Sparkles

_{Haha! Vrrrrrrroooem! Kijk hoe snel ik ben! Zoooooooooom! Sparkkit voelde zich een hele Windclanner, hoe hij rondjes om het nest aan het rennen was. Nou ja, rennen was nog een groot woord, maar voor Sparkkit ging hij als de snelheid van het licht. Hij struikelde nog vaak over zijn eigen pootjes, over een verkeerd geplaatste zandkorrel, of stukjes mos. Maar elke keer als hij weer plat op zijn snufferd ging, stond hij weer op en zette hij opnieuw aan om zijn rondetijd te verbeteren. Maar zijn ronde werd verstoord toen Crowkit over zijn racebaan heen liep om in het nest te klauteren. Sparkkit moest op de rem, waardoor hij natuurlijk helemaal uit de bocht vloog en over de kop rolde. Crash! Toen hij op zijn rug lag, strekte hij zijn pootjes uit naar de lucht en Crowkit die in het nest zat. ‘Wat doen jij?’}

_{Sparkkit bleef op zijn ruggetje liggen. Hm, dit was eigenlijk best heel prima. Zijn groene ogen volgden zijn zusje en toen kwam de grote onthulling. Sparkkit zijn bekje viel open en hij rolde op zijn buik. De mosbal! ‘Oh nee!’ slaakte hij geschrokken uit. Zijn klauwen gingen door het stukke mos. De mosbal, hun mooie speeltje, helemaal kapot! Wat ontzettend zonde. Waar moesten ze nu mee spelen! Wat stom van Crowkit zeg, dat ze zomaar de mosbal stuk had gemaakt. Wat nou als hij erna mee had willen spelen?! En toen zijn ogen haar gezicht weer ontmoette, leek ze bijna blij ook nog. Sparkkit draaide zijn oortjes naar achteren en keek toch wel een beetje boos terug. ‘Kapot! Waarom?’}

_{Sparkkit keek een beetje beteuterd naar het mos wat ooit bal was. Het was zo zonde! Zo jammer. Sparkkit wilde nu niets liever dan met de mosbal spelen, maar dat kon niet, want hij was er niet meer. En Crowkit maakte zichzelf ook nog eens de dader van de misdaad, en ze klonk er ook nog trots op! Ze wilde het, en ze miauwde dat ze sterk was. Ja, ja, ja, alles leuk en wel. En nu dan? Nu was er geen mosbal meer!!! ‘Maar nu.. nu kunnen we niet meer spelen!’ jammerde hij met een triest stemmetje. Sparkkit begon het mos bij elkaar te schrapen, maar het werd geen bal meer. Hoogstens een grote bult, maar één tik ertegenaan, en het zou weer in duigen vallen.}

_{Kapot is beter!? Sparkkit schudde boos met zijn kopje heen en weer, en zijn bekje viel open toen ze zijn bult ook nog een kapot maakte. Moest ze dan alles verpesten? Ze maakte alles stuk, de stommerik! Het was haar schuld. Sparkkit was er eigenlijk een beetje verdrietig om, maar hij wilde ook stoer zijn. En ze zouden misschien een oplossing kunnen verzinnen. ‘Kapot is niet goed,’ bracht hij ertegenin. Kapot was slecht. Alles wat kapot ging was slecht, toch? Hele dingen waren veel mooier. Sparkkit dacht toen eventjes na bij het voorstel wat Crowkit bracht. Om een nieuwe vragen. Hij keek een poosje omhoog, waarna hij zijn zusje weer aankeek. ‘Maar straks is mama boos dat hij kapot is..’ Straks wilde mama helemaal geen nieuwe meer geven! Sparkkit wist al snel een oplossing voor dit probleem. ‘Jij moet vragen.’ Ja. Het was niet zijn schuld dat de bal kapot was. Crowkit moest het oplossen.}

_{Oh en nu ging ze hem nog pesten ook! Het was haar schuld!! En ze zou het weten als mama boos zou worden. Wat was Crow toch weer stom zeg. Zijn blik op zijn kopje werd ook dusdanig norser dan hij al was en hij kreukelde zijn neusje nog verder op dan hij al kon. ‘Ik ben niet bang!’ brieste hij dan ook woest terug. Hij wilde gewoon niet de schuld krijgen van Crows gemene spelletjes. En anders zou hij wel gaan klikken, kijken hoe leuk Crowkit dat zou vinden! En toen ze meedeelde dat ze het mama zou vertellen, stampte hij boos met zijn voetje. ‘Ze zal boos zijn hoor!’ waarschuwde hij haar. Ze moest niet zo blij doen. Ze had gewoon hun speelgoed zonder reden helemaal verwoest, dat was nergens voor nodig!}

_{Oh nee hij ging het echt niet zeggen. Dit was duidelijk haar probleem. En toen ze miauwde dat mama altijd blij was, schudde hij zijn kop. ‘Nu-uh, want jij stout!’ Het perfecte tegenargument. Hah! Ze dacht dan misschien zelf van niet, maar ze zou er snel genoeg achter komen. Stout zijn was niet goed, en mosballen kapot maken ook niet. Helemaal nergens voor nodig. Ze zouden zo mooi kunnen spelen samen, maar nu hadden ze slechts snippers. Daar konden ze niet mee spelen... tenzij... Sparkkit greep één snipper en wierp het luchtige materiaal naar haar zusje. Wauw. In zijn hoofd was het veel indrukwekkender.}

_{De snipper kwam niet zo ver, en het was eigenlijk de bedoeling geweest dat het Crowkit pijn zou doen, want hij was boos op haar. Al veranderde de stemming opeens toen hij een snipper terug kreeg geworpen en ze gewoon aan het lachen was. Lachen. Oké, dat was het. Nu was het oorlog. Ze gooide er nog één, en die kwam op zijn neus. Hij knipperde verbaasd, en toen liet hij een heuse strijdkreet horen. Hij pakte de snippers met zijn scherpe klauwtjes en begon ze naar haar te gooien. Wraak van de bal!}