[Open] Liars

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De laatste tijd in Shadowclan was het een regelrechte chaos. En nu Peppermint hardop de prophecy had vermeld en Acornstar dom vertelde dat hij iets anders gehoord had. Er was duidelijk een leugenaar in hun rangen, maar wie. En ergens kon hij niet geloven dat Newtspark had gelogen. Peppermint leek onvoorwaardelijk in haar wederhelft te vertrouwen. En hij vertrouwde Peppermint onvoorwaardelijk. Dus zijn ogen waren op Acornstar gevallen, die toch al een reden zocht om Crystalstar aan te vallen. Die gewoon hun persoonlijke vendetta uit de hand wilde laten lopen. Ze mochten van geluk spreken, dat ondanks zoveel vuil spel, niemand ernstig gewond was geraakt. Alleen.. Newtspark was betrokken geweest in de dood van een Riverclanner. En bovendien was Newtspark betrokken geweest bij Flutterpaw, danwel positief of negatief. Hij herinnerde een gesprek met Bluejay, al die manen geleden. Maar Flutterpaw had niets gezegd en was vertrokken. En Newtspark was vertrokken naar Thunderclan, in naam van Starclan. Iets waar hij zijn zegens voor had gegeven. Maar nu... nu was alles grijs en een chaos, en was ze de weg naar de waarheid.
Dus bevond hij zich nu aan de verkeerde kant van het donderpad, op Thunderclan territorium. Alleen. Hij had niemand meegenomen. Hij had Inkspots verteld waar hij was en als hij te lang wegbleef, hem te komen halen. Maar verder, wilde hij zich neutraal en vriendelijk opstellen. Hij wilde alleen praten met zijn medicine cat. Want ondanks dat ze misschien nu hier was, dat Acornstar haar verbannen had, hij was nog altijd in zijn gedachten zijn medicine cat en Shadowclan zou altijd haar thuis zijn. En hij hoopte dat zijn vertrouwen niet misplaatst zou zijn. Dus zuchtte hij diep en wachtte hij af totdat hij opgemerkt zou worden.

Notes: Open! Dit speelt af na de oorlog voor tijdlijn sake.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust werd benaderd door een grijze apprentice. Hij fronste naar de poes, die niets zei. Oké, zo ging het hier tegenwoordig? Een kat ging op vijandig territorium zitten en je werd gewoon stilletjes aangekeken. Hij voelde zich een beetje ongemakkelijk toen ze maar gewoon, staarde. Hij keek haar aan, maar er kwam niets uit. Een zucht rolde over zijn lippen en hij keek de poes nog een keer aan. ‘Ik ben hier om met mijn medicine cat te spreken,’ miauwde hij kalm. Natuurlijk doelde hij op Newtspark. Ondanks ze hier was, betekende het nog niet dat ze een Thunderclanner was. Ze was uitgeleend aan deze clan, ze zou weldra weer terugkeren. Hij had geen idee wat ze allemaal aan Thunderclan verteld zou hebben. Over Acornstar, en het verlies van vertrouwen in hun voorouders. Hij keek haar nog een moment aan. ‘Ik kan naar het kamp of hier op haar wachten.’

