Woof

Tumblekit werd geeuwend wakker. Hij strekte zijn lange pootjes uit, schudde even met zijn hoofdje en keek slaperig om zich heen. Het was nog donker buiten; hij was een zeer vroege vogel. Zijn siblings leken nog te slapen. Maar dat was saai. Tumblekit draaide zich een beetje en porde toen ruw zijn broertje in de schouder. "Spark, hey, spark, wil je op ontdekking gaan?", mauwde hij vrolijk, porrend tot zijn rosse broertje wakker zou worden. Tumblekit had zin om op ontdekking te gaan! Er was immers zo veel te zien en hij zat niet graag stil, dat was saai. Elk moment in zijn nest besteed was een moment verloren.

_{Sparkkit was aan het dromen. En in zijn dromen, was hij zo groot als papa! En dan kon hij door de nursery stampen als een reus en plette hij iedereen die in zijn pad kwam. Tjakka! Maar zijn prachtige droom werd ruw verstoord. Oowwww! Hij kreunde luid en wreef met zijn pootjes voor zijn oogjes, die maar met heel veel moeite open leken te willen gaan. Maar toen hoorde hij een woordje wat zijn interesse erg wekte. Avontuur? ‘Waar!?’ miauwde hij, ineens klaarwakker. Hij rolde op zijn buik en kwam waggel op vier poten, waarna hij praktisch bovenop zijn broertje sprong. Hij beet een keer speels in zijn oor. Kom op, Tumble! Hij moest haast maken!! ‘Waar moeten we heen??’ Geen moment om te verspillen! Avontuur zou niet op hun wachten!}

Sparkkit werd gelukkig snel wakker en sprong op zijn rug. Tumblekit lachte vrolijk en rolde om, proberend om zijn broertje onder hem te pletten terwijl hij het nest uitrolde. Hij kwam in een hoopje van lange poten terecht en moest even zijn best doen alvorens hij terug recht raakte, waarna hij zijn oortjes uitschudde en met twinkelende oogjes Sparkkit aankeek. "Hmmm...", dacht het katertje na, rondkijkend. "Wat lijkt jou leuk? Want we kunnen zo veel doen, er is zo veel om te ontdekken, aaaah!" Hij kon zijn enthousiasme niet inhouden en liet een gilletje horen, alsof hij overliep. Trappelend met zijn lange pootjes wachtte Tumblekit op wat Spark zou beslissen.

_{Het was een beetje een wirwar van kromme pootjes en pluizige vacht, hoe de twee samen het nest uit rolden. Maar Sparkkit voelde het nauwelijks, ze waren praktisch rubber nog in deze leeftijd. Vallen en opstaan hoorde erbij, en de rode kitten leek altijd onvermoeibaar. Eenmaal uit het nest kreeg Sparkkit de grote verantwoordelijkheid om te kiezen waar het avontuur heen ging. Oh jeetje, dat was wel een lastig idee. Maar de kleine jongen had al snel een idee, en zijn poot wees recht naar de uitgang van de nursery. Hierbinnen was letterlijk alles hetzelfde, hij had het wel gezien. Nesten en mos en kittens en oude katten. Hij wilde zien hoe het daarbuiten was, waar zonnestralen binnen kwamen. ‘Daarheen!’ En zonder nog om op Tumblekit te wachten, begon Sparkkit de reis richting de buitenwereld.}

Sparkkit wees al snel een bepaalde richting uit en wachtte niet op hem om die richting uit te lopen. Tumblekit volgde snel, één en al lange poten - maar hij was nu al vrij snel en haalde zijn broertje al snel weer in. Met grote oogjes keek hij naar waar ze aan het lopen waren. Zonnestralen stroomden de den in en buiten was het groot en onbekend. Tumblekit was al eerder buiten geweest, bij de dood van Wolfstar, maar daar had hij eigenlijk niet superveel meegekregen van het camp zelf. Hij wist enkel nog dat papa toen boos op hem geweest was omdat hij nog niet geweten had wat een lijk was. "Wooow, wat spannend!", mauwde Tumblekit opgetogen. "Laten we racen!", vervolgde hij met een vrolijke giechel, waarna hij nog een tandje bijstak. Hij zou eerst aan de uitgang staan hoor!

