Evelyn, Evelyn..

Why do we bother to stay?

Hij had haar gezien, had haar proberen tegen te houden. Maar zoals altijd had ze hem weggeduwt en zoals altijd hoefde ze hem niet. Zijn kleine zus, waarom liet ze zijn bescherming niet toe? Het maakte hem enkel moe en nu wist hij zeker dat ze hem verder zou ontwijken. Had hij alles kapot gemaakt? Hij had zich ingehouden daar, al had hij geflirt met de Leader. Dat was nep, een wanhopige poging om alles nog te kunnen breken. Het maakte niet uit. Zuchtend zat de kater op de grote steen, kijkend over het gebied. Al zag hij niet echt wat er was, hij sloot zich af voor zijn omgeving. In zijn kop waren gedachtes die niks te maken hadden met het nu. Het verleden joeg hem achterna en hij had zichzelf blind gemaakt. En verdomme waar was het toch voor. Ze luisterde niet, ze luisterde nooit. Snapte ze gewoon niet hoe bang hij was? Was ze het zelf niet? Foxtrail ging maar liggen, met zijn kop op zijn poten.

Why are you running away

Het grappige was dat hij geloofde zijn zus te kennen, maar elke dag kende hij haar minder. Omdat ze hem ontweek, omdat hij uit het oog verloor wie ze werd. Ze zocht haar plezier op, net zoals hem. Ze noemde hem een hypocriet. Nee, het was anders. Zelfs al wist Wolfstar dat ze hem geen kittens kon geven, zodra hij wel meer kittens wou zou hij haar vast laten vallen. Daar leek hij geen moeite mee te hebben. Foxtrail had nooit veel opgehad met Rabbitcharm's childhood vriend en hij dacht zelfs even nog gebruik van te kunnen maken dat die twee zo'n goede relatie hadden nu. Ook al was hij het er niet mee eens. Na alles wenstte hij dat hij de moordenaar geweest was. De creamkleurige kater kwam maar weer eens overeind, ondanks alles ging het leven gewoon door. Hij moest nog jagen, met hoop dat hij haar niet in de tunnels tegenkwam. Al leek zij haar best al te doen om dat te voorkomen. Hij strekte zich even uit en wou de rots afgaan toen hij haar zag. Hij keek haar in haar tweekleurige ogen aan, zwijgend.

Don't you feel like severing?

-Rabbitcharm

Oh, ze kon hem niet uit staan op het moment - dat was zeker. Als het dan wel niet zijn vieze stalken was, dan was het wel het feit dat hij aan het flirten was met haar... Nouja, wat ze ook waren. En Rabbit was iemand die eeuwen wrok kon koesteren, die het in hoekjes kon verstoppen en eeuwen later o het juiste moment uit hun kastjes kon halen. Maar van haar familie was inmiddels heel erg weinig over. Haar ouders ontweek ze als de pest - maar dat was wederzijds. Oh, hoe ze ooit erop hadden gestaan dat ze hun perfecte kleine meisje had en oh, hoe ze zichzelf de dood in had gewerkt om dat waar te maken. Maar je maakte een misstap en je lag eruit. Zij was niet de enige in hun familie die goed wrok kon koesteren. Toen ze hem dan ook op de outlook rots zag wilde ze haar kop heven en zonder hem aan te kijken voorbij drentelen. Maar Rabbit bedacht zich, ookal deed het haar tanden doen knarsen. Ze kon hem verachtten en uit kotsen, maar hij was het laatste beetje familie dat ze had. Het enige wat ze wilde was dat hij haar vertrouwde - dat hij in zag dat ze niet hulpeloos was. En snel, snel zou hij dat weten. Rabbitcharm keek hem droogjes aan toen hij zich omdraaide. Vanuit zijn blik bleek ook dat er veel spanning tussen hen heerste. "Als je nog één keer met Wolfstar flirt duw ik je dikke lijf van deze rots af," snoof ze, maar er was geen daadwerkelijke dreiging in haar stem - misschien zelfs ergens humor, al was dat ver te vinden onder haar bitterheid. Ze stapte verder en ging naast hem zitten, uitkijkend over de velden. Vergeven was niet iets wat iemand in hun familie goed kon, maar misschien konden zij dat eens verbreken.  

Ze zag geen lach op zijn gelaat, geen twinkeling in zijn ogen. Ugh, waar was haar joviale broer gebleven? Die over andere dingen kon praten dan haar relaties, die zelf een leven had. Stern keek ze vooruit, haar blik op de horizon gericht. De ondergaande zon bracht een warme gloed over de velden, maar de wind die hun vachten streelde voelde kil. Ze had al genoeg aan haar hoofd, en zijn vraag streek haar enkel nog meer tegen de haren in. "Laat. Het. Gaan." haar woorden waren al even koud als de zijne. Met een ruk draaide ze zich om, waarin iets in haar ogen schitterde dat ze zelden liet zijn. "Je hebt niets te zeggen over mijn leven, niets te zeggen over mij, broertje," siste ze tussen haar tanden door en stapte langs hem heen, waarna ze toch halt hield. Met haar rug naar hem gericht twijfelde ze. "Besides, wie zegt dat ik dat ooit heb gedaan," 

Oh. Hij zou op moeten letten. Hij zou ieder woord op zijn tong met zorg uit moeten kiezen, voordat ze een van haar gouden regels zou breken. Foxtrail had er altijd buiten gestaan, ondanks zijn geklier en bemoeienis. Hij was haar broertje geweest, haar enige familie waar ze nog mee kon lachen en verhalen kon delen. Maar als ze naar haar poten keek, kon ze nog het rode bloed van Nightpool zien. Er waren al zoveel katers geweest die over haar heen hadden proberen te lopen, die haar hadden gezien als niets anders dan de naam die ze droeg. En bij Starclan, ze wilde niet dat hij een naam op het lijstje werd. Haar blik verduisterde. "En jij bent geen haar anders dan vader" haar woorden waren ijskoud, heel anders dan haar karakteristieke giechelende stem. Hij noemde haar een dwaas, een klein meisje. Ze wist bijna zeker dat ze die zin woord voor woord uit de mond van hun vader had horen komen. En nu ze hem in zijn blauwe ogen aan keek, zag ze voor het eerst een duidelijke gelijkenis. Ze slikte, voelde die oude angst weer opborrelen. Die avonden alleen met hem, hoe hij zo uit kon vallen, die blik in zijn ogen... Ze zag het in hem, had het in Wolfstar gezien. Het maakte haar besluit enkel vaster. Ze was klaar met bang zijn. Rabbitcharm stond op, haar tweekleurige ogen fonkelden koppig. "Je bent een aansteller, Fox, ik vraag je alleen om niet zo'n stalkerige hielenlikker te zijn, om verdomme vertrouwen in mij te hebben," siste ze hem vijandig toe, waarna ze langs hem heen stapte. Haar korte staart liet ze zijn kin kietelen, zoals ze met zoveel van haar nachtelijke partners had gedaan. Ze hoopte dat hem woedend zou maken. "Maar het is oké, je zal het zien. Heus wel, lief klein broertje van me," en met die woorden stapte ze zonder hem nog aan te kijken van hem weg.