[Leader ceremony] The darker the weather, the better the man.

[Leader ceremony] The darker the weather, the better the man. Blaze_29

_{Highstones was niet een plek waar de kater eerder was geweest, immers bezat hij nooit de gewoonte om rond te dwalen, de motivatie om te ver rond te zwerven. En nu stond hij daar, wind trekkend aan zijn korte vacht, onweer dat zich achter hem samenpakte, het woud in een grouw licht bedolvend. Hij bevond zich in een positie waar hij nooit gedacht had te staan. Het voelde vreemd en een diepe zucht ontsnapte hem. Nooit had hij gedacht hier te staan, nooit had hij hier willen staan. Zo bleek het lot nog eens een grappige manier van ontvouwen te hebben. Met een laatste blik op Routnose stapte hij het donker in, zwoor de echo van zijn hartkloppingen door het donker heen te horen galmen. Zenuwen omhelsde zijn hart. Het was alsof hij door de tunnels heenstapte, donker, koud en benauwd. Maar dit waren de tunnels niet, de grond onder zijn poten was hard, besmeurd in de ontzichbare pootafdrukken van leaders voor hem. De kater kon nog steeds niet geloven dat hij één van hen zou worden. De pootafdrukken van zoveel deputies zoals hem, op weg om hun levens te halen. En vele medicine cats die hier kwamen om woord van de sterren te ontvangen. Hij wist wat hem te doen stond, wist wat hij moest doen. Maar wat er aan de andere kant op hem te wachtte was voor hem een compleet mysterie, één die hem kort gespannen voor de blauwe steen tot een halt riep. Huiverend liet hij zijn ogen wennen aan het blauw voor hem, het prachtige blauw voor hem. Hij liet zichzelf zakken, drukte zijn neus tegen het koude steen, en weg was hij.

☆☆☆

Voor hem, een open veld, een prachtig veld bezaaid in bloemen. Geen wind stak op tegen zijn pels, geen zucht ontsnapte hem. Zijn nieuwsgierige blik gleed over de in sterren verlichte heides, hun kleuren nostalgisch, prachtig. Het was geweldig mooi om te zien, een cadeau voor je ogen. Zelfs een brompot als hij zou dit niet kunnen ontkennen, zou zijn ogen er niet voor sluiten. Een kleine glimlach kroop op zijn vermoeide kop bij het zien van boterbloemen. Hij zette een enkele stap naar voren. De spierpijn die het veroorzaakte zou het enige teken zijn dat hem zou onderscheiden van de dodenwereld, waar pijn niet bestond, althans dat hoopte hij. En zelfs dan, hij had in tijden niet meer zo'n goede slaap gehad. Als het echt zo aangenaam was hier als het nu leek, kon hij dan niet gewoon blijven? Hij wist het antwoord al, wilde het ook eigenlijk niet, hij had geliefde thuis. Een clan die hem nodig had. Maar het was zeker geen absurde vraag, geen raar idee. In rust bedolven zocht hij de heides af naar een ander, naar de katten die deze prachtige plek hun thuis zouden noemde, maar nu pas besefde hij zijn eenzaamheid in dit prachtige schilderij. Zouden ze hem niet accepteren? Zorgen vraten aan zijn gedachten, dat moest toch wel? Hadden ze dan toch gehoord over hoe hij over hen sprak. Alle keren dat hij ze vervloekte? Waar was Woflstar? Hij hoopte de eikel te kunnen zien in ieder geval, te spreken. Zo maar hem achterlaten met een bende. Zo maar in één keer drie levens verliezen, ts.

♡ Volgorde:
- Dewberry [Compassion]
- Dangerdance [Endurance]
- Lynxfang [Sense of duty]
- Cootsnarl [Forgiveness]
- Cootkit [ Hope ]
- Oceanstar [Wisdom]
- Breezesong [ The love and strenght of a parent]
- Brairbell [ The courage to do what is just ]
- Gorsepaw [ Sympathy and understanding]}

MONTY

honey and glass

burnt sugar and a little bit of rum

De eindeloze velden spreiden zich uit voor haar, achter haar, overal waar ze keek. De gele en paarse bloemen stonden in bloei zoals ze altijd stonden. Het was nog elke keer een prachtig schouwspel, al miste ze haar kinderen. Kinderen die opgroeide zonder ouders. De sombere gedachten verdwenen uit haar kop op het moment dat de kater zijn ogen opende. Dit was een gelukkig moment die niet verstoord zou moeten worden door zulke gedachtes. ”Blazesong,” miauwde ze met een zachte, vriendelijke stem naar de rode kater. Met voorzichtige passen liep ze naar hem toe met een glimlach die haar snuit sierde. ”Welkom in Starclan,” sterren schitterde in haar wit met grijze pels en ook in haar ogen waren de sterren te zien. Misschien was ze te vroeg heen gegaan, maar ze was hier gelukkig. De poes haar staart gebaarde even naar de velden toen ze hem welkom heette. ”Ik snap dat je vele vragen hebt, maar die zal ik nu niet voor je beantwoorden.” Vertelde ze hem. Nee. Zij zou niet uitleggen wat er allemaal gebeurd was. Dewberry liet haar blik even afglijden naar de omgeving. Het was de eerste keer dat ze dit zou doen en ze hoopte maar dat ze het goed deed. Het was een hele eer om hem zowel te ontvangen als hem zijn eerste leven te mogen geven.

Een gemakkelijke stilte hing tussen de twee voordat ze haar mond weer opende. Tijd voor zijn eerste leven. ”Hierbij geef ik je het leven compassion. Wees geen afstandelijke, koude leider. Soms lijkt dat het beste maar je clangenoten hebben compassie nodig. Ik weet dat hier-“ haar pootje lag even op zijn borstkas. ”-binnen zit en raak het alsjeblieft niet kwijt.” Met haar neusje tikte ze die van hem aan en sloot ze even haar ogen. Uiteindelijk trok ze zich terug en de trots straalde van haar af. Let op mijn kinderen, voegde ze er stilletjes aan toe. Daarna keerde de wit met grijze poes zich om en voegde ze zich bij de rest van de rij aan katten die zijn levens zouden geven. Tijd voor de volgende.

MONTY

_{Waar ze vandaan was gekomen? Blazesong zou hemzelf de koppijn besparen, zou er niet al te veel over na te denken. Starclan stond niet bepaald bekend om haar duidelijkheid. Belangrijkste was dat ze er stond, en de kater glimlachte zacht. Hij herkende Dewberry, haar pels bedekt in een tal van prachtige sterren. Echt goed hadden ze elkaar niet gekend toen ze nog leefde. Hij wist dat ze een moeder was, wist dat ze om was gebracht door een bloodclanner. Te jong, met zo veel katten die op haar steunde. ”Blazesong,” begroette ze hem, haar stem zacht en geruststellend, blijkbaar vonden de sterren het niet erg als je ze dagelijks vervloekte. Dat was een goeie om te onthouden bedacht hij zich. ”Welkom in Starclan,” ging de kattin verder en Blazesong slikte bij het horen van de bevestiging. Hij had zo veel vragen, zo veel verwarring en zij wist het. Maakte ook meteen duidelijk dat ze zijn vragen niet zou beantwoorden. Een ietwat bozige frons vormde op zijn kop, maar hij hield zijn kaken op elkaar. Ze zei nu? Dat betekende geen nooit, misschien dat het dadelijk zou komen.

Een stilte viel en ongemakkelijk trok de kater aan zijn rechter oortje, wat moest hij doen? Moest hij wachten? Iets zeggen? Af en toe gleed zijn blik naar Dewberry, zou zij ergens op aan het wachten zijn? Zijn twijfels werden beantwoord. ”Hierbij geef ik je het leven compassion. Wees geen afstandelijke, koude leider. Soms lijkt dat het beste maar je clangenoten hebben compassie nodig. Ik weet wat hier-“ ze drukte haar poot op zijn borst. En waar op het woord afstandelijk en koud een bozige frons op zijn kop verscheen, veranderde deze al snel in een warme glimlach op zijn kop, toen hij doorkreeg waar dit heen ging. ”-binnen zit en raak het alsjeblieft niet kwijt.” ging ze verder. Blazesong kon het niet helpen zacht te grinniken, een warme blik op zijn ogen. "Ik zal het tussen mijn oren knopen, Dewberry" beloofde hij met een kleine grijns. Één die zo snel van smoel verdween als het gekomen was toen de kattin in eens naarvoren bewoog. Haar neusje tegen de zijne aandrukte. De kater zijn vacht stak op terwijl een enorme pijn voor enkele seconde door zijn lichaam heen schoot en hem naar adem deed snakken. Even was hij bang nooit meer deze velden te verlaten, was hij bang om te sterven. Maar lang duurde het niet, de enorme pijn was in een ogenblik verdwenen, zoals het leven van Dewberry haar snel verlaten had. Ze had maar even pijn gehad. Toen ze haar neus van de zijne afhaalde, viel haar trotse blik op zijn verbaasde gezicht, ze draaide zich om. Het duurde even maar uiteindelijk had hij het door. De kattin was één van de negen die hij vanacht zou zien. Die hem een leven zouden geven, hij hoopte maar dat niet ieder van hen zoveel pijn zou doen.}

MONTY

Ouderdom was vervaagd in Starclan. Had zijn spieren weer gevuld met kracht. Zijn lichaam nieuwe energie gegeven. Hij had veel in zijn leven meegemaakt, fouten gemaakt en lessen geleerd en vandaag stond hij hier om die wijsheid door te geven.

