Me & my husband

Met een rustige pas bewoog ze zich naar de plas, die nog altijd half dichtgevroren was. De zon had er even op gestaan, waardoor het oppervlakte weer helemaal glad was en de hemel weerspiegelde. Wanneer ze net een hele dag in de tunnels had gespendeerd leek de wereld buiten bezaaid met extra kleur en leven, anders dan de eeuwig donkere tunnels. Haar poten deden pijn van het graven in de harde grond, maar hey, dat was nu eenmaal wat haar familie deed. De poes rolde met haar schouders en boog zich over een wak in het ijs, waar ze een paar likken uit nam. Ze was niet alleen, natuurlijk was ze niet alleen. Zonder te veel acht op de ander te slaan likte ze nog wat extra water op, waarna ze zich uitrekte. "Goedemiddag Ashenpatch," met een charmante glimlach zocht ze haar blauwe ogen. "Ben je dorstig?"  

Met een zachte plof viel de mosbal op de grond, waarna het haar kant op rolde. Wel, op z'n minst had ze een indruk achter gelaten. Hoewel zij en Ashen vrijwel even oud waren, was ze nooit echt zo close geweest als dat ze dat was met Briar en Wolf. Nee, Ashen had nooit in die clique gezeten, alleen vastgeplakt aan haar mentor. Was dat nu ook hoe ze zich aan Wolfstar vast zou plakken? Oh het arme meisje moest eens weten. Behulpzaam als ze was pakte ze de mosbal op en rolde deze terug naar de ander, waarbij ze onnodig dichtbij kwam, zodat haar zoete adem langs de snorharen van de ander streelden. "Wat lief van je," sprak ze met een glimlach en keek de ander een langere tijd aan. Nu haar oude mentor, of lover, daar kon ze wel een roddel over bedenken, dood was leek ze zich erg betrokken te voelen bij de clan. Waarschijnlijk wist ze niet wat ze anders met haar tijd moest. "Wat fijn dat je je zo betrokken voelt bij de clan, Wolfstar waardeert het ook," ze likte haar pootje en haalde deze achteloos over haar oor.  

Ergens was het ook te makkelijk. Je hoefde niet kwaad te worden of uit te barsten, enkele zoete woordjes waren al genoeg om men de kast op te jagen. Voor Ashenpatch gelde dat zeker. En misschien was ergens haar afkeer terecht, zeker als ze de waarheid sprak. Rabbitcharm deerde dat echter niet zozeer. Terwijl ze sprak had ze zich kort afgewend naar het wak vlak bij haar poten, waar ze nog wat water van oplikte. Toen de ander uitgesproken was nam ze de tijd om haar snuit droog te vegen voordat ze antwoordde. "Nou zeg," verzuchtte ze. "Mijn emoties zo op hoef te uitten? Ik zeg alleen maar dat je betrokken bent," natuurlijk zat er meer achter haar woorden en dat zou Ashenpatch ook weten, maar hoe kon ze het bewijzen? Rabbitcharm glimlachte haar toe en knipoogde, genoot van het spelletje dat ze speelden. Ergens wilde ze kwaad op haar zijn, haar hoofd in het ijskoude water duwen. Maar dat zou enkel projectie zijn. Er waren al genoeg poezen afgestraft door Wolfstars acties, zowel Amberstorm als Shatteredice waren immers niet meer in de clan. Ze vroeg zich af of zij of Ashenpatch de volgde ze zou zijn, als ze haar frustraties over hem zou uitten op de mooie poes. Haar blik gleed af naar het ijs, ze wist wat er van hen ging worden. Rabbit schudde haar vacht uit en keek weer vrolijk naar de ander. "Ik zag trouwens dat jij en Foxtrail laatst waren gaan jagen, trek je veel met hem op?" 

Ashenpatch liet zich makkelijk de kast op jagen. Het zorgde ervoor dat har oogjes geamuseerd glinsterden. Naarmate ze verder spraken begon ze steeds meer vraagtekens te zetten achter de mogelijke affaire tussen haar en Wolfstar. Immers leek Ashenpatch niet iemand die goed een geheim kon bewaren, toen ze al de naam van haar broer liet vallen zag ze wederom het ongemak van haar gezicht af spatten. Nam niet weg dat ze een zaad van Wolfstar in haar mond had gehad, maar goed, ze kende hem beter dan haar. De poes schudde de gedachten aan de kater van zich af, omdat het die knoop in haar maag enkel vergrotte. Ze haalde haar schouders op. "Omdat hij jou wel ziet zitten," ze haalde luchtig haar schouders op. "I mean, zo gek is dat ook niet, Wolf en Fox zijn niet gek," een eeen flirterige knipoog gooide ze de ander toe. Het laatste was immers waar - ze was een mooie poes. Dat leek ze zelf echter niet zo door te hebben, maar hey, katers waren katers - en die maakten met liefde daar misbruik van.