Sundays

Het was weer tijd voor de sharing tongues. Tidepaw had een klein muisje genomen, verdiend na een dag hard getraind te hebben. Haar spieren deden pijn en ze beefde lichtjes op haar poten. Haar groenblauwe blik gleed door het camp. Ze zag niet meteen iemand waar ze altijd bij zou gaan zitten; haar zusje was misschien nog aan het trainen, dat wist ze eigenlijk niet zo heel zeker. Maar ze wou niet alleen zijn. Haar blik viel op Littlepaw, die momenteel nog alleen leek te zijn, en ze stapte op de kater af. Hij was ongeveer even oud als haar, misschien ietsje jonger. De rosse kattin legde haar muisje neer en glimlachte naar hem. "M-mag ik h-h-hier zitten?", vroeg ze, vooral uit beleefdheid want ze verwachtte niet meteen dat hij nee zou zeggen. De hakkel in haar stem was dan ook niet uit nervositeit, maar eerder uit vermoeidheid. Het was een lange dag geweest.

+ Littlepaw eerst

Tidepaw glimlachte breed naar de kater toen die mauwde dat ze natuurlijk erbij mocht zitten, en ze plofte dan ook neer op de plaats waar ze stond. "H-hoe gaat h-het?", vroeg ze hem, waarna ze een hap nam van haar muisje en al knabbelend hem aankeek. Tidepaw genoot van het gezelschap van andere katten. Ze kon misschien tamelijk aanhankelijk zijn, maar daar hadden weinigen al echt over geklaagd. Normaal zou ze bij haar zusje zitten en die uitvragen over elk kleinste detail van haar dag, maar die had ze nog niet gezien. Het was moeilijk om zo gescheiden te zijn van Dimpaw. Toen ze beiden nog kitten waren hadden ze elk moment van de dag met elkaar besteed, maar nu kon dat niet meer. En dus moest Tidepaw maar andere vrienden maken om die leegte te vullen.

"Ook s-s-spierpijn.", antwoordde ze met een vriendelijke glimlach, waarna ze ook een hapje nam. Ze at traag uit beleefdheid, want ze merkte dat hij dat ook deed, en Tidepaw had vaak wel de neiging om zich wat aan te passen aan de kat waarmee ze omging. Littlepaw vroeg of ze al vrienden gemaakt had, waarop Tidepaw knikte. Ja hoor, ze was geen moment alleen - ook natuurlijk omdat ze niet graag alleen was, maar goed. "T-tuurlijk!", antwoordde ze vrolijk. "D-dimpaw," - ja, haar zusje, maar dat telde ook hoor - "B-bluepaw, N-n-newtpaw,.." Even dacht ze na wie ze nog echt in dat lijstje mocht plaatsen. Eigenlijk vond ze iedereen wel een vriend, of toch iedereen behalve Sunpaw, dus ze zou heel Shadowclan kunnen opnoemen. En zelfs daarbuiten. "E-en zelfs een r-r-r-riverc-clanner, B-Brackenpaw!", besloot ze dus ook euforisch. Ze had heel veel vrienden! "En j-jij?", vroeg ze toen aan de kater, benieuwd wie hij zou opnoemen; of misschien was hij wel alleen, al zou dat best zielig zijn. Maar geen probleem, natuurlijk, dan mocht hij heus haar vriend wel zijn. Ze had plaats genoeg voor meer vrienden!

Littlepaw kon helemaa lniet zo veel katten opnoemen als zij, en dat vond ze eigenlijk wel een beetje zielig. "I-ik zal je v-vriend zijn!", antwoordde ze vrolijk, een keer knikkend als om het te bevestigen. Yes, dat was een goede oplossing. Dan kon zij haar lijstje langer maken en hoefde hij niet eenzaam te zijn. Want als Tidepaw één ding wist, dan was het wel dat alleen zijn het ergste gevoel in de hele wereld was. Er was niets ergers, toch niet als je het haar vroeg. Daarom omringde ze zich ook met zo veel mogelijk katten, zodat ze geen seconde alleen hoefde te spenderen, zodat ze altijd samen kon zijn met een ander.