In stilte stapte hij naar voren toen Dewberry afstand nam van de toekomstig leider. Een windclanner in hart en nieren. Hij zou verbeteren waar vergif en jaloerzie de clan verspreid had. "Goede dag Blazesong." Mauwde de bruine kater en ging zitten voor de rode kater.

"Mijn naam is Dangerdance, ik ben ooit geboren in Skyclan en heb daar ook mijn eind gevonden toen de clans op reis gingen." Hij legde kort zijn leven uit een sobere glimlach op zijn lippen. "Vandaag sta ik hier om jou het leven van endurance te geven. Het was al wat ik had op een gegeven moment, wat mij door liet gaan met mijn familie toen mijn thuis vernietigd werd." Hij knipperde langzaam en glimlachte, denkende aan zijn dochters. "Het kan zowel je grootste kracht als grootste vijand zijn. Uithoudingsvermogen is van belang, maar weet ook wanneer iets op te geven." Gedachten aan zijn zoon flitste voorbij en hij sloot zijn ogen. "Gebruik je uithoudingsvermogen om je clan te verbeteren maar weet wanneer je je rust moet nemen. Jij leidt je clan, maar je clan ondersteunt jou ook." Met die woorden drukte hij zacht zijn neus tegen die van de kater.

zijn dood was een eenzame geweest, een lange lijdensweg die eindigde in verhongering. Maar hij had zichzelf doorgezet tot het eind. Had bij het afscheid van de clans zijn weg gevonden naar waar eens zijn familie geleefd had, had gejaagd tot zijn spieren niet meer konden en had geademd tot zijn longen stopte. Tot zijn hart het begaf en hij voedsel werd voor de bodem. Het was een eenzaam eind geweest. Maar hij was gelukkig met zijn beslissing.

Hij liet de kater los en deed een pas naar achteren. "Ik weet dat je geen boodschap mee kan nemen naar het land van de levenden." Mauwde hij met een glimlach terwijl hij zich omdraaide. "Maar geef Crowcall een knuffel van mij." Hij schudde zijn kop zacht, vervaagde in de mist en verdween uit het zicht van de deputy. Opnieuw een met de sterren.

_{Hij kreeg niet lang om op adem te komen. Om grip te krijgen op wat nou werkelijk gebeurde. Een grote kater verscheen uit de mist, zijn gevlekte pels bezaaid in sterren zoals dit bij Dewberry het geval was. Hij stond machtig, groot en voor even voelde Blazesong zich weer heel klein. "Goede dag Blazesong." begroette de warrior, voor hem onbekend. Goede, hij zou dat woord met een twijfelachtige blik beantwoorden. "Goede?" een kleine vermoeide grijns speelde op zijn kop, daar waren de meningen over verschilt, starclanner.

De sterrenkrijger ging verder met uitleggen, vertelde dat zijn naam Dangerdance was, een skyclan warrior die zijn eind vond toen de clans het woud verlieten. Blazesong keek dat kater aandachtig aan, wilde zich niet bedenken hoe de kater gestorven zou zijn, alleen. "Vandaag sta ik hier om jou het leven van endurance te geven. Het was al wat ik had op een gegeven moment, wat mij door liet gaan met mijn familie toen mijn thuis vernietigd werd." Blazesong's oortjes prikte naarvoren toen de kater verdersprak, zijn leven aankondigde. Starclan wist wat hij nodig had, dat bleek. Zo bleek dat ze toch nog vaak op hen spioneerde. Blazesong knikte, kon zich niet voorstellen hoe het was om je thuis vernield te zien worden. Duidelijk was dat de kater wist wat voor leven hij gaf, dat het bij hem hoorde. "Het kan zowel je grootste kracht als grootste vijand zijn. Uithoudingsvermogen is van belang, maar weet ook wanneer iets op te geven." luidde de stem van de skyclanner, de deputy ontmoette zijn machtige maar vriendelijke blik. "Gebruik je uithoudingsvermogen om je clan te verbeteren maar weet wanneer je je rust moet nemen. Jij leidt je clan, maar je clan ondersteunt jou ook." Blazesong knikte, vroeger was hij daar veel beter in, rust nemen. En nog altijd was hij geen grote fan van te veel ondernemen, maar de spierpijn die door zijn lichaam schoot, zijn vermoeide blik die zo sterk in contrast stond met dat van de warrior voor hem. Het toonde aan dat hij verandert was met zijn rang. Of hij dit nou gewild had of niet. "Ik zal mijn best doen, Dangerdance" verzekerde hij de kater voor deze zijn neus tegen de zijne aandrukte.

Men zei wel eens dat wanneer je uithongerde, het uiteindelijk stopt met pijn doen, dat je lichaam overgaat in een trans, dat het goed begint te voelen zodra je je eind nadert. En waar de kater eerst een pijn voelde, alles en iedereen vervloekte, ebde de pijn langzaam weg terwijl de kater hem nog altijd vasthield. Langzaam ontspande zijn spieren zich, gaven in. Het was een beangstigend gevoel, vreemd, niet goed. Dangerdance stapte naar achteren, en Blazesong keek hem met dezelfde blik aan zoals hij Dewberry had aangekeken. Maar voelde zijn spierpijn wegtrekken, voelde dat hij sterker op zijn poten stond.

"Ik weet dat je geen boodschap mee kan nemen naar het land van de levenden." Dat kon hij niet? Blazesong fronste kort tot het inderdaad weer tot hem doordrong dat hij deze ervaring met niemand mocht delen. Dat hij niet eens kon klagen over de pijn, of andere kon vertellen dat hun geliefde het goed hadden. "Maar geef Crowcall een knuffel van mij." ging Dangerdance verder. Blazesong knipperde, zijn kop schaapachtig. Crowcall, was dat familie? Hij knikte "Ik zal het onthouden" verzekerde hij de kater. Hoe wist hij nog niet. Zo maar knuffelen was wel erg out of character voor hem, maar om nee te zeggen was ook zo lullig. Nee, hij zou wel iets vinden. Crowcall, hij zou het onthouden. Dangerdance stapte naar achteren, draaide zich om. Blazesong keek toe hoe hij in de mist verdween, vroeg zich af waar hij heen zou gaan. Hadden ze hier nog wel een Skyclan gebied? Of was dit land grensloos? Hij zou zichzelf de pijn van te veel nadenken besparen.}

