Heb ik dat gezegd?

Twee gele oogjes keken over de rand van het nest. Er lagen hele kleine bolletjes pluis in dat andere nest, kleiner nog dan zijn zusje Crowkit zelfs! Dat was raar. Tumblekit wist niet of hij ooit al zo'n kleine katten gezien had. Maar, al doende wat Tumblekit graag deed, zat hij half verborgen klaar om eens te zien of die kleine katten hetzelfde reageerden als de grote katten. Hij hoopte van wel, want dat was grappig. Tumblekit zette zich schrap, telde tot drie in zijn hoofd en sprong toen plots op met een luide schreeuw. "Boe!"

+ Silverkit eerst

Met een uitdrukking die alles kon betekenen of juiste helemaal niks zat Silverkit de nursey rond te kijken. Ze gebruikte haar ogen en oren al meer en registreerde min of meer wat ze zag. Niet alles was belangrijk voor haar, de meeste interesse lag in de andere kittens. Ze waren allemaal ouder hier, want ze waren groter en meer bewegelijk. Silverkit zelf was nog niet echt veel weg geweest van mam, behalve dan als die zelf even weg was. Waarbij ze geduldig wachtte tot mam weer terug was. Ze had ook niet de interesse om met de anderen om te gaan, dus waarom moeite doen voor dat. Silverkit keek naar twee ravottende kittens en had niet door dat een derde haar en haar zusjes benaderde. Totdat er opeens een gevlekte gedaante omhoog sprong, het woord boe roepend. Silverkit draaide snel haar kopje naar hem en staarde hem aan. Meer met verbazing dan schrik. Waarvoor deed hij dat? Ze kende het woord boe nog niet, dus wist ze niet wat het betekende. Ze knipperde wat met haar oogjes, haar kleine breincellen waren extra hard aan het werk. Ze hoefde het niet te weten of wat de oudere kitten bij hun kwam doen. Desondanks opende ze haar mondje en sprak, wat hoogstwaarschijnlijk pas de vierde keer was in haar nog erg korte bestaan. ''..Wat boe?''vroeg ze, niet snappend wat de andere van haar wou.

Hoewel de kitten wel reageerde, was het niet volledig de reactie die hij verwacht had. Het katertje hield zijn kopje scheef en keek de jonge lichtgekleurde poes aan. Ze leek na te denken, en vroeg toen wat er boe was. "Boe betekend dat je moet schrikken!", antwoordde Tumblekit, een beetje verbaasd dat het niet gewerkt had. Normaal werkte hetvoor iedereen! "Wacht, ik zal het voordoen!", verklaarde hij toen. Tumblekit zette opnieuw een eng gezicht op. "Boe!", mauwde hij, met een stem die lager was dan hij normaal sprak. Daarna zette hij een stap naar opzij en zette hij een heel bang gezicht op, alsof hij iemand anders was. Hij sprong in de lucht en deed overdreven: "Aaah!" En toen keek hij weer naar het jonge poesje. "Zie je, zo!"

Ze snapte er maar weinig van en met een scheef kopje keek ze toe hoe de gevlekte kitten het voor deed. Het hielp niet echt voor haar, de reactie op boe kon ze niet begrijpen. Het zag er raar uit, zeker als hij zichzelf liet schrikken. Dat kon toch niet niet werken op die manier? Ze knipperde kort, nadenkend over wat hij haar wou leren. Ze was nog wat te jong voor het diepe nadenk werk, dus gaf ze al snel op. ''Boe is schrik''zei ze netjes, want dat was blijkbaar de reden. Als iemand boe zei moest je doen alsof je schrok, ook al schrok je niet. Hij was wat onverwachts opgedoken, desondanks had ze niet echt schrik gevoeld.