[Burial Rite] The howl of a lone wolf

RAGE, NOTHIN' BUT RAGE

Haar pas ging de anderen voor. Zij droeg de kater niet maar leidde de groep van elders en de enkele familieleden die mee waren. Dit was de enige werkelijke taak die zij had in de clan. De doden begeleiden naar hun laatste rustplaats. De ondiepe kuil lag er altijd klaar voor. Ze zouden Wolfstar plaatsen tot hij niets meer was dan botten en dan zouden de tunnelers zijn botten begraven.

Ze nam plaats, de wind was het enkele geluid om hen heen en als je poetisch was dan kon je het geluid van gehuil horen op die wind. Echter was er niemand in het kamp die nog huilde. De enige die hem lief hadden gehad waren hier, zijn familie, de elders van de clan en zij. Zijn moordenaar. Niet geheel natuurlijk maar ze had een leven van hem afgenomen en wellicht was dat het leven dat hij nodig had gehad om te overleven.

Ze had geen spijt, het was zijn eigen schuld geweest maar hier met zijn familie om haar heen. Wist ze dat het niet aan haar was geweest. Ze had god gespeeld waar het niet aan haar was geweest en nu speelde ze weer god met zijn lichaam aan hun goden offeren.

Ze plaatste de gele bloemen die ze in haar bek droeg opnieuw in de kuil. Stak ze om zijn koud geworden vacht heen nadat de elders hem hadden geplaatst in de kuil. Stil nam ze plaats aan zijn hoofd en hief haar kop naar de hemel ver boven hen. Vannacht zou Blazesong hem weer terug zien. Niemand was werkelijk voor altijd weg.

"Moge Starclan je pad verlichten Wolfstar." Sprak ze haar stem bijna monotoon. Haar ogen gericht op de hemel het spelletje spelende voor zijn rouwende geliefdes. "En waak altijd over ons." Ze bracht kaar kop omlaag, Gaf een laatste afscheid voor ze achteruit stapte. Kijkend naar de andere elders die stuk voor stuk een laatste groet deden voor ze ruimte lieten voor de familie.

Een laatste afscheid voor zijn lichamelijk overschot. Ze gaven hem terug aan de hemel voor ze zijn botten zouden teruggeven aan de aarde.

CAN'T FIGURE OUT IF I'M GOIN' INSANE. AIN'T NO DOUBT BUT WE SHOW NO MERCY

xoxo

Hun leader was dood, de zoveelste sinds hij geboren was. Hoeveel leaders had hij nu al wel niet gezien? Waarschijnlijk meer dan de meeste ooit zouden zien in hun leven. Hij had net Tallstar niet meer meegemaakt, had wel verhalen gehoord over de kater die amper een maan voor zijn geboorte overleden was, maar zijn vader was al deputy geweest onder Hollystar toen. Ook al had ook hij niet lang geleefd. Hij was nog niet lang naar de elders den verhuisd, dus vond hij het ook niet erg om Wolfstar op zijn schouders te dragen. Het was niet iets waar je aan gewend raakte om een van je clangenoten naar hun rustplaats te brengen. Was het nooit al geweest en je zou misschien verwachten dat het makkelijker wordt met de tijd, maar dat was niet zo.

Hij plaatste Wolfstar in het gat dat voor hem gegraven was en liet Wisteriawisp erbij. Hij liet haar de woorden spreken en nam zelf een stap terug. Wolfstar zou zo hopelijk zijn weg naar Starclan weten te vinden en daar rust vinden. Windclan zou verder moeten met een nieuwe leider. Zou dit de laatste zijn die hij meemaakte? Of zou er ooit nog een volgen? Hij wist het niet, alles was zo onvoorspelbaar. Net als dat dit onvoorspelbaar geweest was. Hoeveel levens moest de kater wel niet verloren hebben op het laatst? Hij wilde er eigenlijk niet aan denken.