MONTY[

_{Sinds zijn komst hier nog maar kort geleden was de kater nauwelijks nog van plaats veranderd, hij bleef zitten in het veld waar hij aangekomen was. Kijkend naar beneden, naar de levenden. En vooral naar haar. Hij had gezien hoe gebroken ze was en het maakte hem enkel nog meer kwaad. Het voelde allemaal niet juist, maar zo was het leven gewoon. Er was meer gebeurd en hij had al vlug meegekregen dat Wolfstar Starclan niet waardig was en daarom was hij er niet bij nu. Zowel als in het leven als in de dood leek het erop dat Lynxfang zijn verantwoordelijksheidgevoel hield en ook al was hij nog steeds niet over zijn eigen dood, hier stond hij te wachten om de nieuwe Windclanleader een leven te geven. Blazesong, Lynxfang kende hem niet goed maar hij zou vast geen herhaling worden van zijn voorganger. Kalm keek de rossige kater toe hoe Dangerdance weer verdween, al raasde er in hemzelf een storm. Na een korte zucht stapte de kater te voorschijn, zichzelf bekend makend aan de kleine toekomstige Leader. ''Blazesong''knikte hij de andere toe, een strenge houding aannemend. Ook hier in het land van de doden had je nog plichten en Lynxfang zou de zijne uitvoeren als ze erom vroegen. Het was ook wat hij Blazesong zou meegeven, alleen ook de les die hijzelf te laat geleerd had. ''Misschien herken je me van Riverclan, waar ik tot kort geleden nog leefde. Al had ik je liever weer gezien bij de Gathering''een korte stilte viel, de sterren in zijn vacht leken even zachter te worden. Daarna gaf hij een korte maar ferme knik, hij moest een taak uitvoeren. ''Blazesong, hierbij geef ik je het leven van plichtsgevoel. Als Leader zal je nieuwe plichten krijgen en deze moet je goed uit kunnen voeren om je clan te kunnen leiden. Onthoudt je verantwoordelijkheid voor Windclan. Wees zorgvuldig in hoe je handelt en denkt en je zal geen fouten maken. ''begon hij te vertellen, het belangrijkste wat hij Blazesong moest meegeven. Kort flikkerde zijn groene ogen en er scheen iets door van spijt. ''Maar wordt hier niet door verblindt en weet waar je grenzen liggen''sloot hij af met de les die hij eerder had moeten leren, maar nu kon hij het doorgeven en zou Blazesong hopelijk niet dezelfde fouten als hem maken. Ja, de volgende Windclan Leader zou een nieuwe tijd tegemoet staan en er zou veel kunnen veranderen in zijn leven, maar hij moest ook niet zijn eigen leven uit het oog verliezen. ''Wees sterk'''vertelde hij Blazesong nog en daarna liep hij weer weg, verdwijnend net als zijn voorgangers. Terug naar de plaats waar hij wachtte.}

_{Hij staarde de verte in, liet zijn blik dansen van bloem naar bloem. Was voor heel even alleen in dit prachtige schilderij, verlicht door een tal van sterren. Alleen met zijn gedachtes, alleen met zijn vragen. Zou Wolfstar als laatste te voorschijn komen? Zou ieder leven zo enorm veel pijn doen en was dit het waard? Zou hij geen genoegen kunnen nemen met 4 levens? De kater schudde zijn kop, doorzettingvermogen, het leven was hem net nog gegeven. En starclan wist dat hij deze nodig zou hebben. Een kleine glimlach vormde op zijn gezicht, het uitzicht verlichtte de spanning.

Een kater verscheen, toonde zich in een strenge houding, zijn blik vastbesloten. Blazesong trok aan zijn oortje, had zo het idee dat hij de rossig bruine kater eerder gezien had. Op een gathering, bij de grenzen, zeker was in iedergeval dat ze de aardbodem een tijd gedeeld hadden. ''Blazesong'' begroette de kater hem met een knik. "Hallo" antwoorde de rossige kater, zo veel kleiner dan diegene die hem een leven zou schenken. ''Misschien herken je me van Riverclan, waar ik tot kort geleden nog leefde. Al had ik je liever weer gezien bij de Gathering'' bevestigde de kater zijn eerdere vermoedens. Blazesong hield zijn blik op de zijne, zag hoe de houding van de kater veranderde. Een kater die niet had willen sterven. Een weemoedige glimlach speelde op zijn mondhoeken, hij zou hem zo één van zijn levens willen geven. Maar zo staken die dingen zeker niet in elkaar of wel? Oneerlijk, eigenlijk. Een stilte viel, en de kater wist niet wat hij moest zeggen. Kon het verdriet niet weghelpen, en een sorry zou hem nog niet terug op aarde zette. Dus verwelkomde hij de stilte, gaf de warrior een moment terwijl hij zich voorbereiden op het krijgen van zijn derde leven. Wist immers niet wat hem te wachten stond, hij wist niet hoe de ander gestorven was.

''Blazesong, hierbij geef ik je het leven van plichtsgevoel. Als Leader zal je nieuwe plichten krijgen en deze moet je goed uit kunnen voeren om je clan te kunnen leiden. Onthoudt je verantwoordelijkheid voor Windclan. Wees zorgvuldig in hoe je handelt en denkt en je zal geen fouten maken.'' brak de starclanner een rustgevende stilte. Blazesong keek naar hem op, plichten. Hij had nooit een goede relatie gehad met plichten, en nieuwe erbij krijgen was zeker een zorg die hij op zijn hart droeg. De deputy slikte. Hij had zo veel fouten gemaakt, hij begon te denken dat starclan de levens er op uit koos. Even meende de kater spijt in de ogen van de riverclanner te zien, een kleine frons kreukelde op zijn voorhoofd voor de warrior verder sprak en alles duidelijker werd. ''Maar wordt hier niet door verblindt en weet waar je grenzen liggen''

Hun neuzen raakte elkaar, Blazesong voelde hoe zijn hart samenpakte, voelde hoe de zuurstof hem kort ontnomen werd. Pijn schoot door zijn zenuwen, hij wilde vloeken maar zijn kaken stonden strak op elkaar. Zijn lichaam schokte en toen. Toen was het voorbij. De kater viel terug op zijn poten en keek instinctief alert op. Maar de pijn was alweer vervlogen en hij was een leven rijker. De kater die niet wilde sterven had deze dood niet eens kunnen verkomen. Blazesong snapte het onbegrip, voelde zichzelf bijna schuldig zoals hem maar liefst negen kansen gegund werd. Negen, dat waren er wel erg veel.

''Wees sterk''' klonk de stem van de Riverclan warrior, wiens naam nog altijd niet in hem opkwam. Maar wiens leven hij niet zou vergeten. Een verdomd pijnlijk leven, dat was het. "Dankje" klonk zijn stem, voor de kater zich omdraaide. Verdween zoals de twee voor hem, terug naar hun verdiende rust. . De deputy zuchtte, zocht steun in de velden die hem thuisbrachtte, de bloemen, zijn lievelings bloemen. Volgde hun blaadjes terwijl ze op een zachte wind meegevoerd werden. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, wat was het verdomd mooi.}

MONTY

MY LOVE IS PURE

If I could cross the ocean in my head I'd be there in your arms.
So go as though I've never been gone, in the forest place

[Leader ceremony] The darker the weather, the better the man. 5YHekSb

Hij had het allemaal gevolgd en hoewel Starclan katten het eeuwige vredige leven hadden deden ze niets liever dan naar de levenden kijken. Hoe fouten werden gemaakt, steeds weer. Toch keek hij met een strak oog naar een paar katten. Amberstorm wie hij nog steeds liefhad, Falconstrike en Hazelgrouse zijn kinderen en Burnetbliss. De katten waar hij zielsveel van hield en waar hij ook ongelooflijk trots op was. Zelfs op Indra, hij wist zeker dat ze het goed ging doen in Bloodclan, al hoopte hij met heel zijn ziel dat ze toch nog naar Starclan zou reizen. Nu was er echter een andere kater die zijn aandacht nodig had. Alle Starclankatten zaten met hun ogen gefixeerd te roddelen over wat er nu weer ging gebeuren met Windclan hoewel het pad van Wolfstar al lang in de sterren stond geschreven. Zijn kleine maar vurige opvolger stond nu voor hen. Hij liet op zich wachten, want hij had iemand bij. Cootsnarl draaide zich om naar de kleine kitten. Hij boog naar beneden en nam het kleintje tussen zijn tanden. Samen wandelden ze naar Blazesong. Daar aangekomen veranderde het beeld van de drie katten. Ze stonden naast de Outlook Rock, de met sterren bezaaide versie. Hij zette Cootkit op een uitsteeksel van de rots, zodat ze allemaal op dezelfde hoogte waren van elkaar. Niet enkel was dit handig, dit was ook een hint naar de twee levens die hij zou krijgen. Hij blikte even snel op de kitten en richtte daarna zijn blauwe ogen op de vlammende kater. "Blazesong, wij zijn hier naar jou toegekomen om een tweedelig leven te geven. De een gaat niet zonder de ander en ze zijn beiden even belangrijk," sprak hij zachtjes. "Wij geven je het leven van forgiveness..."

