When Angels deserve to die

De zilvergevlekte kater had nog lang door kunnen lopen met zijn schouder. Misschien uit koppigheid alleen, maar hij had geloofd dat deze geen verder gevaar meer vormde, enkel een irritatie in diens pijn. Maar ontsteking had hem gegrepen en neergebracht. Een ziekte en rot die diep was ingetrokken, en hem kort naar de rand van Starclan had gebracht. Koorts had hem vreemde dromen en gedachtes gegeven, en vreemde realisaties. En uit die realisatie had hij besloten dat het tijd was om zijn familie uit te breiden. Hij hielt van zijn kittens alsof ze zijn bloed droegen, er was niemand die ooit zou kunnen zeggen dat hij een slecht ouder was. Hij had alles voor ze over, absoluut alles. Maar zijn hart had ruimte voor meer. Zijn kinderen waren immers de enige in zijn gezien waar hij liefde voor had. Seamist had hem enkele malen bezocht in zijn slechte dagen, maar hier had hij zelf ook weinig de behoefte naar gevoeld. Arcticwolf was iemand die liever niet de aandacht op zichzelf had, maar juist een wens voelde voor een simpeler en soepeler leven. Daarbij was hij alles behalve een dwaas. Er zat geen liefde tussen hun. Haar bezoek was een ongewenste formaliteit. Maar goed. Het zat nu in het verleden. In de ochtend deed zijn longen goed terwijl hij zijn leader ontmoette. Zoals altijd gaf hij een formele begroeting, en een knik van respect, voor hij plaatsnam. Er was niks meer aan hem te zien, hij was zo gezond als dat hij voorheen was geweest. En het litteken was perfect verborgen onder de hechte pels. Alles aan hem was immers prive. "Mijn schouder is zoals van ouds, ik ben weer een goede gezondheid" Verklaarde hij dan ook simpel. Iets wat voor hem gelijk stond als een behoefte om zijn normale taken weer op te nemen, al had hij zijn warrior taken al weer uitgevoerd sinds hij op zijn poten kon staan. Stilte overviel hem weer, iets wat normaal was voor hem, ondanks dat hij misschien nog wel veel te vertellen had. Hij werd immers weer vader. Zijn eerste taak was dat geweest. Hij had tegen Seamist vertelt dat ze aan het einde van de maan zou verwachten, zoals ze hem voorgesteld had, en hierin was hij succesvol geweest. En deze jonge kater wist niet beter dan dat dit liefde moest zijn, of een relatie. Nee, Arcticwolf had nog nooit van iemand gehouden, en nog nooit een nacht met iemand gedeeld voor deze keer met Seamist. Hij was onervaren, en deels onschuldig genoeg om niet te weten dat dit normaal iets moois moest zijn. Voor hem was het niet mooi geweest, en voor zijn partner ook niet. Misschien was dat nog een rede waarom hij dit nieuws nog niet uitsprak.

