Veel was ze al verloren in steeds korte periodes en hoewel ze van binnen nog altijd de stekende pijn voelde van haar verloren geliefdes probeerde ze niet terug in de put te komen waar ze ingezeten had. Ze had namelijk een kans gekregen. Een kans om opnieuw te beginnen, een kans op veilig te zijn en weer lief te hebben in een nieuwe clan. Maar hoe mooi dat ook klonk, de problemen gingen daardoor niet geheel weg. Het leven bleef haar namelijk steeds maar uittesten. Ze vroeg zich al dagen- nee weken, misschien zelfs al maanden af waarom maar nog altijd had ze daar geen antwoord op gevonden. Was ze gewoonweg gedoemd? Had ze een vloek op haar ziel rusten? Of was ze gewoon toevallig een pechvogel die telkens tegenslagen kreeg? Haar leven was al moeilijk begonnen, waar ze op de middenweg een periode van geluk had gekend maar ook dat was net zo hard van haar afgenomen als toen haar vader Wolfpaw van haar had weggetrokken. Brut en zonder medelijden. Verdriet en pijn. Het bleef haar achtervolgen hoe hard ze ook probeerde het niet aan te halen. Ze wou uit die cyclus komen maar hoe? Was dat überhaupt wel mogelijk? Ze had er maar bijgelegd dat het onmogelijk was. Want waar ze ook was, er zou altijd wel iets komen. Haar oogje keek uit naar de lucht. De wolken waren dicht bepakt maar de warmte van de zon voelde ze erdoor heen brandde. Ze zat hier al een klein tijdje. Nadenkend over het nieuws die ze had gekregen over Windclan. Over Wolfheart. En hoe ze nu haar volgende probleem zou gaan aanpakken. Hoewel hij weg was, was zijn collega nog altijd in de clan die zij vroeger thuis durfde noemde. Dat was al lang niet meer zo. Hel heerste nog in Windclan en zolang haar familie daar nog leefde zou Shatteredice niet rusten tot ze wist dat ze voor altijd veilig zouden zijn van Dainty's demonische klauwen. Ze had geprobeerd een plan te bedenken. Had over Gorsepaw's rustplaats gedacht. Over haar andere kinderen en over Blazestar en Ashenpatch. Als ze iets wou bereiken dan moest ze in ieder geval weer contact opzoeken met één van die twee hoe graag ze ook wegbleef bij Windclan nu ze haar allemaal uitkotste voor niks. Deze gedachten was enkel relatief snel vervangen door iets anders. Door iemand die haar al een tijdje niet met rust wou laten. Lynxfang. Hij bleef hangen in haar gedachtes. Ze mistte hem. Mistte zijn wijsheid. Zijn loyaliteit. Zijn warmte. Zijn vriendschap en zijn schouder om op te leunen. De tom had veel voor haar gedaan maar ze had de tijd niet gehad om zijn goedheid terug te betalen. Daarom dacht ze veel aan hem. In de hoop dat hij haar in de sterren hoorde. Dat hij wist dat ze hem niet zo snel vergeten zou. Dat hij belangrijk was voor haar. Nog altijd.

