The road to hell...

Zijn ademhaling ging gejaagd terwijl zijn grote, bruine poten hem door het gebied heen brachten. Hij was hier vaak genoeg geweest, al die slapeloze nachten waar hij mopperend wakker was geworden om hem eten te brengen. Dit ranzige gebied dat rook naar die ratten van Bloodclan en andere nare Twolegs was hem al bijna eigen geworden. Waarschijnlijk was het deels daarom dat Stagstar hem hierheen had gestuurd, met deze afschuwelijke taak. Het idee aan wat hij moest doen maakte hem ondanks Newleaf en het rennen koud van binnen.

Hoe lang was het immers geleden dat hij nog Eveningglow in zijn toekomst had bedacht? Dat was voordat hij Stagstar zo had gekend als hij nu deed, maar er was iets in de gele ogen van de deputy… En Stagstar had haar weggezet, zonder hem in te lichten. Had haar en haar kittens gegeven aan de gedrochten die zichzelf Bloodclan noemden. En waarom? Waarom had hij niets met hem overlegd? Was dit niet iets wat ze samen deden?

Verdomme, hij moest het laten gaan. Immers was hij van slechts één ding zeker – Stagstar wist wat het beste was. Zijn plannen gingen hem dikwijls boven het hoofd, maar de kater had zijn vertrouwen gewonnen. Ze zouden naast elkaar oud worden, zouden iedere keer de zon zien opkomen en zakken en weten dat alles was gedaan in het belang van Thunderclan, en Thunderclan alleen. Coppertusk drukte zijn hart en de twijfel weg en focuste zich alleen op de taak die hem was opgelegd. Hij moest wel. Ja, hij moest wel.

De robuuste kater kwam tot stilstand en liet zijn ogen de omgeving scannen. Een grauw verliet zijn smoel nu hij bloodclan rook hier, dit gebied waar eerder alleen hij en Stagstar bekend waren geweest. En Thornstar, maar die kende alleen zijn gevangenis. Systematisch begon hij te zoeken, ging de plekken af die hij had leren kennen in de laatste maanden. Het frustreerde hem terwijl hij probeerde te achterhalen wat de juiste verstopplekken waren. Stagstar had van hen het inzicht, het verstand. Hij zou het vast weten, zou het logisch kunnen beredeneren. Maar hij zou het doen, hij zou het achterhalen. En na wat een eeuwigheid leek, rook hij haar vaag gemaskeerde geur. En toen hij het spoor volgde, wist hij waarom. Natuurlijk, natuurlijk was het hier.

Als hij een twoleg was, zou hij hebben geweten dat het een van de enorme buizen was die ofwel voor de riolering ofwel voor de waterafvoer van het zwembad werd gebruikt. Coppertusk zag echter een enorme tunnel, afgebakend met stalen pijpen. Het was niet gek om te zien waarom Eveningglow er niet uit was gekomen, gezien de sluiting enkel vanaf buiten kon worden geopend. In het vage licht zag hij enkel de stekelige haren van een onverzorgde vacht, van iemand die al tijden hier lag zonder iets te kunnen doen. Zijn adem stokte, terwijl hij daar stond. Hij wist wat hem te wachten stond. Hij wist wat hij moet doen. Maar die geel ogen, oh, die gele ogen.

“Eveningglow?”
 

Haar gele ogen brachten iets ouds in hem naar boven. Als teer vastgeplakt aan zijn borstkas. Ze zag er verschrikkelijk uit, leek nog erger dan de bloedclan ratten die in het gevecht rondliepen. Haar vacht was piekerig, de geur van rot en verderf hingen om haar heen. Het enige wat hem nog duidelijk maakte dat dit daadwerkelijk hun voormalige deputy was, waren haar gele ogen. Ondanks dat haar kassen waren ingevallen van het weinige eten, bleven die fel zoals hij ze kende. Eventjes trok hij zijn oren wat naar achteren en slikte, zijn blik afgewend. De enorme kater moest een diepe teug adem halen toen hij haar zijn naam hoorde zeggen. Iets van verwarring borrelde in hem op. Ze leek niet blij, opgelucht. Eerder vijandig. Had Stagstar iets over hun samenwerking gezegd? Wist ze waarom hij hier was, wat hem was opgedragen?

En bovenalles, waarom had hij niets tegen hem gezegd?

Waarom had hij haar weggenomen? Had zij niet meegewerkt tot nu toe? Was dit niet de moeder van Stagstars kinderen? Was het daadwerkelijk nodig haar dit aan te doen? De enorme kater zette zijn vacht iets overeind, probeerde enkel te denken aan de toekomst en niet aan het heden. "Eveningglow," hij wist niet wat hij anders nog kon zeggen, afgezien van haar naam. Misschien wist ze al waarom hij hier was, hij hoopte dat ze hem niet zou forceren het nogmaals te zeggen. In stilte begon hij de barrière te onderzoeken, zocht onhandig naar een manier om het open te krijgen. Het duurde even, maar uiteindelijk zag hij een sleuf die hem hielp. Met een grote kracht sloeg hij tegen het uitstekende metalen gedeelte aan. Een klik volgde en met een onaangenaam gekraak en piep sloeg het gek open. Hun deputy was vrij. En eventjes, heel eventjes overwoog hij haar te laten gaan. Het was een afspraak geweest dat Thornstar niet dood moest, daar had hij zelf op gestaan. Hij vond zichzelf nog altijd geen slechte kat, wilde ooit nog een plekje tussen de sterren. Maar Stagstar was zijn ster, ondanks hoe fel de ogen van Eveningglow konden schijnen. En zelfs de warriorcode stelde dat het toegestaan was een leven te nemen als het echt niet anders kon, en zijn ster had hem dit opgedragen. "Het is voor het grotere goed, Eveningglow, je moet het begrijpen. Het is voor Thunderclan," Voor Stagstar, omdat Stagstar het hem zei. En Stagstar had het altijd juist. Met een grauw en opengesperde klauwen sprong hij haar kant op, zijn afgetrainde lijf leek enorm tegen haar uitgemergelde figuur. Hij probeerde het gevoel in zijn borst te verbijten. Het gevoel dat dit zo, zo verkeerd was.

