[Crystalstar] Patchwork Staccato

Een visioen van een ongemarkeerd graf was Crystalstar bekropen voordat ze het kamp uit was gegaan, onder het alibi dat ze een frisse neus moest halen om haar gedachten op te schonen voor de volgende dag. Zodra ze het kamp uit was begon de leader echter te rennen en jachtig de lucht te proeven. Het kon niet zo zijn, ze zou haar belofte om te beschermen niet zo snel al gefaald hebben. Arcticwolf had ze er niet over kunnen confronteren, ze wilde dat hij dacht dat ze niet meer om Seamist gaf dan om andere kattinnen in haar clan, en daar paste deze ongerustheid niet bij. Maar als hij het echt gedaan had.. Ze wist dat hij ertoe in staat was, en tot nog veel meer. Maar tot nog toe had hij die dingen alleen op bevel gedaan, en alleen tegen Riverclan's vijanden. Als de kater echter besloten had zijn mate te vermoorden wist Crystalstar zeker dat zijn lichaam nooit gevonden zou worden.

Na een tijd angstvallig te hebben gezocht had ze een gemengd geurspoor opgevat, van Seamist én Arcticwolf. Het leek leek iets ouder, maar toch volgde Crystalstar het, totdat ze besefte dat ze terug richting het kamp liep. Een golf van hopeloosheid spoelde over haar terwijl ze weer begon te rennen. Zij had dit lot op Seamist geforceerd. De kattin was misschien niet blij geweest met haar leven, maar ze was relatief veilig geweest. Zíj was degene die dat allemaal in elkaar had getrapt. Net toen ze er zeker van was dat Seamist verloren was, en toen ze al besloten had hoe ze Arcticwolf zou ondervragen, pikte Crystalstar dan eindelijk het geurspoor weer op. Deze keer was de kattin duidelijk alleen, en duidelijk gestrest. De angstgeur was nog steeds te ruiken. De leader verlangzaamde haar pas nu ze geconcludeerd had dat Seamist in ieder geval alleen hierheen was gegaan, en dus waarschijnlijk niet vermoord kon zijn.

Het was al donker toen de grijze kattin de waterval hoorde. "Nee.." Fluisterde ze tegen zichzelf. Dat zou ze toch niet gedaan hebben? Dat zou ze haar kittens, de geborene en ongeboren, toch niet aangedaan hebben? Een klein egoïstisch deel van Crystalstar dacht zelfs dat zou ze mij toch niet aangedaan hebben? Verwoed begon ze het gebied rond de waterval af te zoeken. Het donker bewees echter een perfecte dekmantel te zijn en haar zoektocht was tevergeefs. "Seamist?" Durfde ze op een spreektoon uit te brengen, bang dat de verkeerde oren het zouden opvangen. Er kwam geen antwoord, en ze ging verder, sneller nu. "Seamist, waar zit je? Ik ben het, Crystalstar." Ze permitteerde het zich om deze keer iéts harder te praten, weer hopend op een antwoord. Toen dat antwoord niet kwam werd ze weer wanhopig. Na een kort tijdje verder zoeken verhief ze haar stem: "Seamist, Ik ben het, Crystalstar! Ik ben alleen! Waar zit je?" Met snelle bewegingen keek ze om zich heen, maar alle rotsen leken op elkaar. Het geurspoor had haar hierheen geleid, maar de geur van het water maakte het moeilijk specifieker te zoeken. Met tranen in haar ogen probeerde ze het nog een laatste keer: "Seamist! Waar ben je?! Laat me hier niet achter, alsjeblieft!"

Bijna had ze zich omgedraaid om rechtsomkeert te maken en verder te zoeken aan de andere kant van de waterval, en toen zag Crystalstar haar eindelijk. Snel knipperde ze de tranen die in haar zeegroene ogen brandden weg en rende ze richting het uitgestoken hoofdje dat Seamist moest zijn. Toen ze aankwam zag ze het kleine hol, de perfecte verstopplek. En ze zag Seamist, die leefde. Hoewel ze er natuurlijk slecht en verdrietig uit zag, leek de kattin verder gezond. Een enorme last verliet Crystalstar's schouders en ze kon het niet helpen verheugd en blij te lachen naar de ander.

