Her breath smells like pride of self [Training 5]

De crème kater zat niet ver van het tijdelijke kamp te wachten. Met een onoplettende, haast verloren blik staarde hij in het niets en dacht hij aan alles wat nu helemaal kapot ging, ook wel alles. Het was een zware tijd voor de clan. Een tijd waarin ze sterk moesten zijn en zich moesten voorbereiden op alles mogelijk. Vandaar dat hij had verzocht of hun training door kon gaan. Dat was sowieso al het plan, maar er was heel wat tussen gekomen. De oorlog, de miskraam.. Er leek in twee moons geen juist moment geweest te zijn. Maar nu, nu konden ze die afleiding wel weer gebruiken. Met heel zijn hart hoopte hij dat ze hem eindelijk zag voor de capabele warrior die hij nu was. Ze zouden trainen als gelijken. En hoewel hij het niet luid op had gezegd, wist ze ongetwijfeld dat hij weg zou zijn met de seconde dat ze hem als apprentice behandelde. Hij werd weer in de realiteit getrokken door haar aankomst. "Crystalstar." Begroette hij haar niet bijzonder beleefd of vriendelijk. "Waar zullen we beginnen?"

[Crystal]

Haar gezicht was onpeilbaar toen ze het impromptu-kamp uitstapte. Het had twee moons geduurd voordat Crystalstar en haar voormalige apprentice er aan toe waren gekomen om zijn training voort te zetten. Dit vervolg van zijn apprentice tijd zou Hermitshell de warrior maken die ze voor ogen had gezien. Niet dat hij nu slecht was, bij lange na niet. Crystalstar dacht dat haar kleinzoon één van de besten van zijn leeftijd was. Maar hij zou de allerbeste worden, dat was de bedoeling, en het doel. Het enige jammere was dat ze hem niet precies zou kunnen trainen als zij had gewild, aangezien Hermitshell alleen toegestemd had als ze als gelijken zouden trainen. Anders zou hij ongetwijfeld niet verder willen. "Hermitshell." Knikte ze hem toe toen de twee elkaar buiten het kamp ontmoeten. Ze was nog steeds niet helemaal de oude Crystalstar, maar deed haar best om die illusie wel voort te laten bestaan. Het scheen haar dat ze zichzelf het beste kon verliezen in het harde trainen. "Laten we maar eens zien of je al van me kan winnen in een eerlijk gevecht." Mauwde ze kalmpjes, haar zeegroene ogen op die mooie blauwe van hem gericht.

Peilloos zoals altijd kwam ze naar hem toegestapt. Er knaagde iets aan haar, maar of hij dat wist omdat hij zo oplettend was, of omdat hij het gewoon wist was niet duidelijk. Geloven dat ze zomaar over alles heen was geloofde hij echter niet. Hij was dan geen poes, maar een miskraam leek hem niet zomaar iets. Bovendien hingen de spanningen van en naar andere clans in de lucht. En om dán nog een overstroming op je dak te krijgen. In plaats van te laten blijken dat ze het allemaal supervervelend vond, begon ze gewoonweg meteen over waar het om ging: zijn training. Even keek hij haar aan. Hij was sterker en zwaarder, maar zij snel en behendig. Bovendien was ze leader. Hij zou veel clangenoten makkelijk neer kunnen slaan, maar Crystalstar werd een uitdaging. Een zelfingenomen gnuif verliet zijn bek. "Ja." Zonder waarschuwing sprong hij met uitgestoken poten op haar af, klaar om haar voorpoten onderuit te slaan.