"... En hope.", maakte Cootkit de zin af. Hij glimlachte naar de bijna-leider, zijn kittenblauwe oogjes vol onschuldige hoop. De twee katers die net vader en zoon hadden kunnen zijn, ook al deelde ze enkel een naam en geen bloed, bogen zich daarna tegelijkertijd naar voren en raakten zo Blazesong's neusje aan. Het eerste beeld dat ze samen toonden was hier, op de Outlook Rock, zo'n veertien manen geleden. Hier was Cootkit nog niet bijgeweest, nog niet echt in ieder geval; al had een deel van hem wel al bestaan in de kattin die ze zagen. Je voelde de liefde die Cootsnarl voor haar gevoeld had, voelde de pijn die haar woede hem bracht. En toen de val: het leek oneindig te duren en haar groene ogen waren de kern. Groene ogen die Cootkit misschien met haar gedeeld zou hebben, als hij ooit uit zijn kittenblauwe blik gegroeid was. De val strekte zich uit, veel langer dan het in het echt was, veel langer dan mogelijk zou moeten zijn. Maar met elke staartlengte die ze samen vielen, transformeerden de emoties zich. Ontzetting en verbazing, pijn en hartzeer, onbegrip en een woede die af leek te vlakken tot het uiteindelijk ging naar begrip en tot slot de sereniteit van vergiffenis. En vlak voor ze de grond raakten, je voelde het nog net aan je rug, verdween de hele scene en werd het vervangen door een oogverblindend wit licht. Ze hoorden het kloppen van een hart, een dof en bekend geluid. En dan, stemmen, dof en in de verte: een poes en een kater. Amberstorm en Wolfheart, toen nog. Een moeder en een vader. De hoop dat dit leven goed zou zijn, dat hier iets goeds uit zou komen. Een tweede kans, als het ware. En het had niet mogen zijn, dat wisten ze nu allemaal: maar er was nog hoop. Er was altijd hoop. Het was een puur gevoel, rauw en warm, het deed hun hart opzwellen. Je had de bijna koele sereniteit van vergiffenis en dan die intense warme hoop. Twee levens die niet zonder elkaar konden, die een optimistisch beeld gaven, die Blazesong hopelijk de kracht zouden geven die hij als leider nodig had voor alle moeilijkheden die hij ongetwijfeld zou tegenkomen. Toen de warmte en het felle licht weer uitdoofde, stonden ze weer in Starclan. Cootsnarl pakte Cootkit opnieuw op, en de twee verdwenen in de velden van de sterren. Hun taak zat erop.

_{Het was een instinct, voor de kater geheel nieuw. Één die hij nooit dacht te krijgen noch begrijpen. Zijn adem halte, en binnen enkele seconden, werd het zo bekend als zijn eigen naam. Als de velden die hij als thuis achtte en de liefde die hij voelde voor Fawnleap. Voor even, voelde hij zijn hart stoppen met kloppen, een pijnlijke staking. Het was het beeld van een kitten, zijn pels bezaaid in meer sterren dan de dagen die hij geleefd had mogen hebben. Een levendje, dat zo veel meer verdiende dan het gegeven was.

De kers verse vader voelde emoties aan zijn geest trekken, tranen rusten op zijn ogen. Hij slikte, wierp een blik op de kater die het jonkie tussen zijn kaken had opgetilt, zijn weg naar hem tussen de eindeloze heides vervolgde. Cootsnarl. En met een pas te ver, verschoof het beeld, verschoof de grond onder zijn poten. Werden sterrenbeelden hervormd en stonden ze in een ogenblik op bekende grond. Niet meer, was er enkel een vreemde vorm van nostalgie, gevonden in kleuren, abstracte vormen en een soortgelijk beeld aan thuis. Nee, dit keer waren ze thuis. De deputy knipperde zijn glazige ogen, glimlachtte schamper "Outlook rock" mompelde hij, thuis. Beelden van hem en Harespring kwamen in hem op, in een zomer lang geleden. De kattin was de eerste die hem niet nadelig behandelde op het gedrag dat hij destijds eigen had gemaakt. Was de eerste bij wie hij uit zijn comfort zone gekomen was. De kater grinnikte zachtjes, hij was zo ver gekomen.

Cootsnarl hergreep zijn aandacht, zette de kleine kitten op zijn verdiende troon. Blazesong glimlachtte zacht naar het kleine ding, voelde een steek in zijn hart. Dacht aan zijn eigen kleintjes thuis. "Blazesong, wij zijn hier naar jou toegekomen om een tweedelig leven te geven. De een gaat niet zonder de ander en ze zijn beiden even belangrijk," mauwde cootsnarl. Blazesong's oortjes draaide naar voren, twee levens? Spanningen liepen op terwijl de kater zich voorbereiden op een vreselijke pijn, 2 voor de prijs van 2. Maar toen de twee naarvoren bogen, en ze hem 2 paar levens gaven, flitsde een tentoonstelling van beelden voor zijn netvliezen, werd hij opgenomen in de laatste momenten van hun levens.Het voelde fout, buiten gewoonlijk, om zo dicht bij iemand te staan in een deel van het leven, dat gewoonlijk niet bedoeld was om te delen. Daar waar iemand het zwakst was. Blazesong was niet één die zwakte graag toonde.

Leven 1, de kater zijn zachte stem echode in zijn gedachtes, met dit leven, geven we jou forgiveness. De deputy zag Amberstorm, het was moeilijk om te geloven dat ze er ooit zo sterk bij had gestaan, gegeven dat je haar laatste momenten in windclan had meegemaakt. Maar hier, in de geheugen van Cootsnarl, was ze deel van een prachtig kunstwerk. Blazesong voelde hoe Cootsnarls hart voor haar geklopt had, zoals zijn hart voor Fawnleap klopte. Voelde het genot van blijdschap, gegeven met een enkele blik van een ander, het enkele bijzijn van een ander. Blazesong glimlachte voorzichtig, maar wist hoe het verhaal eindigde. Liefde en warmte veranderde in pijn. Grote gevolgen van een kleine gebeurtenis. Een enkele duw, benadeeld door een val. Een lange val, ze leken voor eeuwig te vallen en de deputy probeerde wanhopig grip op de situatie te krijgen. Voelde hoe met iedere staartlengte die ze vielen, woede en pijn voor de gestorven warrior vervlakte. Voelde hoe deze woeste en vernietigende emoties, veranderde in een begrip, een oogopening en uiteindelijk, een rustgevende vergiffenis. De deputy knipperde met zijn ogen, hij was nooit iemand geweest die snel een ander vergaf. Maar zoals hij nu de gevoelens van Cootsnarl voelde, begreep hij hoe mooi het kon zijn.

Leven twee, de kitten zijn stem galmde nog altijd door zijn gedachtes. Een vel wit licht brak zicht op outlook rock, dwong de kater om zijn ogen deels te sluiten. Het kloppen van een hart weerklonk als een echo tussen de sterren, en in de verte. Twee katten, ouders. Blazesong glimlachtte zachtjes bij het zien van Wolfstar, Wolfheart. Zou hij hem snel weer spreken? Vragen plaagde voor even zijn gedachtes voor hij zijn blik vervolgens liet rusten op Amberstorm. Het was toen pas, dat de deputy begreep wiens leven hij zag, wiens korte tijd op aarde met hem gedeeld werd. Een brok vormde in zijn keel, in zijn korte levendje was hij enkel met zijn ouders geweest, zijn familie. Er was hoop geweest voor de twee, een nieuwe kans. Een droevig verhaal, maar niet het einde. Blazesong glimlachtte weemoedig, voelde een puur gevoel, warm en rouw. Voor hem, even onbekend als ware vergiffenis was geweest. Hoop, er was nog een kans. Voor hem, voor zijn gezin en zijn windclan. Blazesong slikte in een pure vorm van geluk, van hoop en de rust die vergiffenis je bood.

En toen stonden ze weer in starclan, tussen de eindeloze velden bekleed in gele en paarsen bloemen. Boven de sterren, tussen de sterren. Blazesong glimachtte zachtjes "Dankje, beide." En met een weemoedige glimlach keek hij toe hoe de twee zich wederom tussen de sterren voegde, in hun rust. Haalde diep adem toen hij wederom was achtergelaten in eenzaamheid.}

MONTY

WindClan

Leader

Oceanstar stapte langzaam naar voren toe, ze was al sinds haar dood bij vele Leader Ceremonie's geweest. Had al de eer gehad om enkele levens te mogen geven en elke keer opnieuw deed de kattin haar best om hen een goede impressie te geven, hen woorden te geven waar ze wat aan hadden. Ze herinnerde zich namelijk goed hoe het was om een Leader te zijn, en het begon met dit. Met de negen levens die ze ooit terug zouden geven aan Starclan. Negen kansen om de Clan te versterken en beschermen. Haar blauwe ogen glinsterden warm en moederlijk zoals ze ook in haar leven voor een redelijk deel hadden gedaan, ze was jong moeder geworden, en had als Leader vaak ook zoals een ouder naar diens kittens gehandeld. Ze had van haar Clan gehouden, al was ze de laatste Moons ook duidelijk vermoeid geraakt en dat had geleid tot haar laatste keuze. De keuze om haar kittens het leven te gunnen, haar levens op te geven om hen de kans te geven Windclan weer een kans te geven die zijzelf op dat moment niet kon.