"Oh Seamist.." Fluisterde ze, en ze drukte haar kop tegen die van de jongere poes. Wat was ze bang geweest dat de ander verloren was gegaan, dat ze haar belofte niet had kunnen houden. "Ik dacht.. ik dacht eerst dat hij je iets aan had gedaan. En toen ik je spoor naar de waterval had gevolgd dacht ik dat je misschien zelf.." Toen pas was ze zichzelf in te houden. Ze was veel te enthousiast aan het doen. Seamist was hier niet zomaar, ze was duidelijk ergens voor gevlucht, en zij stond hier trots te doen dat ze haar gevonden had. "Waarom ben je ervandoor gegaan?" Vroeg ze na een korte stilte.

Waarom was ze zo teleurgesteld dat Seamist niet naar haar aanraking toe bewoog? Had ze dan echt verwacht dat de kattin enorm opgelucht zou zijn geweest om haar te zien? Desondanks deed het pijn om te zien dat degene waar ze zo'n aantrekkingskracht toe voelde bijna bang voor haar leek. Crystalstar ging zitten, om duidelijk te maken dat ze niet verder in Seamist's comfort zone zou inbreken. Het leek alsof er niks van wat ze had gezegd bij de queen binnen was gekomen, en even voelde ze zich weer ongerust.

Maar Seamist gaf uiteindelijk een reden voor haar vluchten. Crystalstar knikte langzaam en dacht aan een manier om de ander te helpen. Maar niks scheen het juiste te zijn. "Wil je dat ik weer wegga? Dat ik je hier met rust laat?" Vroeg ze op een zorgzame toon, proberend haar blik vast te houden. Het liefst liet ze Seamist helemaal niet achter, maar misschien was ze haar dit nu wel verschuldigd, na alle pijn die zij had aangericht.

Toen de regen begon te vallen was Crystalstar's eerste gedachte dat ze een plek voor Seamist moest vinden om te schuilen, voordat ze bedacht dat ze zelf ook nat zou worden. Maar zelfs toen haar grijze vacht plat tegen haar gespierde lichaam drukte, bleef de leader verwachtingsvol staan. Seamist werd nog kleiner door de regen. Alles bij elkaar gaf het Crystalstar nog sterker het gevoel dat ze deze kat moest beschermen. Maar ze was bang dat ze nu weggestuurd zou worden. Voordat ze.. Wat kon doen?

Echter leek Seamist nog niet klaar om haar weg te sturen. Ze trilde en opende haar mond, sloot hem weer, en begon stilletjes te huilen. Zonder nog iets te zeggen kwam Crystalstar opnieuw naar voren, en liet ze haar natte wang opnieuw eventjes tegen die van de ander strijken. "Kom.. tussen de rotsen zullen we beter beschut zijn." Murmelde ze, alvorens Seamist voor te gaan. Ze hoefde niet ver te lopen om een droge plek te vinden, waar ze grotendeels veilig waren voor de regen en de wind. Moest ze iets vragen? Of moest ze Seamist echt gewoon met rust laten. Waarom was dit plotseling zo lastig?

Ja, daar stonden ze dan, tegenover elkaar tussen de rotsen, terwijl de regen om hen heen viel. En nu moest er natuurlijk van haar iets komen. Het was Crystalstar nog steeds niet helemaal duidelijk of Seamist haar wel echt hier wilde. Het moest echter toch wel iets betekenen dat ze haar gevolgd had? "Arcticwolf is nog in het kamp.. ik heb goed opgelet toen ik hierheen kwam." Mauwde Crystalstar uiteindelijk, om Seamist maar een beetje gerust te stellen. Ze was er ook zeker van dat ze niet gevolgd was, en geloofde dat Arcticwolf het ook niet in zijn hoofd zou halen.

