De wereld was nog maar enkele dagen geleden bedekt geweest met sneeuw en nu was alles groen. Haar blik gleed over de open velden heen waar het gras hoog stond. Om haar heen was het stil naast het geluid van de wind. Een bries dreef langs haar heen in cirkels, spelend met haar lokken terwijl de bloesems van de bomen meedreven in de stroming. Haar oogje volgde de kleurrijke bloemblaadjes die over haar heen danste en over haar snorharen streken. Shatteredice stond vastgegrepen in het moment, staand op de hoogste heuvel die op het Riverclan gebied te vinden was. De afgelopen dagen was een hel geweest. Een pure, pure hel. Alles wat mis kon gaan, ging ook mis. Er was zoveel mis gegaan en zo snel achter elkaar dat de kleine she-cat haar gedachtes niet meer op een peil kon houden. Elke dag keek ze weer in de blik van chaos. Na elke gebeurtenis sloot zich weer een nieuwe aan en elk weer een stap erger. Dat ze nu hier zo stond met haar gedachtes leeg en haar ziel dichtbij de natuur haarzelf, was eventjes goed voor de  gesproette flame-point. Ze voelde voor een moment eventjes alle druk die zo zwaar op haar schouder lagen eraf glijden. Ze vlogen weg en mee met de wind. Haar oogje sloot zich en ze dronk de geuren die de wind met zich meedroeg. Ze rook de bloesem die nog altijd speels rond blies, het natte gras en de aangebroken lente. Shatteredice voelde de wind sterker worden en ze opende haar kristalblauwe oogje weer. De bloesemblaadjes dwarrelde veder en alsof ze bij hen hoorde rende ze mee. Ze had het gevoel dat ze mee moest, dat ze de wind en de blaadjes een weg maakte en ze deze volgen moest. Haar vacht wapperde mee, sierlijk en mooi en ze voelde haar Windclan bloed weer stromen door haar aderen. Het gras kietelde tegen haar zachte buikje aan terwijl ze veder rende en rende tot plots de wind afzakte en zelfs geheel verdween. De wind leek volledig weg te zijn. Verbaasd stopte ze met rennen en hield ze haar lichaam weer op één plek. De bloesemblaadjes cirkelde nog een keertje om haar heen. Shatteredice volgde met haar snoetje de laatste blaadjes die nog omhoog wisten te komen. Ze wou niet dat ze weggingen, dat ze zouden stoppen.. Maar helaas. De bloesemblaadjes die net met de wind danste waren nu ook gestopt en dwarrelde naar beneden. Het leek wel alsof hun energie verloren was geraakt. Uitgeput en niet meer veder konden dit dan. Zelfs hun felle roze kleur leek minder. Shatteredice voelde hoe enkele blaadjes zachtjes op haar pels vielen. De rest kwam op de grond terecht. Ze waren klaar met hun dans en lagen nu futloos op de grond. Over een uurtje zouden ze niet meer de roze kleur hebben maar er bruinig uitzien. Ze zouden afbreken en verdwijnen. Het voelde vreemd. Wat daarnet gebeurd was.. het had geleken alsof de natuur haar iets had willen vertellen, haar wou meenemen naar iets maar nu, ze waren zo plots gestopt.. Shatteredice keek naar de grond. Haar pootje gleed nog een enkel keer over een bloesemblaadje heen voor ze haar pad weer veder volgde. Haar pootstappen waren niet meer zo vol en krachtig als daarnet, maar weer vermoeid en zacht. Haar gezicht trok weer terug naar haar recentste uitdrukking: mistig. De flame-point liep veder, terug naar het nieuwe kamp van Riverclan. Haar kinderen zouden haar ook wel missen. Ze was al een tijdje weg geweest. Shatteredice versnelde haar tempo en toen ze wou afwijken naar rechts zag ze in links in de verte iets liggen. De she-cat stopte met lopen en richtte haar blik naar het onbekende. Het leek op een vacht. Bruinroestig van kleur. Was dat Lynxfang soms? Lag hij nou zomaar open en bloot te rusten? Dat was niet iets wat ze de tom zag doen. Daardoor rees angst als snel als de wind die weer was teruggekeerd. Een windvlaag botste tegen haar rug aan, alsof het wou dat ze naar hem toeging. Haar poten stonden echter vastgevroren. De gedachten die kort in haar schoot drukte ze meteen weg. Een akelig, akelig gevoel zette op. Tintelingen trokken door haar heen, het was een beetje te vergelijken als het moment wanneer een achtbaan in een vrije val viel. Ze zette een stap achteruit terwijl haar kop schudde. Nee. Nee. Nee. Ze kon dit er niet bij hebben. Ze durfde niet te kijken. Haar oogje was daarom ook weggericht van de vacht die nog altijd roerloos in de verte lag. Na een tijdje durfde ze voor het eerst haar lippen van elkaar te halen: ''L-Lynxfang?'' Ze perste wel direct haar lippen terug op elkaar.

