The finish line

Met de muis stevig tussen haar kaken geklemd stapte ze het kamp binnen. Haar hart bonste in haar keel, wetende wat ze zou gaan doen. Het was al aan het schemeren en de meeste katten lagen elkaar te wassen of waren rustig aan het eten. Zelf knikte ze naar een aantal, maar liep met haar muis door naar de leaders den. De plek waar haar vader na de mislukte ceremonie naartoe verdwenen was. Ze stapte naar binnen en zag Acornstar opgekruld in zijn nest liggen. Hij zag er op deze manier niet eens meer uit als de leader die hij ooit geweest was. Nee, hij zag er gewoon als een elder uit, een die hulp nodig had, maar een die ook niet toe wilde geven. Maar dat alles nam niet weg dat hij haar vader was. Dat hij de grootvader van haar kittens was. Ze legde de muis voor hem neer en drukte haar neus kort tegen hem aan. Gele ogen openden en keken haar voor een moment verward aan. Ze was bang dat hij zelfs haar niet meer zou herkennen, maar de verwarring maakte plaats voor herkenning en ze kon een opgeluchte zucht niet onderdrukken. ”Ik heb je wat te eten gebracht.” Sprak ze rustig. Geen idee hebbende of hij er meteen van zou eten.

[Gesloten]

Hij wist nog steeds niet goed wat er mis was gegaan, waarom hij niet op de naam kon komen en dat nog steeds niet kon. Hij had de pijn in de ogen van de apprentice gezien, het ongeloof in die van anderen en hij was er gewoon vandoor gegaan. Hij was zijn den ingegaan, niet goed wetende hoe alles recht te zetten. Hij had zich opgekruld in zijn nest en zijn ogen gesloten in de hoop dat alles gewoon een nachtmerrie was en dat hij wakker zou worden en alles weer goed zou zijn. Maar hoeveel tijd er ook voorbij ging, in slaap viel hij niet. Hij had geen idee hoeveel tijd er verstreken was toen hij een kat de den binnen hoorde komen en de geur van prooi rook. Een neus werd in zijn vacht gedrukt en hij opende zijn ogen wat verward. Niet goed wetende wie dat nog voor hem zou willen doen, wie er nog om hem zou geven. Zodra zijn ogen op zijn dochter vielen werden ze zachter. Het was heel wat dat ze hier voor hem stond. Ze waren het niet vaak eens geweest, maar dat betekende niet dat hij niet om haar gaf en dankbaar was dat ze hier nog was, dat ze hem nog eten kwam brengen. Vooral na wat er gebeurd was, hij wist dat het voor haar ook niet makkelijk geweest moest zijn. ”Sorry,” Sprak hij dan ook zonder nog een hap te nemen van de muis.

Sorry? Hij zei sorry, tegen haar? Voor wat? Voor wat er vandaag gebeurd was of voor alles wat er al die manen gebeurd was? Ze wist het niet goed en ze wist ook niet goed hoe ze er nu op moest reageren. Wist hij zelfs wel waarvoor hij sorry zei? Ze klemde haar kaken op elkaar en staarde haar vader voor een moment aan. Toch verzachtte ze haar blik ook iets bij het zien van haar vader, het moest voor hem ook niet makkelijk zijn. ”Je kon er niets aan doen.” Als dat wel zo was, dan zou ze dit niet zo vredig op proberen te lossen als nu. Als hij dit allemaal expres had gedaan, dan zou ze hem voor de hele clan naar beneden gehaald hebben, maar dat verdiende hij niet. Niet na alles dat hij voor de clan had gedaan, het was beter om het stil te doen en het te laten lijken alsof hij vredig gegaan was. Ze stapte naar voren en schoof de muis iets dichter naar hem toe. ”Probeer wat te eten, als het niet voor jezelf is, dan voor de kleinkittens die je nog moet ontmoeten.” Het was gemeen om dit nu te gebruiken, wetende dat hij ze nooit zou zien eenmaal hij de prooi at. Ze hoopte dat haar blik niks weg gaf van wat ze eigenlijk voelde het moment dat ze de prooi wat dichterbij schoof. Ze was nerveus, maar dat was niet het enige. Een pijn begon zich te verspreiden vanuit haar hart, wetende wat er zou gebeuren eenmaal hij de prooi at.

