Her breath smells like pride of self [Training 5]

Met een stilte stond hij het toe. Protesteren zou nu geen zin hebben, niet nu ze duidelijk iets met hem wilde delen. Zolang ze maar als gelijken tegenover elkaar stonden, niet? Meteen al snapte hij waar ze op doelde. Iemand had iets gedaan, of ze verdacht iemand ergens van. En nu kwam ze bij hem peilen hoe het zat. Hij probeerde zijn verbazing niet te laten blijken, maar zo onder controle had hij zijn expressie niet. "Ik zeg je eerlijk, met beiden heb ik niet veel contact." Hij had het heus wel geprobeerd hoor. Een kletspraatje hier, een uitnodiging daar. "Ze zijn allebei.. apart. Niet mijn type, als je snapt wat ik bedoel." Whitewalker was opvliegerig en Arcticwolf zo koud als zijn naam suggereerde. Kortom kreeg hij de kriebels van ze. Niet dat hij ze niet respecteerde. Nee, hij zag ze als de beste warriors van de clan. "Dus ik heb geen idee. Is er iets wat ik moet weten?" Met een benieuwde blik zocht hij haar oogcontact. Waarom stelde ze hem anders zo'n vraag?

Hij wist van niets, dat was direct duidelijk. Aan de ene kant was dat goed, ze had liever niet dat nog iemand wist wat er precies tussen haar en Arcticwolf speelde. Aan de andere kant was het jammer dat hij geen concrete verdenkingen had. Crystalstar zou nu alles aangrijpen wat ze tegen hem kon gebruiken, aangezien ze dacht het ooit nog wel nodig te hebben. Het was begrijpelijk dat Hermitshell niet veel met zijn collega's had, ze waren allebei niet bepaald standaard gezelschap. Hij vroeg of er misschien iets was wat hij moest weten, en Crystalstar dacht voor een kort moment na. Wat kon ze hem vertellen? "Ik denk dat Arcticwolf zijn mate mishandeld." Miauwde ze uiteindelijk, compleet naar waarheid. "Maar ik heb nog geen bewijs, en ik wil hem niet tegen me opzetten." In werkelijkheid had ze dat al gedaan, maar er was geen reden om dat met Hermit te delen.

Wat hij had verwacht wist hij niet, maar het was allesbehalve hetgeen wat Crystal zei. De verbazing in zijn gezicht was duidelijk en hij probeerde deze ook niet te verbergen. Dat was ronduit walgelijk. Sure, hij was al aardig wat meisjes langsgegaan, maar hij had ze nooit mishandeld. Het moest natuurlijk wel leuk blijven. In het ergste geval zou hij een poes uitschelden, en dan zou het ook wel terecht zijn. Maar Seamist? Zij was zo zoet als bloemetjes. Nooit verdiende zij zoiets. Nu hij eraan terugdacht was het opeens zo logisch. De twee deelden een nest, maar had hij ze ooit horen giechelen? of ook maar een vervelend koppelding zien doen? Nee. Die relatie was zo droog als maar kon. "En je wilt dat ik een oogje op hem houd? Is dat het?" Vroeg hij direct. Dat zou hij met liefde doen. Als Arcticwolf zo laag was gezakt, dan mocht iedereen het weten.

Het deed haar goed om de walgende uitdrukking op Hermitshell's gelaat te zien verschijnen. Er was veel over hem te zeggen, maar hij scheen niet het type te zijn dat zijn mate opzettelijk pijn zou doen. Wilde ze dat hij een oogje op Arcticwolf hielt? Of wilde ze dit liever zelf oplossen. Crystalstar wist het even niet. Aan de ene kant zou een extra paar ogen haar te pas komen. Met al haar taken had ze lang niet genoeg tijd om óók nog Arcticwolf in de gaten te houden. Aan de andere kant was het gevaarlijk voor Hermitshell en voor Seamist beiden. Ze wist waartoe Arcticwolf in staat was, en ze zou hem ontzettend subtiel moeten benaderen. "Ik wil niet dat je hem gaat schaduwen.. Maar als je iets verdachts ziet of hoort, vertel het me. Seamist's veiligheid is belangrijk voor me." Vertelde de leader, waarna ze op haar wang beet. Dat was iets teveel informatie geweest.