_{Op een drafje liep ze naar de grenzen toe. Ze wist niet helemaal waarom ze hierheen liep, maar het voelde bijna als een onderbuik gevoel dat ze hier moest zijn. De stem van Remnantpaw die tegen iemand sprak vulde al snel haar oren en met een opgetrokken wenkbrauw keek ze naar de bezoekers. Shadowclan. Newtspark hield halt naast de thunderclanner. "Littlepaw," begroette ze de jonge apprentice waarna ze haar blik liet afglijden naar de deputy."Settleddust, wat brengt je hier?" Vroeg Newtspark, haar toon vriendelijk maar toch afstandelijk. "Is er wat mis in Shadowclan? Zijn Peppermint en Tidepaw oke?" Het liefste had ze hem meteen gevraagd naar Twistedheart, maar na hun laatste gesprek durfde ze het niet meer. Hij had haar verteld dat hij van haar hield, van haar. Gevoelens die ze niet met hem mocht delen, als ze deze al zou voelen. Afwachtend liet ze haar blik over de twee shadowclanners glijden, in de hoop dat het nieuws niks ernstigs was.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Al snel werd duidelijk dat de andere poes bang was. Maar hij had niets van vijandigheid laten zien, gewoon een normale vraag gesteld, waar toch wel wat ernst achter zat. Hij bleef onbeweeglijk en kalm, toen de andere poes uiteindelijk stotterend vroeg wat ze van haar mentor moest en wie hij was. Mentor, dus dit was de poes die Newtspark moest opleiden. Jong en duidelijk wist ze nog niet wat ze aan moest. En als die geen mentor had, begreep Settleddust waarom Newtspark nodig was. 'Ik ben Settleddust, deputy van Shadowclan. En ik moet met haar spreken.' Heel simpel. Hij sprak het nu bijna meer uit als een bevel dan een verzoek. Hij wilde geen tijd meer verspillen. Bovendien hoefde hij niet meer te zeggen, Shadowclans zaken ging Thunderclan niets aan.
Hun ontmoeting werd helaas gestoord door een apprentice. Van Shadowclan nog wel. En hij had deed zich voor alsof hij hier gewoon maar mocht rond paraderen, alsof Settleddust zijn aanwezigheid hem vrij spel zou geven. Nou, dat was dus niet het geval. Met een blik die kon doden keek hij Littlepaw aan die doodleuk vertelde dat hij hem was gevolgd. Hij knarstte zijn kaken een keer over elkaar heen. Voedden mentors tegenwoordig hun apprentices niet meer op? 'Littlepaw, jij hoort hier niet te zijn.' Hij hoopte dat deze hint duidelijk genoeg was om ervoor te zorgen dat Littlepaw zich realiseerde dat hij flink in de nesten zat. Maar dat kon wachten totdat hij Newtspark had gesproken. En alsof de sterren hem hadden gehoord, kwam de poes van het uur er zelf aanlopen.
Ze vroeg meteen waarom hij hier was, en of Peppermint en Todepaw oke waren. Hij knikte. 'Natuurlijk zijn ze oké.' Settleddust glimlachte zwakjes. Het was fijn dat ze haar oude clan nog niet vergeten was. 'Ik moet je spreken. Onder vier ogen.' Hij keek de andere twee apprentices aan, hopend dat de hint duidelijk genoeg was. Verder zou hij niets loslaten. Dit waren erge, gevoelige onderwerpen van hun clan. En hij wilde geen pottenkijkers of afluisterpraktijken.

<sub>Toen haar vraag beantwoord werd met goed nieuws leek er een zware deken van stress van haar schouders te vallen. Remnantpaw had ze een glimlach geschonken, al was het geen glimlach die haar ogen bereikte. Iets wat zo leek te zijn sinds ze zich bij deze clan had gevoegd om de grijze kattin te helpen.

Het liefste had ze hem verteld hij zijn gesprek ergens mocht schuiven waar de zon niet scheen, maar ze wist zelf ook wel dat hij niet verantwoordelijk was geweest voor haar verbanning. Een verbanning die misschien terecht was nadat ze de leader van haar voormalige clan in het moeras geduwd had. "Natuurlijk," ondertussen waren de twee apprentices verder gelopen en gebaarde Newtspark met haar kop de andere kant op. Ze wilde het niet riskeren dat iemand iets opving van het gesprek. Als hij zich hier ineens liet zien kon het alleen maar serieus zijn.</sub>

