Sorry bro (I love you)

Stil als een schaduw was ze naar binnen geslopen in het den waar ze nu al een moon niet meer sliep. Myrtlefield liep geruisloos naar haar doelwit toe, dicht tegen de grond gedrukt zodat ze niet te zien zou zijn voor iemand die toevallig de duisternis van het den doorkeek. Ze kwam naast Tinypaw's den te staan en grinnikte zachtjes toen ze hem daar zo vredig zag slapen. Jammer voor hem, want die vrede zou nu verbroken worden. Ze fluisterde zijn naam in zijn oor en gaf de apprentice toen een harde por in zijn zij, die alleen maar 'wakker worden' kon betekenen.

[Tiny]

Waar hij over lag te dromen wist hij niet meer, maar het was vast zalig. Veel te zalig om voor wakker gemaakt te worden. Zijn eerste reactie was een chagrijnige grom, waarna hij half slapend iemands poot van zich wegduwde. Toen hij doorhad wie er zojuist zijn naam in zijn oor had gefluisterd sprongen zijn ogen open, waarmee hij direct de dader aankeek. Een mengelmoes van warmte, irritatie en verwarring vulden zijn lichaam. "Is er.. iets?" Vroeg hij voorzichtig met een krakerige ochtendstem. Beschaamd schraapte hij deze meteen. Bij haar deed hij altijd zo vreemd.

Het koste wat moeite om niet te gaan giechelen toen hij met zijn schorste mannenstem vroeg of er iets was, waarna hij meteen zijn best deed om aan haar te bewijzen dat dat niet de bedoeling was geweest. "Jaa.. Er is iets." Fluisterde Myrtlefield samenzweerderig, en ze knikte richting de uitgang van het kamp. Tinypaw was zo makkelijk voor haar, als zij zei dat ze ergens heengingen, dan gingen ze dat. "Ik wil gaan jagen, zoals we hadden afgesproken." Zij vond het hilarisch, hij waarschijnlijk niet echt. Zeker niet omdat het zo vroeg was dat de lucht nog donker was, en ze praktisch zijn bed in was gekropen om hem wakker te maken.

Oh? Zijn oortjes gingen benieuwd omhoog. Bloedirritant of niet, Myrtle had altijd wel iets interessants te delen. Toen het echter om een simpele jacht bleek te gaan keek hij haar even strak aan. Verdomme Myrtle, ik had ook gewoon nog kunnen slapen. Omdat hij wist dat hij nu geen kans op rust meer zou krijgen en misschien (heel misschien) omdat hij haar zo'n leuke meid vond, besloot hij zijn nest maar uit te komen. "Hadden we dat?" Mauwde hij met een flauwe glimlach terwijl hij zich kort uitrekte. Ze spraken zoveel af. Wie weet pestte ze hem gewoon een beetje.

Het zou gemeen zijn geweest als ze was gaan lachen om zijn 'bozige' blik, maar Tinypaw was misschien wel de minst intimiderende kater die ze kende. En zoals ze al voorspeld had kwam hij met haar mee, want hij vond haar leuk. Niet dat ze hem daar ooit mee zou plagen, dat zou namelijk hypocriet zijn. "Ja, dat hadden we afgesproken, ja. Maar jij wilde het helemaal met je mentor doen, dus daar heb ik maar een stokje voor gestoken. Ik ben genoeg warrior om op je te passen, apprentice." Grijnsde Myrtlefield terwijl ze hem voorging naar de uitgang van het kamp. De wacht keek haar nors aan toen ze met een grote glimlach voorbij liep en mauwde dat ze Tinypaw even meenam voor wat extra training. Oh, de gunsten van een Warrior zijn. En toen gingen ze, de wijde wereld van het Riverclanterritorium in.

Van een afspraak kon hij zich niks herinneren, maar nu hij eenmaal wakker genoeg was om haar niet te willen slaan leek het idee hem zo slecht nog niet. Stormflight begreep het vast. Hij zou het waarschijnlijk zelfs aanmoedigen. Iets met teamspirit en proactief leren ofzo. Met een flauw glimlachje volgde hij haar het kamp uit. De wacht leek het niet zo plezierig te vinden als zij. Hij liep er dus ook maar met zijn kop en blik omlaag langs. Toen pas besefte hij dat samen jagen echt een slecht idee was. Hij kon níks. En dat zou ze nu mogen aanschouwen. "Wilde je echt jagen?" Vroeg hij, meer omdat hij niet wilde dat ze hem zag falen dan omdat hij iets anders van haar verlangde. Dat dit een uitdagende vraag kon zijn, dat had hij even niet door.