Soms moest een kat wijs genoeg zijn om te weten dat het beter was om op te geven. Niet te blijven vechtten. Haar ogen stonden vriendelijk terwijl ze haar vroegere Clangenoot aan keek. 'Blazesong,' Klonk de warme, zachte stem. De derde die haar opvolgde. Eerst was het Stallionstar geweest, toen Wolfstar en nu zou een nieuw tijdperk beginnen met Blazestar. Het pad als Leader was voor Stallionstar opgehouden, hij had een andere opdracht gekregen, en Wolfstar was uiteindelijk overleden. Dit betekende dat het nu aan hem was, drie katers. Alle drie anders dan haar en elkaar, maar allen hetzelfde doel. Windclan begeleiden in de Moons dat ze leefden. Het was meer dan leiden, natuurlijk het woord van een Leader was de wet, maar bovenal waren hun er om de Clan te beschermen en te zorgen dat alles gebeurde dat nodig was.

'Het is aan mij de eer om je ook een leven te mogen geven.' Het klonk bijna alsof ze glimlachte en de warmte in haar houding nam ook niet af. Ze wist dat hij sterk genoeg was om moeilijke keuzes te nemen maar oook om een uitdaging aan te gaan. Dat had hij bewezen toen duidelijk werd dat hij vader zou worden. 'Ik weet als geen ander hoe het is om een Leader te zijn, van Windclan. Daarom dat ik je ook het leven Wisdom kan geven.' Haar stem klonk bijna moederlijk, ze kon hem niet tegen alles beschermen maar wel wijsheid meegeven. 'Sommige keuzes als Leader zullen zeer lastig zijn om te maken, en dan moet jij bij jezelf na gaan dat soms iets misschien niet wenselijk is maar wel wijs is om te doen. Omdat het in de Moons daarna wellicht Windclan iets positiefs kan brengen. Jij bent er niet om de Clan enkel te leiden, om enkel te roepen vanaf de Hoge steen, jij bent er ook om elke kat te begeleiden en te beschermen in je Clan.' Deze woorden sprak ze dan ook terwijl ze haar neus tegen hem gedrukt hield.

Ze gingen weer terug naar het moment waarop ze in het territorium bevallen was van haar laatste nest. Haar kittens die niet hadden kunnen leven, het besef dat zijzelf niet meer in staat was de Clan op de juiste manier te begeleiden. De vrede die ze had toen ze besloot dat er nieuwe kansen zouden komen. Voor haar kinderen en voor de Clan. Hoe ze had besloten om haar levens aan hen te geven, zodat Windclan kon groeien. Zes levens voor zes katten. Langzaam trok ze haar kop weer terug. Waarmee ze terug kwamen in het hier en nu. Op het moment dat ze terug kwamen was er een klein bijtje dat over bloemen dansde bij hun poten.'Heel veel succes! Jij zal Windclan weer nieuwe kansen geven. Zoals Stallionstar en Wolfstar ook hebben gedaan.' Met een zwiep van haar staart en het bijtje dat haar achterna vloog verdween ze weer in de sterren.

missy

_{Het in sterren vergoten landschap had alle rust geboden, had de kater wederom terug tot zichzelf gebracht. Mooie herinneringen vonden houvast aan zijn gedachten terwijl zijn blik rondgleed over de heides tot deze uiteindelijk viel op de zilveren kattin wiens gedaante vanuit de kalmte van starclan bij hem kwam. Blazesong herkende Oceanstar, een pijnlijke herinnering strook tegen zijn pels in. De kattin was zijn leader geweest toen hij apprentice werd, kleine blazepaw had destijds zijn naam aan haar te danken. Een dag die voor hem oh zo belangrijk was geweest, voor altijd verscholen in de schaduw die zijn vader achterliet toen hij vertrok. Blazesong beet kort op zijn wang, keek op naar de kattin voor hem. Haar houding dat van een ware leader, of in iedergeval, wat hij zag als een leaderlijke houding. Sterk en machtig. Maar er rustte een zachtheid in die blik van haar, één die ze met het sterven niet verloren was.

'Het is aan mij de eer om je ook een leven te mogen geven.' begon de leader. Blazesong kon het inet helpen zacht te grinniken. Een eer? Hij was nog altijd gewoon Blaze, niet starclan zelve. 'Ik weet als geen ander hoe het is om een Leader te zijn, van Windclan. Daarom dat ik je ook het leven Wisdom kan geven.'ging de leader verder, deed de kater zijn zachte grinniken tot een halt roepen. Blazesong knikte, Oceanstar wist hoe windclan in elkaar stak. Hoe makkelijk ruzies onstonde, als een klein vuur dat met een rap tempo over de droge heides joeg. Immers was zij zelf een leader geweest, langer dan Wolfstar dat was geweest. Had met de jaren haar wijsheid verdiend volgens sommige.

'Sommige keuzes als Leader zullen zeer lastig zijn om te maken, en dan moet jij bij jezelf na gaan dat soms iets misschien niet wenselijk is maar wel wijs is om te doen. Omdat het in de Moons daarna wellicht Windclan iets positiefs kan brengen. Jij bent er niet om de Clan enkel te leiden, om enkel te roepen vanaf de Hoge steen, jij bent er ook om elke kat te begeleiden en te beschermen in je Clan.' De woorden bereikten zijn oren, maar zijn zicht op de kattin was hem ontnomen. In een ogenblik was deze verschoven. Gevallen op kittens wiens leven hen had verlaten. Blazesong slikte, maar wist dat het geen tijd voor treuren was. Iedereen in windclan kende dit verhaal, wist hoe Oceanstar haar levens opgaf om deze aan de kittens te geven. Blazesong dacht terug aan de riverclan kater, aan Cootkit, voor hen was er geen leader geweest, geen manier zoals deze. De kater voelde zoals Oceanstar zich voelde, waar ze eerder leed, groeide er een vredig gevoel in haar. Een goede keuze was gemaakt, met wijsheid en liefde.

In een flits stonden ze weer tussen de sterren, Blazesong knipperde, voelde hoe een zachtte wind door zijn pels heen strook. Zag hoe het gele blaadjes met haar mee bracht, als sneeuw vlogen ze door de lucht. De deputy knikte, keek op naar de leader, zo veel groter dan hem. Het was voor even alsof er inks verandert was, alsof hij daar als kers verse apprentice stond. 'Heel veel succes! Jij zal Windclan weer nieuwe kansen geven. Zoals Stallionstar en Wolfstar ook hebben gedaan.' mauwde de kattin, Blazesong wist niet of hij het geloofde, maar proberen zou hij. En met een slag van haar staart verdween ze, gevolgd door een bijtje. Blazesong glimlachtte breed, een glinstering op zijn ogen. Het was de bij die hem gestoken had, dat moest wel. Althans dat zou hij zichzelf vertellen. Hij rustte nu ook in vrede, verdween met oceantstar uit het zicht.}

MONTY

Met pijn in haar ogen had Breezesong naar haar familie gekeken. Haar kinderen, hoewel eentje wel erg blij leek dat ze er niet meer was. Het deed haar alsnog pijn haar nooit meer te kunnen spreken, niet in de nabije toekomst in ieder geval. Ze hoopte dat het later opgelost kon worden, want als ouder wilde je nooit gehaat worden door je eigen kinderen. Breezesong was lang niet de oudste, of wijste van WindClan geweest. Maar ze had zeker geen tekorten aan moederlijke liefde. En dat gold voor heel de Clan. Voor iedereen probeerde ze uit te kijken, een baken van vertrouwen te zijn. Ze hoopte dat ze dat ook voor Blazesong was, ondanks dat ze elkaar minder vaak gesproken hadden dan ze had gewild.

De rood-witte kater voor haar was net ouder geworden. Een kleine, liefdevolle glimlach sierde haar snoetje. Ze wist dat het niet makkelijk was, ze had immers ook het schouwspel van Wolfstars – nu Wolfhearts – dood gadegeslagen. Met lichte humor moest ze toegeven dat het leven dat ze zou geven erg toepasselijk was, op dit punt in zijn leven.

