Princesses ♛ Peppermint

Onderwerp: Princesses ♛ Peppermint ma 24 mei 2021 - 23:19

she is kind of a legend
total infamy

Dit was misschien wel haar favoriete plek in dit nieuwe gebied. Het deed haar herinneren aan thuis, de Starpools. Alleen was er dan maar één. Maar de stenen om haar heen, de poel in de diepte, de sterren die erin weer schitterden. Het was vast iets zoals de Starpools voor hun waren, een manier om met hun voorouders te spreken. Haar blauwe ogen weerspiegelden in het water, haar spiegelbeeld in een vlak, zwart laken. Maar waren de sterren wel hetzelfde? Konden haar voorouders haar nu nog zien? Ergens hoopte hij van wel, ergens ook van niet. Hij wilde niet dat haar voorouders haar plannetjes zouden verraden. Als ze haar niet zouden zien, zou Day geen kans krijgen om haar aan te zien komen. Want het was allemaal Day, Spark kon haar een worst schelen. Hij mocht staren in de Cave of Pointed Stones wat hij wilde, hij zou nooit een teken zien. Hij zou het denken, het zich verbeelden, maar hij was geen echte Teller. Day zou weer woorden in zijn mond leggen en het zou weer een teken zijn van hun voorouders. Zo vernuftig, zo slim, zo simpel. Hoe simpel zou het zijn voor haar?

Ademruimte, dat was wat ze zo nu en dan nodig had. Weg uit het beklemmende gevoel wat het Shadowclan kamp haar op het moment gaf. Het was alsof ze weer bezet waren, maar dan mentaal. Fysiek kon je weg, maar mentaal bleef je in die angstige gevangenis.

Gelukkig wist Peppermint alles van elk interessant plekje buiten het territorium. Als apprentice had ze hier genoeg en uitgebreid onderzoek naar gedaan immers. Zo hadden haar poten haar dit keer, veilig en ongezien, naar de Starlake gebracht. Het was een plek waarvan ze het gevoel had dat ze dicht bij Starclan was, waar Starclan momenteel zo ver weg voelde in het Shadowclan kamp. Voorzichtig stapten haar voetjes tussen de begroeiing vandaan, waarna ze neerzette aan de rand van het meer, turend naar de reflectie in de lucht. Terwijl ze haar blik over het water liet glijden, viel haar een reflectie op van een andere kat verderop. Peppermint trok wat verbaasd met haar oren, waarna ze haar hoofdje wat schuif hield. "Hallo?" groette ze voorzichtig, immers had ze geen idee of de kat vriendelijk was.

she is kind of a legend
total infamy

Wrens ogen keken op toen ze een zachte stem hoorde. En voor haar zat een poes, haar leeftijd, maar verder konden ze fysiek bijna niet meer verschillen. Alleen dat ze allebei klein waren. Haar blauwe ogen keken geïnteresseerd naar de ander. Ze rook anders. Haar vacht was niet doorwaait met de geur van heide en konijn. Nee, haar geur was dieper, donkerder. Een andere clan. Welke? ‘Ook hallo,’ antwoordde ze op de poes. Haar blik viel weer op het donkere water, waarna ze weer naar de poes keek. ‘Waar zijn we?’ miauwde ze toen. Als het een clankat was, wist ze waarschijnlijk meer. Met al hun regels, wist ze niet eens of dit gebied neutraal was of niet. Maar aangezien ze vlakbij een soort terrein waren die ze niet wist dat ze bestonden. Kastelen opgebouwd in hout, bewegende stukken glimmend metaal. Bizar. Maar dit, dit voelde anders. Dit voelde alsof het aangeraakt was door de Tribe of Endless Hunting.

De poes zag er prachtig uit, met een rijk gekleurde warme pels als een herfstavond, maar blauwe ogen die fel afstaken. Ze zag er niet onvriendelijk uit, in tegendeel, maar Pepper hield haar hoofd toch wat scheef. Ze zag er wat verloren uit, deze poes. Maar waarom? Daar kon ze haar poot nog niet helemaal op leggen. Totdat de poes vroeg waar ze waren. Pep spitste haar oren lichtjes. "Oh! We zijn bij de Starlake, gebied van Skyclan totdat een grote ramp het gebied vernielde," vertelde Peppermint meteen. "Ben je niet van hier?"

