(Gesloten) Komm süsser tod

_{De zon had vandaag besloten om verscholen te blijven achter de wolken. Desondanks hing er een warm, dik gordijn van hitte in de lucht die aankondigde dat de regen weldra komen zou. Vroeger of later. Blueflower rekte haar stijve spieren uit toen ze zichzelf haar nest uittrok en probeerde de slaap uit haar ogen te knipperen. Ze sliep erg onrustig in het nieuwe kamp. Hoorde ‘s nachts geluiden die ze niet herkende. Proefde geuren die niet in een kamp hoorde. Ze wilde gewoon naar huis.. Maar ja, dat ging voorlopig nog niet. Kiwikit, Mizzlekit en Drizzlekit waren gister allemaal tot apprentice benoemd en later vandaag zou ze Mizzlekit meenemen op haar training. Tot dan moest ze eerst nog wat warriors aan het werk zetten. Na een snel ontbijt te hebben geregeld en wat warriors op patrouille te hebben gestuurd vond Blueflower het tijd worden om zelf ook aan het werk te gaan. Haar oog viel echter op Mizzlekit, haar enige zoon. “Mizzlekit-” O, jee, hij heette natuurlijk geen Mizzlekit meer. Ze schraapte haastig haar keel. “Mizzlepaw.” Verbeterde ze zichzelf met een verontschuldigende glimlach. “Heb je zin om vandaag een keertje met mij mee het territorium in te gaan? Ik moet wat grenzen controleren en ik heb zo’n gevoel dat jij zo’n verantwoordelijke taak wel al aankan.” vroeg ze hem met een scheve glimlach.}

Mizzlepaw keek op toen zijn moeder hem aansprak - eerst nog met de verkeerde naam, maar dat vergaf hij haar wel want soms deed hij dat zelf ook nog wel eens. De kater glimlachte opgetogen toen ze vroeg of hij zin had met haar mee te gaan voor een hele verantwoordelijke taak, namelijk de grenzen controleren. "Natuurlijk!", mauwde hij, helemaal blij. Hij voelde zich meteen een stuk volwassener nu, nu dit aan hem ook toevertrouwd werd. Want zijn moeder was natuurlijk de hele belangrijke deputy en de dingen die zij deed waren belangrijk. "Dankjewel dat je me daarvoor vertrouwd!", vervolgde hij, beleefd zoals hij altijd wel was. Mizzlepaw zou niet willen dat iemand hem hooghartig of ondankbaar zou vinden, nee. Hij wou lief gevonden worden.

_{Mizzlepaw zag die taak inderdaad wel zitten. Ze snorde vrolijk en gaf hem een goedkeurend kopje waarna ze hem wenkte en het kamp verliet. Ze was diep van binnen opgelucht dat hij dit graag met haar wilde doen. Ze wachtte nog steeds dat moment af dat haar nestje oud genoeg werd en het duf zou vinden om dingen met hun moeder te doen. Want die periode kwam uiteindelijk áltijd. Voor nu moest ze er nog maar even van genieten voor hoe lang het duurde. "Ben je al op training geweest met Hyenafang?" vroeg ze haar zoon toen ze de hooglanden overstaken.}

Mizzlepaw volgde zijn moeder over de hooglanden. Ze vroeg of hij al een training had gehad met zijn mentor, waarop de kater knikte. "Ja, hij heeft me het territorium al uitgebreid laten zien!", antwoordde de jonge apprentice vrolijk. "Ik hoop dat ik binnenkort kan leren zwemmen!", vervolgde hij. Want zwemmen, ja, dat leek hem wel het leukste. Dat was toch ook wat hen Riverclan maakte, toch? Hij was trots op zijn clan en niet alleen maar omdat zijn moeder één van de leiders was. Hoewel dat natuurlijk ook bijdroeg.