Arcticwolf was altijd al stil geweest. Als kind was hij een verlegen mannetje, een die graag onder zijn moeder school en met de zachtste woordjes had gesproken. Te verlegen om te spreken, en te bang voor afwijzing om vriendjes te maken. En die stilte was hem nooit verlaten. Nog altijd dacht hij zo veel na over de perfecte woorden, als hij sprak kon je ervan uitgaan dat hier nooit een verkeerd woord tussen zal zitten. En dat werkte goed, vooral over praktische zaken. Maar wanneer het over meer emotionele kwesties kwam, werkte deze techniek niet meer. Want voor emoties waren er geen perfecte woorden te vinden. En hij wilde ze echt wel gespreken, want hij voelde ze ook zo diep, maar de woorden kwamen maar niet voor hem. En zelfs al vond hij de woorden wel, wat het moment al lang verschoten. Dus hierdoor kon hij niet spreken over zijn troebele emoties over zijn partner. Over de steek van ongeluk die had ervaren bij hun nachten samen. Over de angsten die hij voelde richting de toekomst van zijn kinderen of het verdriet wat hij nog altijd voelde over de dood van zijn moeder. Hij voelde veel, maar dit kon hij niet verwoorden, dus bleef hij stil. En zijn vader had hem geleerd dat je nooit iets gratis moet vergeven, vooral niet je emoties. Dus toonde hij niks. Maar het was ook deze geslotenheid die hem verkeerde ideeën gaf, en zowel hemzelf als Seamist had ingesloten in een leven waar ze beiden geen geluk in vonden. Hij sprak ook enkel met Warhound erover, maar zijn pa moedigde dit gedrag enkel aan. Hij wist niet dat hij hem niet moest geloven, dat deze man hem ooit onwaarheden zou vertellen. Maar hoewel dit allemaal in hem rondspookte, gaf hij simpel antwoord als altijd, enkel een knik. “U weet dat ik altijd klaarsta, ongeacht de taak” Beloofde hij simpel, de ander moest weten dat dit de waarheid was. Zijn blik trok echter kort weg over het wateroppervlak. En hoewel hij wederom de woorden niet vuil maakte om hardop te spreken, had hij wel een vraag toelaten in zijn grijs blauwe ogen. Een die vroeg of zijn leader meer context had om al te geven. Iets om op allert te zijn.

Als volwassen kater was er gelukkig minder een behoefte om constant te spreken. Als kitten en apprentice was hij erop uitgekauwd. Constant was hij gedwongen om uit zijn verlegenheid te komen en te leren hoe je ook leiding gaf. Dit was een eigenschap die hem ook goed af ging, hij was iemand die zowel kon leiden als volgen indien nodig. Het was enkel zo dat hij zich comfortabel voelde in de rol van een normale werkkat. Gewoon iemand die zijn taken vervulde, dag in dag uit. Al deze ophef en deze vreemde situatie was nooit iets waar hij om had gevraagd. Zijn wensen en dromen waren zo simpel geweest. Enkel zichzelf vooruit werken als een warrior, en zich bewijzen tegenover zijn hogere dat hij goed was in wat hij deed. Deze validatie had hij gevonden bij Crystalstar haar elite club, al was hij zelfs daar een vreemde eend in de bijt. Echter leek zijn leader daarin nu verandering te maken. Hij had helemaal geen behoefte om zichzelf hier kwetsbaar op te stellen, daar was geen reden voor. Alles was goed zoals het nu was. Hij was een stille kater, hij was prive. En dat leek wel te moeten in deze clan ook. Want hij zeker nog meer te vertellen als het ging om dingen die nu persoonlijk speelde… maar nee, de grijze kattin vroeg van hem om te vertellen wat er in hem omging, beginnende bij zijn mate. Zijn oren draaide naar achteren, al bleef zijn blik en houding nog altijd onleesbaar. Dit was iets wat hij vol bleek te kunnen houden terwijl hij zocht naar de perfecte woorden. Soms zijn mond openend om te beginnen, om dan toch ertegen te beslissen. Hij wilde vertellen over hetgeen wat hij gezien had. Hij wilde vertellen over hun liefdeloze nachten en over hoe hoe hij haar. Die nacht uit het nest was gevolgd. Hoe hij mee was gelopen en had gezien hoe hun twee… de liefde hadden bedreven. Ook toen had hij niet de woorden gevonden nog de volle realisatie over de situatie, deze was pas later gekomen. En nu bevonden ze zichzelf hier. Het was een flinke tijd stil, een stilte die oncomfortabel was, voor de wit met zilvere kater dan. Maar toen hij eenmaal sprak, waren zijn woorden even fijnloos gekozen als altijd. “Het is niet alsof ik haar nu voor mezelf heb, ongeacht de situatie” Zijn toon gecontroleerd en kalm, duidelijk wetende over wat hij die nacht had mogen vinden. Het was vreemd, want hoewel hij zwaar tegen de acties was die hebben plaatsgevonden, was hij niet minder respectvol. Hij bleef professioneel in zijn taak tegenover Crystalstar, en zijn beleefdheid hielt niet op. Ergens maakte hem dat ook gevaarlijker. Hij verloor de controle over zichzelf niet. Hij was altijd gecalculeerd, en uitgedacht. Dat was zijn kracht. “Het was idealistisch van me om ervan uit te gaan dat binnen Riverclan loyaliteit in hoog vaandel stond, zo blijkt” Hij ging niet buigen of erom heen lopen. Nee, hij zou zijn tanden niet ontklemmen van deze situatie. “En als ik nu openlijk moet spreken over wat er in mij omgaat, vraag ik me af waar uw intenties liggen om van mij oprechtheid te vragen en dit direct op mijn partner en uw affaire te richten. Dit gesprek gaat om haar, niet om mij; Uw interesse ligt niet in mij” Hij keek naar beneden terwijl hij sprak, mompelend, maar helder in zijn woorden. Hoewel hij aan haar wensen voldeed om te spreken, deed hij dit nog altijd op zijn manier. Dat was wat er veilig was.