Haast teleurgesteld liet hij zijn enthousiaste uitdrukking zakken. Hij snapte het, maar hij begreep het niet. "Ik kan subtiel zijn, weet je dat?" Ja, haast ondenkbaar, maar wanneer het erop aankwam kon hij best een rol aannemen. Althans, dat geloofde hij. De laatste zin drong hierna pas tot hem door. Iets in de manier waarop ze dat zei zette hem aan het denken. Al snel schudde hij die gedachte los. Natuurlijk gaf ze om haar veiligheid. Dat was wat een goede leader deed. Bovendien hadden poezen altijd een onverklaarbare band met elkaar, en om dat te begrijpen ging hij niet eens de moeite doen. Verder had hij niets meer te zeggen, dus keek hij haar hoopvol aan. Hij had zo ongelofelijk veel behoefte aan een speciale taak. De Rogues verwerven had ook zo belangrijk en nuttig gevoeld.

Gelukkig leek Hermitshell niets opgepikt te hebben, hij hoefde niet te begrijpen wat er nog meer achter deze plotselinge nobelheid van haar zat. En natuurlijk wilde de jonge kater zich bewijzen. "Ik weet dat je het in theorie zou kunnen. Maar ik wil niet dat je het voor mij riskeert." Mauwde Crystalstar serieus, terwijl ze in de helderblauwe ogen van haar kleinzoon keek en hem even bestudeerde. Hij zou bijna alles voor haar doen. Misschien onder luidkeels protest, maar hij zou het doen als zij het hem opdroeg. Maar dit zou Hermitshell niet hoeven doen. "Hij, Arcticwolf, is gevaarlijk. Hij handelt koelbloedig, en heeft me nog nooit in twijfel getrokken. Hij is onmogelijk te peilen. Deze klus is jouw leven niet waard." Drukte ze hem op het hart.

In theorie. Ouch. Iedereen wist wat dat betekent. En ze wilde niet dat hij het voor haar riskeerde. Wat kon er verkeerd gaan? Protesteren zat er voor hem niet in, want al snel kwam ze met daadwerkelijk goede punten. Het verbaasde hem hoe eerlijk ze tegen hem was, hoe makkelijk ze haar mening over oudere warriors dan hij aan hem vrijgaf. "Oké.." Gaf hij toe, met duidelijke tegenzin. Diep van binnen wist hij ook wel dat als hij Arcticwolf iets zag doen, hij dit alsnog op zijn eigen manier zou oplossen. Als Crystal verwachtte dat hij zonder iets te doen kon toekijken, dan had ze het wel bijzonder erg mis. Maar goed, hij zou hem niet actief gaan bespioneren. "Maar weet dat als hij iets flikt en ik het zie, dat niet ongehoord blijft." Hij liet een stilte vallen om het tot haar door te laten dringen. "Onze clan kan zich niet dat soort vuil veroorloven." Haast onbewust legde hij de nadruk op onze, alsof hij niet tegenover zijn leader stond.

Er was geen twijfel over mogelijk dat Hermitshell dit niet zou vergeten, dat hij nooit meer met dezelfde blik naar zijn voormalige 'idool' zou kunnen kijken. Hij was niet bijzonder subtiel, ook al geloofde hij zelf van wel, en Crystalstar was bang dat Arcticwolf de verandering misschien wel zou opmerken als ze niet voorzichtig waren. "Ik vraag je ook niet om het te negeren, en al helemaal niet om het te vergeten.' Drukte Crystalstar hem op het hart, en ze keek haar kleinzoon indringend aan. "Maar als je iets ziet, vertel je het aan mij. Ik ruim het liefst persoonlijk op met de monsters die ik zelf gemaakt heb."