London Bridge is falling down

De grote Windclanner begaf zich door het hoge gras heen, zijn heldere blauwe ogen tuurde over het landschap. Nog steeds bekleed in het wit, een deken die voor zijn gevoel er al lang op lag. Het was misschien iets dunner nu, alleen nog steeds hield Leafbare de natuur in zijn greep. Foxtrail hoopte op de eerste tekens van dooi en de pracht van Newleaf weer te zien, maar nu zag hij daar nog maar weinig van. Het was jammer, maar niet het einde van alles. Tenzij het voor altijd zo zou blijven, dan zouden ze toch vlug door de prooi heen raken was hij bang. De flamepoint moest naar de tunnels toe om te jagen, maar voor nu dwaalde hij eventjes boven de grond. Er was niet veel wat in zijn kop omging op het moment, niet dat hij vandaag dom was ofzo. Er was gewoon niet iets om over na te denken waar hij al teveel gedachtes in gestopt had. Bovendien, hij was niet de oplossing van de problemen dus waarom zou hij verspilde moeite doen om er aan te denken. Nee, rust en kalmte voor jezelf nemen was ook belangrijk, daarnaast als hij ook maar aan een van de gebeurtenissen dacht werd hij niet bepaald vrolijk. Vandaag hoefde hij die negativiteit niet. Eventjes niet. Oh ja, Foxtrail zou de eerste zijn om zijn stem te laten horen als hij dat nodig vond en hij maakte graag zijn mening duidelijk. Hij ging geen confrontatie uit de weg en had graag zijn gelijk. Dit betekende niet dat hij ging aardige kater was, hij was zeer zeker een lieverd zolang je maar niks onprettigs deed wat hij niet nodig vond. En de poes die hij daar zag had dat niet gedaan, dus zich inmiddels al wat vervelend van de eenzaamheid liep hij vlug naar haar toe. ''Hey, Ashenpatch. Wacht op mij!''riep hij naar haar, zodat hij het stukje afstand tussen hun gemakkelijk kon overbruggen. Hij was immers een Tunneler en snelheid was niet zijn sterkste kant.

De poes had een konijn bij zich, die ze op de grond neerlegde zodra ze hem zag aankomen. Een geslaagde jacht dus, dat was altijd belangrijk. Er leken weer wat meer konijnen rond te huppselen, met een hoop tussen die nog jong waren. Het leek erop dat hun belangrijkste prooi geen zin had om te wachten op Newleaf en gewoon kindjes waren gaan maken. Nou ja, hadden zij weer even wat meer voedsel en wie weet was het het teken dat het eind van de kou toch naderde. Ze riep lachend een begroeting naar hem, heel anders dan de stille poes die hij voorheen gekend had. Als je dat kennen kon noemen. Hoewel Whitewolf's dood verdrietig was, leek het voor haar een nieuwe wereld geopend te hebben. Foxtrail kon het niet laten om af te vragen hoe lang het geduurd had voordat de point zich meer open gesteld had als haar oude mentor nog geleefd had. ''Mooie vangst, daar maak je vast weer iemand blij mee''complimenteerde hij haar, kijkend naar het konijn. Nu hij zelf nog. De Tunneler dacht kort na. Iets om te zeggen, anders had hij haar voor niks gestopt. Eigenlijk wou hij gewoon gezelschap. ''Het is een mooie dag, al kan dat vooral komen door jouw aanwezigheid''vertelde hij haar uit het niks. Eens een flirt, altijd een flirt. Het was gewoon hoe hij was en hij meende er niet altijd iets groots mee. Bovendien kon een leuk complimentje iemands dag maken, al wist hij niet zeker hoe Ashenpatch op zo iets zou reageren. De eerste keer dat ze elkaar echt spraken had hij het gelaten, gezien hoe ongemakkelijk ze zich nog voelde.

Ze keek hem aan, knipperde met haar ogen voor twee seconden. Hij zag dat ze nadacht, maar hij wist niet waarover. Ergens was dat stiekem wel leuk, om een poes even te verrassen. Ze was verbaasd en had dit duidelijk niet verwacht. Foxtrail was een flirt, maar hoe kon de poes die zichzelf voor alles had afgesloten dat weten. Ze kwam weer bij zinnen en kon zelfs tegen hem praten. Hij lachte kort om haar. Ashenpatch had een hoop gemist de afgelopen manen en ze wist duidelijk niet wat ze met een kater zoals hem aan moest. Voor de cremé Warrior was zijn geflirt niet meer dan een hobby eigenlijk. Hij was een cassanova en flirtte met alles wat los en vast zat. Dat dit de nodige risico's meebracht had hij ook al geleerd. De zilveren poes vroeg hem mee op jacht, al ging het moeizaam. Hij had haar duidelijk even van haar stuk afgebracht en tegelijk misschien iets nieuws geshowd van een voor haar nog onbekende wereld. "Tuurlijk, al hoor ik wel onder de grond te jagen''merkte hij op, een lage toon aanhoudend. Nou ja, dat hoefde echt niet persé. Hij mocht jagen waar hij wou, zolang het maar in Windclan was. Hij was simpelweg getraind voor de tunnels en joeg meestal daar. Maar voor Ashenpatch wou hij wel een uitzondering maken. ''Het is wel gezellig knus daar beneden''zei hij nog met een knipoog voordat hij haar alvast vooruit ging. Ach, hij kon het ook niet laten.