'Blazesong,' miauwde ze warm. 'Gefeliciteerd met je kittens. Je zult het geweldig doen als vader.' Ze wist dat hij het soms moeilijk vond, dat hij twijfels had, maar wist ook zeker dat alles op z'n pootjes terecht zou komen. 'Ondanks dat ik denk dat je dit al bezit, geef ik het je toch, om er extra bij stil te staan, om er extra kracht in te vinden. Ik geef jou het leven van love and strength of a parent.' Dit was in haar mening het sterkste soort liefde dat er bestaat. 'Met de liefde en kracht die je voor je kinderen voelt, kun je een hele Clan leiden. Wees liefdevol, maar heb ook de kracht om te beschermen, om streng op te treden mocht het nodig zijn.' Ze pauzeerde heel even, denkend aan haar tijd als moeder. Hoe moeilijk ze het opvoeden in het begin vond, maar hoe ze het ook leerde. 'Het zal niet makkelijk zijn, maar je zult er vanzelf een weg in vinden. Dat geloof ik.' Breezesong glimlachte warm, en drukte haar neusje zachtjes tegen de zijne.

De poes trok voorzichtig terug, haar warme glimlach nog altijd op haar snoetje. Het ontvangen van levens was nooit een pretje, maar het verliezen evenmin. 'Gebruik je leven goed, alsjeblieft. En succes.' Ze boog lichtjes haar kopje voor ze zich omdraaide en weer naar de rest stapte. Het was nu bijna gebeurt.

_{Hij was gaan zitten. Tussen het gras, tussen de bloemen, het was alsof de sterren het voor hem uitgekozen hadden, het voor hem een thuis hadden willen maken. Geen frons kronkelde zijn voorhoofd, geen schok lag op zijn vurige ogen. Hij had geen pijn gevoeld bij de laatste drie levens, enkel emoties, zo ontzettend sterke emoties. En de absentie van een verblindende pijn, gaf de kater de tijd om na te denken. Om tot zichzelf en de aardelijkse problemen terug te komen. Zo veel vragen rustte op zijn gedachtes, allemaal samen te vatten in een simpel woord. Een klein woord met een enorme bagage. Waarom? Zouden de vragen beantwoord worden met een simpele ophaal van de schouders? Zoals hij niet al te diep nacht over het bestaan van starclan. Hij zou het pas bij zijn laatste leven te weten komen, zou daar de tijd maken het te vragen.

En uit het niets verscheen Breezesong, zoals haar voorgangers gedaan hadden. De sterren die de kattin op haar pels droeg schitterde met iedere stap die ze voorzette. Blazesong vroeg zich af of ze al geheel gewend was aan deze nieuwe gedaante, immers was haar lichaam nog niet lang koud. De deputy glimlachtte weemoedig, hij was er bij geweest toen ze het kamp in kwam. Verwond en op haar laatste adem, had al haar energie gestoken in thuis komen. Enkel om van het kamp haar sterfbed te maken. 'Blazesong,' klonk haar stem warm, 'Gefeliciteerd met je kittens. Je zult het geweldig doen als vader.' De kers verse vader draaide verrast zijn oortjes naar voren, Kon het niet helpen schamper te grinniken, geweldig was een groot woord. Vallen en opstaan, dat zou het woorden. De kans was klein dat hij ooit op de troon van een geweldige vader zou mogen plaatsnemen. Een goede, daar zou hij naar streven. "Dankje" Bracht hij dan ook pas na enkele seconde uit, de gedachten aan zijn kittens deed hem toch even glimlachen. Trots, vaderlijk. Zijn kindjes wachtte op hem, thuis bij Fawnleap. Hij kon inet wachten tot hij weer bij ze was. 'Ondanks dat ik denk dat je dit al bezit, geef ik het je toch, om er extra bij stil te staan, om er extra kracht in te vinden. Ik geef jou het leven van love and strength of a parent.' ging breezesong verder. Een ervaren queen, een moeder die wist wat ze deed. Door het leven was gegaan met empathiek en warmte. Blazesong knipperde met zijn ogen, het was een leven dat wel erg direct en dicht bij hem kwam. Een leven dat hem nerveus op zijn poten dwong te staan. Maar desondanks, vond hij rust in de blik van de kattin voor hem, ademde gerustgesteld in. Liet zichzelf menemen in haar kalmte. 'Met de liefde en kracht die je voor je kinderen voelt, kun je een hele Clan leiden. Wees liefdevol, maar heb ook de kracht om te beschermen, om streng op te treden mocht het nodig zijn.' ging de kattin verder. Blazesong knikte, luisterde aandachtig. 'Het zal niet makkelijk zijn, maar je zult er vanzelf een weg in vinden. Dat geloof ik.' Ze geloofde in hem. En niet zoals ze aan zijn kant stond. Destijds toen hij ruzie had met Fallenflight in de warrior den. Nee, ze geloofde in hem, zijn vaardigheden en kracht. De kater glimlachtte, nam voor deze ene keer niet de moeite een weerwoord te formuleren. Stak geen tijd in het zoeken naar maars, naar redenen waarom haar geloven niet juist was. Zij geloofde in hem, en voor nu was dat even een fijne gedachten, één die waarschlijnlijk niet zou blijven hangen maar voor nu een glimlach op zijn gelaat bracht.

Ze drukte haar neus tegen de zijne, pijn schoot langs zijn zij. Blazesong zette zijn kaken strak op elkaar, wilde alles en iedereen verot schelde, inmiddels al niet meer voorbereid op de lijdens weg die enkele levens vormde. En daarna? Daarna was het voor even stil, ebde de pijn langzaam weg terwijl hij zichzelf hergreep. 'Gebruik je leven goed, alsjeblieft. En succes.' klonk de warme, zorgzame stem van Breezesong. Blazesong slikte, succes. Dat zou hij nodig hebben. "Ik zal het nodig hebben, Breezesong, dankje" mauwde hij voor ze zich omdraaide. Verdween zoals ze gekomen was. Blazesong de kans gevend om langzaam tot rust te komen in zijn eenzaamheid. In de prachtige velden van starclan.}

MONTY

Hier stond hij dan, de nieuwe leider van Windclan. Een nieuwe bladzijde in het boek van de clan en Wolfheart zou vergeten worden. Een frisse wind door de clan, hopelijk. Ze werd achtervolgd door hoe ze hem hoogstpersoonlijk het Dark Forest in gedrukt had. Ze had tot diep in haar binnensten gevoeld dat het moest gebeuren, het was Starclan's wil. Maar desondanks spookten zijn woorden en de blik in zijn ogen over haar netvlies wanneer ze haar ogen sloot.

Zou Windclan ooit weten waarvan ze gered zijn?

Ze nam Rabbitcharm niks kwalijk. De keuze die gemaakt diende te worden was duidelijk geweest. Het moest zo zijn. Desondanks maakte ze zich zorgen over haar vriendin. Ook haar pad leek niet langer zuiver te zijn. Niet dat Starclan zich hiermee mocht of zou bemoeien. De levenden moesten hun pad grotendeels zelf uitstippelen. Zodoende zou ze nu ook niet Blazesong's pad kleuren noch bijsturen.

Ze stapte naar voren naar de rood met witte kater toe, wie de taak had om na zoveel rommel de bezem door de clan te halen. Zou hij zich beseffen wat voor taak hij voor zich had? Zou hij zich beseffen wat Wolfheart voor monster geworden was? Zou hij eerst gehoopt hebben dat ze Wolfheart was? Vast. Windclan wist niet met wat ze te maken hadden immers. "Gegroet Blazesong," zei ze met een zwakke glimlach. Hij had niet eens afscheid kunnen nemen van haar, alleen Wolfheart had dat gekund, toen hij egoïstisch als hij was haar lichaam niet eens een vigil had gegund met de clan. Ze was meteen naar de velden getrokken door hem. "Waar we geen afscheid hebben kunnen nemen.. Ontmoeten we elkaar nu weer hier." Haar groene ogen stonden helder terwijl ze naar voren stapte. "Met dit leven geef ik je a clear sense of justice."

Ze drukte haar neus tegen de zijne aan. Waar de gevoelens sterk waren, een golf van schuldgevoel, verwarring en pijn, waren de beelden dat niet. Het zou Windclan knakken om alles te weten over Wolfheart. Haar leven was twijfel, verdriet en vervolgens standvastigheid. Het besef dat het grote belang voor persoonlijk ging om veel pijn te voorkomen, hoe erg het je ook verscheurde. Helaas was bij haar dat besef te laat gekomen. "Gebruik het om die keuzes die zo zwaar en moeilijk zijn objectief te maken, hoeveel ze je ook kwellen. Gebruik het om de clan eerlijk te regeren." Ze trok haar neus terug en stapte weer naar achteren, opgaand in de menigte der sterren.