_{Blueflower kreeg een warm gevoel in haar onderbuik. Ze was zo apetrots op hem. Haar enige zoontje. Het klonk alsof hij het prima naar zijn zin had met Hyenafang. Zijn woorden deden haar tijdelijk terugdenken aan haar eigen tijd als apprentice. "Wist je dat ik eerst helemaal het water niet in durfde?" Sprak ze terwijl ze door het hoge gras waadden. "Ik wilde niets liever dan zwemmen, maar toen het eenmaal zover was, kreeg ik plankenkoorts." Ze grinnikte bij de herinnering. Ze keek even opzij naar Mizzle. Hij zou het vast beter doen dan zij, daar was ze zeker van.}

Zijn moeder vertelde over hoe ze plankenkoorts kreeg toen zij haar eerste zwemles had. Om heel eerlijk te zijn, kon Mizzlepaw zich dat niet echt inbeelden. Blueflower was altijd zo sterk en onverwoestbaar - hij kon zich niet voorstellen dat ze ooit voor iéts in haar leven bang was geweest. "Ik heb al moeten zwemmen, dus ik denk dat het voor mij misschien makkelijker zal zijn die eerste keer.", merkte de jonge apprentice op. Natuurlijk had iedereen liever gehad dat het camp niet ondergelopen was, maar Mizzlepaw was wel een optimist en hij kon overal wel het voordeel van zien; zo ook van dit. Ondertussen waren ze bijna bij de grenzen aangekomen.

_{Mizzlepaw had al eens gezwommen, of hij nu wilde of niet. Daar kon Blueflower wel waarheid in vinden. Voor hem zou er dus geen plankenkoorts bij komen kijken. Daar was ze blij om. Ze verruilde het hoge gras van de hooglanden voor de bossen van het kleine woud. Hetzelfde woud waar zij en Appleseed voor het eerst de herten hadden gezien. Samen hadden gejaagd.. Waarom dacht ze daar nu opeens aan? Blueflower stopte voor een tel en rook de lucht. Die was warm, vochtig en beklemmend. "Regen op komst." Voorspelde ze. Ze draaide haar kop heen en weer, ogen de omgeving scannend. Het was stil. Stiller dan normaal. De vogels floten niet meer. Merkwaardig. "Hou je ogen open, het is nog een eind naar de grens toe." Informeerde ze haar zoon. Ze vermoedde dat de middagpatrol hun misschien voor was geweest en zij het woud tot stilte hadden gemaand. Toch knaagde er een onprettig onderbuikgevoelen aan haar.}
 

Blueflower mauwde dat er regen op komst was. Mizzlepaw ademde ook de lucht in en merkte hetzelfde op. Regen gaf hem wel een fijn gevoel - het deed hem denken aan thuis en aan veiligheid. Dat klonk misschien een beetje tegendraads, maar het werkte voor hem. Hij was ook niet voor niets naar de regen vernoemd, waarschijnlijk. De deputy leek echter niet volledig op haar gemak en vertelde hem dat hij zijn ogen goed open moest houden. Mizzlepaw had nog niet dezelfde instincten als zijn moeder, maar zelfs hij voelde de vacht op zijn rug prikken. Alsof er iemand naar hem keek. Of misschien was dat gewoon omdat zijn moeder dat gevoel leek te hebben. De jonge apprentice liet zijn tweekleurige blik over de omgeving glijden en zette een paar stappen dichter naar Blueflower toe, zodat hun vachten elkaar raakten. Deels om bescherming van haar te vragen, en deels om te proberen haar te beschermen - hoewel hij natuurlijk niet veel zou kunnen doen als een vijand zou komen opdagen.

 _{Blueflower voelde Mizzlepaw's vacht zacht tegen de hare aanstrijken terwijl ze hem even een geruststellend kopje tegen zijn schouder gaf. Hoewel de sfeer spooky was, was er nog geen reden tot paniek. Ze hield haar ogen open en haar oren gespitst terwijl ze tussen de bomen doorliep. Ze wilde net naar Mizzlepaw draaien en hem vragen of hij iets ongewoons rook toen ze het zag. Hoefafdrukken. Blueflower voelde haar hartje een kleine sprong maken. "Kijk!" Zei ze zacht. Ze zette één poot in de grote hoefafdruk die het hert had achtergelaten. "Je vader en ik hebben ze eens gezien. Van heel dichtbij. Herten." Het voelde vreemd om hierover te praten. Fout, bijna. Maar hij was hun vader ook al zei hij nog zo hard van niet. Ze keek in haar zoons tweekleurige ogen met een treurig gevoel. "Misschien zien wij ze ook nog wel, kom op! Dan volgen we het spoor." De grenzen konden wel even wachten. Als de middag patrouille hen voor was gegaan, was er toch geen nood aan. Al besefte ze vagelijk dat ze hun sporen nog niet gezien had..}
 