De she-cat zuchtte zachtjes. Haar oortjes legde ze lichtjes in haar nek nadat ze haar blik eindelijk van de lucht had weten te trekken. Ze had haarzelf uit haar gedachtewereld getrokken. Ze moest immers haarzelf niet al te veel uitputten met dit. Soms moest ze het loslaten. Hoe graag ze ook hier wou blijven en over alles na te denken dat haar dwars zat. Het was niet goed. Ze moest haarzelf er uittrekken om niet weer vast te zitten in een oneindige sleur. Ze mocht best momenten nemen hiervoor maar het moest niet haar leven ontnemen zoals vroeger. Ze moest veder groeien. Ze was immers niet meer de Shatteredice van eerst. Ze was sterker geworden en ze wou zo blijven. De she-cat hees haarzelf overeind. Het was tijd om terug te keren naar het kamp. Haar pootjes begonnen rustig onder haar lijf te bewegen en ze volgde de weg terug die ze genomen had om hier te komen. Ver kwam ze enkel niet. Shatteredice voelde na enkele stappen al dat er iets niet klopte. Een vreemde geur hing licht in de lucht waardoor ze haar bekje moest openen om het goed te kunnen proeven. Een geur die niet vaak voorkwam, gelukkig ook maar, want deze geur betekende nooit iets goeds. Twolegs.. Ze waren hier ergens in het territory. De gore lucht die enkel monsters droegen mengde de dikke lucht. Ze waren dus niet ter voet. Haar pels prikkelde in haar nek en haar staart voelde wat dikker aan. Shatteredice was direct alert. Ze rende van de heuvel af waar ze opgezeten had en volgde de lucht die ze opgepikt had. Ze moest ondervinden waar ze precies waren en als ze niet te dicht in de buurt kwamen van het kamp. Shatteredice zorgde er echter wel voor dat ze niet snel opviel en bracht haar kleine lichaam weg van de openveld. De bomen en struiken zouden haar grotendeels verbergen terwijl ze steeds dichter naderde. De geur begon sterker te worden en naast de Twolegs rook ze nu ook katten waarvan één haar hoofd direct licht maakte. Lavendel.. Het was Blueflower. Zonder dat ze het doorhad versnelde haar tempo. Ze voelde hoe haar hart iets sneller begon te kloppen. In de verte zag ze de monster staan en het gestalte van een recht lopend wezen en twee andere kattenlijven. De bruine herkende ze snel. Appleseed. De ex-partner van Blueflower, en als ze het goed zag was hun zoontje er ook bij. De stem van Appleseed die daarna in haar oren galmde vertelde haar al genoeg. Een klap van adrenaline sloeg bij haar in als een bom. Ze moest kort naar ademhappen bij het besef. NEE. Niet nog iemand! Niet weer, niet weer, niet weer! De she-cat voelde al haar laatste recente hoop dwars door haar lijf naar haar poten zinken en de grond in trekkend. Waarom gebeurde het haar telkens weer opnieuw? Met wie ze ook een band aanging, ze werden van haar weggetrokken alsof het niks was. Bracht ze echt zoveel ongeluk over aan de katten die dichtbij haar kwamen? Waren ze allemaal verdoemd wanneer ze met haar optrokken? Nee. Nee. Nee. Ze kon niet zo vervloekt zijn.. Nee toch? Oh ze kreeg het niet uit haar kop. Ze kon haarzelf niet overtuigen dat het niet aan haar lag. Haar poten gingen sneller toen het monster begon te brommen en weg te rijden. Met dit soort moment was ze dankbaar voor haar Windclan bloed. Ze stoof door de struiken heen, stoof langs de twee katten heen ondanks hun voorsprong en zette de oneindige achtervolging in met het monster. Het interesseerde niet als haar hart kapot zou springen van de inspanning. Ze zou niet weer iemand verliezen. Ze zou niemand meer van haar laten afnemen zoals dat al vaker gebeurd was. Niet weer- Nooit meer.

Was ze egoïstisch bezig? De vraag schoot kort door haar hoofd heen. Ze had immers met een vol gang de twee andere voorbij geraced alsof ze er niet eens hadden gestaan. Haar oogje was enkel gericht op het monster dat steeds meer afstand van haar en Blueflower aflegde. In haar gedachteses was het nu enkel zij en de deputy. Niet haar ex-partner die ook wanhopig erachter aan ging met hun zoon op de hielen. Het leek alsof ze hun hielp. Dat ze haar windclan snelheid gebruikte om niet enkel de deputy te redden maar ook hun familielid. Maar daar was niks van waar. Ze deed het niet omdat Blueflower deputy was, omdat ze een moeder was, maar omdat zij haar niet uit haar poten kon verliezen. Niet zoals ze iedereen verloren was. Ze kon het niet verdragen als ze weer iemand kwijt zou raken waar ze net weer dichtbij durfde te zijn. De she-cat maakte haar passen langer. Ze strekte haar poten zover ze kon naar voren om zo groot mogelijke sprongen te maken achter de auto aan. Hij begon steeds veder te raken. Steeds meer te verdwijnen. Maar ze liet het niet toe. Ze zou hem niet uit het oog verliezen. Al moest ze uren rennen, dagen rennen. Alsof ze vleugels had vloog ze door het territory heen tot het gras onder haar poten vervangen werd door asfalt. Haar spieren begonnen te steken. Haar longen te brandde als het vuur die haar paar moons geleden omringd had. Maar ze ging door. Door tot het einde. Tot ze neer zou vallen. Één ding werkte nog extra mee in haar voordeel, mocht ze het monster geheel uit het oog verliezen.. ze zou de geur van de auto die Blueflower opgeslokt had nooit vergeten. Het brandde in haar neusgaten als histamine. Ik kom eraan Blueflower. Ik zal je redden.

- topic uit