Het was een manier van communiceren waar hij bekend mee was, en waarbinnen hij zichzelf niet kwetsbaar op hoefde te stellen. Het was ook vreemd, om hem zo te zien. Want ondanks dat hij dit duidelijke onrecht aansprak was hij nog niet van toon veranderd. Hij respecteerde haar nog altijd als zijn leader. Hij zou nog steeds alles voor haar doen, ongeacht wat. Dat veranderde niet. Simpelweg omdat Crystalstar de leader was, en daarom dit respect en deze behandeling verdiende. Hij was een loyaal kater in natuur, op iedere zin van het woord. Hij was deels naar dit feit vernoemd, en dit uitte hij nu weer wederom. Arcticwolf gaf een stille knik bij haar eerste woorden. Hij was oplettend, hij was oneindig in zijn attentie als hij eenmaal zijn focus op iets of iemand had gelegd. Maar hij was niet in de fout om de wandaad gezien te hebben. Zijn ontdekking was niet de zonde, maar de actie zelve. Koude ogen ontmoette koude ogen, en simpele woorden werden evengoed met een bepaalde nuchterheid behandeld. “Nee Crystalstar, dat denk ik niet, vandaar mijn woorden” Zei hij, en hij liet zijn toon spreken. Ze zou dat niet doen, en daarom waren zijn woorden nog altijd relevant. Hij wist dat Seamist ongelukkig was, en hij wist dat deze kattin dit ook wist. En hij zou niet over de feiten heenlopen. Het was hoe het was, en hij wilde het veranderen. Dit wilde hij echt. Maar het was hem tot nu toe nog niet gelukt. Kittens zou het veranderen, en de tijd zou het veranderen. Maar een affaire met je clanleader, nee dat niet. De glad grijze kattin vervolgde en hij luisterde in zijn familiaire stilte. Dit waren woorden die hem zeer deden, zelfs al toonde hij dit niet openlijk. Zijn acties waren altijd oprecht geweest. Altijd vanuit de beste interesse voor zijn vriendin. Hij gelóófde dat hij het juiste deed, met heel zijn hart. Niemand was wreed enkel en alleen om het wreed zijn. Hij opende zijn mond om te spreken, tot een fractie van zichtbare emotie hem de mond snoerde. Zijn blik had deze seconde weer nodig voordat het kon verharden, en hij keek weg opzij, klemde zijn kiezen om zijn emoties binnen te houden. Het duurde zo kort dat het gemist kon worden. Maar het kon te merken zijn dat hij weer in zijn gedrag viel om liever stil te blijven dan een poging te doen complexe emoties onder woorden te brengen. “Ik ben bereid dit te vergeten en in het verleden te laten. Alle acties die ik tot nu toe heb genomen zijn uit loyaliteit voor haar. Om ons hier een goed leven te gunnen, en daarbinnen liefde te kunnen vinden” Dit gaf in een inkijk op het ware probleem van alles: zijn zeer afgesloten opvoeding. Hij geloofde dat liefde kwam na jaren samen zijn, dat het iets was zoals mos, ineens was het er. Het moest wel. "Ik zal altijd goed voor haar zijn" En dit, dit was werkelijk zijn waarheid.