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek toe hoe de apprentices verdwenen. Het boeide hem op dit moment ook niet zoveel meer, hij zou Littlepaw later wel op zijn flikker geven. Voor nu had hij vele belangrijkere taken om af te handelen. Hij volgde Newtspark voor een tijdje de andere richting uit, ver uit gehoorafstand van de twee. Dit was privé, heel privé. Het ging over het lot van Shadowclan, dus na een poosje gebaarde hij Newtspark om te stoppen. ‘Newtspark, wat ik je nu ga vragen is heel belangrijk, dus ik vraag je om goed na te denken voordat je antwoord geeft.’ Haar antwoord zou de leugenaar ontmaskeren, of hen nog erger in de problemen brengen. Zijn groene ogen keken onderzoekend naar de flamepoint, geen moment zou hij zijn blik van haar afhalen. ‘Wat heb je Acornstar verteld na de gathering? De prophecy die de brandende boom met zich meebracht, wat heb je hem precies verteld?’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Hun stemmen waren zacht, koppen dichter bij elkaar. Het was duidelijk dat het ging over dingen die niemand anders mocht weten, die alleen voor hun oren bestemd was. En ze leek even verbaasd over wat ze van hem vroeg, maar ze legde gewillig uit wat ze Acornstar had verteld. En eerst noemde ze de prophecy van Peppermint op, die klopte, die hij had verwacht. Dus Acornstar was een leugenaar, maar ze had er twee gekregen, en ergens voelde hij de bui al hangen. Niet veel later sprak ze de tweede prophecy uit, één die ze gekregen had van haar moeder in haar dromen. Dat verklaarde dat Peppermint hem niet kende. Het leek oprecht, het leek waar. En toen ze uitlegde dat het niet had gedoeld op Riverclan, maar op de vloed die hun gebieden nu teisterde. Ja, het klonk geloofwaardig. Maar de waarheid kwam altijd maar later, en fouten waren gemaakt. Alleen was er één detail die maar niet in het verhaal leek te kloppen. ‘Waarom wist Peppermint dit niet?’ miauwde hij zachtjes. Waarom wist zij de tweede prophecy niet? Hadden ze elkaar niet kunnen helpen, voordat ze het vertelde aan de leider die Riverclan al het liefst onder de grond wilde zien. ‘En waarom wist Acornstar alleen de tweede prophecy?’ Iets was compleet fout gegaan in de comminucatie. En alhoewel het verhaal geloofwaardig leek, er zaten nog haken en ogen aan. Maar hij vertrouwde erop dat Newtspark het goed had bedoeld.. Maar het zorgde ervoor dat Acornstar geen leugenaar meer was, noch Newtspark. En daardoor kwamen ze alsnog niet verder. Want bij de sterren, wilde de deputy graag een schuldige aanwijzen.

_{Nadat ze hem had verteld wat ze wist, wat haar verteld had, leek er enige twijfel uit zijn ogen te verdwijnen. Even leek er een stilte te vallen tussen de twee. Een moment om de woorden op een rijtje te zetten en een moment voor Newt om de rest uit te stippelen. "Waarom wist Peppermint dit niet?" Vroeg hij haar daarna en met een zachte zucht keek Newtspark hem weer aan. "En waarom wist Acornstar alleen de tweede prophecy?" De twee vragen kwamen na elkaar, iets wat haar de mogelijkheid gaf om beide vragen hopelijk in één keer te beantwoorden. "Ik heb de beslissing gemaakt om het niet aan Peppermint te vertellen omdat ze het allemaal al moeilijk genoeg had." Begon de flame point haar verhaal weer te onderbouwen. Haar leugen. Alleen maar leugens. "Ik had gehoopt dat Acornstar het met jouw, Pepper en mijzelf zou overleggen, maar een dag later stonden we al tegenover Riverclan." Haar oortjes liet ze wat hangen en ze wendde haar blik weer van de oudere kat af. Beelden van die dag schoten door haar kop en weer kon ze het bloed van Rookchirp bijna proeven op haar tong. "Hij werd gedreven door zijn... persoonlijke gevoelens voor Crystalstar en door wat er gebeurd was met Twistedheart en ik denk dat hij daarom dan ook het hef in eigen hand genomen had." sprak ze zacht. Iedereen wist hoe Acornstar erin stond toen Crystalstar nog deputy was en het was dan ook een kwestie van tijd geweest voordat de clans dusdanige ruzie zouden krijgen dat het zou uitlopen tot een oorlog. Een oorlog die zij veroorzaakt had.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zei geen woord, hij wilde gewoon antwoorden. En alles leek zo redelijk. En welke reden had hij om haar te wantrouwen? Ze was jong, fouten konden nog gemaakt worden. Ze had het lot in de poten van hun leider gelegd, wat redelijk was. En hij had het als reden genomen om Riverclan aan te vallen, iets wat hij sowieso al had gewild. Het was gewoon het laatste zetje wat hij nodig had om zijn daden te verantwoorden. Hij zuchtte en keek haar aan. ‘Dankjewel voor het vertellen. Het is duidelijk dat het in de communicatie verloren is gegaan.’ Settleddust had het altijd redelijk gevonden dat hij niet alles hoefde te weten als deputy, maar als er vervolgens zulke beslissingen zouden worden gemaakt, besloot hij dat hij niet langer meer kon toelaten dat hij maar zou blijven afwachten en hopen dat goeie beslissingen genomen zouden worden. Want dat gebeurde niet, keer op keer. Acornstar deed alles in zijn eentje en maakte dubieuze beslissingen na dubieuze beslissing. Toch keek hij Newtspark weer een moment aan. Ze had alsnog een vraag ontweken, en het verhaal had nog gaten. ‘Alleen ik kende enkel de eerste prophecy van Peppermint, en Acornstar enkel de tweede van jou. Iedereen ging van elkaar uit dat ze hetzelfde wisten. Dus wat is er mis gegaan, als jij ze allebei wist?’ Dat waren de laatste puzzelstukjes die nog in elkaar gezet moesten worden. Als het allemaal zo verkeerd was gegaan door een stomme fout, waar je achteraf gezien om zou moeten kunnen lachen. Alleen was het niet grappig. De pijn kwam altijd later.

