Al een tijdje geleden was ze hier naartoe verhuisd, met een enorme tegenzin en koppigheid, na het voorgeval wat had plaatsgevonden met Stallionheart. Hij had gif in zijn systeem gekregen en ze kon zweren dat hij voor een paar enge seconden dood was geweest. Maar Routnose had wonderen gewerkt en hem weer terug in het land van de levenden gebracht. Daarna was de meerdeheid het eens dat ze het beste naar de nursery kon verhuizen, om stress te voorkomen. Alsof stil liggen en niets doen daarbij zouden helpen, het liet haar alleen maar meer piekeren. Toch had ze het uiteindelijk maar gedaan, want een argument had zinloos gebleken.  De dagen hadden nu langzaam voorbij geklommen, waarbij ze ondervraagd was door wat van de nieuwsgierige, oudere kittens en ze zien spelen. Af en toe had ze ook hier en daar een gesprek gevoerd met de andere moeders, maar het had niets gedaan om haar zenuwen over haar aanstaande ouderschap te kalmeren. Ze was al wat ouder als de meesten met haar eerste nestje, maar ervarenheid in het leven hielp haar er niet mee. Het was nog steeds het onbekende waar ze maar gewoon met vier poten in zou moeten springen.

En toen begon het, midden in de nacht,  met een scherpe pijnscheut die vanuit net onder haar buik door heel haar lichaam raasde. Het was net Ze haalde even scherp adem bij de pijn die haar nu greep. Het was iets wat ze nog nooit eerder had gekend, zelfs wonden van een gevecht hadden haar niet zo gegrepen. Het was dat ze wist dat ze het moest verwachten, dat het een soort alarmbel was dat de kittens er aan kwamen. Ze wist dat het er niet veel zouden zijn, maar dat maakte de pijn er niet minder op.   Er zat nog genoeg tijd tussen de eerste en de tweede en de derde, enzovoort enzovoort. Maar het was nog steeds alsof heel haar maag samentrok, alsof het tegen haar aan het vechten was in de meest natuurlijke manier. Nee, toen ze sneller achter elkaar kwamen, was de zon al hoog aan de hemel en was ze de pijn al wat gewennig. Maar toen kwam een hele nieuwe pijn, erger als eerst. Dat was toen ze iemand erbij riep en ze vertelde om hulp te halen. Glenbreeze mocht misschien pas aan haar eerste nestje beginnen, maar het was duidelijk dat het niet meer zou wachten nu.

Als ze eerlijk was, kon ze niet meer herinneren of er hulp bij was gekomen of niet, al haar concentratie was nu bij de geboorte van haar kleintjes. Al gauw kwam de tijd om te persen bij de pijnscheuten die haar lichaam teisterden en ook dat bracht weer een hele nieuwe pijn met zich mee. Haar lichaam was het niet gewend, en ze was al lang moe voor de echte geboorte begon, maar opgeven kon ze ook niet. Ze moest alert zijn voor dit deel, de nu nog ongeboren kittens helpen en ze op deze wereld zetten. En toen was het eerste stukje vacht van een kitten te zien. De zwart-witte kattin bleef doen wat haar lichaam aangaf, en de hele wereld vervaagde even, zeker toen de eerste kitten geboren was. Uit instinct dat ergens diep in haar verborgen zat trok ze het kleintje naar haar toe, beet ze het vlies door en begon ze tegen de vacht in te likken voor warmte. Toen pas liet ze haar ogen echt op de kitten vallen; het was een poesje met een pluizig vachtje. Rosse, witte, maar vooral zwarte vlekken die om aandacht vochten. Ze zag er iets van haarzelf in, maar ze durfde nog steeds niet te zoeken naar enige verglijkingen met Stallionheart. Hij had haar wel verzekerd dat hij ze als zijn eigen zag, maar er was nog steeds geen complete zekerheid over wie nou de vader was. Glenbreeze gaf het kleintje nog een paar likken en hielp haar op weg naar een tepel zodat deze kon zogen.

De weeën hadden even afgenomen, zodat ze even op rust kon komen, maar het leek er nog niet op dat ze klaar was. Nieuwe weeën begonnen weer, even sterk als de eerste paar; een aankondiging van een tweede kitten. De kersverse moeder was nog steeds niet echt op adem gekomen, maar ze had niet veel keus dan weer aan de gang gaan. Gelukkig lag het eerste kindje nu veilig en warm tegen haar buik aan. Nogmaals begon ze te persen, al leek deze wel iets sneller, iets gemakkelijker, te gaan als de eerste. Ook dit was een poesje met een gevlekte vacht, ietwat groter als de andere. Het calico patroon van Stallionheart, de kater die als hun vader zou dienen. Al had eentje meer de donkere, zwarte kleur in haar vacht die Glenbreeze zelf ook had. Ook deze kitten gaf ze een warm plekje bij haar buik en melk om te zogen.