she is kind of a legend
total infamy

Wren staarde de poes aan, die opeens begon te vertellen wat het gebied was. Starlake. Ze wist het wel, het was zoals de Starpools. Even keek ze verlangend naar het water. Mama, ben je daar? Ik doe dit voor jou, totdat ze weer naar de vriendelijke vreemdeling keek. ‘Hm, nee,’ miauwde ze op haar vraag. Ze haalde een keer diep adem, waarna ze de poes aankeek. ‘Ik kom van de Tribe,’ miauwde ze. Ze wond er geen doekjes meer om, ze had geen geheimen. Nee, alles zou op tafel komen. Alles wat er was gebeurd, wat Day had gedaan, wat haar broer had gedaan. Allemaal slechteriken, behalve zij. Nee, zij was degene die zou zorgen dat recht zou zegevieren. Ze keek weer naar het water. ‘We hebben ook zoiets in de bergen,’ miauwde ze zachtjes, waarna ze het water met een teentje aanraakte, aankeek hoe rimpels om haar poten in cirkels door het water gingen. ‘Starpools.’

Peppermint hield haar hoofdje wat scheef toen de kattin vertelde dat ze van de tribe kwam. Toen sperde haar ogen zich wat open in verwondering. De tribe? Terwijl Peppermint nog eventjes aan het registreren was waar de kattin vandaan kwam, vertelde de poes dat ze ook zo'n plek hadden, de Starpools. "Maar.. is alles wel oke dan? Dat je nu hier bent?" vroeg Pep voorzichtig, haar oor wat naar achteren kantelend. "Kan ik je ergens mee helpen?" Het was een lange reis. Was ze gewond? Vermoeid? Hongerig? Normaal kwamen er geen katten naar beneden vanaf de bergen toch? Ze kende tribe katten alleen maar vanuit verhalen.

she is kind of a legend
total infamy

Wren vernauwde haar ogen een beetje. Kon ze haar helpen. Waar kwam ze vandaan? Wie was ze? Ze vroeg of alles oké was. Wren bleef even bevroren staan. Dit was het dan. Geen geheimen, geen blad voor de mond. Het was zo simpel om een slachtofferrol aan te nemen. En toen schudde ze kleintjes haar kop. ‘N-nee. Nee, alles is niet oké,’ reageerde ze op de poes. Ergens was Wren nerveus. Dit betekende alles, ze moest dit goed overbrengen. Haar hart klopte in haar keel. Ze sloot even in haar ogen, waarna ze dacht aan haar moeder. De tranen die in haar ooghoeken kwamen waren simpel op te wekken. ‘Ze hebben haar vermoord,’ fluisterde ze huiverig over de wind.

De tribe was vredelievend, had ze gehoord. Een groep katten die geen oorlog voerde, geleid door een heler, niet door een vechter. Dat maakte de schok alleen maar groter toen ze de tortie poes hoorde spreken. Ze hadden haar vermoord. Ijskoud liep haar bloed door haar aderen heen terwijl ze met grote ogen staarde naar de poes. Tot zoverre deze vredelievende groep katten. Of hadden ze hulp nodig? Was er gevaar van buiten? "V-vermoord? Wie is vermoord?" vroeg Pep, een paar stappen dichter naar de poes zettend.

she is kind of a legend
total infamy

Het werkte. Ze zag direct de schok in haar ogen. Moord was kennelijk in deze landen net zo schokkend als bij haar. En ze kwam dichterbij, waar Wren zichzelf onnatuurlijk een beetje kleiner maakte, alsof ze een geslagen dier was. Wren keek naar de grond, waarbij tranen langzaam groter werden. ‘Mijn moeder,’ antwoordde ze hees. Kom op Wren, hou dit toneelstukje nog langer vol. Maar de emoties waren nog echt, nog steeds zo erg als toen, maar het was meestal gewoon woede. Woede, dat ze durfden met hun gore klauwen aan haar moeder te zitten. ‘M-mijn moeder, ze was healer, en ze.. nee, hij heeft haar vermoord,’ miauwde, nu kwam haar eigen woede weer meer terug, als ze ook maar een beetje aan Day dacht. ‘Ze hebben me verbannen omdat ik te dichtbij de waarheid kwam, ik weet het zeker.’

Peppermint voelde haar hartje in haar keel kloppen. Wat moest ze doen? Wat kon ze doen voor deze poes? Haar staart trilde lichtjes in vertwijfeling terwijl ze luisterde naar hoe haar moeder, de healer, vermoord had. "Healer..? Jullie leider?" vroeg ze zachtjes, haar oren platgedrukt in bezorgdheid. "Ik.. Heb je onderdak nodig? Moet ik je meenemen naar Shadowclan?" Deze poes had hulp nodig, maar zou Acornstar deze geven? Dat durfde ze niet te zeggen.