Blueflower leek iets op te merken, maar het was blijkbaar niet zo gevaarlijk als hij verwacht had. Ze vertelde dat zij en zijn vader ook ooit herten van heel dichtbij gezien hadden. Mizzlepaw wist nog niet was en hert was, had er nog nooit eentje gezien. Hij keek nieuwsgierig naar de pootafdrukken van het dier. "Oh, ik hoop dat we er ook eentje zien!", mauwde hij opgetogen, altijd blij om iets nieuws te leren of te ontdekken. De jonge kater was een nieuwsgierige ziel, die snel leerde en veel nieuwe dingen nodig had om zijn brein bezig te houden. Hij vond dit dus ook een geweldige ontdekking; want niet alleen leerde het hem meer over de wereld om hen heen, het leerde hem ook over de relatie tussen zijn ouders, ie tegenwoordig soms nogal onderkoeld leek te zijn. De waarom daarvan kende hij niet echt, dat ging zijn petje te boven - en hij durfde het ook niet echt vragen, want dan zou hij zijn moeder of zijn vader misschien verdrietig maken en dat wou hij zeker niet. De lichte angst die hem daarnet rond het hart geslagen had was ondertussen al weer vergeten; de slanke kater snuffelde op de grond en volgde zijn moeder, hopend dat ze het hert tegen zouden komen.

 _{Haar pootstappen werden gelijkelijk aan rustiger, ontspannender. De herten bracht haar terug naar een tijd die zo mooi was geweest. Pril, kort, zoet. Alles was perfect. Haar relatie, haar plek in de wereld veilig en gegrond, een gezond dochtertje onderweg. Nu, vier kittens en vele manen verder en daar was niets meer van over. Even keek ze opzij naar Mizzlepaw, haar zoon. Ze voelde zich vaak verloren en misplaatst, maar als ze naar haar kinderen keek, kwam haar respons natuurlijk. Hoefde ze er niet over na te denken. Ze merkte dat zijn pas ook ontspannender was geworden. Goed zo. Blueflower volgde de sporen, ze waren gemakkelijk te herkennen met hun grote hoefadrukken. Logge lichamen die takken en struiken opzij dreven. Het was pas toen ze zich tot het hart van het bos hadden begeven dat ze hen rook. Hun geur was eerst vaag, zo vaag dat ze eerst dacht dat ze het had verbeeld. Blueflower stopte abrupt. "Mizzlepaw." Zei ze kalm al ging ze van binnen kapot van vrees. Ze opende haar bek en rook. De geur was heel vaag maar wel aanwezig. "Ruik je dat? Ik wil dat je je heel goed concentreert nu. Je herkent ze aan hun typerende geur. Onbekend. Anders. Geuren die niet thuishoren tussen de bomen en aarde." Ze sprak met een heldere vastheid in haar stem die verried hoe erg de situatie was. Als ze zo dicht bij het kamp waren.. Starclan, als ze nóg dichterbij kwamen.. Ze keek om zich heen. Elke boom leek ineens tien keer zo lang. Elke schaduw leek verraderlijk. Maar ze zag hen niet. Twolegs.}

Mizlepaw kwam abrupt tot stilstand toen zijn moeder zijn naam zei. Hoewel ze kalm was, gingen de haren op zijn rug recht omhoogg staan en voelde hij zich niet op zijn gemak. Wat was er, was er iets mis? Ze vertelde indringend dat hij zich goed moest concentreren, dat er een onbekende geur was die hier niet thuishoorde. Haar stem klonk te vast. Dit was niet goed, dit kon niet goed zijn. Weg was de vrolijke nieuwsgierigheid van daarnet, nu vervangen door een eerder angstige curiositeit. Mizzlepaw opende zijn bekje en proefde de lucht. Hij rook veel dingen - het bos, de rivier... En misschien daaronder wel iets anders, iets waar hij niet per se zijn poot op kon leggen. Het rook verkeerd. "Wat is dat?", fluisterde hij zachtjes, bang om de aandacht op zich te trekken, om wat het ook was waar zijn moeder zo bang van leek op hun aanwezigheid te duiden.