"Seamist.. ik ben je niet gaan zoeken omdat ik wil dat je mijn mate wordt of iets dergelijks. Ik ben hier omdat ik beloofd heb je te helpen. Wat is er na ons laatste gesprek gebeurd?" Vroeg ze op kalme en langzame toon, zodat de aangeslagen kattin misschien wat tot rust zou kunnen komen voordat ze haar verhaal deed.

Eindelijk zei Seamist iets. Crystalstar had al geconcludeerd dat ze niet helemaal vertrouwd werd, maar het was iets om te horen dat de ander niet voor háár gevlucht was. Echter onthulde deze uitspraak een heel nieuw assortiment aan problemen. Dit betekende namelijk dat Arcticwolf niet allen Crystalstar had verteld wat hij wist. En ze verwachtte dat hij een stuk minder passief was gebleven bij zijn arme meet. Bij haar had hij een paar geïmpliceerde opmerkingen gemaakt, maar hij had niet gedurfd een echte bedreiging te maken. "Ik weet het." Verzuchtte Crystalstar en ze kwam iets dichterbij, om haar warmte te delen nu ze allebei doorweekt waren. "Hij heeft mij het ook verteld, en ik heb hem gezegd dat hij je met rust moest laten." Vervolgde ze miserabel. "Maar ik neem aan dat dat bevel niet is opgevolgd? Wat heeft hij gedaan?"

Was het wantrouwen dat ze Seamist's woorden herkende? Nee, dat kon niet. Niet na wat Crystalstar met haar gedeeld had. De jongere kattin kón haar niet niet vertrouwen. Alleen al de gedachte eraan maakte de Leader paranoïde, bang dat ze ook deze kat zou kwijtraken, juist nu ze zo haar best deed om Seamist haar goede leven terug te geven. Haar andere vermoedens werden ook bevestigd: Arcticwolf had zijn mate opnieuw lastiggevallen, en was klaarblijkelijk 'erg teleurgesteld' geweest. Crystalstar had de kater nog nooit ook maar een beetje emotioneel gezien. Erg teleurgesteld betekende waarschijnlijk eerder 'woedend en klaar om zijn mate te doden bij de volgende misstap.' "De smerige rat..." Liet ze uit, voordat ze er zelf erg in had. Achter die uitsprak zat heel veel opgekropte spanning, aangezien dit de eerste keer was dat ze zich écht negatief over Arcticwolf uitliet bij een ander. "Heeft hij je pijn gedaan? Heeft hij iets gezegd? Een bedreiging?" Ze keek de kattin waarmee ze zo'n vreemde nacht had gehad indringend aan. "Iets, als ik hem er opnieuw over wil confronteren, als ik je wil helpen, dan moet ik iets hebben. Hij moet iets gedaan hebben.' Ze sprak snel, totaal niet zoals ze normaal deed. Er was een soort passie in haar stem te herkennen, alsof ze helemaal opging in het idee van Seamist uit deze situatie helpen. In werkelijkheid was dat precies wat er gebeurde. Crystalstar's verwarrende gevoelens maakten dat ze nu direct bereid was af te rekenen met een kater die haar altijd trouw had gediend.