she is kind of a legend
total infamy

Wren keek de poes aan. Hij had haar laten doen denken, hij zag het, maar vertrouwde ze haar? En toen ze vroeg naar healer, leider. Whatever, wat voor hun maar duidelijk was. Ze knikte en keek de poes afwachtend aan, en toen bood ze haar opeens onderdak aan. Haar bek viel een beetje open. Shadowclan? Die kende ze niet. Ze wist van Windclan, Riverclan. Haar kop ging eventjes omhoog. In haar gedachten was ze altijd bij Hazelpaw geweest, op kale velden, geurend naar zoete bloemen. Niet Shadowclan.. waar dat dan ook mocht zijn. Het zou makkelijk zijn, om met deze poes mee te gaan, onderdak te vinden, een warm nest en katten om haar heen. Maar haar hart.. het snakte naar Hazelpaw, naar haar vrienden. ‘I-ik,’ begon ze, de woorden stokten in haar keel. ‘Ik ken alleen Windclan,’ miauwde ze zachtjes. In haar hoofd wist ze eigenlijk wel wat ze wilde. Ze wilde Hazelpaw. Zij zou zeker voor haar opkomen, daar had ze al één poot binnen, niet bij een vreemdeling. Ze klemde haar kaken op elkaar en keek schoorvoetend naar beneden.

De poes leek geschrokken door de benoeming van Shadowclan en Pep liet eventjes een van haar oren hangen, bedenkelijk. Ze wilde de poes absoluut niet bang maken. Had Shadowclan zo'n reputatie? "Er wonen hier vier clans, Riverclan, Windclan, Thunderclan en Shadowclan," legde ze op zachtaardige toon uit aan de poes. "Maar als je liever naar Windclan gaat, kan ik je ook uitleggen hoe je daar komt."

she is kind of a legend
total infamy

Wren keek bedenkelijk de poes aan. Ze was vriendelijk, bood hulp aan. Het was integrerend. Misschien waren die clanners niet zo anders als de tribe. Zo vredelievend, elke verloren ziel een plekje geven in hun rangen. Zwak. Zo haalde je het vergif binnen, zij moesten het weten toch? Maar vier clans, dat was al een beetje informatie. Ze wist natuurlijk van Windclan, wist een beetje van Riverclan, daar had Appleblossom het over gehad. Over het vangen van vissen, wat ze haar had geleerd. Toen ze sprak hoe ze bij Windclan moest komen, knikte ze toch traag. ‘Graag, ik heb vrienden daar,’ miauwde ze zachtjes. ‘Nou ja, ik denk dat ze nog mijn vrienden zijn. Ik heb ze al zo lang niet gezien..’ Perfect. Ze moest de rol houden, klein zielig meisje, op zoek naar haar vrienden, naar hulp. Haar ware aard moest bewaard worden voor een speciaal iemand.

De kattin was vriendelijk, maar leek een beetje gedwee. Maar goed, hoe kon het ook anders na zo'n lange reis van de bergen af. Pepperpaw keek haar met een vriendelijke blik aan. Ze wees met haar staart naar een pad toe wat tussen de bomen afliep. "Als je dat pad volgt, kom je bij fourtrees. Daarna kan je het donderpad oversteken. Als je heides ziet, dan heb je Windclan gevonden." Haar toon was warm. "En mochten ze toch geen vrienden zijn.. Kan ik mijn best doen om een goed woordje te doen bij mijn leider. Ik ben één van de Shadowclan medicine cats immers." Nog enigszins invloed was mooi meegenomen dan.

she is kind of a legend
total infamy

De rood gewassen poes gaf haar de richting naar Windclan. Ze volgde haar blik. Fourtrees, donderpad. Weer woorden die ze niet kende, maar zo makkelijk in haar mond klonken, alsof ze ze al begreep. En ze was zo vriendelijk, bood zo makkelijk haar hulp aan. Shadowclan, medicine cat, wat dat ook betekende, maar het klonk allemaal zo makkelijk. Hulp werd aangeboden, uitgereikt op een zilveren dienblad. Ze zou het aannemen. Ze kon zoveel vechters gebruiken die ze maar kon hebben. Ze zou Day en zijn Tribe vol leugenaren verpletteren. ‘Dankjewel.. Oh, ik denk dat ik je naam niet eens heb gevraagd,’ miauwde ze verontschuldigend. ‘Ik ben Wren,’ miauwde ze. Ze zou geen schuilnaam gebruiken. Ze droeg haar naam met trots. Bovendien had ze al bekenden hier, ze zouden weten wie ze was. Maar Windclan, ze kon het bijna ruiken. Hazelpaw, oh.. Hazelpaw zou haar de wereld geven.

Onderwerp: Re: Princesses ♛ Peppermint