_{Elk vezeltje van haar lichaam was doordrongen van vrees terwijl terwijl ze koortsachtig tot een besluit probeerde te komen. Stuur Mizzlepaw naar het kamp om Crystalsar te waarschuwen. Te gevaarlijk. Wat als ze hem te pakken kregen. Ga zelf naar het kamp en zorg dat Mizzlepaw niet gevonden word. Nee, in nog geen miljoen jaar liet ze hem achter. Moesten ze samen teruggaan? Eerst kijken waar de twolegs waren en met hoeveel ze waren? Nee.. Ze kon haar zoon niet in zulk gevaar brengen. "Twolegs." Antwoordde ze zacht. Print die geur goed in je geheugen en bid dat Starclan genade heeft en je hem nooit meer een tweede maal hoeft te ruiken. Blueflower wist dat ze een besluit moest maken en ze wendde zich weer tot haar zoon. Maar op dat moment werd de keuze voor haar gemaakt en hoorde ze hen. Hun stemmen, hun laarzen die onzorgvuldig door het struikgewas denderde en elk dier in de omgeving alert maakte van hun aanwezigheid. Het waren er minstens twee. Ze waren te dichtbij. Ze zouden hen zien. "Vlug, verstop je!" Ze duwde Mizzlekit zonder plichtplegingen naar een grote bramenstruik waar onderin tot haar grote verassing een klein hol was gegraven. Een betere schuilplek bestond er niet. Ze gebaarde dat Mizzlekit eerst moest gaan terwijl ze in elkaar gedoken onder de struik zat en loerde naar de bron van het geluid aan de andere kant van de open plek.}

Zijn moeder antwoordde dat het twolegs waren en de toon van haar stem deed een rilling over zijn ruggengraat glijden. Brr. Hij had er wel al van gehoord, verhalen en van legendes - maar hij had nooit verwacht ze ooit ook echt te moeten ruiken of, Starclan behoede, te moeten zien. En toen hoorde hij hun stemmen, rare luide klanken die dichterbij leek te komen en ook hun pootstappen, zwaar en krakend in het struikgewas. Mizzlepaw's tweekleurige oogjes werden groot. Blueflower duwde hem richting het struikgewas en zei dat hij zich moest verstoppen. De slanke kater wurmde zich tussen de takken door; ze schraapten wat langs zijn vacht, maar op dit moment kon hem dat niet schelen. Zijn hart klopte in zijn keel en adrenaline stroomde door zijn aderen. Onderaan de bramenstruik was een hol waar hij plat op zijn buik in ging liggen, zich zo klein mogelijk makend zodat mama er ook bij zou passen en de tweebenen hen niet zouden zien. Het katertje duwde zijn oortjes in zijn nek en trilde van angst. Kom dan mama, voor ze je opmerken, voor er iets gebeurd.. Maar roepen durfde hij niet.

