[Settleddust] I want my tears back

Vogels vlogen op toen een schrille schreeuw door het woud echode. Settleddust herkende het direct, ook in simpel, schril geschreeuw, kon hij Peppermints klanken ervan onderscheiden. En direct was zijn bezorgde broederhart gewekt. Zijn zusje, hij moest haar helpen. Hij zette zijn vermoeide lichaam in beweging en zocht de bron van het geluid op. Het duurde niet lang voordat hij de vuurrode puntjes van haar vacht, terwijl ze zich kapot sloeg aan een boom. ‘Pep.. Hey, Pep,’ sprak Settleddust op een sussende toon toen hij dichterbij haar kwam, haar slaande poten proberen te vermijden, terwijl hij contact probeerde te maken met haar. ‘Pep, kijk me aan.’

Er was woede in haar die eruit moest. Frustratie, verdriet, pijn? Wat het ook was, hij wilde het begrijpen, het met haar delen. Maar in dit moment kon hij het wel raden. Ze was haar rots kwijt, haar partner. Newtspark was weg, op een dag dat ze juist feest hadden moeten vieren over hun nieuwe namen. En toen hun blikken kruisten, zag hij voor het eerst iets in Peppermint wat hij nog niet eerder had gezien. Echte, oprechte woede, maar dat werd al snel verplaatst door tranen die maar te herkenbaar waren voor Settleddust. En in dat moment stapte hij naar haar toe en krulde zich stevig om haar heen. Huil maar, laat alles er maar uit. De deputy wenste vurig dat hij meer kon doen, maar alles wat hij probeerde leek tevergeefs.

Settleddust herinnerde de vorige keren dat Peppermint had moeten huilen. Het ergst nog wel om Tallstar, en alles eromheen. Dat haar vader, wat niet haar vader was, een verrader bleek, zou uitgewist worden in de geschiedenis van Shadowclan. En dan nu Acornstar, die ook hard dat pad af leek te hollen. Alleen de woorden die Peppermint uitsprak, waren bijzonder. De prophecy zei dat ze geen oorlog moesten voeren, waarom had Acornstar dan tegen hem gezegd, tegen praktisch iedereen, dat Starclan wilde dat er oorlog werd gezocht met Riverclan? Settleddust legde zijn kop op haar hoofd, drukte zijn neus tussen haar oren. ‘Ik weet ook niet waar hij mee bezig is,’ bracht hij bitter uit, meteen voelde hij weer die woede opvlammen. Na alles, alles wat er was gebeurd. Het liep de klauwen uit. ‘Ik heb de oorlog geprobeerd te stoppen, Pep. Echt waar. Ik had het geregeld, een meeting met Crystalstar en Blueflower. Maar er was niets te stoppen zodra die oude gek zijn bek open trok.’

Settleddust keek Pepperpaw met grote ogen aan. Hoe ze sprak, dat ze het niet begreep. Welke woorden had Acornstar naar het strijdveld getrokken. ‘Welke prophecy,’ miauwde hij donker, bijna meer als een bevel als een vraag. Het boeide hem niet meer welke woorden wel en niet voor hem bedoeld waren. Het was zijn clan waar het om ging. Hij was deputy. Hij moest de teugels weer in handen nemen.

Ja hij wist welke prophecy. Hij wilde de precieze woorden weten. Ieder detail. Hij zou ze zelf ontleden, kijken waar het mis was gegaan. ‘Ja dat snap ik,’ miauwde hij zachtjes. Dat was degene die ze kenden toch. Het was manen geleden dat hij voor het eerst een prophecy had gehoord, de enige, gesproken door Butterstars schorre stem. ‘Wat waren de woorden?’ vroeg hij. Hij had hem nooit gehoord. Acornstar deelde niets met hem. Settleddust had geen idee hoeveel levens hij had, hoeveel tijd hij nog had. Tijd die nu tergend langzaam ging.

Settleddust luisterde naar ieder woord, herhaalde het zonder te spreken in zijn mond, leerde ze, van binnen en buiten. Ze waren gewaarschuwd. En de boom was hun straf. Niet een teken om aan te vallen. Maar misschien... misschien had hij gedacht dat het betekende dat één clan moest vertrekken. Dat één iemand de schuldige was. Crystalstar. Misschien.. misschien. Maar het klonk niet juist. We warned you for blood. Dat betekende toch niet meer bloed opzoeken. ‘I-ik..’ Hij fronste en dacht na. Peppermint leek overtuigd. Dus hij geloofde haar. ‘Gewaarschuwd.. Toen er met oorlog gedreigd werd, ging de boom in de brand. Of niet?’

Bij de sterren. Hoe nu verder. Kon Starclan nu maar ingrijpen. Hun laten zien dat ze goed zaten, Acornstar fout. Maar.. Acornstar zat fout. Hij had het hun verteld. De sterren hadden hem bedrogen. Maar deze prophecy kwam van hen, van Peppermint. Hij blies een lange adem uit, toen ze een poosje niet tegen elkaar hadden gesproken. ‘En je hebt het hem dit verteld?’ vroeg hij vervolgens. Hij wilde haar wel troosten, maar ze waren geen kinderen meer. Dit was belangrijk. Dit ging niet over hen, dit ging over heel Shadowclan.

Oke, Newtspark had het aan hem verteld. Peppermint vertrouwde volledig op haar wederhelft, dus deed Settleddust dat ook. Hij geloofde haar oordeel. Hij was ook kwaad dat Acornstar haar had weggestuurd. Het was allemaal vossenstront in het kwadraat. Hij zuchtte diep. ‘Oké,’ mompelde hij zachtjes. Hij knikte langzaam. ‘Oké,’ herhaalde hij. ‘Iets is verschrikkelijk verkeerd gegaan. Ik weet niet wat of hoe, maar we moeten het uitzoeken,’ miauwde hij met een glimlach naar zijn zusje. ‘We kunnen dit.’

Settleddust keek haar vermoeid aan en bij de sterren, het was slecht. Maar misschien gaf deze waanzin een kans. Een kans om het beter te maken, om weer in goed licht te komen bij de sterren. Om fouten van een jongen te vergeven en de kracht van een man te prijzen. Alsjeblieft, ondanks zijn bitterheid, hij probeerde. Toen Peppermint vroeg of het ooit zou stoppen, schudde hij zijn kop. ‘Voor katten zoals ons? Nooit.’ Nee. Ze waren gezegend met eer, vervloekt met verantwoordelijkheid. Het was een wrede, vicieuze cirkel. Een spel. Doe het goed, en ze aanbeden je, zet één pas buiten de lijntjes, en je werd neergebliksemd waar je bij stond.