Brimstone zat vast in haar eigen hoofd, malend en denkend. Haar rug deed pijn van het slapen in hun make-shift camp; haar nest had een rare bult gehad, of zo, en dat voelde ze nu nog steeds. Het maakte dat ze zich honderd manen ouder voelde dan ze eigenlijk was. En ze kon de gedachte niet negeren dat ze wist waardoor dit was, waardoor ze opnieuw gestraft werden. Niet vanwege de oorlog met Shadowclan, nee - dat was met goede reden geweest, dat gevecht hadden ze verdiend. Nee. Blueflower was de oorzaak, net zoals de vis, net zoals alles wat Riverclan verdoemde. Dat kon niet anders. Kittens krijgen met zo'n gedrocht kon geen enkel ander gevolg hebben. De kattin schrok op toen Dreamdust de stilte in hun jacht doorbrak en vroeg of ze konden praten. Haar hart sloeg een tel over. Dat kon niet goed zijn, die woorden werden nooit gevolgd door iets goed. Brimstone kwam tot stilstand, klemde haar kaken op elkaar en spande haar spieren aan alsof ze zich voorbereidde om een fysieke klap te krijgen. Ze wist dat dit te makkelijk was, dat de kattin te veel van haar had moeten verdragen, dat deze relatie te goéd was geweest om te blijven duren. Dreamdust was door en door goed en had waarschijnlijk eindelijk ingezien dat Brimstone dat niet was, dat ze die liefde niet verdiende. Dit was het moment waarop dit tijdperk zou eindigen, daar was ze van overtuigd.

Ze had nagedacht. Hadden ze dat niet allemaal? Na alles wat ze verloren waren, iedereen die ze hadden moeten zien vertrekken? Keer op keer verliet iedereen haar. Dreamdust zou blijkbaar geen uitzondering vormen. Hoe kon het ook. Dit was tijdelijk geweest, dat had ze altijd geweten. Daar had ze ergens misschien zelfs op gerekend. Oh, hoe vaak had ze de kattin al niet bijna pijn gedaan, hoe vaak had ze al niet op het randje gestaan? Maar de woorden die de jongere kattin zei waren onverwacht. Haar hart sloeg een slag over en begon toen ontzettend hard te kloppen in haar keel. Ze voelde zich warm worden, zag nu waarschijnlijk zelfs onder haar vacht vuurrood. Maar ze zweeg in alle talen, staarde Dreamdust enkel aan, haalde zelfs geen adem. Wat? De woorden waren haar vreemd, klonken onbekend in haar oren. Bijna alsof ze in een andere taal gesproken waren. Niemand had dat ooit tegen haar gezegd, niet met zo veel woorden, niet op deze manier. Ze wist niet hoe ze ermee moest omgaan, was gewend om te reageren op haat en beledigingen en woede. Niet dit. Nooit dit. Het was alsof het kortsluiting veroorzaakte in haar hoofd, alsof ze plots niet meer wist hoe ze haar poten moest bewegen. Brimstone knipperde één keer, twee keer, opende haar mond en sloot hem toen weer, als een vis op het droge, als iemand wiens wereld totaal op zijn kop gezet was. "... Wat?", wist ze uiteindelijk uit te brengen, een genepen piep ergens achteraan in haar keel. En ze wenste, Starclan, ze wenste dat ze het verkeerd begrepen had, dat Dreamdust niet zei wat ze dacht dat ze zei. Dat zou alles zo veel complexer maken, zou alles veranderen, en daar was Brimstone niet klaar voor. Ze wou geen veranderingen meer en ze wou al helemaal geen liefde want dat was messy en moeilijk en deed alleen maar pijn.

Dit waren de woorden waar ze zo naar verlangde, die ze haar hele leven al had willen horen. Oh, hoe vaak had ze er niet over gedroomd? Op een bepaald moment waren die dromen gestopt, had de hoop zich vervangen door een bitterheid en een grote stalen muur om haar hart. Ze kon niet precies aanwijzen wanneer, kon het exacte moment niet bepalen. Misschien was het toen ze zich had laten herdopen naar Brimpaw, misschien was het toen haar moeder gestorven was. Ze had zichzelf doen geloven dat alleenblijven haar lot was, dat ze beter af was zonder al die vervelende gevoelens, dat ze beter en waardiger was dan zich tot dat niveau te verlagen. Adrenaline schoot door haar bloedbaan. Toen Dreamdust haar woorden herhaalde, kon de kattin enkel met haar hoofd schudden. Hoe konden de woorden die ze al zo lang wou horen toch snijden alsof iemand haar hart uit haar borstkas trok? Alsof het klauwen waren, die woorden, zo veel machtiger dan enkel geluid? "Nee.", antwoordde ze, haar stem schor door de brok die zich op onverklaarbare wijze in haar keel genesteld had. Nee, dat kon niet. Dreamdust was fout. Liefde was iets van mythes, of op zijn minst iets voor anderen. Niemand hield van haar. Zo was het altijd geweest, zo zou het altijd blijven. Dreamdust loog. "Nee. Je liegt. Liefde is niet echt. Nee!", vervolgde ze, en bij elk woord werd haar stem luider en zette ze een stap achteruit. Nee. Dit was een nachtmerrie, eentje die inging op haar diepste verlangen dat tegelijk ook haar grootste angst was. Dit was met voorbedachte rade verzonnen om haar klein te maken, om haar kapot te maken. Dat was de enige mogelijkheid die in haar wereldbeeld paste. Ze was sterker dan dit. Ze zou zich niet laten vangen.