_{Kort nadat Mizzlepaw achter haar in het hol was gedoken, verschenen ze. Twee paar. Ze bleven staan op exact dezelfde plek waar zij en Mizzle zojuist hadden gestaan. Als ze ook maar iets langer geaarzeld had.. Blueflower slikte haar angst in en begon heel langzaam, stukje voor stukje om zo min mogelijk geluid te maken achteruit te bewegen, het hol in. Zodra ze weg zijn.. Haar staart streek zacht langs Mizzlepaw zijn neusje. Zetten we het op een lopen. Haar achterpoten waren binnen terwijl ze zich naast haar zoon perste. Ik ga voorop en laat hem hier achter. Derde poot naar binnen. De twolegs draaide zich om en liepen terug in tegenovergestelde richting. Ik ben sneller en mij mogen ze gerust pakken. Ze registreerde het metaal onder haar poot pas toen ze de allerlaatste poot binnen in het hol had getrokken, het zand weggeschoven. Een fractie van een seconde later klonk er een oorverdovende, metaalachtige knal, en even vreesde Blueflower dat het hol waar ze in zaten zou instorten. Instinctief dook ze naar haar zoon toe en drukte ze zich dicht tegen hem aan om hem te beschermen. Maar het hol stortte niet in. De ingang was nu geblokkeerd door iets kouds en metaalachtigs. Een dunne streep licht viel naar binnen door het kleine kiertje, geblokkeerd door een stok die vast was komen te zitten tussen het deurtje en de rechterkant van de vangkooi. Een klein kiertje. Een hoopvol kiertje. Blueflower neusde haar zoon even geruststellend achter zijn oor zoals ze vroeger ook altijd had gedaan als haar kits bang waren. “Alles komt goed, maak je geen zorgen.” De dingen die je zei als moeder om te zorgen dat je kinderen niet bang waren. Ze stapte behoedzaam naar voren en tuurde naar buiten. In de verte klonk het gebrul van een monster. Het kwam hun kant op. Nee, Starclan nee. Niet mijn zoon. Niet mijn zoon. Dacht ze wanhopig. Hij was nog te jong om te gaan. Veels te jong. Hij had nog zoveel wat hij doen moest. Zien moest. Voelen moest. Ze stak haar voorpoten door het gat, krabde verwoed met haar nagels naar het deurtje van de vangkooi was niet in beweging te krijgen. De vrijheid was zo nabij dat het pijn deed. Blueflower voelde een brok in haar keel vormen toen ze haar blauwe ogen weer op Mizzlepaw vestigde. “Lieverd, je moet hulp gaan halen. Nu meteen.” Blueflower kon wel huilen. Van ellende, van verdriet en van opluchting dat haar stem nog steeds vast was. Ze moest nu sterk zijn. Nu meer dan ooit. Ook al kreeg ze de woorden bijna niet over haar lippen en schreeuwde haar hart dat ze haar zoon bij zich moest nemen en niet in de bek van de leeuw moest jagen. “J-je past net door de opening-” haar stem hakkelde even en ze beet keihard op haar tong. “Als je snel bent dan kan je Crystalstar en haar warriors waarschuwen. Je past er net doorheen, heus.”}