Hij snapte niet waarom ze dit gesprek moesten voeren. Waarom ze ineens tegen hem was. Hij voelde zich zo, in ieder geval, alsof ze tegen hem was. Dat was wel het laatste wat hij wilde, hij had niks verkeerd gedaan. Nee, al zijn acties waren altijd vanuit de juiste redenen gekomen. De kater kon gewoon niet inzien waarom dit nu ineens lost moest barsten terwijl híj niet vreemd was gegaan met een gepartnerde poes. Had ze zelf ook niet een mate? Of was dat verwaterd over de jaren? Maakte dat überhaupt uit? Behoorde je niet loyaal te zijn tot één kat ongeacht wat? Crystalstar vervolgde en dit riep meer sterke emoties binnen hem op, woede en verraad dansten om elkaar heen en hij probeerde ze maar de mond te snoeren en stil te houden. Wederom duurde het lang voor hij tot woorden kwam. En hoewel hij zich nog altijd groot kon houden, was er een verschil te merken. Zijn stem die normaal niks meer dan een fluister of een mompeling was, was ineens op een normaal volume. Dit betekende enkel dat hij te veel nadacht om nog stil te staan bij zijn normale sociale angsten en nervositeit. “Het was nooit mijn intentie haar pijn te doen, ze was mijn beste vriendin, ik wil haar gewoon voor zichzelf beschermen. Ze maakt fout na fout en dat wordt ooit haar einde, dat wil ik voorkomen” Formuleerde hij naar zijn eigen waarheid. Hij geloofde dit, en hij geloofde dat zijn acties hier verantwoord op waren. Meer woorden kwamen hem in de mond die hij niet durfde te spreken. Nee, die hij moest spreken, maar nu nog niet. Want de ander nam het woord weer en hij hielt stil zodat ze haar zeg kon doen. Langzaam bewogen zijn geronde oren naar achteren, en bleven hier star staan. Waar het hem duidelijker werdt dat dit een aanval was, geraakte hij ook meer in controle over zijn eigen emoties. “Ik heb nooit gesproken over een verlagen om autoritair over iemand te staan. Mijn plek is altijd onder u geweest, en dat zal het ook altijd zijn. Maar ik waardeer de manier waarop er nu tegen mij gesproken wordt niet” Hij sprak het oh zo duidelijk, terwijl hij door ging in zijn koude, maar niet kille manier van spreken. Het was heel nuchter, heel gegrond, maar een vlaag van emoties leek toch deze woorden geleid te hebben in een zekere zin. “Als u zo’n slechte mening over mij droeg; waarom heeft u dit niet eerder aangekaart? Ik werk dírect voor u, de mogelijkheid was er om mij te vertellen dat ik dingen anders moest aanpakken. In plaats daarvan wordt het opgebracht wanneer ik u informeer over de weet van een affaire met mijn partner” Ergens voelde hij zich ook in zijn recht, en verontwaardigd dat hij hier als kwade werd afgestreept tegenover een kattin die duidelijk haar emoties boven haar ratio had gelaten. Dit deed hem zeer, werd dat ook niet begrepen? Nee, hij was hier de kwade voor hun. Natuurlijk zouden ze zijn verhaal niet eens aanhoren, nee. Want Crystalstar had een favoriet gekozen. “Op dit moment spreekt u evenveel over uwzelf, als ik zo brutaal mag zijn. Dat u vreemdgaat met een kattin die een partner heeft, die dráchtig is van hem. Dat u nu mij probeert te raken in plaats van een goed gesprek aan te gaan en mij te hélpen het beter te doen. En dat deze beschuldiging, ik neem niet weg dat ik inderdaad in de fout kan zitten, plaats moeten vinden nadat de waarheid openligt. Wat zegt dit over u?” Hij zette een pas naar achteren, hij was oncomfortabel en overprikkelt, hij wilde deze interactie afkappen, maar hij kon niet loslaten. Dat was zijn probleem, hij kon niet los laten. “Mijn voorgaande woorden waren niet gelogen, mijn loyaliteit is niet gewijzigd ondanks dat ik hier-“ Hij wilde zeggen dat dit hem pijn deed, dat hij niet meer wilde verliezen. Dat hij bang was. Dat spreken hem nooit vooruit had geholpen en dit het laatste was wat hij wilde. Hij wilde stilzwijgen, en tijd de pijn laten verminderen. En zo veel te moeten praten vermoeide hem ontzettend, dit was aan hem te zien ook, iets wat niet achter zijn muren verborgen bleef. Waarom zou hij hier zijn hart openen als zijn leider al wist voor wie ze stemde?