Nu pas kwam de twijfel. Het besef dat de kans dat dit óóit haar mate zou zijn erg klein was. Nu pas besefte Crystalstar écht waar ze mee bezig was: ze probeerde een jonge kattin over te halen het enige zekere in haar leven los te laten terwijl ze zwanger en bang was. En bang was ze voor degene die haar dit alles vroeg, degene die haar dit moeilijke leven had toegezegd. Ze schudde haar kop, bang voor wat ze zou vinden als ze in Seamist's gedachten kon kijken. Dacht ze dat Crystalstar haar misbruikt had? Haar alleen maar wilde omdat ze jong en mooi was? Dat het een soort machtspelletje was voor de grijze kattin. Hoe dan ook, ze wilde niet echt meewerken aan het wilde plan dat de leader voor probeerde te stellen. "Ik begrijp het." Knikte die dan ook, na nog een korte stilte. "Ik wil dat jij en de kittens veilig zijn. Ze hebben je inderdaad nodig. Maar ik ben bang dat hun vader er ook zal zijn, en dat hij veel meer invloed op hen zal hebben als het doorgaat zoals het nu gaat." Maar wat wilde ze dan? Arcticwolf verbannen? Of misschien zelfs vermoorden? En toen kwam ook de vraag in haar op die ze liever niet wilde stellen, maar waar ze het antwoord op moest weten: "Geloof je me? Geloof je dat ik het beste met je voorheb?"

Had ze van Seamist een soort prijs gemaakt? De prijs die ze zou krijgen als ze haar zonden rechtzette? De mate die ze verschuldigd was als ze ervoor zorgde dat de angst uit die tweekleurige ogen verdween. Misschien was het allemaal niet uit het belang van de ander geweest, maar gewoon een nieuwe uiting van haar eigen ego, dat tegen haar zei dat ze kon nemen wat ze wilde, als ze er maar voor werkte. En het ergste was dat het waar was: ze kon nemen wat ze wilde. Als ze Seamist beval haar mate te zijn, omdat ze anders verbannen werd, dan zou het zo zijn. Als ze Arcticwolf in een vroeg graf wilde hebben omdat hij in de weg stond, dan zou het zo zijn. Het enige wat haar nog tegenhield was het kleine beetje morele juistheid dat aan haar ijzeren wil was ontsnapt. Dat kleine beetje vertelde haar dat ze de kattin moest helpen, maar dat ze er niets voor terug moest verwachten. Crystalstar staarde Seamist even aan, terwijl de wind om hen heen huilde, en de druppels bleven vallen. Een bliksemschicht verlichtte de grijze hemel, en werd enkele tellen later gevolgd door een donderslag. Ze moest het vragen, ze moest het meest extreme plan voorstellen: "Als Arcticwolf zou verdwijnen, zou je je dan veilig voelen?"

Heel even zag Crystalstar de vlam achter Seamist's blik. Heel even was ze ervan overtuigd dat de ander 'ja' zou zeggen, het sein dat ze een hels plan in werking kon zetten. Maar ze kreeg die ja niet. Was het twijfel, wantrouwen of was Seamist daadwerkelijk zo goed dat ze haar ergste duivel niet eens uit de weg wilde laten ruimen nu de kans zich zo perfect aanbood? Het moment duurde voort, en toen kreeg ze een half antwoord. Het bevestigde één vermoeden: Seamist was nog steeds enorm bang, en ze wilde dat Crystalstar dacht dat ze niet helemaal begreep wat er gaande was. "Daar heb je gelijk in, misschien was het een stomme vraag." Mauwde de Leader terug, het spel meespelend. De teleurstelling die ze voelde was enorm tweezijdig. Aan de ene kant verdiende Arcticwolf het lot als geen ander, en aan de andere kant walgde Crystalstar van zichzelf. Ze wilde net voortstellen om terug te keren naar het kamp toen er een andere gedachte in haar opkwam. "Seamist, wist je dat lelies enorm gevaarlijk voor ons zijn? In het bijzonder één bepaalde plant. Die heeft witte bloempjes en kleine, rode besjes. Het vergif is bijzonder moeilijk op te merken, omdat de symptomen aan voedselvergiftiging van bedorven prooi doen denken. Daarnaast zijn de bessen reuk- en smaakloos." Ze schudde haar kop, alsof ze wilde zeggen hoe absurd het was dat ze hier opeens mee was gekomen. Maar er was niets opeens of willekeurigs aan geweest, en ze dacht ook niet dat het Seamist zou ontgaan.