_{Vragen. Zo veel vragen. Met elke vraag leek de zelfhaat in haar hoofd, in haar hart, te groeien als onkruid. Als een bramenstruik die zich om haar hart wikkelde en met zijn doorns haar hart openhaalde. ”Ik was er vanuit gegaan dat Pepper die besproken had als ik eerlijk ben.” schuldgevoel spoelde over haar heen als een tsunami en haar lichaamshouding veranderde. Ze dook iets in elkaar. ”Het spijt me, Settleddust.” Mompelde de poes zacht. ”Als ik het met ons alle vier meteen besproken had waren de consequenties misschien minder groot, misschien hadden we dan geen oorlog gehad…” Misschien had ze dan Rookchirp niet vermoord, zei ze in stilte er achteraan. Tranen welde op in haar ogen, maar toen de eerste over haar wang rolde veegde ze deze boos weg. Boos op haarzelf, boos op starclan, boos op de wereld. Een trillende zucht gleed van haar lippen.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De deputy had geprikt en gepord in Newtspark, vergetende dat het ook een kat was. Hij was zo gebrand om de waarheid te vinden, dat hij de onstabiele factor in het hele verhaal over het hoofd had gezien. Dat er geen slechte intenties waren geweest, dat het fouten waren geweest. Fouten van jonge, bange katten, medicine cats die nog niet wisten wat ze met hun nieuwe krachten aanmoesten. Newtspark was vast overdonderd geweest door de hoeveelheid informatie, dan kan zo'n foute binnenslippen. Al waren de gevolgen catastrofaal, en ze realiseerde zich dat. Settleddust voelde zich schuldig toen de tranen in haar ogen kwamen. Hij zuchtte diep en zijn houding verzachtte. ‘Het is oké,’ mompelde hij. Het maakte hem allemaal niet minder gefrustreerd, minder teleurgesteld. Het voelde zo... fout om het af te schuiven op een simpele fout in de communicatie. Lost in translation.. Was het zijn eigen wantrouwen die geloofde dat er altijd slechte bedoelingen achter moesten zitten. ‘We kunnen de tijd niet meer terugdraaien, maar nu weten we wat er is gebeurd.’ Hij kon de teleurstelling niet verbergen. Hij wilde iemand de schuld kunnen geven, en nu was er niemand. Hij keek de jonge flamepoint aan. ‘Shadowclan heeft altijd een thuis voor je. Zelfs als die oude man tegenstribbelt, je bent een Shadowclanner. Het ga je goed, Newtspark.’ Hij duwde kort zijn neus tegen haar voorhoofd en keerde zich om, aanstalten om terug over het donderpad te gaan en een nieuwsgierige apprentice flink op zijn kop te geven.