Er kwam geen antwoord.

''Lynxfang?'' Ditmaal sprak ze harder.

Weer niks anders dan stilte.

Shatteredice draaide haar kop terug naar voren. Haar gezicht was pijnlijk om aan te zien van hoe gebroken het er uitzag. ''LYNXFANG!'' Schreeuwde ze. Kwaad. Heel kwaad. Alsof ze enorm boos op hem was omdat hij een geintje uithield. Het stukje vacht bewoog nog steeds niet en nog altijd hoorde ze niet zijn bekende warme stem in haar oortjes. Ze zette een stap naar voren. Een piep verliet haar mond maar haar verdriet en pijn was even geluidloos als Lynxfang. Ze zette weer een stap naar hem toe. En weer. En weer. En telkens wanneer haar pootjes haar naar voren bracht hoe harder ze moest vechten tegen de kleine piepjes die haar lippen ontglipte. Ze vocht tegen het verdriet en toen ze eindelijk zijn lichaam vast hield.. hem in zijn donkere ogen aankeek.. begon ze heel zachtjes te jammeren. Haar verdriet vulde stilletjes de openvlaktes. Bracht de kilte van de winter die net voorbij was weer terug.

Ze lag er al eventjes. De zon die warm had geschenen begon al af te koelen. Haar gesnik was opgehouden. Ze had in stilte zachtjes gehuild door het verlies van haar vriend. Lynxfang was er geweest toen ze iemand het hardst nodig had. Hij had zijn eergevoel opzij gezet en een arm over haar heen geslagen toen ze nog als een zieke Windclanner aan de oever had gelegen. Hij was er altijd geweest. Al was hij niet direct naast haar, zijn ogen hadden altijd toegekeken. Hij had haar willen beschermen van de boze wereld waar ze in leefde en hij had zijn best gedaan. Geen kat verdiende meer geluk dan hij en toch was hij zo op deze manier heen gegaan. Alleen. Helemaal alleen, na al zijn goede daden en harde werk. Na z'n goeie vriend geweest te zijn.. Kort schoot de gedachten door haar heen dat dit wellicht een straf was van Starclan. Ze had een leven ontnomen en nu namen ze er weer eentje van haar vandaan. Maar die gedachten stoof ze meteen ver weg, heel ver, en zou nooit meer omhoog komen. Wat ze Wolfstar aangedaan had, daar had ze alle recht op gehad. Hij had het verdiend en ze zou haar woorden nakomen die ze tegen hem gezegd had. Starclan stond haar bij, daar was geen twijfel over mogelijk. Toch voelde ze zich er naar over. Hoe kon anders Lynxfang zo plots weggenomen zijn uit het leven? Ze drukte haar snoetje weer in zijn hals. Nam nog eenmalig zijn geur in haar op. Vers gemaaid gras en frisse waterdruppels.. ''Ik zal je nooit vergeten Lynxfang..'' Murmelde ze vlakbij zijn oor: Hopend dat hij haar door een of andere reden nog horen kon. ''Je was er voor me terwijl je me niet eens kende. Je hart zat op de beste plek, daar kunnen veel van leren.. Je verdiende alle geluk en blijdschap in de wereld. En, en i-ik,'' Ze stopte even. ''Het spijt me dat ik je dat niet hebben kunnen geven.'' Ze voelde de brok in haar keel. Lynxfang was een goeie vriend voor haar maar het was bijna geen geheim dat de tom zelf iets meer had gevoeld dan dat. Ze drukte nog een keertje haar neusje tegen zijn wang aan. ''Blijf bij me. Ik heb je nog nodig.. Je kracht, je wijsheid en je vriendschap. Blijf bij mij, als de wind en water die altijd stroomt.'' Nu trok ze haarzelf terug van zijn lichaam. Hij was al koud geworden.. en toch voelde het alsof hij elk moment nog kon opstaan. Het knopje wou maar niet omslaan bij haar. Voorzichtig zette ze haar tandjes in zijn nekvel en begon ze de zware emotionele als zowel fysieke reis terug naar de Highlands. Hij verdiende een wake, meer dan wie dan ook.

[topic uit]