmaals, gewoon om haar te pesten. Ze wist het sowieso niet.

Tenzij het nodig was.. ohjee, moest ze daaruit opmaken dat het wel mogelijk was dat de clankatten moordden? Phoebe dacht erover na wat dat betekende. Misschien had deze kater al wel eens iemand gedood. Dat maakte haar ongemakkelijk en een beetje bang, maar ze bleef koppig met hem doorlopen, en hielt haar dapperste gezichtje in stand. Phoebe fronste toen hij over iets genaamd Starclan begon. Maar hij scheen er van uit te gaan dat ze dit al wist, en dus knikte ze overtuigend. "Oh ja, Starclan. Nee, dat weet ik allemaal allang. Maar ehh.. kan je me eraan herinneren? Ik ben het een beetje vergeten." Miauwde de kleine kattin, proberend zoveel mogelijk uit hem te krijgen.

De kleine poes bleef nog verrassend nuchter onder de situatie. Hij had het best begrepen als ze inmiddels met haar staart tussen haar poten was gevlucht, maar ze hield zich goed sterk. Hij vond het haast een beetje zonde dat ze aan de verkeerde kant van de grens was geboren. Een geamuseerde gnuif klonk uit zijn bek toen ze deed alsof ze het een beetje was vergeten. "Natuurlijk kan ik dat, maar vertel me eerst je naam." Hij hield zich wat meer in zodat ze niet te snel de grens zouden bereiken. Dat leek hem nu hij de situatie onder controle had en een kans had om met deze interessante poes te praten namelijk behoorlijk zonde. "Ik ben Hermitshell." Hij was benieuwd naar wat voor een exotische naam ze kon hebben. Buiten de clans varieerde dat namelijk nogal.