De meeste queens zouden wegkruipen bij hun mates of siblings als ze een kindje waren verloren. Ze zouden zich voor moons niet laten zien en volschieten bij de aanblik van elke andere kitten. Maar Crystalstar was niet zoals de meeste queens. Zij rouwde door hard te werken. Haar spieren zouden branden en weer hard onder haar pels zichtbaar worden voordat deze training eindigde, beloofde ze zichzelf. Een gnuif verliet haar neus toen Hermitshell verkondigde dat hij haar aankon. Nederigheid was de moeilijkste les om te leren. De beste manier om er meester van te worden was vaak en hard met je neus in het zand terechtkomen, verslagen door je tegenstander. En zijn gebrek aan nederigheid was ook nu weer wat Hermitshell verried. Zijn verrassing was zo volgens zijn karakter dat Crystalstar zich slechts op haar achterpoten hoefde te verrijzen om hem te ontwijken, een basistechniek. Vlug en venijnig als een slang kronkelde Crystalstar om de crèmekleurige gedaante heen, en haalde uit naar zijn flank. Aan het einde van hun trainingen waren de twee overgestapt van sparren met ingetrokken nagels naar sparren tot het eerste bloed. Zo konden zo echt mogelijk vechten en elkaar toch niet ernstig verwonden.

Voor hij er erg in had stond de ander opeens op haar achterpoten. In plaats van haar te tackelen, smakte hij nu op de grond. Snel krabbelde hij overeind, maar dat had Crystalstar de tijd gegeven om om hem heen te bewegen. Nog voor hij opzij kon springen had ze haar nagels al langs haar flank gehaald en welde er een beetje bloed op. Verslagen en beschaamd keek hij van de lichte wond naar zijn mentor. Frustratie volgde al snel. "Ik wilde alleen maar kijken wat je zou doen." Spat hij, zich heel bewust van dat hij zichzelf nu nóg stommer liet klinken. Om zich terug te trekken was het echter te laat.

Haar klauwen bereikten hem, en lieten bloed opwellen van tussen zijn crèmekleurige vacht. Het was echter niet meer dan een schrammetje, en niet eens genoeg om door een medicine cat te laten behandelen. Crystalstar besloot niet triomfantelijk te kijken, en ook geen verbeteringen naar zijn kop te gooien. Ze zou proberen zijn gelijke te blijven. De leader knikte dan ook slechts beleefd toen Hermitshell beweerde dat hij haar alleen maar had willen testen, hoe stom hij ook klonk. "Laten we verder gaan." Mauwde ze, terwijl ze afstand van hem nam. Daarmee lokte ze hem in een soort val. De tegenaanval was haar specialiteit. Haar zwakte was echter dat hij dat als geen ander wist.

Wat was erger: een uitbrander, of compleet genegeerd worden? Tandenknarsend probeerde hij de situatie maar gauw te vergeten. Dit was namelijk niet bepaald een goede start. Hij trok zijn wenkbrauw op toen ze alweer verder leek te willen gaan. Dat was totaal niks voor haar. Opeens klikte het en in plaats van haar meteen te bespringen besloot hij het spelletje mee te spelen. Na een stap in haar richting gezet te hebben zou ze vast iets proberen, en dan had hij haar al een klap tegen haar kop gegeven.

Het nadeel aan het feit dat ze zoveel van hem wist, was dat dat natuurlijk ook andersom gold. Hermitshell zou haar uit haar verdediging proberen te lokken, en wist dat nog best goed voor elkaar te krijgen. Hij zette een gewaagde stap naar voren, en Crystalstar trapte in zijn val. De leader schoot naar voren en probeerde hem met een handige techniek te vloeren. Tenminste, het zou een handige techniek zijn geweest als hij nog twee stappen had gezet. Zoals het nu ging was Crystalstar's kop dichtbij de grond, en maaide ze haar voorpoot zonder doelwit over het gras. De klap kwam dan ook goed aan, en de grijze kop van de leader stuiterde tegen de grond. Snel krabbelde ze naar achteren, beduusd en met groene grasvlekken in haar vacht, en duidelijk erg gekrenkt in haar trots.

Een brede grijns verscheen op zijn gezicht toen het gewerkt bleek te hebben. Het gebeurde niet vaak dat hij haar te slim af was, maar dit was zeker één van die keren. Haar kop stuiterde tegen de grond, wat haar leek te verwarren. Zonder schaamte maakte hij misbruik van de situatie en stormde hij op haar af. Eenmaal voor haar snuit maakte hij een schijnbeweging naar rechts en haalde hij met uitgeklapte nagels uit naar haar schouder, die overigens heerlijk onder het gras zat. Misschien maakte zijn trots hem onvoorzichtig, maar wie weet had hij haar hier.

