[Open] I found this world

Ze begreep haar vader niet meer en ze was er vrij zeker van dat ze er niet de enige in was. Begon hij eindelijk door te draaien? Liet hij eindelijk doorschemeren wat ze wist dat al die tijd al in hem gezeten had? Het zou haar niks verbazen, maar als dit zo doorging, ging het nog een keer ten koste van haar kittens en dat zou ze niet laten gebeuren. Ook zou ze haar jongere siblings moeten beschermen waar ze kon. Ze kon tenslotte niet hebben dat er weer zoiets als Twistedheart zou gebeuren door een actie van haar vader. Maar wat kon ze doen? Wat was het beste om te doen? Natuurlijk had ze genoeg gedachten over wat zou kunnen, maar zover was het nu ook weer niet dat dat nodig ging zijn. Vooral niet als hij meerdere levens nog had. Dan zou het dat niet waard zijn om te gokken. Ze zuchtte. Snel genoeg zou ze weer een warrior zijn en dan moest ze weer van alles gaan oplossen waarschijnlijk dat haar vader begonnen was.

[Open]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Doorgedraaid, krankzinnig, het padje af. Dat waren woorden die hij de laatste tijd had gehoord om hun leider te beschrijven. En het erge was, het was waar. Settleddust deelde die mening, als hij het dan wel niet direct tegen Acornstar zelf had gezegd. De hele clan zei het, niemand leek meer achter hem te staan. Dan was het klaar toch? Dan ging het te ver toch? Wanneer moest hij dan door die barrière gaan? Wat kon hij eraan doen? Die verdomde code stond als een enorm dranghek voor zijn neus. Hij kon hem proberen te dwingen af te treden. En dan. Hij kon gewoon nee zeggen, en ze zouden er niets aan kunnen doen. Het was fout, het was krom. Settleddust zuchtte en liep door de dennen heen, zoekend naar prooi tussen de modder. Het was een beetje een plezanter gebied om in te zijn, maar al het water had ook deze plek verneukt. Maar in de modder vond hij iemand anders in gedachten verzonken. Beechresin. Ze stond bekend dat ze haar vader nooit echt mocht, maar diep van binnen, wist hij ook wel dat Beechresin een zachte plek voor hun leider had. Het bleef familie. Maar misschien deed het daarom extra pijn als ze je teleurstelden. ‘Hey Beech,’ miauwde hij dan ook, toen hij dichterbij kwam. ‘Heb je even?’

Ze merkte op dat ze niet langer alleen was en ze probeerde haar blik zo neutraal mogelijk te maken toen ze zich naar de deputy toe draaide, maar ze kon het niet volledig verbergen hoe ze voelde wist ze. "Tuurlijk, wat is er?" Het moest haast wel over haar vader gaan toch? Of zou het over het water gaan dat nu een groot deel van hun territory ondergelopen had? Het was niet alsof ze over dat laatste veel informatie zou hebben. Niet meer dan iedere andere van de clan, maar haar vader. Dat was een ander verhaal. Ze had hem nooit al echt gemogen, maar of ze haarzelf ertoe zou kunnen zetten om te doen wat gedaan moest worden wist ze niet. Misschien zouden ze het nog even aan kunnen zien.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Al snel kreeg Settleddust groen licht, om zich zijn zegje te doen bij de poes. Zo ver had hij eigenlijk nog niet nagedacht. Wat moest hij erover zeggen? Hoe kon hij haar dit het beste vragen? Hij haalde een keer adem, opende zijn mond om iets te zeggen, deed hem vervolgens weer dicht, om daarna zichzelf te herpakken. Hij keek haar strak aan, zelfverzekerd. ‘Aan wiens kant sta jij?’ Hij doelde duidelijk op het huidige leiderschap. Waren er eigenlijk wel kanten? Was er een goed en juist in dit verhaal? Settleddust geloofde er wel in. Dat het zijn moment was om nu publiekelijk in opstand te gaan tegen zijn leider. Hij had het al gedaan. Had zijn twijfels hardop uitgesproken. Had tegengas gegeven. Wanneer zou hij te ver gaan? Hij wist het niet. Soms wilde hij dat hij met de sterren kon praten. Maar voor nu stond hij trots. Zeker. Sterk? Vanbuiten misschien, maar vanbinnen was er zoveel meer gaande.

Ze keek hem geduldig aan, afwachtende waar hij mee zou komen. Ze kon het ergens al wel raden. Het moest over haar vader gaan, anders zou hij niet zo naar haar toekomen verwachtte ze. Toen de vraag dan ook uiteindelijk gesteld werd aan welke kant ze stond bleef ze even stil. Probeerde de deputy in te schatten, waarom hij dit van haar wilde weten. Want een kant was hierin niet zomaar gekozen, maar er was maar een antwoord dat hier gegeven kon worden wist ze. Maar welke kant dat was wist ze niet. "Wat het beste voor de clan is natuurlijk." En haar eigen familie daarbij. Ook al viel Acornstar er ook onder, maar dat was toch anders dan haar siblings of haar kittens. "Welke kant dat ook is." Want als haar vader zo doorging, dan zou ze geen andere keuze hebben dan iets te doen. Haar vader wilde mogelijk ook het beste voor de clan. Op zijn eigen manier. Maar hij was niet jong meer en dat begon misschien toch zichtbaar te worden soms.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Wat het beste was voor de clan. Wat een heerlijk, neutraal, nietszeggend antwoord. En wat was dat? Settleddust wist het ergens wel. Acornstar was het padje af en zou gestopt moeten worden voordat hij nog meer schade zou aanrichten. En op welke manier hem stoppen dat was. Of dat hem eindelijk wat verstand aanpraten was, of een ander einde. Het was verschrikkelijk dat Settleddust het maar overwoog. Maar in Beechresins woorden, als dat het beste was voor de clan. Al wist ze niet welke kant dat was. Settleddust schudde even afkeurend zijn kop. ‘Ik denk dat je het wel weet.’ Iedereen wist het. Zoals het nu ging, kon niet langer. Acornstar daagde de sterren uit. En als hij consequenties wilde, dan moest hij die maar krijgen. ‘Ik weet alleen niet hoe ik het kan stoppen, binnen de lijntjes.’ Ja, de regels. Tegen de code. Want dat was het. Als hij niet luisterde, was het tegen de code. Welke eikel daarboven had die regel bedacht? Maar hij had de code eerder verbroken. Hij leefde nog iedere dag met de consequenties. Misschien kon hij het nog een keer doen, en met nog een last leven.