_{Om de vragen in zijn kop in volume te doen verminderen staarde de kater nu voorzich uit. Probeerde zichzelf van knipperen te weerhouden, hield een constante blik op daar waar de katten vandaan waren gekomen. Maar van de ene seconde op de andere, daar stond de volgende al weer. Ook deze kattin had pas geleden deze plaats tussen de sterren geclaimed. Blazesong's blik verdonkerde terwijl slechte herinneringen zijn gedachten plaagde. Zou Brairbell boos zijn geweest op de sterren? Zoals hij sinds die avond een bittere blik op silverpels gelegd had? Zou ze woest hebben geschreeuwd, omdat ze haar leven gegeven had voor één van hun vage berichten, straffen. Althans, dat was wat hij altijd gedacht had. Maar zoals hij hier behandelt werd, werd het steeds moeilijker om te geloven. "Gegroet Blazesong," begroette de warrior hem. Haar zwakke glimlach niet gerustellend noch verontrustend. De deputy beantwoorde het met een zachte, vermoeide glimlach.

"Waar we geen afscheid hebben kunnen nemen.. Ontmoeten we elkaar nu weer hier." ging de kattin verder, Blazesong knikte, grinnikte een enkele keer, weemoedig. De clan had geen afscheid mogen nemen van Brairbell, Wolfstar had zelf een vigil gehouden voor zijn jongere zusje. Het was vreemd, maar een weerwoord was er niet geweest. Familie was familie, en het was niemands plaats geweest om hier tegen in te gaan. Maar aan de houding van de kattin te zien, aan haar woorden te horen leek het erop dat de kattin zelf het heel anders had willen hebben. Blazesong slikte, liet zijn medelevende blik op haar ogen rusten. Groene, heldere ogen. De kattin had zo veel beter verdiend. Ze stapte naarvoren, Blazesong zette zich schrap voor het ergste, spande zijn spieren aan, zette zijn kaken wat strakker op elkaar.

"Met dit leven geef ik je a clear sense of justice." kondigde haar stem aan voor hun neuzen elkaar ontmoette en hij wederom het diepe werd ingegooid. Schuld gevoel, verwarring en pijn schoten door zijn gedachtes, zijn gevoelens. Maar waarom? de zoveelste verdomde waarom vraag. Hij zou het antwoord niet krijgen, het beeld bleef zwart en hij was enkel de gevoelens gegund. De deputy wilde conclusies trekken, was slecht met abstracte concepten. Was dit het moment dat ze van het leven beroofd was? Hij zou zichzelf de rust geven dit als feit te accepteren. Spande zijn spieren ietwat strakker tegen elkaar op toen de gevoelens verschoven. Het leven dat hem gegeven was, was een van verdriet. Maar ook standvastigheid. Het beeld dat voor hem geschets werd was duidelijk. Rechtvaardigheid was niet altijd waar je hart naar verlangde, maar woog zwaarder. Sommige keuzes moesten gemaakt worden, of deze verdriet brachten of niet deed er niet toe.

"Gebruik het om die keuzes die zo zwaar en moeilijk zijn objectief te maken, hoeveel ze je ook kwellen. Gebruik het om de clan eerlijk te regeren."
De pijn verdween, zijn eigen gevoel kwam terug bij het horen van Brairbells woorden. De kattin trok zich terug en Blazesong knikte begrijpend. Haar woord en leven was duidelijk, en hij zou het met zich meenemen. "Dankje, brairbell" bracht hij nog snel uit, voor de kattin voor zijn ogen verdween tussen de sterren.}

MONTY

???

Een gure wind steekt op. Kou grijpt je vast en angst slaat om je hart heen. StarClan wordt donker en in de verte...
...
......
.........
............
...............

daar staat iemand..

TW voor minor gore/uitleg van wonden

Hij had zich er door gedrukt. En hij wist dat het niet lang ging duren voordat hij terug getrokken zou worden, verbannen door StarClan. Hij wist het. Pijn trok door zijn lichaam met elke stap die hij zette maar het was het waard. Hij moest het doen. Hij zou wraak krijgen.

Hij wist dat hij er niet meer uitzag zoals hij eerst gedaan had. Zijn ogen waren vervaagde vlekken die licht leken te geven in de duisternis die hij gemaakt had door zich hier te laten zien. Aan zijn poten kleefde bloed. Ook zijn borst was besmeurd met bloederige resten van zijn dood. Zijn nek lag open en druppelde nog bloed. Er stond een manische grijns op zijn gezicht. Puur omdat het hem gelukt was. Ze hadden niet opgelet.

"Blazesong, -star zelfs bijna. Mijn vriend," hij kon niet dichtbij komen, maar zijn woorden zouden gehoord worden. "Met mijn krachten kan ik niet veel geven. Sterker nog, die zijn weggenomen van mij," zijn blik ging woedend naar zijn zusje. "MAAR, ik kan nog één ding wel geven. Een belofte. Een toekomstbeeld," zijn mondhoeken draaiden omhoog in de meest grote grijns die hij voor elkaar kon krijgen. Zijn nagel groeven zich in de grond, zich vasthoudend in het gebied dat hem er weer uit wou drukken met alle macht. "Je bent niet van mij af. Nooit. Ik zal achter je aan zitten totdat je hier voor altijd boven zit. En niet alleen jij. WindClan. Rabbitcharm, Ashenpatch, Daintywhiff, Shatteredice.. ik zal ze allemaal krijgen voor wat ze van mij gemaakt hebbe-" zijn stem werd afgesneden. StarClan had hem het zwijgen opgelegd. "Bl~~aze~~...star." de kater werd met alle macht die StarClan had terug gedrukt de Dark Forest in en Wolfheart ging op in een schim.

Maar voor hoe lang...

_{Zijn adem stokte. Een gure wind stak op en het paradijs waar hij eerder zo veel rust had gevonden, zo veel pracht- Blazesong hief zich op zijn poten, alert. Slikte terwijl angst om zijn hart sloeg, terwijl alles waar hij eerder rust had gevonden, hem ontnomen werd. Waar eerder de sterren hun licht wierpen op een kunstwerk, werd hun licht gedimt, werd alles om hem heen donkerder, grouwer.

Waarom? Die verdomde brandvraag woekerde wederom op in zijn gepanikeerde gedachtes, hij had alles goed gedaan, toch?. Wolfstar was dood, hij haalde zijn levens op, sterker nog hij moest zijn levens halen. Hadden de sterren zijn kritiek op hen ontvangen? Was dit een straf? Was alles een grap geweest? Een vals gevoel van veiligheid? Of was dit simpel weg iets wat iedere leader door moest maken? Blazesong schudde zijn kop, sloeg zijn nagels in de aarde onder zijn poten, een laatste grip op realiteit in een plaats er ver van verwijdert.

Wild keek de tom om zich heen, zocht naar redenen, zocht naar begrip en zocht naar veiligheid, maar vond enkel een gruwel beeld. Zijn hart klopte in zijn keel, zijn ogen vergrote. Heel de ceremony had hij niets liever gehad dan de kater voor zijn neus te krijgen. Heel zijn tocht naar highstones had hij een speech voorbereid. Had hij alles willen vragen, had hij hem willen vertellen dat hij een eikel was. Zo maar hem alleen achter laten. Maar zoals de verschijning van de kater vanuit het duister voor hem verscheen. Wilde Blazesong niets liever dan het meteen vergeten. Zijn ogen waren niks meer dan twee kleine lichtjes in het donker. Zijn poten lieten een spoor van bloed achter. Zijn borst nog altijd getekend in sporen van zijn dood. Een wond nooit geheeld door de sterren. In de eerste instantie wilde de deputy naarvoren speuren, de ex leader ondersteunen. Maar toen hij de manische grijns van Wolfstar opmerkte, veroerde hij geen spier, angst trok aan zijn hart. Hij wilde bijna niet geloven dat hij oog in oog stond met dezelfde kater. De kater die iets in hem gezien had dat niemand anders zag. Een kater die hem aan zijn zijde had willen hebben en deputy maakte. Een vriend. Het beeld brandde zich een plekje op zijn geheugen, voor altijd daar.

"Blazesong, -star zelfs bijna. Mijn vriend,"

Het bloed stroomde ijzig door zijn aderen. Zijn kaken stonde strak op elkaar terwijl hij met vergrote ogen naar het legen hulsel van een leader voor hem staarde. Wolfstar kwam niet verder, maar veel geruststelling vond hij hier niet in, het beeld zou hem voor altijd achtervolgen. Het beeld van zijn leader, gestoord en beangstigend. "Met mijn krachten kan ik niet veel geven. Sterker nog, die zijn weggenomen van mij," legde Wolfstar uit. BLazesong wist te fronsen, sloeg zijn klauwe dieper in de aarde onder zijn poten. Afgenomen? Starclan wilde het niet meer, starclan had hem zijn kracht afgenomen. Waren ze het dan wel eens met zijn deputy keuze? "MAAR, ik kan nog één ding wel geven. Een belofte. Een toekomstbeeld," trok de ex leader wederom aan zijn aandacht. Blazesong slikte, zette een stap naar achter. Was alles hiervoor een grap geweest, zou hij niet meer terug keren?

