[Crystalstar] Patchwork Staccato

Seamist haar blik zakte langzaam naar haar poten toe. De spanningen die in de lucht hingen waren haast meer dan ze kon omvatten. Het liefste wilde ze huilend in Crystalstar's poten springen en daar blijven zitten, troost, warmte en liefde ontvangen tot aan het einde der dagen, een einde maken aan deze boze nachtmerrie waarin ze al manen leefde. Maar wisselde ze dan een monster in voor een regelrechte duivel? De marionette speler die Arcticwolf al die tijden aangestuurd had? Haar tweekleurige blik zakte naar die twee zachtgroen gekleurde ogen, die die nacht anders gesproken hadden. Maar desondanks kon ze niet niet geloven, de sprong niet maken. De woorden van Crystalstar trokken haar uit haar gedachtenstroom, een beetje beduusd keek ze naar de clanleider. "De lelies wel.. Carrioncough noemde het laatst aan me.. Hij zei dat het mijn ongeborene en mezelf zou kunnen doden," merkte ze weifelend op.

Het was een duivels plan. Crystalstar zei in haar gedachten al een verontschuldiging aan Starclan voor haar zonden. Dit was er nog eentje voor de snelgroeiende lijst, die zich al vanaf het begin van haar leiderschap had opgebouwd. Ooit zou ze zich voor elk van hen moeten verantwoorden voor haar hemelse voorouders, daar twijfelde ze geen moment aan. Crystalstar mocht dan enorm Starclansgezind zijn, ze was al lang niet meer zeker van de plek die haar na haar dood toegewezen zou worden. Aan de andere kant deed ze dit vanuit goede redenen. Seamist was een baken van onschuld, los van haar zondes jegens haar clan. Toch leek die onschuldige kattin heel goed op te vangen wat haar Leader haar duidelijk probeerde te maken. "Oh jazeker, gemakkelijk, hoewel het misschien niet direct zou gaan. Maar met een paar dozes zou iedere kat bezwijken. Zelfs onze sterke warriors." De nadruk op die laatste woorden was wederom onmiskenbaar. "En allemaal zonder dat duidelijk is wat er gebeurd is."

Seamist voelde zich alsof ze op flinterdun ijs liep, hetgeen wat je hoorde kraken onder je pootkussens en wat op elk moment kon knakken en breken. Haar stappen moesten dan ook tactvol, methodisch zijn, anders zou ze zakken en verdrinken. Het duizelde haar echter wat Crystalstar haar vertelde, als een duivel die haar zonden influisterde. Kon ze? Zou ze? Was dit niet wat Rabbitcharm haar ook verteld had? Haar adem bleef een beetje in haar keel steken. Maar waarom zou Crystalstar haar dit vertellen op het moment dat ze nog samenwerkte met Arctic? Was dit een manier om haar aan de schandpaal te nagelen als ze die stap probeerde te zetten? Of toch? Haar hoofd duizelde lichtelijk van de implicaties. Toch probeerde ze zich rustig te houden, kalm. "Dan moeten we maar behoedzaam omgaan met de leliepoel," murmelde Seamist, "Riverclan heeft al zijn warriors hard nodig in deze zware tijden."

Als Arcticwolf dood en begraven was, zouden zijn weduwe en zijn leader met alle lof over hem spreken. Nooit zou iemand erachter hoeven komen hoe erg de twee kattinnen de witte duivel gehaat hadden. In het bijzonder Seamist's kinderen niet. Die hoefden nooit te weten dat de kater die zij altijd als hun vader hadden gezien in werkelijkheid slechts een tiran over hun moeder was geweest. "Aller behoedzaamst." Drukte Crystalstar de jonge kattin nogmaals op het hart. "Iemand die gevonden wordt met de lelie zou wel eens beschuldigt kunnen worden van poging tot moord. Dus laten we de plant ook zeker het kamp niet in brengen."

Tick, tock, ring me, leave me

Poging tot moord? Haar hoofd begon weer langzaam te draaien. Zou Crystalstar haar dan verbannen? Wegsturen uit Shadowclan? Haar hart begon weer te bonzen in haar keel terwijl haar hoofd naar panische conclusies begon te springen. Haar poten begonnen voor een moment licht te trillen en ze krulde haar staart eromheen alsof ze het koud had. Natuurlijk had ze het koud. "Niemand heeft reden om een lelie de clan binnen te brengen," murmelde Seamist. Zij ook zeer zeker niet.

Couldn’t you please oh please be gone out of my life
But you won’t oh won’t be gone although I try

litch

Het werd kouder, en donkerder. De regen luwde, maar het zwiepen van de wind nam alleen maar toe. Snel genoeg zouden ze terug moeten keren naar het kamp. Dan zou Crystalstar moeten zeggen dat zij de kattin gevonden had, en dan zou Arcticwolf haar opnieuw ondervragen, daar twijfelde ze niet aan. "Niemand." Beaamde Crystalstar, en ze keek Seamist een lange tel aan. Zou ze het doen? Zou ze de kracht hebben? Of was haar haat niet zo sterk als de Leader dacht. "We moeten terug naar het kamp, Seamist. Het wordt laat, en ik kan je hier niet achterlaten." Hoogzwanger en bang, dat waren niet de eigenschappen van een kattin die zichzelf buiten zou kunnen redden.

Onderwerp: Re: [Crystalstar] Patchwork Staccato