Zijn moeder kroop langzaam, oh zo langzaam mee het hol in. Mizzlepaw perste zich zo ver opzij als hij kon, om plaats te maken, zodat zij ook veilig kon zijn. Zijn beeld werd verspert door haar vacht, maar hij hoorde de tweebenen dichterbij komen, veel te dichtbij. Hij verwachtte elk moment opgemerkt te worden, of dat hij zijn moeder zo voor zijn neus weggeplukt zou zien worden. Maar ze raakte erbij, hun vachten knus tegen elkaar. Mizzlepaw had echter nog niet de tijd om zich licht te ontspannen toen een enorme knal klonk. Blueflower schoot nog dichter naar hem en Mizzlepaw dook nog meer in elkaar, zodat hij slechts een klein zielig hoopje vacht was. Hij kneep zijn tweekleurige oogjes dicht en trilde onophoudelijk. Zijn moeder mauwde dat alles goed zou komen, maar de jonge apprentice wist niet of hij dat nog geloofde, Hij was misschein nog geen warrior, maar hij was ook geen domme kitten meer. Hij durfde nu echter wel zijn ogen weer open te doen en zag nu ook hoe de doorgang versperd werd door een soort metalen hekje. En ook hij merkte op dat het net een beetje opengehouden werd door een takje dat er tussen gepropt zat; bijna als een teken van Starclan. Blueflower mauwde dat hij hulp moest gaan halen, dat hij er net door zou passen. En zij, zo veel groter en sterker, zij niet. Zijn oogjes schoten vol tranen en hij schudde wild met zijn hoofdje. "Nee, mama, ik kan je toch niet achterlaten?!", antwoordde hij verschrikt, zijn stem schel. Elke haar op zijn lijf schreeuwde dat hij hier moest blijven, waar het relatief veilig was, waar zijn moeder nog was. En niet naar buiten, naar de tweebenen en het onbekende; en hij wou haar al helemaal niet achterlaten, want wie weet wat er dan met haar zou gebeuren? Zijn hoofd zoekte koortsachtig naar een andere optie, iets anders dat hij kon doen. Maar de tweebenen klonken nog altijd dichtbij en ze hadden waarschijnlijk niet veel tijd meer. Mizzlepaw stuurde even een schietgebedje naar Starclan, drukte zijn neus diep in Blueflower's vacht en ademde haar bekende geur in. "Ok..", gaf hij schoorvoetend toe. "Ik kom terug, ik beloof het, ok? Ik hou van je, mama.." Hij gaf zich een moment om daar te blijven, de angstige kitten, en probeerde toen zo goed als hij kon zijn tranen te drogen. Hij moest snel zijn nu. Mizzlepaw draaide zich naar het gat, haalde diep adem en ging toen op zijn buik liggen, Hij drukte zijn kopje door het gat, bleef even steken met een oortje, en krabbelde naar voren. Het was heel nipt; zijn moeder zou hier nooit doorgeraakt zijn. Hij voelde het schuren op zijn rug, dat harde metaal, maar in zijn haast en wanhoop besteedde hij daar geen aandacht aan. Het trok geen bloed, maakte enkel een lelijke schaafwonde onder zijn vacht. Uiteindelijk schoot hij los, stond hij aan de andere kant van het hek. Mizzlepaw keek niet achterom, durfde niet nog meer tijd te verliezen. Hij schoot weg, als een pijl uit een boog, sneller dan hij ooit in zijn leven al gelopen had. Voor de tweebenen hem zouden opmerken en voor ze zijn moeder zouden pijn doen. Hij had het idee dat hij de grond niet meer onder zijn poten voelde - was dit hoe Windclan het ervaarde? Maar de enige gedachte in zijn hoofd was dat hij hulp moest halen, zo snel als hij kon. Daar hing alles vanaf, die ontzettend grote verantwoordelijkheid lag in zijn poten. Hij rook een geur van een kat, registreerde niets behalve dat het Riverclan was en Riverclan was hulp, en rende in één rechte lijn eropaf.

<sub>Mizzlepaw’s protests sneed door haar heen als een bot met en eventjes leek het weer alsof hij een kleine kitten was. “Sssh, ik weet het lieverd maar je moet sterk zijn.” Suste ze terwijl ze ook tranen achter haar ogen voelde prikken. Geduldig wachtte ze. Ze zag het in zijn ogen. De tweestrijd. Diezelfde die zij een ogenblik ook had moeten ondergaan. Even, één moment dacht ze dat hij zou weigeren. Dat ze hem met al haar kracht hardhandig naar buiten zou moeten duwen. “Ok.” Blueflower liet haar adem ontsnappen en voelde hoe haar hele lichaam lichter werd. Van de opluchting. Van de doodsangst. Blueflower wist een zwak glimlachje tevoorschijn te toveren terwijl ze overliep van trots. Ze opende haar bek om wat te zeggen maar kreeg geen woord over haar lippen. Haar keel werd zo hard dichtgeknepen dat er geen geluid meer uit te krijgen was. “Ik hou ook van jou.” Zei ze geluidloos, alleen haar lippen bewogen. Ze vertrouwde haar stem niet meer. Haar zoon stond op en probeerde heel hard om volwassen te zijn. Ze bewoog nog naar voren om hem één maal in haar omhelzing te nemen maar hij bewoog snel, vastberaden en ze had geen tijd meer. Blueflower duwde haar neus tegen zijn staart aan terwijl hij zich door het gat begon te persen. Ze snakte even naar adem toen ze zag hoeveel moeite het hem kostte om door het gat te komen. En toen schoot hij los en was hij verdwenen.

