Be kinder to yourself

Hij had Griffith meegenomen naar rogue territorium. Natuurlijk ze konden jagen in Tallpines, maar hij vond het ook wel weer even lekker om hier heen te gaan. Hij was sowieso niet meer graag in de buurt van Elite members. Alleen bij Griffith. Giffith was zijn reden waarom hij bleef, waarom hij doorzette. Anders had hij allang de brui er aan gegeven. Aan alles. Hij moest er voor zorgen dat Griffith in leven bleef. Iedereen om hem heen was toch al weggevallen. Dus probeerde hij zijn zoon sterk te maken, sterk maar niet gehard. Hij wilde niet aan Griffith zijn emoties komen, niet zoals iedereen dat deed in de Elite. Hij haatte dat, het verpeste je zijn. Ze liepen langs de rivier en bij een boerderij langs, terwijl hij eventjes omkeek naar Griffith. “Wat ruik je allemaal?” Vroeg hij toen aan de young one. Hij werd al zo groot!

[@Griffith]

Er verscheen een goedkeurende blik in zijn tweegekleurde ogen bij het antwoord van Griffith. “Laten we dan maar wat van die waterratten gaan vangen niet?” Er ontstond een rustig glimlachje rond zijn lippen. Hij was vaak terneergeslagen of kil, enkel bij zijn zoon leek hij te ontspannen. Dan was de Chawl zichtbaar zoals hij ooit was geweest. Toen nog niet alles in zijn leven was omgeslagen en weggetrapt. Een duidelijke maar rechtvaardige kater, met soms zijn humeurtje op zijn tijd. Maar bij Griff nooit lang, dan haalde hij hem daar met simpelweg zijn aanwezigheid wel weer uit. “Toe maar, ga jij maar voor. Ik blijf vlak achter je zoals altijd.” Miauwde hij tegen hem.

Hij grinnikte zachtjes toen Griffith hem af probeerde te leiden van het feit dat hij de waterrat had gemist. “Focus Griff.” Hij versnelde en ging naast zijn zoon lopen om hem even een por te geven. Gewoon om hem te plagen. Daarna vertraagde hij zijn pas weer. Griffith had wel gelijk, het water stond hoog. Ook hij moest opletten om niet in een te drassig stuk te gaan staan. Hij hield zijn bek een stukje open voor het geval de geur van een waterrat sterker zou worden. Zijn aandacht ging daar weer heen, waardoor hij niet door had dat het water ineens wel nog meer leek te gaan stijgen.

Ooh in Scourge’s naam, dat had hij echt niet zien aankomen… Hij was zo op zijn zoon aan het letten, dat ze iets cruciaals misten. Iets wat hun hun leven kon kosten. Het leven van zijn prachtige jongen. Dat ging hij niet laten gebeuren. Het water sleurde Griffith mee, voordat hij ook maar de kans had om bij hem te komen. Dus zette hij het op een lopen. Nee, dit ging hij absoluut niet laten gebeuren. Niet hij. Alles, maar niet hij. Het enige wat er nog toe deed in dit leven, de enige die het oprecht verdiende om te leven. De kitten die hij ooit bij zijn dode moeder had gevonden, de kitten die geen kitten meer was. Hij was alweer 12 moons. Toch had hij nog een heel leven voor zich en dat ging hij hem niet laten afpakken, door zoiets knulligs als water. Toen hij het koppie van Griffith boven water zag, maakte hij een grote sprong. Hij wist het voor elkaar te krijgen om vlakbij zijn zoon in het water terecht te komen. Als ze het hem later hadden kunnen vragen, hoe hij dat had gedaan, dan had hij ook geen antwoord gehad. Waarschijnlijk was het de adrenaline, de wil om Griffith te redden. Hij greep hem bij zijn nekvel en slingerde hem naar de kant. Het was niet de meest zachtzinnige manier, maar daar was nu ook geen tijd voor. Het was de enige manier en hopelijk lukte het hem, om hem uit de stroom te krijgen. Hij wist op het moment dat hij het gedaan had, dat er geen weg meer terug was. Dat de stroming ook te sterk zou zijn voor hem. Als Griffith maar veilig was, aan zijn eigen leven hechte hij al heel lang geen waarde meer.
De rivier sleurde hem mee naar beneden en liet hem kopje onder gaan. Ironisch eigenlijk, hoe je leven weer aan je voorbij schoot. Wanneer je deze aan het verliezen was. Het sloeg nergens op. Waarom moest je alles nog eventjes in dat moment herbeleven? Alsof het zo bijzonder was geweest. Er was niks bijzonders aan zijn leven geweest. Hij had geleefd omdat zijn ouders, Howl en Claw, de liefde hadden bedreven. Het had hem aan niks ontbroken omdat zijn vader de leader van de Elite was geweest. En toch. Toch had hij niks gehad. Geen liefde van Claw, geen aandacht van Howl. Helemaal niks. Shark had zich om hem bekommerd en hij had zich later om zijn jongere siblings bekommerd. Niet dat dat ook maar enigszins zin had gehad. Ze waren allemaal gepijnigd, gehard. Het was het lot van een BloodClanner.
En nu. Nu ging hij dood. Hij was rustig toen hij merkte dat hij geen lucht meer kreeg. Het voelde wel naar, het voelde verstikkend. Maar toch, toch was hij rustig. Hij vond het niet erg om dood te gaan. Het enige wat hem pijn deed was dat hij er niet meer voor Griffith zou kunnen zijn. Dat hij zijn zoon alleen moest laten. Dat stak hem. Niet dat hij dood ging, dat hij niet meer terug hoefde naar de Elite. Ergens voelde dat als een opluchting. Het was een opluchting toen zijn hart stopte met kloppen en hij verder als een lappenpop werd meegesleurd door het water. Totdat de rivier weer zou slinken en zijn levenloze lijf aan zou spoelen.