Zijn ogen verduisterden wat, vooral omdat hij ondanks alles nog de schoonheid in haar kon zien. Ze liet zichzelf niet breken, weigerde te buigen onder zijn blik. Zou zij niet sterk genoeg zijn voor Thunderclan? Ze droeg het licht van de donder in haar gele ogen, wist wat ze wilde. En haar woorden brachten enkel nog meer twijfels die staken als naden in zijn pels. Wild gromde hij en schudde zijn kop, waarbij zijn haren dreigend overeind kwamen. "Het is Stagstar," grauwde hij haar toe. Nee, zij was als vergif voor hem. Een afleiding die hem weghield van het juiste pad dat Starclan hem had gewezen. "Ik zie beter dan al jullie dwazen dat dit het juiste pad is!" en met die woorden sloeg hij toe. Ze was verzwakt, maar weigerde duidelijk om op te geven. Coppertusk voelde haar scherpe nagels ondanks zijn dikke vacht zijn schouder ophalen. Een kreun van pijn ontsnapte hem, maar hij liet zich niet uit het spel slaan. Hij gooide zijn kracht in de strijd en probeerde haar hoofd tegen de stenen te slaan, waarbij hij zijn andere poot naar haar schouder verplaatste om haar neer te pinnen, maar iets in hem straalde twijfel uit. En dat zou hem duur komen te staan. Uit het niets raakte een belager hem. Het was genoeg om de grote kater van de poes af te brengen terwijl wederom scherpe nagels zijn huid open hielden. Met een harde klap kwam hij op de grond terecht, waardoor zijn hoofd suisde. Woest keek hij op, maar in plaats van een Bloodclanner zag hij een clangenoot. Vuur vulde zijn ogen. "Jij vuile-" Hij duwde zichzelf overeind en beukte met zijn zware lichaam op haar in, waarbij hij zijn tanden diep in haar schouder probeerde te laten zinken. Eindelijk werd hij overvallen door vrouwen, maar het was niet helemaal zoals hij had gehoopt dat het zou zijn

Ergens had hij moeten verwachten dat het zo makkelijk zou zijn. Hij was een grote kater met meer dan genoeg kracht in zijn robuuste lijf. En zij, zij zat al weken opgesloten in deze smerige tunnel. Ze rook naar ontstoken wonden en kraaienvoer. En toch, toch had hij dit niet voorzien. Zijn stevige duw was genoeg om haar tegen de stenen te slaan.

En ze bleef liggen.

Coppertusk was te druk bezig geweest met zijn tweede belager van zich af te gooien om het in eerste instantie te zien. Maar de ijzeren geur van bloed werd telkens prominenter, en prominenter. Spottedrain krijste en de bruine kater hief zich op zijn achter poten, om haar met al zijn kracht in haar nek te slaan en zo hopelijk het bewustzijn af te nemen. Ze was al gewond, en een stuk jonger. Hij zou haar aan kunnen. Maar toen zag hij haar. Hun deputy, met haar hoofd in een poeltje van donkerrood. Een ijskoud gevoel trok zich door zijn lichaam toen ze niet meer overeind kwam, en hij liet zich zonder aan te vallen terug zaken op zijn poten. Hij had het gedaan. Hij had haar vermoord. Stagstar zou trots zijn, de sterren zouden trots op hem zijn. Maar het voelde niet als een eervolle daad. Waarom moest het ook haar zijn? Waarom zij, met haar prachtige gele ogen?

En dat was de zwakte die hem onderuit haalde. Hij kon zijn ogen niet van haar aftrekken, en Spottedrain had dit door. Ze haalde met haar vlijmscherpe nagels uit naar zijn gelaat, en hij voelde hoe ze diepe groeven trokken over zijn rechter en deels linker oog. Een ijzige krijs van pijn verliet zijn bek, nu hij plots blind was aan één van zijn ogen en de ander verblind werd door het bloed dat hierin liep. Als een wild beest sloeg hij om zich heen, niet meer in staat zijn tegenstander te zien.

Getergde geluiden kwamen uit zijn ben terwijl hij wanhopig over zijn kop heen wreef. Kronkelend lag hij op de grond terwijk hij zijn nu onzichtbare belagers van zich af probeerde te houden. Maar het maakte niet uit. Hoe machtig zijn klauwen ook waren, hoe gespierd hij ook was, het enige dat hij nog rook en zag was zijn eigen bloed. "Nee!" gilde hij schor terwijl hij nu nog meer nagels in zijn vel voelde. Hij wist niet of Eveningglow nog leefde, wist niet of hij blij moest zijn dat ze dood was. Maar hij moest zijn taak voldoen, nu was er niets anders meer dat hij kon. Terug ging niet meer. "Het is voor Thunderclan! Voor Starclan!" zijn woorden waren luid, maar voor het eerst in zijn leven wanhopig. Wild rolde hij nog heen en weer en sloeg in het niets, diep in zijn hart nog de hoop dat het goed zou komen. Hij was geen slechte kat. Hij deed het voor de katten waar hij van hield. Voor Thunderclan. Toch?

"Mijn siblings... Stag... Stagst-"

Zijn bewustzijn verliet hem en zijn hoofd viel met een stille bonk op de stenen grond.