Hij kon de onzekerheid in haar blik zien toen hij sorry zei. Waarschijnlijk vroeg ze zich af waarom hij zijn excuses aangeboden had en eigenlijk wist hij het zelf ook niet goed. Was het voor wat er eerder voorgevallen was of was het voor alle problemen die hij veroorzaakt had? Bij het verzachten van haar blik werd hij eraan herinnert hoeveel ze eigenlijk op hem leek en hoe erg ze dat altijd had gevonden. Ze had haar eigen weg willen maken, een die niet beïnvloed werd door hem, maar makkelijk moest dat niet geweest zijn. Hij hoopte dat ze hem niet haatte. De prooi werd dichterbij geschoven en zijn blik ging er naartoe. Hij wist dat hij moest eten, maar honger had hij niet. Maar haar volgende woorden deden zijn ogen iets groter worden en hij liet zijn blik naar haar buik vallen. Was ze? Wie was de vader? Maar hij kon zichzelf er niet toe zetten om de vragen te stellen. In plaats daarvan boog hij naar voren om een hap te nemen en vroeg hij zich af of hij het zich inbeeldde dat Beechresin diep had ingeademd op dat moment. Hij liet zijn blik kort naar haar gaan, maar was niet voorbereid voor wat hij daar zag.

Ze had verwacht dat ze een neutraal gezicht zou kunnen houden, dat ze haar emoties in toom zou kunnen houden. Maar het moment dat haar vader een hap van de muis nam, haalde ze een keer diep adem. De pijn verspreidde zich nu nog harder, de pijn die met het besef kwam dat ze snel genoeg iemand zou verliezen van wie ze toch stiekem meer had gehouden dan ze ooit toe had gegeven. De kater die de kittens die ze bij haar droeg nooit te zien zou krijgen. Haar blik kruiste die van haar vader en ze kon aan hem zien dat de pijn op haar gezicht af te lezen moest zijn. Ze staarde naar haar poten, bang om hem aan te kijken. ”Het spijt me.” De woorden kwamen eruit als een fluistering eenmaal haar vader het merendeel van de muis op leek te hebben. ”Sorry,” Het was het enige dat ze kon zeggen. Hoe hard ze het ook goed probeerde te praten, dit was niet juist.

De pijn stond duidelijk te lezen in haar ogen en zijn blik ging naar de muis die hij nu voor een groot deel op had. Hij begon te beseffen wat er gaande was toen ze begon te zeggen dat het haar speet, maar echt kwaad kon hij niet worden. Hij begon te merken dat hij zijn lichaam niet goed meer kon voelen, dat zijn oogleden zwaar werden, maar boos was hij niet. Hij begreep waarom ze het gedaan had, om haar familie te beschermen. Iets waar hij ook alles voor gedaan zou hebben. En misschien was hij haar ergens dankbaar zelfs dankbaar voor wat ze had gedaan, maar dat nam niet weg dat het te vroeg voelde. Dat hij nog langer door had willen gaan, meer had willen doen. Hij had alleen nog  een laatste beslissing te maken, een die hopelijk zijn dochter zou redden van het schuldgevoel dat ze moest hebben hierdoor. ”Dankje,” Hij probeerde nog te glimlachen, maar dit was het moment dat zijn kop hem te zwaar werd en met een doffe klap viel deze op zijn poten. Hij probeerde wakker te blijven, maar er moest iets anders zijn dat Beechresin er nog bij in had gedaan, want hij kon niet wakker blijven. Misschien was het ook maar beter dat hij niet meer mee kreeg wat er verder gebeurde. Wat de doodsbessen deden met zijn lichaam totdat zijn ademhaling volledig stopte. Tot hij zijn laatste leven verloor, door toedoen van zijn eigen dochter.