Brimstone had niet eens vrienden willen worden, niet in het begin. Ze wist niet eens zeker hoe het kwam dat dat nu wel zo was - zou Dreamdust waarschijnlijk niet eens vanzelf een vriendin noemen. Dat voelde raar, dat voelde te.. Dichtbij? Familie was bloed, vrienden waren zo veel vager. Ze had nooit eerder vrienden gehad, niet écht, en ze wist niet wat ze ermee om moest. Maar Dreamdust had zich blijven doordrukken, was koppig geweest, had zich in haar leven gewurmd alsof ze daar thuishoorde. En nu wist ze waarom, nu snapte ze het plots. Alles was logisch. Dit was allemaal een plot geweest, allemaal leugens. Niets was echt. Tranen sprongen in haar ogen maar ze weigerde de kattin het genot te geven van haar te zien huilen. Dreamdust trilde, huilde, duwde haar kop tegen die van haar. Brimstone reageerde instinctief - haalde haar voorpoot uit en mikte met klauwen en al op Dreamdust's wang. Ze zag rood. "JE LIEGT!", raasde ze woedend, niet meer achteruitdeinzend. Nee, ze kwam vooruit, klauwen uitgespreid, tanden ontbloot in een snauw. "Je hebt altijd gelogen! Dit was je plan, nietwaar? Me rond je klauw wikkelen zodat je me volledig kapot kan maken!" Brimstone hijgde, kon de tranen toch niet tegenhouden. Ze voelde zich verraden en verloren. Opnieuw iemand die niet aan haar kant stond, opnieuw iemand die tegen haar was. In ieder geval was dit zo veel logischer, in ieder geval was dit iets wat ze kon snappen, wat ze kon verstaan. "Ik ben stérker dan dat, ik ga je hier niet mee laten wegkomen!" En toen haalde ze opnieuw uit; dit keer naar de keel, met de intentie om te doden. Ze was woedend, woedender dan ze ooit geweest was. Haar hele leven, haar hele wereld was ingestort met die vier leugenachtige woorden.

Dreamdust vocht niet terug, in tegendeel; ze leek bijna ruimte te maken voor haar kaken, leek het bijna makkelijker te willen maken. Brimstone zag rood, vuurrood, en niet alleen fysiek. Haar tanden doorbroken de huid, proefden bloed en nog nooit had iets zo goed gesmaakt. Bloed van een verrader, bloed van iemand waarvan ze dacht dat het haar vriendin was. Nooit zou ze zich zo laten vangen, nooit zou ze zich opnieuw zo voor schut laten zetten. Nooit opnieuw. Never again. En het was bijna alsof iemand anders in haar huid zat, alsof ze zichzelf niet onder controle had. Ze beet met intentie om te doden, zoals ze nooit eerder gedaan had.

Maar Dreamdust's lichaam begon te verzwakken, bloed drupte op haar poten en plots besefte ze zich wat ze aan het doen was, waar haar tanden zich bevonden, wat die metalige smaak in haar mond was. Met een schok liet ze los, liet ze haar lichaam vallen. Haar tanden plakten van het bloed, haar hele snuit was er nat van. Nee, nee, nee. Ze had nog nooit gedood, was niet van plan om daar nu mee te beginnen. Nee, ze was beter dan dat. En Dreamdust moest lijden voor wat ze haar aangedaan had, voor alle leugens, ja - maar sterven was zo permanent, en veel te simpel. En dan zouden alle consequenties voor haar zijn. Dan zou Dreamdust er zo makkelijk vanaf komen, met een simpele beet door de keel.

