Lighting coursing through my veins. [open]

Vanaf de dag dat ze hier Gorsepaw lichaam in haar poten had gehad had ze daarna nooit meer een stap hier gezet. Het was dan ook een hele opgave geweest voor haar om hier te komen zonder de tranen over haar wangen te laten stromen. Hoewel haar zoontje al een tijdje weg was, lag het nog voor haar te vers in het hoofd om het te vergeten. Ook wat er paar nachten terug gebeurd was, was te heftig geweest om zomaar te vergeten en veder te leven. Alles had tijd nodig om het te verwerken, om eindelijk de pijn los te laten.. maar vandaag was het nog niet die dag. Ze had iets gezworen en dat was pas dat ze zou rusten wanneer haar grootste vijand voorgoed weg was. Ze had hem een kans gegeven, hoe verschrikkelijk het ook klonk, ze had het gedaan. Ze had hem gewaarschuwd en de kans gegeven om te verdwijnen. Hij mocht kiezen: Nooit meer terugkeren of opgejaagd worden en zijn laatste levens hangend aan haar klauwen. Hoe graag ze die dag ook al zijn levens in één keer had willen wegritten, had haar toch iets tegengehouden. Voor nu dan. Zodra ze hem weer in de ogen zou aankijken zou ze hem niet meer sparen. Met een vermoeide zucht kwam Shatteredice bovenaan de waterfall. Het geluid van het vallende water dreunde in haar oor maar niet zo hard als het onweer dat boven haar begon te rommelen. Ze sloot haar oogje en genoot van de stormachtige wind die door haar terug gegroeide gezonde pels blies. Het leek alsof de storm vanuit haar ziel was ontsnapt en nu door de hemel raasde. Dat ze eindelijk vrij was van al dit. Bliksem sloeg door de wolken heen en bracht harde donder oven het land. Ze voelde zich ondanks de storm die boven haar raasde enorm kalm. Zelf vredig. Het was alsof de storm iets goeds bracht op haar. Dat de kwaadheid die haar zo lang terroriseerde van haar weggetrokken werd door de woeste wind en luide donderklappen.