[Leader ceremony] The darker the weather, the better the man.

[Leader ceremony] The darker the weather, the better the man. - Pagina 2 Blaze_29

_{Licht, alles werd weer licht. Maar de kater had er geen oog meer voor, hoe mooi de bloemen ook waren. Ze betekende niks meer voor hem, niet meer. Trillend zat hij tussen het gras, diepe kuilen onder zijn poten, daar waar zijn nagels door de aarde geboord hadden. Zijn hart klopte in zijn keel en het beeld van Wolfstar was het einge waar hij nog oog voor had, waar hij aan dacht. Woede vlamde op in him, greep rond zijn hart en tekende een diepe frons op zijn gezicht. Woede en verwarring, angst.Vele emoties schoten door hem heen en het duurde even voor hij zijn kop ophief toen een zachte stem zijn aandacht trok.

‘Het spijt me voor hem,’ Blazesong herkende Gorsepaw. Hij wist nog goed hoe dagen van rouw over windclan heen vielen toen de apprentice stierf. Zichzelf om het leven had gebracht. Blazesong slikte, was dit zijn laatste leven? Was Gorsepaw hier om hem starclan's zegen te geven? Om hem de zware taak van het leadership op te leggen? En was het niet de bedoeling geweest dat hij Wolfstar te zien had gekregen? ‘Ik voel me verantwoordelijk. Ik heb hem leider gemaakt, maar Wolfheart is nu geen leider meer. Niet hier, nergens meer.’ brak Gorsepaw de stilte. Blazesong voelde de pijn in zijn stem, werd voor even van zijn eigen afgeleid. Wolfheart, Starclan had hem werkelijk zijn kracht afgenomen. Maar waarom? Weer die verdomde waarom vraag, hij beet op zijn wang. Week kort de blik van de apprentice. Wolfstar had iets fout gedaan, maar wat? Had hij gelogen? Toen hij zei dat starclan hem verteld had zijn moordenaar te verzwijgen? Blazesong had immers nooit begrepen wat hem en de sterren bezielde. Dat het een leugen was klonk veel logischer, zeker nu. Maar als Gorsepaw zich verantwoordelijk voelde, dan zou het veel eerder moeten zijn geweest. ‘Wolfheart is verbannen uit Starclan. Blazesong, laat je nooit verleiden door de duisternis.’ ging gorsepaw verder. Blazesong knikte, wierp een blik op waar de kater verdwenen was, voelde een trilling over zij rug lopen. Of anders...dan zou hij zo eindigen. Wolfstar had zich laten verleiden door de duisternis, maar hoe dan? Welke fout was hij begaan? In zijn leven althans. Zoals hij net voor hem verscheen geloofde hij het helemaal. Maar voor hij gestorven was. Natuurlijk hij was niet altijd een goedel eader, en de twee hadden hun menings verschillen, ruzies. En BLazeosng was bitter, maar dat. De woede die zojuist op zijn gezicht stond, de wraakzucht. Waar had hij dat eerder moeten zien? Wat had hij de kater aangedaan? Wat hadden de andere hem aangedaan? Hij snapte het niet, en dat maakte hem boos.

'Ik ga mijn fouten rechtzetten. Blazesong, ik geef je het leven van sympathie en begrip. Het begrip voor degenen die het moeilijk hebben en daardoor fouten kunnen maken. Het sympathie voor je clangenoten die minder geluk hebben dan jij. Geniet niet van andermans tegenslagen, zelfs niet die van andere clans. Laat je niet verleiden door leedvermaak, door bitterheid.' gorsepaw's stem galmde over de heides. Een stem zo veel groter dan diegene die sprak, zo veel volwassener. Duidelijk was dat, hoewel de jonge kater nooit volwassen zou worden, zijn woord en hersenen dit wel werden. Hun neuzen raakte elkaar en de apprentice zijn emoties waste over hem heen als een vloedgolf. Blazesong snakte naar adem terwijl een enorme kracht door hem heen schoot. Tranen sprongen in zijn ogen, zijn klauwen vonden wederom de grond, dit was anders dan alle levens hiervoor. Dit was zijn laatste, en de zwaarste.

Toen Gorsepaw terug stapte, hijgde ze. Moesten ze bijkomen, Blazesong zag door zijn wimper hoe de apprentice trillend zijn kop ophief. Zijn hart brak, sympatiek. Wat Wolfstar ook geflikt had, welke zooi hij ook had achter gelaten. Gorsepaw droeg geen schuld.

‘Dan sta je vanaf vandaag bekend als Blazestar, leider van Windclan.’