_{Sparkkit was al wel eens buiten geweest, maar nooit lang, want meestal werd hij al direct terug gebonjourd naar de nursery. Juk! Maar nu zouden ze ontsnappen en een grote grijns stond op zijn gezicht. Hij knikte toen Tumblekit zei dat het spannend was, maar zijn echte interesse lag bij het wedstrijdje. Hij keek competitief naar zijn broertje, die al stiekem wat sneller probeerde te gaan. ‘Oké!’ En hij zette direct af in een sprint. Zijn kleine pootjes galoppeerden over de grond, onhandig en slungelig, maar hij deed zijn stinkende best. Het boeide hem niet meer dat hij naar buiten was, het enige wat hij wilde was winnen!}

Natuurlijk ging zijn broertje meteen akkoord met een wedstrijdje. Hij kende Sparkkit al langer dan vandaag. Het rosse katertje zette een sprint in, en Tumblekit volgde al snel. Hij liet zijn pootjes zo snel gaan als ze konden. Ze waren nek aan nek, wat spannend, wie zou er winnen? Maar Tumblekit struikelde plots over zijn eigen poten. In zijn snelheid kwam hij daardoor niet tot stilstand, maar tuimelde hij verder. Tumblekit tuimelde door de nursery, achter zijn broertje aan, en kwam uiteindelijk vlak naast de ingang tot stilstand. Hij knipperde even verbaasd, maar stond toen weer recht. Hij was nog jong en dus nog praktisch van rubber gemaakt. "Wow, jij wint denk ik!", verklaarde hij, en het was duidelijk dat hij dat niet echt erg vond. Hoewel hij competitief ingesteld was, vond Tumblekit het nooit zo erg om niet te winnen. Zolang hij had mogen meedoen, was hij blij.

_{Sparkkit had niet eens door dat Tumblekit op zijn snufferd was gegaan. Hij had gewonnen! Hij was als eerste in de uitgang en hij sprong een gat de lucht in. Stuiterend, want hij was nog lang niet moe, danste hij om zijn gevloerde broertje heen. Jubelend en lachend, totdat Tumblekit sprak dat hij gewonnen had. Hij knikte en keek trots naar de gevlekte kater. ‘Duh! Ik ben de snellerderste van Windclan,’ miauwde hij trots. Hij wist dat Windclan bekend stond om hun snelheid en dus zou hij de snelste zijn, duh! Zo gingen die dingen. Maar hij bleef niet lang staan bij zijn overwinning, en keerde zijn koppie naar het kamp. ‘En nu verder! Zullen we kijken waar papa woont?’}

Sparkkit verklaarde dat hij de snellerdste was, waarop Tumblekit grinnikte maar wel instemmend knikte. Duidelijk wel! Maar de wedstrijd en het verlies was al snel vergeten, want zijn broertje verklaarde meteen dat ze verder gingen, misschien kijken waar papa woonde? Dat klonk hem wel een heel goed idee in de oren. "Jaa, goed idee! Misschien kunnen we een cadeautje voor hem meebrengen, iets leuk, zoals..." Hij liet zijn gele blik door het camp glijden, op zoek naar iets dat papa vast heel leuk zou vinden. Zijn blik viel op een heel mooi uitziend konijn op de prooistapel. Hij stormde eropaf en greep een oor vast in zijn bekje. "Dit!", schreeuwde hij naar Sparkkit. Ja, als ze dit zouden brengen zou papa vast heel blij zijn!

_{Natuurlijk was zijn idee goed. Hij zat vol met goeie ideeën! Maar toch had Tumblekit ook wel een goed idee. Natuurlijk konden ze niet met lege poten aankomen. Een konijn! Perfect. Hij rende naar zijn broertjes zijn zijde en pakte het andere oor van het konijn en begon eraan te rukken. Oof, het was een stuk zwaarder dan hij dacht! ‘Harder.. trekken.. Tumble..’ gromde hij vol inspanning. Hij zette zijn hakken in het zand en gooide zijn hele gewicht naar achteren. Er kwam zeker wel beweging in het konijn dat wel net zo groot was als hij zelf!}

Ook Sparkkit kwam al snel helpen om het konijn uit de stapel te trekken. Tumblekit zette zich schrap en trok. Even maakte het een scheurend geluid - maar toen kwam het plots los. De jonge kater schrok van de plotselinge vrijheid. Hij rolde achteruit, voortgeduwd door de kracht die hij gezet had in het beest loskrijgen, en kwam een paar staartlengten van de prooistapel uiteindelijk weer tot stilstand. Gedesoriënteerd knipperde Tumblekit met zijn oogjes. Hij keek naar de lucht, het oor van het konijn nog in zijn bek geklemd. De rest lag echter nog helemaal op de prooistapel, alsof hij helemaal niets gedaan had. Oops.

_{Sparkpaw zat vol in het konijn te hangen, het sleepte kittenstapje na kittenstapje steeds een beetje verder. Maar opeens rolde Tumblekit naar achteren, met het oor van het konijn in zijn bek en.. van de kop van het konijn af! Sparkkit gilde bij het aanzicht van het.. toegetakelde kop van het konijn. Het cadeau voor hun vader! Boos keek hij naar zijn broertje. ‘Kijk nu wat je hebt gedaan!’ schreeuwde hij boos. Hij keerde naar hem toe en probeerde het oor met zijn klauw af te pakken van hem. ‘Je hebt papa's cadeautje kapot gemaakt!’ Stommerik! Waarom zou hij dat nou doen?!}