De schijnbeweging zag ze aankomen, maar haar instincten waren nog niet hersteld door de klap van daarnet, dus ze ging niet ver genoeg naar achteren. Hermitshell's klauwen vlogen op haar af en plotseling voelde ze een brandende pijn in haar onbeschermde schouder, die direct begon te bloeden. "Argh, rotjong.." Vloekte ze onder haar adem toen ze de prikkende wond bekeek. Dat was de eerste keer dat hij haar goed had weten te raken, en in een echt gevecht had hij er zijn vijand ernstig mee kunnen toetakelen. "Goed gedaan, Hermit." Vervolgde ze, met opeengeklemde kaken om geen pijn te vertonen.

Tot zijn verbazing raakte hij ook nog. Was ze zo hard op haar hoofd gevallen? Een lichte bezorgdheid begon te ontstaan, maar deze vond zijn weg al gauw naar buiten toen ze hem een rotjong noemde. Een gnuif kwam van achterin zijn keel. Met een zelfvoldane grijns ging hij voor haar zitten, waarmee hij niet meer op een mogelijke aanval lette. Die verwachtte hij namelijk niet. "Thanks." Mauwde hij op blije toon. "Je moet toegeven, daar was ik behoorlijk epic." Grinnikte hij half ironisch. Als hij het tegen zijn leader kon opnemen, dan kon hij de wereld aan.

Maar natuurlijk moest Hermitshell weer in zijn overwinning baden, en haar met een goedbedoelde jovialiteit nog verder vernederen. Crystalstar reageerde met een fysieke rilling op zijn laatste woord. Wat ze ondanks de pijn en schaamte echter wel zag, was de openheid waarmee Hermit was gaan zitten. Hij was absoluut niet meer verdedigd. "Ik ben alleen verbaasd.." Begon de leader, waarna ze op hem afsprong en hem door zich vast te bijten en om te rollen tegen de grond werkte. ..Dat een complimentje genoeg is om je je verdediging te laten vergeten."

Ha, ze was verbaasd. Natuurlijk was ze dat, trots als ze kon zijn. Even dacht hij dat er meer ging komen, tot haar tanden plots in zijn vacht zonken en hij met haar de grond op rolde. Nu stond ze boven hem en lag hij vast gepind. Gefrustreerd vouwden zijn oren in zijn nek, half omdat hij echt boos was, maar misschien ook een beetje door de schaamte. "Hé, moest ik je dan afranselen? Dat vond ik erg sneu." Praatte hij op haar neer, voor zover dat kon. Zonder waarschuwing trapte hij met zijn achterpoten in zijn buik, al kwam het vast niet erg onverwacht. Hij had dan al verloren, maar ze zou echt niet zó hard winnen.

Het duurde niet lang voordat ze hem vast had, hoewel haar buik op deze manier onbeschermd bleef. Elke vechter met een half stel hersens zou begrijpen wat hij nu moest doen. Uiteraard moest Hermitshell beweren dat hij haar alleen maar gespaard had. "Denk je dat je mij kan afranselen?" Vroeg ze schamper, voordat ze hem losliet en wegrolde, nog voordat zijn poten haar konden raken. Natuurlijk had hij wel bereikt dat hij weer los was, maar zij had ook iets van haar trots kunnen terugverdienen. "We gaan verder." Commandeerde Crystalstar. "Nog één keer, bij het eerste bloed."

Een gnuif verliet zijn bek bij haar vraag. Nee, maar ja. Na ze hem losliet krabbelde hij snel weer overeind, deze keer helemaal klaar voor wat ze dan ook zou proberen. Maar er kwam niks. Enkel de aankondiging dat dit de laatste poging zou zijn. Nu moest hij haar écht te pakken krijgen. Snel schoot hij naar voren, met zijn blik op haar poten gericht. Hij haalde echter uit naar haar borst. Een truc die ze hem zelf had geleerd, maar wie weet dacht ze er nu niet aan. Het ging immers allemaal zo snel.

