shivers

Settleddust knarste zijn tanden over elkaar, toen hij weer zijn geduld wist te verliezen toen hij aan het jagen was. Het was de laatste dagen alleen maar erger geworden. Waar hij normaal gesproken kalm en geduldig was, schoot hij nu snel uit zijn slof. Hij was prikkelbaar, slecht gehumeurd, en het had één reden. Elke kleine tegenslag, elke fout, elk ongemak, deed hem snauwen. Nu ook weer, omdat hij weer een braam in zijn vacht kreeg. Hij vloekte luid, waarna hij zich ruw lostrok. Hij wilde iets slaan, iemand slaan. Het was opgebouwde frustratie, en het was erger dan ooit. Niets leek goed te gaan op dit moment, hoe lang kon hij de schijn nog ophouden, brandjes blussen, als hij de hele boel in de hens wilde zetten? Het mocht van hem allemaal afbranden, kon hem het verrekken. Dat greep hij zijn kinderen en Seamist bij elkaar, en vertrokken ze. Hij was er klaar mee. Deze rang was geen eer, het was een straf, een gevangenis. Settleddust kwam tot stilstand. Hij wilde schreeuwen, maar het enige wat hij deed was spanning in zijn kaak opbouwen en zijn ogen sluiten, totdat hij plotseling pootstappen hoorde, verraden door het geknisper van de sneeuw. Hij keek om en Bluejay kwam zijn kant op. Settleddust hief zijn kop iets en probeerde zichzelf bij elkaar te rapen. ‘Goeiemiddag, Bluejay,’ miauwde hij vlak, zijn groene ogen, gevuld met een storm van emoties gingen naar de warrior. ‘Ik heb gehoord dat je goed hebt gevochten.’ En waarvoor? Sprak het irritante stemmetje in zijn achterhoofd.

+ Bluejay

Settleddust keek de blauwe kater aan, en ergens zag hij de humor van zijn woorden wel in. Hij knikte toen hij sprak dat hij talenten had. Dat bleek maar weer. Het was ook een tijd geleden dat ze klauwen hadden geslagen tegen een andere clan. Maar geen van hen was roestig, door constante training. En toen hij begon te spreken over Acornstar, zo eerlijk en open. Niemand was meer bang om hun leider te beledigen. De algemene mening was gelijk in het kamp: hij was doorgeslagen. En iedereen durfde het gewoon tegen hem te zeggen, wat Settleddust deelde dezelfde sympathie. Hij was gestoord. En Settleddust was openlijk - niet zo open als sommige van zijn clangenoten - tegen hem ingegaan. Ergens was hij nog altijd deputy, en die rang was een last, iets dat hem vastketende aan de regels, aan voorwaarden, aan politiek correctheid, aan de rol van een diplomaat. Hij haatte het. Hij wilde ook tussen de rest staan en schreeuwen. Dat was makkelijk. Wat hij deed, was niet makkelijk. ‘Ik ben bang dat niet eens Starclan meer verstand in hem kan slaan,’ miauwde hij, met een diepe zucht. ‘En het erge is, ik heb geen idee waar het mis is gegaan. Acornstar was een goeie deputy, ergens is kortsluiting gekomen in die bovenkamer.’