They'll return but I'll be stronger

Natuurlijk had hij al wel vaker gehoord over wat er te zien zou zijn als je eenmaal bovenop de outlook rock stond, maar dat was gewoon niet hetzelfde als het zelf zien. Het gaf hem ook tijd om na te denken heel eerlijk. Vooral ook over wat hij moest denken van het feit dat zijn moeder nu verbannen was van de clan door zijn vader. Hij ging dicht naar de rand toe en zette zich er neer. Vanaf hier kon hij ver kijken, misschien zelfs verder dan de windclangrens. Zou hij zijn moeder vanaf hier kunnen zien als ze dichtbij genoeg was? Of zou ze haar afstand genomen hebben van het Windclan gebied? Zou hij haar ooit nog terugzien? Want hij had zoveel dat hij haar wilde vragen, zoveel dat nog onduidelijk was.

[Fiddlefern]

Haar favoriete plek, één waar nu ook iemand anders van het uitzicht zat te genieten. Hoewel ze hem niet goed en persoonlijk kende, wist ze van zijn verhaal en hoe zwaar dat op de familie was gevallen. Ze kon zich niet voorstellen hoe het was om een sibling te verliezen, laat staan in die context. Misschien zou hij zich beter voelen als hij erover kon praten. Dat hielp haar altijd: haar gedachten uitspreken. "Het is eenzaam hè? Op de top van de wereld." De perfecte woordkeuze. Hij wist vast precies wat ze bedoelde.

Lang zat hij hier niet meer alleen, ook al wist hij niet of het beter was om er iemand bij te hebben of dat hij liever alleen was gebleven. Misschien was dit ook wel beter, dan kon hij niet te diep zakken in zijn eigen vragen en gedachten. Hij wierp dan ook een blik naar de warrior en knikte kort terw begroeting. Hij fronste iets bij haar woorden, niet helemaal wetende wat ze betekenden, want ging dat over het feit dat ze hier op de rots stonden of was het dat het eenzaam was eenmaal je aan de top kwam? "Hoe bedoel je?" Kon hij dan ook niet helpen om te vragen.

Misschien had ze niet zoiets moeten zeggen. Misschien was het niet gepast om zulke zware woorden aan zo'n jonge apprentice toe te vertrouwen. "Oh, met je vader die leader is enzo." Zei ze dus maar, waarna ze onuitgenodigd naast hem ging zitten. Nu konden ze sámen op de top van de wereld staan. Hè, was dat geen mooi idee? "Hoe bevalt het apprentice zijn je?" Vroeg ze meer als beleefdheid dan uit oprechte interesse. Apprentices dachten altijd maar één ding: geweldig. Je had opeens zoveel vrijheid.

Het was eenzaam omdat zijn vader de leider was? Misschien was dat zo, maar het betekende soms ook dat katten juist makkelijker naar hem toe kwamen. Maar vaak genoeg moesten die wat van hem. Niet dat hij het erg vond om die aandacht te krijgen, dat zeker niet. "Ik weet niet of je dat echt aan de top kan noemen, want ik zou het liever met eigen kunnen redden." En niet dankzij zijn vader. Ja, hij had die ambitie misschien ook wel, om ooit te staan waar zijn vader stond, maar dan wel op zijn eigen manier. Voor nu was de eerste stap om een goede warrior te worden. "Ik kan eindelijk gaan trainen nu en nuttig voor de clan zijn." Misschien was het anders dan dat de meeste apprentices zouden antwoorden, maar het was wel hoe hij erover dacht.

Begripvol knikte ze hem toe. Ze begreep het. Natuurlijk stond hij niet aan de top. Sandpaw was slechts een apprentice, een jonge kat die nog veel te leren had. Dat werd duidelijk uit het volgende wat hij zei. "En ik heb alle vertrouwen in je." Mauwde ze met een lief glimlachje. Ze besloot niet langer over zijn vader te praten, of over wie van zijn familie dan ook. Nee, in plaats daarvan stelde ze zoals wel vaker een veel ongepastere vraag. "Ben je gelukkig?" Haar kopje kantelde nieuwgierig opzij. Dit was nergens op gebaseerd, geen geniale observatie die ze had gemaakt, niks. Enkel haar persoonlijke interesse.

Er waren er vast genoeg die de status van hun ouders zouden gebruiken, maar ondanks dat hij misschien de ambitie er wel voor had. Verdiende hij het liever zelf. Het was ook niet alsof hij het deed om in de voetsporen van zijn ouders te treden ooit, zeker niet met alles wat er gebeurd was waar hij nog steeds niet het fijne van wist. Zijn vader had wel dingen gezegd over waarom hun moeder verbannen was, maar waren ze echt waar? Had ze echt Gorsekit gedood? De volgende vraag van de poes verraste hem dan ook een beetje en hij wist even niet goed hoe te antwoorden. Was hij gelukkig? Hij kon niet zeggen dat hij ongelukkig was, maar was hij echt gelukkig met alles? Met alles dat er gebeurd was? "Ik denk het?" Was dan ook het enige dat hij erop kon zeggen, want zeker ervan was hij niet. Ja, hij vermaakte zich best met het apprenticeschap, maar tegelijkertijd was er ook zoveel gebeurd.