Het waren woorden die hij nooit verwacht had te horen, die hij nooit had willen horen. Maar nu hij het deed, stond er een zwakke glimlach op zijn vermoeide gezicht. Stonden ze als het waren in het oog van de storm. Een korte rust, een kleine beetje licht. Stilte. Blazestar slikte toen zijn naam over de velden heen geroepen werd, voelde zijn hart sneller kloppen. Hij hief zijn in vermoeidheid getekende kop op, haalde diep adem. Het was alweer even geleden sinds zijn longen volledig gevuld waren. De leader trok zijn nagels terug, keek om zich heen. Hier en daar meende hij stemmen te kunnen onderscheiden, katten die levens hadden gegeven. Maar over het algemeen was het een prachtig koor dat zong. Maar zijn mondhoeken gaven in, en de glimlach veredween zo snel als het gekomen was. De rust waso ver en de storm trok weer op.

‘Er ligt een zware verantwoordelijkheid op je, Blazestar. Maar alleen jij kan de toekomst van je clan de goede weg op leiden.’ vertelde gorsepaw. Blazesong wierp zijn blik op het kind. kind. Hij slikte, slaakte een diepe zucht. Een zware verantwoordelijkheid, één waar hij nooit om gevraagd had. En logischer wijs niet met open arme verwelkomde. Het was grappig, hoe het lot kon ontvouwen. Buiten je poten lag. De beelden van Wolfstar speelde nog altijd voor zijn ogen af, zouden hem voor altijd achter na zitten, de kater slikte. Sloot kort zijn ogen, onbegrip, hij snapte het niet. "Gorsepaw" zijn stem was niet meer dan een laatste echo van wat het ooit geweest was. De kater opende zijn ogen weer, liet deze rustte op de apprentice. "Wat heeft Wolfst-heart gedaan? ik weet dat hij verdomd domme keuzes maakte, en hij is een idioot, een eikel maar" hij schudde zijn kop, een zielige grinnik ontsnapte hem, zijn ogen mistig "Waarom kotst Starclan hem uit?" hij sloeg zijn nagels in de grond. Wat had die hufter gedaan waar hij niet van af wist. "Waarom wilt hij wraak. Wat heb ik gedaan ,wat hebben ashen, rabbit-" De kater draaide zijn blik van Gorsepaw. Ashen verdiende dit niet. Rabbit verdiende dit niet. Dit antwoord had hij verdiend, dacht hij zo. Al was het vanuit egoistische redenen, voor zijn rust. Hij moest het weten. Moest weten waarom deze beelden hem vooraltijd zouden achtervolgen. Wat zijn rol erin was, en wat voor monster Wolfheart eigenlijk was, behalve de idioot die hij kende.}

MONTY

G O R S E P A W

Distant, everything is scattered

When your mind is shattered and torn apart

In an instant, I can be indifferent

The blame is always shifted from the start

Gorsepaw zag de verwarring. Er waren zoveel vragen in zijn ogen. Hij begreep het niet. In zijn ogen had Wolfheart nooit iets verkeerd gedaan. Maar Starclan zag alles, hij niet. Gorsepaw keek de kater, de leider, sympathiek aan. Hoe terwijl hij verdween, terug naar de moonstone, wanhopig naar antwoorden zocht. Gorsepaw schudde lichtjes zijn hoofd. Starclan wist alles, maar dat was onderdeel van het wrede spel. Ze mochten de levende zielen begeleiden, de goeie richting op duwen zo nu en dan. Maar hij mocht niet bepalen hoe alles daar beneden afgespeeld zou worden. Dan zou het te makkelijk worden. Dan zou het chaos worden, erger dan het nu al was. Het leek zo krom, maar het was waar. Hij had Wolfstar verteld wie zijn moordenaar was, en kijk nu waar hij was. Hij zou niet dezelfde fouten maken. Niet antwoorden geven op vragen die niet de zijne waren om ze te beantwoorden. Wolfheart had al teveel verteld, teveel namen genoemd. Ashenheart, Shatteredice, Rabbitcharm. Hij haalde diep adem, schudde nog een keer zijn kop. ‘Haat en liefde ligt dicht bij elkaar, en wraak consumeert.’ Dat was het enige wat hij hem nog kon vertellen, voordat hij het licht voor zijn ogen uitzette. Het was tijd voor hem om terug te keren naar zijn clan, zichzelf voor te stellen als Blazestar. Om op te pakken waar Wolfheart hen had teleurgesteld.

_{Hij had nog gehoopt een goed teken te zien in de sympathieke blik van de gestorven apprentice. Had even gedacht antwoorden te krijgen, wat het een gek idee? De kater schudde langzaam zijn kop terwijl langzaam zijn beeld waziger werd. Nee, hij had nog geen antwoord gehad, hij verdiende een antwoord. Maar duidelijk werd dat deze hem niet gegund werd. Niet hier, niet op aarde. De kater haalde diep adem toen de stem van Gorsepaw eindelijk klonk. Zuchtte toen het nog altijd niet was waar hij om voreg. ‘Haat en liefde ligt dicht bij elkaar, en wraak consumeert.’ Wat moest hij daar nou mee? De kater schudde enkel zijn kop maar kon niks meer doen. De wereld vervaagde om hem heen, lostte op in het donker.

Hij opende zijn ogen, hij was terug op aarde.}

MONTY