Blueflower duwde haar eigen neus door het gat heen, probeerde nog één glimp van hem op te vangen voordat hij in het hol van de leeuw dook, luisterde hoe zijn pootstappen weg stierven en toen ze zeker was dat hij écht weg was huilde ze. Geluidloos. Starclan, alsjeblieft. Mijn leven voor dat van mijn zoon. Begeleid hem veilig naar huis. Naar veiligheid. Waak over hem. Bad ze zachtjes. De grond begon zacht te trillen. Het geronk van een monster kwam naderbij. Harder en harder tot het oorverdovend leek en ze dacht dat ze doof werd.  Blueflower schreeuwde, haar klauwen openhalend aan de metalen tralies in een poging om ook maar ergens een uitweg te vinden. Er klonken twoleg stemmen en terwijl de kooi werd opgegraven, de deken die er omheen lag weggesmeten en ze plotseling in de lucht werd geheven dacht ze terug aan twee dingen. Aan de geboorte van haar kittens. De twoleg die daarbij aanwezig was geweest. Het meisje met de bruine ogen. En aan Appleseed. Die ze ooit eens gered had van hetzelfde lot die haar nu te wachten stond. Haar ogen rolde wild in haar kassen terwijl ze zich zo ver mogelijk achterin de kooi perste, wild heen en weer schuddend in de kooi als een hond die zijn prooi heen en weer schudde. Maar Blueflower wist één ding zeker. Mizzlepaw was nergens te bekennen. De enige troost, bron van geruststelling die ze in deze hele misère kon vinden was dat zo lang ze met haar bezig waren, hij veilig zou zijn. Hij hulp kon halen. Hulp voor wie? Ik weet best hoe dit eindigt.  

Ze haakte met haar klauwen naar buiten en probeerde de handen die de kooi vasthielden te slaan. Ze brulde en siste en spuugde en begon zich met alle hevigheid van een gekooide panther te verzetten. Er klonk een kreet. Haar nagels trokken bloed. Hard gevloek. De kooi werd achterin de auto geslingerd en Blueflower dacht één verrukkelijk moment dat ze gewichtloos was voordat de kooi tegen een stapel lege kratten aan botste en haar hele lichaam tegen de achterkant werd gesmeten. Blueflower krabbelde moeizaam overeind, licht in haar hoofd en met bonkende pijn achter haar ogen. De deur van de auto stond op een kier. Alsjeblieft. Starclan. Hoe vaak moest ze nog haar goden verzoeken. Luisterde ze überhaupt? Geef mij de kracht. Geef hen de kracht. Als ze op tijd zijn kan ik mijn kinderen nog zien. Mijn kinderen.</sub>

<sub>De stemmen van de twee mannen die om de auto heen liepen, donderde door de auto heen. Eentje zat al achter de bestuurdersstoel, diep in gesprek met de ander die naast het autoraam stond. Blueflower probeerde verwoed om een uitweg te vinden, duwend tegen de tralies en krabbend aan het metaal van de achterbak waarin ze dunne groeven achterliet van haar nagels. Maar niets baatte. De moed begon in haar schoenen te zakken bij het vooruitzicht dat als Mizzlepaw niet snel genoeg was ze hem misschien nooit meer terug zou zien. De angst dat hem iets was overkomen onderweg knaagde aan haar als een rat in het nauw.

En toen zag ze hem. Zijn breede, cyperse kop en zijn grote, groene ogen. Die ogen die ze had verafschuwd en gehaat de afgelopen manen. Die ze had gemist en naar had verlangd. Natuurlijk was hij het die haar kwam redden. Blueflower wilde sterk zijn zoals ze de afgelopen manen was geweest, haar deputy masker opzetten en een show opvoeren, maar zodra ze hem zag en hij naar haar toe kwam begon ze te huilen en te jammeren als een kitten terwijl ze zijn naam riep en haar hele plan in duigen viel.