Het was een verdomd snelle jongen die ze getraind had, en Crystalstar moest moeite doen om zijn bewegingen bij te houden. De leader nam nog een stap naar achter, om zichzelf meer ruimte te geven om zich tegen Hermitshell's aanval te verdedigen. Ze lette op haar poten, zijn blik volgend. Vaag hielt ze in haar achterhoofd de gedachte dat dit een truc zou kunnen zijn. Pas op het allerlaatste moment doorzag ze hem, en ze ontweek. Crystalstar dacht dat ze weggekomen was, totdat ze een dunne, ondiepe snee hoog op haar borst opmerkte, vlak onder haar verse litteken. De adrenaline had de pijn verdrongen, maar hij had wel degelijk gewonnen, en nog zo snel ook. "Je bent sneller geworden." Gaf ze toe, terwijl ze ging zitten om op adem te komen. "Wat is dat qua score? Achtenzeventig voor mij tegen zes voor jou?" Ze grinnikte zachtjes. Hij was echt een goede warrior geworden.

Het was nogmaals gelukt. Of je trots mocht zijn op winnen van een overspannen leader die net een miskraam had gehad, dat was nog de vraag, maar het was hem wél gelukt. Ontspannen ging hij voor haar zitten, al pompten de adrenaline en trots door zijn lichaam. Crystalstar was veel dingen - trots, koppig en absoluut niet iemand die haar waardering vaak liet blijken -, maar zeker een goede vechter. Haar compliment deed hem dan ook goed. Dat ze hem per se nog even moest stangen, dat viel te verwachten. "In mijn verdediging: Ik ben pas twee moons volwassen." Begon hij met een opgetrokken wenkbrauw. "Je geeft nu toe dat je kinderen slaat." Er kwam een brede grijns op zijn smoel.

Het was hem al een paar keer eerder gelukt om haar te verslaan, waarvan eenmaal voor zijn ceremonie. Hermitshell was het perfecte voorbeeld van een warrior, in alles behalve misschien geest. Want Crystalstar had nog steeds iets aan te merken op zijn discipline en respect, de dingen die nodig zouden zijn als hij écht hoger wilde komen. "Je bent jonger, dus je zou me zo moeten uit-manoeuvreren." Gooide Crystalstar terug en ze glimlachte terwijl de twee samen opstonden. "En natuurlijk sla ik kinderen, als ze getraind moeten worden. Anders worden ze nooit beter." Stelde de grijze kattin terwijl het zachte zonlicht hen beide verwarmde. "Kom je even met me lopen?" Vervolgde ze. Soms moest er ook gepraat worden, en dit was zo'n moment.

Pff, zó oud was ze nou ook weer niet. Crystal kon er gewoon niet tegen dat ze niet altijd beter dan iedereen was. Niet dat hij dat niet begreep. Bij haar opmerking over kinderen slaan knikte hij instemmend. Als hij ooit een apprentice kreeg, dan kon die best af en toe een corrigerende tik verwachten. Daar stond gevechtstraining dan nog los van. "Wat gaan we doen?" Vroeg hij terwijl hij haar volgde. Gefrustreerd zwiepte hij even met zijn staart toen hij doorhad wat hier gebeurde. Hij moest zich niet teveel laten leiden, ook niet door de macht der gewoonte.

Direct voelde ze de irritatie, alsof de lucht elektrisch geladen werd door onweer. Hermitshell was nooit bijzonder subtiel geweest, en leek het maar niets te vinden dat hij nu met zijn oma moest gaan praten. Nee, harde woorden en scherpe klauwen waren meer zijn taaltje. "Ik wilde ook nog even met je praten, als ik zo vrij mag zijn om die tijd van je te vragen." Mauwde Crystalstar terwijl ze met haar oude apprentice naast zich op een wandelgang liep. "Een tijdje geleden heb je lid gemaakt van een bijzonder groepje katten. Ik wilde je vragen: denk je dat de anderen nog te vertrouwen zijn?" Eigenlijk stond Whitewalker hier compleet buiten, maar Crystalstar was niet van plan zo duidelijk te zijn.