But love the sweet air of the votives[open]

Het normaal droge en enigszins veilige bos was nu een stuk natter. Op een groot gedeelte stond het water er nog en werd het moeras eigenlijk uitgebreid en op stukje wat net niet meegenomen was was de grond erg zompig maar nog wel te doen. Gavialpaw had zich met enige moeite zich daar naar toe gegeven, iets waar hij niet doel op was. Moeite. Maar ja, jagen moest nog steeds gebeuren en grote kans dat door de wateroverlast een hoop prooidieren nu deze kant op waren gevlucht. Dus daar moest hij maar gebruik van maken, want dat zou misschien wel zo gemakkelijk zijn. Helaas, anders dat de zachte bosgrond zijn pootstappen juist stiller zou maken, zorgde het voor een slurpend geluid terwijl hij er door liep. Nou ja, Gavialpaw was niet iemand die meteen op zijn kop liet zitten door een kleine tegenvaller en bovendien waren de dieren vast niet zo aan dat geluid gewend. Bovendien, als hij gewoon heel voorzichtig liep viel het eigenlijk wel mee. Gewoon rustig aan doen en niet stampen. Alsof hij dat al ooit deed. De grijze tabby was meer iemand die het lekker rustig aan deed, afwachtte wat er kwam en zeker geen onnodig gevaar op zijn hals ging hangen. Dat kwam ook wel terug in zijn manier van jagen. Hij was erg geduldig, misschien soms iets te. Het kon betekenen dat hij lang wegbleef en met genoeg terug kwam, of ergens heel lang had zitten wachten en uiteindelijk maar met een kikkertje terug kwam. Hij was ook niet zozeer gespierd nog, daarvoor moest hij wel wat meer training krijgen. Vechttraining zou trouwens nooit zijn favoriet zijn, want hij vond vechten erg onnodig. Gewoon vriendelijk met elkaar uitpraten was hij meer voor en niet steeds over alles ruzie maken. Oh, daar hoorde hij wat. Tussen de bladeren van de struik voor hem klonk geritsel, heel weinig maar het was er. Hij ging in de sluiphouding en keek tussen de bladeren door, zoekend naar beweging. Iets grijs viel hem op. Een muisje waarschijnlijk. Je moest pakken wat je kon krijgen. Gavialpaw sloop dichterbij, rustig en beheerd. Totdat hij vlak genoeg was en de muis nog steeds zag zitten. Hij dook de struik in, wat een hoop geritsel opleverde en greep met zijn bek het muisje. Nog half in de struik doodde hij zijn prooi en kwam er weer met blaadjes op zijn kop eruit. Hij bedankte Starclan, want wat Acornstar allemaal zei over dat kon hem niet zoveel schelen. Bovendien was die hier toch niet. Hij legde het muisje op de grond en schudde zijn vacht even uit. Wel, dan moest hij maar eens verder gaan. Of niet soms?