Bell had zijn pootjes over zijn ogen gelegd. Hij zat ineen gedoken aan de rand van hun nest, bevende. Hij was bang van hetgeen dat hij in de struiken had gehoord. Hij wist niet of het een kat of een gevaarlijk iets kon zijn... En opdat hij zo snel schrok, nam zijn lijf geen risico's, dit was zijn reactie. Hij hapte even naar adem toen hij echter pootstappen hoorde. Even, voorzichtig, tilde de kleine bruine kitten zijn pootje wat van zijn groene kijkers, waarna hij meteen geschrokken piepte toen hij een hele intimiderende dame zag. HIj schuifelde wat naar achteren en legde zijn pootjes weer over zijn kijkers. Hij wilde heeln graag zijn mama, nu... Alsjeblieft. Hij had haar nodig, hij was bang, wilde haar warmte aanvoelen. Alsjeblieft.