There's an endless road to rediscover

<sub>Hij was nooit iemand geweest die het lang vol kon houden. Zelfs als hij vast zou hebben gehangen aan een ketting, hij zou het nog doorbroken hebben. De gedachte dat zijn broer nu alleen, zonder enige clan en zonder niemand anders doelloos rondliep, maakte hem enkel meer ongerust, meer bezorgd, meer verdrietig. Zelfs al waren er zoveel katten die hadden gewild dat Thyme in de clan zou blijven, bij zijn zoon, met de rest van zijn siblings die er nog waren, hij kon het niet aan. Want niemand kon de pijn wegvagen. En niemand kon iemand die weg was zomaar vervangen.

“Copper! Coooopper!”, begon hij te roepen toen hij weg was van thunderclan gebied. De tom probeerde zijn geur te volgen, de sporen die achtergelaten werden. Hij moest hem vinden – dit was niet het pad dat de ander had verdiend. Als thunderclan wat sympathie had getoond dan zat hij nu niet alleen zonder familie of niets. De kater was alles kwijtgeraakt in één ogenblik, en dat was het slechtste dat het lot je kon geven. Helaas was het nu eenmaal zo, en daarom was Thymeflare zelf weggeglipt om hem te gaan zoeken. De geur leed naar de twoleg place… En toen de tom met zijn ijsblauwe ogen omhoog keek, zag hij een andere kat daar zitten en maakte een gasp voordat hij er snel naartoe begon te rennen, zijn weg naar het dak zocht en…. Zijn broer vond. “Coppertusk!”</sub>

_{‘Kijk uit, idioot!’ galmde er door de straten heen terwijl de kater aan het rennen was en bijna twee keer werd overreden door een paar monsters. Tja het was niet zo’n goed idee geweest om niet eerst uit te gaan kijken, maar soms overspoelden emoties je helemaal. In ieder geval sprak zijn broer weer verder over de gevaren die hier te vinden was. Hij was dan ook niet zo vaak hierheen gekomen dus de gevaren waren allemaal nog redelijk nieuw voor hem, maar het kwam wel uiteindelijk. Want hij dacht niet terug te willen keren naar Thunderclan, naar die stel gemene katten allemaal. De kater was zelfs verrast dat hij de enige van de familie was die Coppertusk ging zoeken en ergens was hij best wel teleurgesteld geweest. Hij was gewoon teleurgesteld in heel Thunderclan. Het deed hem even fronsen wanneer hij dacht aan die gedachte maar het feit dat Copper een klein glimlachje op zijn gelaat vertoonde maakte hem weer op en top blij. ‘Broer… je bent mij komen zoeken’. Twinkelingen van opluchting verschenen in zijn ogen, zo blij zijnde dat hij de ander zelfs had gevonden. Misschien had hij hem helemaal niet gevonden en dan zat hij hier nu zo alleen in het donker. Dat was pas eng. “Natuurlijk ben ik jou komen zoeken! Je bent mijn broer after all...”. Ze leken niet echt op elkaar qua looks of gedrag behalve hetzelfde gestaar, maar ze waren wel broers. En zolang dat dat feitje gold zou Thyme er altijd voor hem zijn. Het was wel een nadelig gevoel aangezien de rest van zijn familie nog in Thunderclan zat, maar hij had het beter gevonden om zijn broer niet meer alleen te laten dan bezorgd te zijn terwijl hij samen was met de rest. Zelfs Rainflower had hem erop gewezen dat hij zijn beslissing moest overdenken, maar hij wist dat wat hij deed juist was. Dit was zijn lot.}