Pas toen ze helemaal buiten het kamp waren durfde Tinypaw blijkbaar weer te praten. Ze was niet bepaald op te hoede geweest voor díe vraag, zeker niet van een onschuldige apprentice als hij. Oh? Was hij misschien toch minder twijfelachtig dan ze van tevoren had gedacht? Myrtlefield grijnsde en stootte een zacht gegiechel uit. "Oh, hoezo.. Is het niet spannend genoeg voor je?" Mauwde ze met een zoetsappig stemmetje. "Ik zei je toch, wachten totdat je warrior bent, gekkie." Lachte ze, nu wat harder.

Oh nee, ze lachte hem vast uit. Ze had hem helemaal door. Die angst werd vervangen door een hernieuwde en nog veel ergere schaamte toen ze zijn intenties compleet verkeerd had opgevat. Natuurlijk was dit spannend genoeg. Hij kon een rondje met haar lopen niet eens aan, laat staan.. dat. "Dat is niet.. is niet wat ik bedoelde.." Stamelde hij, waarna hij alleen nog maar meer ging stressen. Nu zou hij haar moeten vertellen over wat voor een mislukkeling hij was. En dan vond ze hem een zieligerd vol zelfmedelijden. Dat was nog veel erger. "Ik uh- jagen is gewoon niet zo leuk." Poogde hij zichzelf te redden, maar het schip was al gezonken. Ohh, als ze maar niet dacht dat hij haar niet leuk vond. "Ik bedoel. Ik wil wel.. ooit. Misschien, maar niet nu. Maar niet dat je niet mooi bent.. ofzo. Maar het mag niet." Na die laatste woorden moest hij zich er fysiek van weerhouden om door te praten. Hou. Je. Kop.

Maar ze lachte hem helemaal niet uit. In feite was Myrtlefield ook vaak genoeg verlegen rond Tinypaw, maar liet ze dat op een hele andere manier naar buiten komen. Zij gebruikte grapjes en haar vlotte praatjes om zichzelf te beschermen, terwijl hij een stuk puurder leek in zijn aanpak. En blijkbaar had ze ongelijk gehad over wat hij bedoelt had, wat haar niet echt verbaasde. Jagen was gewoon niet zo zijn ding, ja ja. Myrtlefield keek expres een beetje beteuterd zodat haar vriend zich nog verder in zijn eigen gestamel zou verliezen, want dat vond ze zo schattig. En toen hij begon dat hij misschien ooit nog wel wilde, konden ze haar wel opvegen. "Ohh, Tiny.. je bent echt leuk als je verlegen doet." Mauwde de kleine kattin, en ze gaf hem een zacht kopje. "Geen zorgen hoor, ik zal met smart naar je ceremonie uitkijken." Beloofde ze plechtig.

Nu was het weer helemaal ongemakkelijk. Soms leek zonder vrienden door het leven gaan en gewoon een goede warrior proberen te zijn hem zo'n aanlokkelijke optie. Wat was zo geweldig dat het deze ongemakkelijke fase van elkaar niet goed genoeg kennen waard was? Haar antwoord. Oh, ze wilde het echt.. nog steeds. Dat was geruststellend. En vooral heel eng. "Oh." Bracht hij uit. Voor zijn gevoel was het net alsof ze weer helemaal opnieuw moesten beginnen, ook al hadden ze het al aan elkaar toegegeven. "Dan zal je geduldig moeten zijn." Grinnikte hij ongemakkelijk, zijn blik afgewend. Zelfs Stormflight kon hem daar niet mee helpen. Voor het eerst keek hij haar voorzichtig aan."Is dat erg?"

Het was haar al lang duidelijk dat Tinypaw behoorlijk ongemakkelijk om dit onderwerp heen danste. Hij kon het niet aan om er écht over te praten. Myrtlefield twijfelde echter niet aan het feit dat er genoeg in zijn leuke kopje omging. Maar nu maakte hij toch oogcontact. Iets in haar zei dat hij nu iets.. romantisch zou zeggen. Maar nee. De jonge kattin deed haar uiterste, uiterste best om alle teleurstelling te verbergen, maar er moest iets doorgeschemerd hebben. "Heeft je mentor dat gezegd?" Vroeg ze op een zachte toon. "Dat je later warrior word?" Ohh, ze wilde hem niet het idee geven dat ze kwaad op hem was, maar het was zo jammer.