Arcticwolf luisterde aandachtig naar waar hij voor werd uitgemaakt, en zijn spanning verliet zijn lichaam langzaam terwijl het plek maakte voor iets bijna geamuseerd. Want het was ook vreemd en vergezocht, niet? Zijn gedrag was altijd goed en oké geweest, hij had zijn daden uitgevoerd omdat deze kattin er toestemming voor gegeven had. En nu was het ineens slecht. En waarom was haar hart ineens zo veranderd? Om de simpele reden dat ze nu zelf gevoelens droeg richting zijn mate. Hij schudde zijn kop en zetten zelf ook een stap dichterbij, om haar direct aan te kijken met zijn koud blauwe ogen. Hij sprak nu weer kalm, maar toonde voor eens zijn werkelijke emoties. De gevlekte kater vreesde zijn leider niet, en zijn respect was ook niet verdwenen. Maar hij was eerlijk, en hij toonde ook dat hij haar woorden niet serieus kon nemen dankzij de situatie waarin ze getoond waren. Als hij slecht was, was Crystalstar de duivel. “Ik trek uw bevelen niet in twijfel omdat het volgens de warrior code verboden word. Ieder ander leader had ik hetzelfde behandeld. Als u die nacht mijn verzoek had geweigerd, had ik deze niet uitgevoerd, en was ik even loyaal gebleven. Het is de code, Crystalstar, geen keuze” Zijn houding was dominant, niet zo zeer over de andere kattin maar meer in het algemeen. Het was een houding die aantoonde dat hij hier in zijn gelijk stond. “Het ding is, u wilt dat ik slecht ben” Vervolgde hij, zijn toon kalm en duidelijk terwijl hij zijn oor naar voren draaide, en openlijk bleef spreken. “U wilt dat ik te straffen ben, dat het eervol voor u is om Seamist als uw mate te nemen. Daarom dat u weigert om mij te helpen verbeteren, maar me liever uitmaakt voor iets zo vuil als een vossenhart. Daarom dat u dit pas zegt nadat ik deel dat ik weet van jullie verhouding” Nee, de machtsverhouding in deze situatie was simpel. Deze poes wilde iets en hij stond in de weg, dus was het makkelijker om hem als slecht te beschouwen en zo de held te zijn die de arme poes redde voor een mishandelaar. Hij had haar nog nooit met een slecht poot aangeraakt, en dat zou hij niet doen ook. Nee. Misschien moest hij iedereen maar gewoon hun zin geven. “Ik zal er met Seamist over spreken, over de mogelijkheid uit elkaar te gaan, als er een manier bestaat waardoor ik onze jongen wel zou mogen opvoeden zoals behoort” Hij wilde niks lievers dan deel uitmaken van de levens van deze jongen, met of zonder zijn verrader van een partner. “Maar zolang we open met elkaar spreken, vertel me eerlijk, wat is het dat je van me verlangt. Zonder verwijt en zonder haat, wat wil je dat ik doe? Wanneer is het goed?” Hij haatte het, om openlijk te spreken, maar als dit was wat Crystalstar wilde zou ze er in stikken ook. Dan zal hij niets meer zeggen dan de waarheid, en dan zou hij van haar hetzelfde verwachten.