I wish that i could turn back time,
'Cause now the guilt is all mine.
Can't live without the trust from those you love.
I know we can't forget the past,
You can't forget love and pride.
Because of that, it's killing me inside.
It all returns to nothing,

Met beide poten klauwde ze nu aan de vering van de auto, haar poten uitstekend zodat ze hem sneller bij zich kon hebben en naar zich toe kon trekken. En toen werd de autodeur met een knal als een kanonskogel dichtgeslagen en verdween hij uit het zicht. Bruut weggetrokken. Blueflower hoorde hem schreeuwen en voegde zich bij hem. Riep dat ze van hem hield en dat hij haar moest helpen. Smekend dat hij moest zorgen dat ze haar niet zouden meenemen terwijl haar stem schril werd van de wanhoop. En toen kwam de auto met een schok los en begon hij te bewegen. Blueflower voelde hoe haar laatste schreeuw in haar keel wegstierf en de tranen nu eindelijk begonnen te vallen. Ze verzette zich nog een hele tijd haar opsluiting tot haar nagels rood waren van het bloed en ze sommigen zelfs finaal uit hun hulzen had gerukt.

I just keep letting me down, letting me down, letting me down.
In my heart of hearts,
I know that i could never love again.
I've lost everything... everything...

Vanuit haar raampje kon ze vaag de buitenlucht zien maar er was geen enkele mogelijkheid om te bevestigen waar ze haar heen brachten of waar ze was. Ze voelde al haar verzet uit zich sijpelen toen het besef begon in te zinken. Ze zou hen nooit meer zien. Appleseed. Shatteredice. Ja, ook Shatteredice. De rossige poes die Blueflower zoveel had liet voelen altijd. Haar clan. Toen ze aan hen dacht deed haar hele lichaam nog meer zeer. Cottonflower, Azurekit, Mizzlepaw, Drizzlepaw, Kiwipaw. Ze had hen allemaal tekort geschoten en Crystalstar misschien nog wel het meeste. De leider die het nu zonder haar hulp moest redden terwijl hun oude kamp weggespoeld was en oorlog nog dicht in hun kielzog lag. Ze schreeuwde het uit van ellende terwijl haar hele wereld instortte. Boos door de onmacht. Beschaamd door het onrecht en haar eigen mislukking. Ze stopte pas met schreeuwen toen de auto tot stilstand kwam vele kilometers verder, haar keel rauw en pijnlijk, en de autodeur open vloog.

It all returns to nothing,
It all comes tumbling down, tumbling down, tumbling down.

(Toestemming van Beer om een beetje te godmodden <3)

Fin.</sub>

Het was zijn vader die hij tegen het lijf liep. Appleseed mocht misschien maar een schim zijn van wat hij ooit geweest was, voor Mizzlepaw was dit de enige manier waarop hij zijn vader kende. De kater vroeg wat er was, probeerde hem te kalmeren, maar de jonge apprentice schudde enkel met zijn kopje en gebaarde dat hij moest volgen. Hij was te hard buiten adem om iets te zeggen en had geen tijd om stil te staan om het uit te leggen. Hij moest nu meekomen, moest het oplossen. Mizzlepaw draaide meteen om, zonder pauze te nemen, en rende terug - trager dan daarnet, want zijn poten begonnen moe te worden en hij was volledig buiten adem, maar de adrenaline die door zijn aderen stroomde duwde hem vooruit. Toen ze terugkwamen op de plaats waar hij zijn moeder achtergelaten had, zagen ze veel begankenis van tweebenen. Mizzlepaw kwam tot stilstand in een struikje en ging plat op zijn buik liggen. Zijn lichaam was te moe om nog te beven van angst, maar hij kon geen geluid over zijn lippen krijgen. Het katertje keek op zij naar zijn vader en toen weer terug naar de tweebenen, op zoek naar zijn moeder. Hij sloop voorzichtig iets dichterbij. De kooi was weg.. Hij zocht naar waar het dan kon zijn. Was Blueflower ook kunnen ontsnappen? Maar toen spotte hij haar, in de achterkant van een monster. Mizzlepaw bleef verstijfd van angst zitten. Hij keek enkel toe terwijl de tweebenen het monster sloten, waarna die weg begon te lopen. Hij voelde zich aan de grond genageld, achergelaten en verloren. Nee, hij had haar moeten kunnen redden.. Maar hij was te traag geweest. Hij had sneller moeten rennen, had minder moeten treuzelen, had sneller iemand moeten vinden. Hij was te traag en nu was zijn moeder weg.