Show What You Know

Er was een hoop gebeurd in het leven van de jonge kater. Vooral gerelateerd aan de clan, zoals het verdwijnen van Thornstar, maar ook een nare ervaring die hij met zijn broertje deelde. Hij en Eggpaw waren het verminkte lichaam van Hollypaw tegengekomen. Soms zag hij het beeld nog haarscherp voor zich en de geur van al dat bloed vulde dan weer zijn neusgaten. Het was dan ook geen wonder dat hij steeds meer terug was gevallen op humor als een overlevingsmechanisme. Het leek altijd goed te deflecteren en dat was iets wat goed voor hem werkte. Maar het was weer tijd om zijn trainingen op te pakken, albeit met een andere mentor. Hij was nog steeds de strenge aanpak van Eveningglow gewend en hij was zelfs een beetje op een goede poot geëindigd met Liondance toen die klaar was met haar training. Het zou dus nog heel wat afkijken zijn hoe anders zijn routine nu zou worden. Zou zijn nieuwe mentor net zo streng zijn of niet? Hij kende Nighttooth niet echt. Hij was stilletjes de zwart-witte kattin het kamp uit gevolgd, niet echt wetende wat hij moest verwachten. Normaal zou hij al lang zijn mond voorbij hebben gepraat, maar het was al best een maan of twee dat hij zich normaal had gevoeld voor zijn doen. Nighttooth vroeg hem wat hij allemaal al had geleerd, een logische vraag natuurlijk. “Uhm, vooral jagen en net wat meer als de basis vechttraining” reageerde hij. Hij wist niet bepaald of hij nog bijliep voor iemand van zijn leeftijd of niet, maar zijn trainingen waren niet al te soepel verlopen de laatste tijd.

Na zijn antwoord was het een paar seconden stil. Frostpaw hoefde geen drie keer te raden om te weten dat zijn nieuwe mentor de daginplanning aan het opmaken was. Niet veel later kondigde Nighttooth dan ook aan dat ze vandaag wat zouden gaan jagen, aangezien prooi welkom was. Ze vertelde ook dat ze elkaar dan beter konden leren kennen, iets wat Frostpaw een beetje ongemakkelijk maakte, want hij had Eveningglow nooit echt op een heel persoonlijk niveau leren kennen en ergens vond hij dat wel prima. Hij stelde zich niet al te gemakkelijk open tegen anderen. “Uhm, okay,” mompelde hij dan ook terwijl hij de zwart-witte kattin de wat kale ondergrond in volgde. Het was nog steeds guur en koud, omstandigheden waarin hij was geboren bijna vier seizoenen terug en toch was een paar manen terug pas de eerste keer dat hij sneeuw had gezien. Toen hij oud genoeg was om de nursery uit te kunnen en in het kamp te spelen was het witte spul al weer verdwenen. Niet dat hij er erg veel van hield, ondanks zijn naam, want zijn korte vacht was er niet voor gemaakt. Hij rilde dan ook af en toe terwijl ze onder de kale bomen doorliepen en langs droevige planten die nog boven de grond uitstaken. Als de prooi slim was, dan bleven ze in hun hol zitten, maar dat hielp niet met het vullen van de buiken van hun clangenoten.