Ze begon de effecten te zien, sneller dan ze misschien wel verwacht had. Ze forceerde haarzelf om haar blik op haar vader te richten, om te zien wat ze aangericht had. Dat was het minste dat ze kon doen. Wat ze niet verwachtte was het laatste woord dat hij uitsprak. Hij bedankte haar? Waarom? Ze was zijn laatste leven aan het afpakken. Hoe kon hij haar dankbaar zijn? De tranen begonnen nu te vloeien bij haar, rothormonen ook, en ze forceerde haarzelf om de paar stappen naar voren te zetten, zodat ze haar lichaam naast die van haar vader neer kon leggen. Ze zou hem niet in de steek laten, niet bij dit laatste deel. Ze had geen idee hoeveel tijd er verstreek, maar ze hield elke beweging van zijn lichaam nauwkeurig in de gaten, tot deze volledig stil viel. En met het stilvallen van het lichaam van haar vader leek ook elk geluid stil te vallen. Alsof zelfs het bos door had wat er gebeurd was. Tranen stroomden over haar wangen en ze wilde het uitschreeuwen, maar dat laatste zou moeten wachten. Ze liet haar blik kort op de resten van de muis vallen en zag dat haar vader alles op leek te hebben gegeten. Met dat besef drukte ze haar lichaam nog dichter tegen de zijne aan. Bij het eerste ochtendlicht zou ze de clan waarschuwen van wat er gebeurd was, maar voor nu was dit haar moment, alleen met haar vader. Ze sloot haar ogen en zonder dat ze het echt had gewild viel ze in slaap.

Ze opende haar ogen en wist voor een moment niet waar ze was en wat er gebeurd was. Maar ze werd maar al te snel weer naar de realiteit getrokken toen ze het koude lichaam naast haar voelde. Er zat geen leven meer in, dat was meer dan duidelijk nu. De tranen begonnen weer te prikken in haar ogen. Ze had nog een ding te doen. Ze nam de laatste resten van de muis en verplaatste ze naar de achterkant van de den, voor ze weer naast haar vader ging liggen en kort haar neus nog in zijn vacht legde. Ze nam een keer diep adem en sloeg toen een jammerkreet uit. Een die te horen zou zijn door het hele kamp. Een die vol zat met de pijn die ze voelde bij het verlies van haar vader, iets dat ze niet verwacht had hierbij te voelen. Zou ze het gedaan hebben als ze wist dat het zoveel pijn zou doen? Of was deze pijn de prijs die ze moest betalen voor wat ze gedaan had?

[Open voor de rest van Shadowclan vanaf nu]

Ze had ook niet verwacht dat wat ze had gedaan zonder een prijs zou zijn. Al was het het feit dat ze hierdoor mogelijk nooit naar Starclan zou gaan, dat had ze zich beseft toen ze dit deed, maar niet het pijn van verlies. Dat bijna net zo erg voelde als toen ze haar kitten verloren was, degene die doodgeboren was. Dat was haar straf geweest om verliefd te worden op een medicine cat. Wat zou dit haar deze keer kosten? Maar meer tijd om erover na te denken had ze niet, want Settleddust kwam de den binnen. De deputy, nee leader nu, probeerde haar te sussen en ergens wilde ze hem zeggen dat het gewoon door de hormonen kwam, dat dat de reden was dat ze er zo emotioneel over was, maar ze wist diep van binnen ook wel dat er meer was. Ze kreeg de woorden dan ook niet uit haar mond en liet haar blik van Acornstar naar Settleddust gaan. Ze wist dat ze haar blik van hem af moest wenden, wilde ze hier wegkomen. Ze knikte dan ook alleen maar bij zijn woorden en volgde hem naar buiten. De elders zouden de leader naar buiten brengen en voorbereiden, maar toch voelde elke stap die ze van haar vaders lichaam wegzette zwaarder en ze wist dat dit een last was die ze nog lang mee zou dragen.