Voor de wolven gesmeten

De kater keek haar aan. Hoe ze daar zat, angstig en verdrietig en waarschijnlijk erg depressief. Hij stond op. Buiten die ja leek ze niets meer van haar te geven en hij ging zich aan zijn belofte houden. Zijn ogen flitsten even naar de grens met Fourtrees. Hij zou haar met rust laten, maar misschien was het niet veilig. Hij bewoog zijn sik weer nadenkend heen en weer, maar dan besloot hij te vertrekken. Ze was een warrior die zichzelf kon verdedigen, die zelf keuzes kon maken. Hij draaide zich met een knikje om, zwaaide nog met zijn staart en verdween dan in de richting waar hij zijn konijn had achtergelaten. Hij had zijn deputy taken al te veel uitgesteld, er moesten patrols gelopen worden.

♝ carrioncough

Tick, tock, ring me, leave me

Tweekleurige ogen ontmoetten ijsblauwen. Stilte viel opnieuw op de plek. Ze voelde zich betrapt en zo verschrikkelijk, verschrikkelijk eenzaam. Het liefste wilde ze tegen de deputy gillen wat er allemaal was, maar haar angst hield haar tegen. Waar ze vroeger altijd aan het oversharen was, durfde ze dit nu allang niet meer. Maar.. Hij liep weg. Waar hij haar had gevonden, was hij ook weer weggegaan. Ze opende haar mond om nog wat te zeggen, maar geen woorden kwamen tot haar. In plaats daarvan wendde ze haar kop af en liet ze hem gaan, ogen dichtgeknepen.

Couldn’t you please oh please be gone out of my life
But you won’t oh won’t be gone although I try

litch

Hij had zijn oren haar kant opgedraaid. Binnenin smeekte hij haar dat ze nog iets zei, maar hij zette zijn tanden hard op elkaar en stapte door. Nee! Hij was aan het overlopen van zelfmedelijden, die periode had hij normaal gezien al achter de rug. Hij schudde de strijdende gevoelens van zich af, door letterlijk zijn vacht uit te schudden. Hij voelde de wind erdoor woelen en haalde diep adem. Het witte wolkendek was opengetrokken en de zon had de lucht opgewarmd. Hij sloot zijn ogen even en opende deze weer, met die typerende blik weer op zijn smoel. Hij nam het konijn in zijn bek en ging richting kamp. Hij zou deze dag proberen vergeten, net zoals hij die met Crystalstar probeerde te vergeten. Hij zou zich niet meer bemoeien met Seamist, dat beloofde hij aan zichzelf. Carrioncough kon zich niet altijd bezig houden met poezen die niet wisten wat ze wouden. Zijn blik verharde en hij voerde het tempo op. En toch... toch knaagde het aan hem.

♝ carrioncough

Tick, tock, ring me, leave me

Hij wendde zich af en begon met lopen. Het was precies dezelfde situatie met Settleddust. Was dit wat ze zou? Iedereen wegdrukken? Heel ver weg? Was dat wie ze geworden was onder de druk van Arcticwolf? Ooit.. ooit had ze zoveel om zich heen gehad, had ze geen zorgen gehad behalve dat haar vader de clan had verlaten. Maar nu.. Nu... Nieuwe tranen begonnen langs haar ogen te lekken, niet eens om wie Carrioncough was, maar omdat dit de situatie met Settleddust zo erg spiegelde. Haar woorden droegen over de wind heen, ze wist niet eens of hij ze nog zou horen, keek niet eens of hij ze nog zou horen. Ze wendde haar kop al af terwijl ze ze uitsprak.

"Het spijt me.."

Couldn’t you please oh please be gone out of my life
But you won’t oh won’t be gone although I try

litch

De woorden dreven mee op de wind, maar ze waren niet duidelijk genoeg, hij was te ver van haar verwijderd om het zeker te weten. Daarom liep hij door. Hij zou het nog wel te weten komen, hij zou het ontfutselen, al was het bij Crystalstar.

♝ carrioncough

Onderwerp: Re: Voor de wolven gesmeten