"Je bent niet van mij af. Nooit. Ik zal achter je aan zitten totdat je hier voor altijd boven zit. En niet alleen jij. WindClan. Rabbitcharm, Ashenpatch, Daintywhiff, Shatteredice.. ik zal ze allemaal krijgen voor wat ze van mij gemaakt hebbe-"

Blazesong schudde zijn kop, zo bang, woest, verward. Had geen idee waar de leader het overhad, wat hadden deze katten hem aangedaan? Wat had hij hem aangedaan? Hij had maanden lopen zwoegen, ze waren een team geweest. Hij vertrouwde hem, begreep hem niet maar vertrouwde hem. Woede wakkerde in hem op. "Waarom?!" bracht hij dan ook uit, zette een stap naarvoren op trillende poten "Wat hebben we je ooit aangedaan Wolfstar?!" schreeuwde hij woest een leegte in, Woflstar verdween langzaam, liet enkel een beangstigend beeld na op zijn netvliezen. Enge gedachtes op zijn geheugen. Blaze...star." echode het vanuit het duister.

Blazesong snakte naar adem, voelde hoe zijn keel dichtsloeg. Hij snapte het niet, was niet niet in controle over zijn gedachtes. Wolfstar zou hen alle wat aandoen, maar wat? en Waarom? De kater snikte in woede, in onbegrip maar vooral. Vooral voelde hij zich verraden. Niks werd hem ooit uitgelegd, en van alles werd hem opgelegd. Hij kreeg de zooi van andere, zonder weet waar het vandaan kwam. Wolfstar had hem gekozen als deputy, hij had het nooit begrepen, geloofde dat de kater het beste in hem zag. Vervolgens werd het zwaar, hij deed zo hard zijn best. Zwoegde voor windclan. En nu, de leader die hem ooit gekozen had. Aan zijn zijde wilde. Had zijn thuis gevonden in het dark forrest, en wederom had hij geen idee waarom. Wist enkel dat de kater hem en een pootvol aan andere dood wilde hebben. Dat hij er alles aan zou doen om dit voor elkaar te krijgen. BLazesong sloeg zijn nagels nog harder uit, spanning schoot door zijn lichaam, angst rustte in zijn hoofd terwijl stemmen van woede en twijfels hem toe schreeuwde.

Waarom.}

MONTY

G O R S E P A W

Distant, everything is scattered

When your mind is shattered and torn apart

In an instant, I can be indifferent

The blame is always shifted from the start

Gorsepaw had zich de hele tijd misselijk gevoeld. Hij wilde verdwijnen in de menigte. Hij wilde terug naar aarde. Hij wilde niet hier zijn op dit moment. Hij wilde niet deze verantwoordelijk hebben, deze eer. Het was een trap na. Hij was degene die Wolfstar altijd had geloofd. In dat erg kracht in zijn spijt zat. Misschien was hij ook voorgelogen al die tijd. Maar hij had geloofd dat hij de vergiffenis bezat die hij hem had gegeven. Maar hij speelde spelletjes, en er werden spelletjes met hem gespeeld. Hij was niet slecht, hij was slecht gemaakt. En hoe Gorsepaw hem keer op keer had gesproken, hem had moeten zien lijden. De jonge kater had even gedacht dat die angst voor de sterren, het lijden, omhuld was door een soort respect. Het was Starclan die hem kracht had gegeven, het was Starclan die het kon afpakken. Hij zou het goed gebruiken. Maar het tegendeel werd bewezen, toen Wolfstar zich ver in het land van de sterren had weten te slepen. Misschien was het de laatste kracht die hij bezat, van de sterren, alle levens, die hij ooit had gekregen. Schimmen van zijn vorige levens leefden misschien nog hier, waren op zoek naar zijn lichaam. Maar iedereen keek tegelijkertijd om toen het weer veranderde, en een gruwelijk figuur, niets meer van wat hij ooit was, het toneel op kwam lopen.

Wolfstar, nee, -heart zoals ze hem hier hadden genoemd, was woest. Hij was ziek, kwaad op de sterren. Dit was niet Blazesong zijn schuld. Gorsepaw keek met grote ogen toe, hoe hij een belofte maakte. Voor het eerst geloofde Gorsepaw er nu ook in dat hij van binnen slecht was. Maar hij was zo gemaakt. Door hen. Hij keek het publiek kwaad aan. Maar niemand deed iets. Hij moest hem stoppen. Gorsepaw had hem leider gemaakt, en nu moest hij hem het voor de laatste keer afnemen. Voor eeuwig verbannen. Het deed hem pijn. Het was een spelletje. Wreed, gruwelijk. Soms was de lijn tussen goed en kwaad wazig. Maar Wolfheart hier, was slecht. Hij moest verwijdert worden. En met een diepe hap adem, deed Gorsepaw een dapper stapje naar voren, en weigerde Wolfheart zijn laatste woorden. Gorsepaw zijn gele ogen glommen bijna wit toen hij met een simpele beweging, de schim van Wolfheart weg duwde. Hij was dan een kitten in Starclan, maar een leeuw ten opzichte van de oude leider. Op de achtergrond hoorde hij Blazesong zijn verwarring. En toen hij omkeerde, waren Gorsepaw zijn ogen weer normaal, en groette hij hem met een zwakke glimlach.

‘Het spijt me voor hem,’ miauwde hij zachtjes. Hij liep met kleine stapjes naar de kleine kater. Klein in figuur, maar groot in zijn hart. Gorsepaw voelde tranen achter zijn ogen prikken. ‘Ik voel me verantwoordelijk. Ik heb hem leider gemaakt, maar Wolfheart is nu geen leider meer. Niet hier, nergens meer.’ Gorsepaw keek omhoog om tegen de tranen te vechten. Zoveel spijt. Hoe kon hij de tekens niet zien? Het was zijn schuld, hij had Starclan moeten stoppen. Hij had minder tijd bij Falconstrike moeten doorbrengen en meer bij Wolfstar. Wolfstar was zijn verantwoordelijkheid geweest. Hij had hem beter moeten begeleiden. Het vergif van wraak en lust uit zijn gedachten wassen. ‘Wolfheart is verbannen uit Starclan. Blazesong, laat je nooit verleiden door de duisternis.’ Of anders.. eindigde je zo. Hij kon de woorden niet uitspreken. Hij keek de kleine kater weer aan. Dit was zijn last om te dragen. Zijn fouten om recht te zetten. Zijn berouw, verdriet, zijn spijt. De blik in zijn ogen werd een beetje zachter. Dit hoorde een feest te zijn. Ze zouden het afmaken.

‘Ik ga mijn fouten rechtzetten. Blazesong, ik geef je het leven van sympathie en begrip. Het begrip voor degenen die het moeilijk hebben en daardoor fouten kunnen maken. Het sympathie voor je clangenoten die minder geluk hebben dan jij. Geniet niet van andermans tegenslagen, zelfs niet die van andere clans. Laat je niet verleiden door leedvermaak, door bitterheid.’ Door duisternis, voegde hij er in gedachten aan toe. Gorsepaw kwam op zijn teentjes en duwde zijn neus tegen de nu leider aan. Zijn laatste leven. Gorsepaw had meerdere levens gegeven, maar geen was zo intens als deze, met zoveel emoties. Hij kneep zijn ogen strak samen, waar tranen zich al in verzamelden. En toen hij eindelijk het contact tussen hen verbrak, stond hij hijgend, zijn kop omlaag. Hij wilde schreeuwen, huilen, verdwijnen. Maar hij had nog één taak, één eer, om te volbrengen. Hij hief zijn kopje weer, keek met trillende adem naar de kleine kater. ‘Dan sta je vanaf vandaag bekend als Blazestar, leider van Windclan.’ Gorsepaw stapte weer naar achteren. Hij zou hem weldra terugsturen naar de wereld van de levenden, maar de stilte werd vervangen door gejuich, het gedreun van het keer op keer herhalen van zijn nieuwe naam. Blazestar. ‘Er ligt een zware verantwoordelijkheid op je, Blazestar. Maar alleen jij kan de toekomst van je clan de goede weg op leiden.’