En een deel van haar wou natuurlijk niet dat haar vriendin stierf. Een klein deeltje, datgene dat soms probeerde te vechten tegen de muur die ze om zichzelf heen bouwde, geloofde dat de kattin de waarheid gesproken had, voelde misschien zelfs hetzelfde. En dat was wat het zo eng maakte. Want Brimstone wist niet hoe te leven in een wereld waar Dreamdust niet bestond, en dat was gevaarlijk. Katten konden elk moment verdwijnen, ze mocht niet op hen steunen, zou het niet aankunnen als opnieuw iemand zou sterven. Dus wat voor betere manier dan om ze zelf maar af te maken, zodat het in ieder geval verwacht was, zodat het in ieder geval door haar gecontroleerd kon worden?

Maar niet vandaag. Alsjeblieft, Starclan, als ze nu keken - niet vandaag. Brimstone plaatste haar poten op de wonde, probeerde het bloed te stelpen, probeerde Dreamdust te redden. Maar ze voelde zich zo hulpeloos, zo nutteloos. Kon ze dit nog stoppen? Of had ze iedereen toch maar hun gelijk getoond? "Help!", schreeuwde ze met schorre stem, mond nog nat van het bloed. "Iemand, help!" En daarna begon ze te snikken. Alsof zij het slachtoffer was hier. Alsof ze niet net degene die het meeste voor haar betekende in de hele wereld had proberen aan stukken rijten alsof het een Bloodclanner was.

Ze wist niet hoeveel tijd er voorbij gegaan was met haar poten op Dreamdust's keel, proberend om het bloed te stoppen, om het leven binnen te houden. Haar gedachten vlogen alle kanten op, waren soms zo ontzettend haatdragend en een moment daarna weer hopeloos. Ze hoorde de kattin iets gorgelen, bracht haar oor tot bij de met bloed gevulde mond van de jongere kattin en leek nog net woorden uit te kunnen maken. Maar de woorden waren niet logisch. Het was niet haar fout? Nee, zei een deel van haar. Dit was niet haar fout. Dreamdust was een leugenares, Dreamdust had dit zichzelf aangedaan. Ja, zei een ander deel. Dit was haar fout. Ze was een moordenaar en een clanverrader en alles wat ze zo hard verachtte.

Ze keek op met grote, betraande groene ogen en een waas van rood bloed rond haar mond. Nee, er was geen twijfel mogelijk over wat hier aan de hand was, geen enkele twijfel. Maar Dreamdust leefde nog, en op dit moment was dat alles wat er toe deed. "W-we moeten haar redden, we moeten haar naar het camp brengen..", mauwde ze, haar woorden slechts een stroom van bijna smeekbedes. Ze wist niet wat ze wou. Nog steeds was er een deel van haar dat geloofde dat Dreamdust moest sterven voor haar daden, een deel dat bloed wou zien. Maar een ander deel wou gewoon haar vriendin redden, wou deze dag ongedaan maken en weer teruggaan naar die simpele jacht van daarnet. En dat deel groeide met elke seconde, elke druppel bloed die tussen haar poten sijpelde. De grote warrior liet zich op haar knieën vallen en schoof haar schouder onder de vacht van Dreamdust, proberend om die op haar rug te krijgen. Ze moest een medicine cat hebben, iemand die ervoor zou zorgen dat Dreamdust zou overleven. Iemand die beter was dan zij.

Ook de reactie van Shiverwisp was totaal onverwacht. De kattin zou haar moeten verdrijven van dit gebied, een clanverrade rmoeten noemen, want dat was wat ze was. Dat was wat Brimstone in haar plaats zou doen. Maar nee, dat was niet wat ze kreeg, alles behalve. De wereld stond op zijn kop, alles was verkeerd, maar ze wist niet wat ze eraan moest doen. Of ze er überhaupt nog iets aan wou veranderen, nu. Want de wereld stond op het punt om opnieuw voor goed te veranderen, als Dreamdust echt wegslipte, als ze haar vriendin vermoord had, als ze de leugenares haar verdiende loon gegeven had. Shiverwisp beefde terwijl ze zich mee onder het lichaam duwde, zodat Brimstone het grootste deel van het gewicht droog en de ander ervoor zorgde dat Dreamdust's hoofd iet of wat comfortabel was. Shiverwisp fluisterde zelfs dat alles goed zou komen, maar dat ze haar het woord zou moeten laten doen. Brimstone reageerde niet. Ze voelde zich volledig verdoofd. Ze wist dat ze op een kruispont stonden, maar kon niet beslissen welk pad het beste zou zijn. Misschien gelukkig dat die keuze niet langer aan haar was.. Zo maakten ze hun weg naar het camp, zo snel als ze konden.