C A R N A T I O N

And in my flower beds,
I think,
Smile the C A R N A T I O N
and the pink.

Dustpaw had dit goed voorbereid. Ze was klaar. Haar hart klopte nerveus in haar keel toen ze op de knappe poes afliep. Haar pootjes trilden lichtjes en ze had moeite met haar aankijken. "H-hallo..", mauwde ze, zachtjes, waarna ze even haar keel schraapte. Kom op, raap jezelf samen Dust, hoelang had je dit idee wel al niet, hoelang wou je dit al niet doen? Maar de realiteit was zo veel enger. Dustpaw haalde diep adem en keek haar nu recht aan. Voorzichtig glimlachte ze even. "Uhm, heb je misschien zin om.. Uhm.. Een picknick te doen.. Uhm, met mij?", vroeg ze hakkelend, verlegen bijna, en ze hoopte dat ze die verlegenheid af zou schuiven op de vraag die ze stelde. Bijna paranoia gleed haar blauwe blik door het camp, ziend of iemand zag wat ze aan het doen was, of iemand haar doorhad. Maar iedereen leek met zichzelf bezig te zijn en zo raar was het toch niet als een apprentice een ander meevroeg om gezellig samen iets te gaan eten, buiten het camp, weg van nieuwsgierige blikken?

CLOSED

Rustig liet Honeypaw haar tong over haar gevlekte pels glijden, genietend van de zonnestralen die in het kamp vielen. Haar mentor had haar de dag vrij gegeven en ze was zich nog aan het bedenken hoe ze deze ging spenderen, toen een kat op haar af gelopen kwam. Met haar heldere, gouden ogen keek ze met een brede glimlach naar de kattin, haar hoofdje iets scheef gehouden. "Hey Dustpaw!" groette ze haar dengenoot met een brede lach, waarna ze haar dikke staart rond haar pootjes krulde. "Hoe gaat het?" Hortend en stotend kwam de vraag en Honeypaw, juist vastbesloten om Dustpaw meer op haar gemak te laten voelen, glimlachte nog wat breder. "Tuurlijk!" Ze kwam overeind en rekte zich kort uit, haar oren geïnteresseerd gespitst.

Gelukkig zei de kattin ja, met een brede glimlach zelfs. Dustpaw onstpande zich ietsje. Ok, so far, so good. Ze glimlachte terug en wenkte Honeypaw met zich mee, het camp uit. Haar staart zwaaide nerveus heen en weer en ze beet op haar onderlip terwijl ze de poes meeleidde naar de plaats die ze uitgekozen had, waar hun maaltijd al klaar lag. Het was natuurlijk leafbare, dus veel bloemen had ze niet kunnen vinden; ze had echter wel een paar anjers klaargelegd een beetje in de schaduw, als symbool voor degene waarvoor ze dit deed. De focus lag op de prooi op het midden van dit door struiken omhulde open plekje. Een mooie dikke eekhoorn, vers gevangen. Eentje met een hele lekkere, dodelijke verrassing vanbinnen. "G-ga maar zitten, ik heb iets v-voor je gevangen..", mauwde ze, blik naar haar poten gericht, schijnbaar uit verlegenheid. Haar hart klopte in haar keel. Oh, plots was het zo echt, plots was het niet enkel een belofte of een gedachte. Ze was doodsbang en ontzettend euforisch op hetzelfde moment. Dit was voor een groter doel, dat bleef ze herhalen. Dit was voor de toekomst.

De takken waren dor en de wind guur, maar alsnog lachte de zon hen tegemoet, net zoals dat Honeypaw vaak lachte. Hoogmoed kwam voor de val, zo te spreken en Honeypaw was zich van geen kwaad bewust. Ze wandelde achter de oudere apprentice aan en keek met een brede glimlach naar de bloemen die zich rond een eekhoorn hadden gelegd. "Oh wat mooi gedaan!" zei ze snorrend, waarna ze Dustpaw een kopje gaf langs haar wang. "Wat super lief van je, we moeten echt wat vaker wat gaan doen!" Ze liet zich hierna neerzakken naast de eekhoorn en keek afwachtend, met grote goudkleurige ogen, naar Dustpaw. "Kom je er ook bij? Wil je anders de eerste hap? Jij hebt hem immers gevangen!" En wat een grote vangst was dit in bladkaal. Dustpaw moest wel heel erg getalenteerd zijn.

Oh, ze was zo goed van natuur, zo goedlachs, iemand die vertrouwde op haar clangenoten. Naïef, dom, zwak. Nietwaar? En dat moest eruit gewied worden. De wet van de sterksten moest zegevieren, het bloed moest gezuiverd worden. Ze had deze woorden gehoord, had ze in haar oren geknoopt, had ze in zich opgenomen. Dustpaw was kneedbaar, goedgelovig, maar vooral rationeel genoeg om haar hart te negeren. De iets oudere kattin ging naast Honeypaw zitten en glimlachte naar haar, voor het eerst de poes aankijkend in haar goudgele ogen. Ze schudde met haar hoofdje. "Nee, neem jij maar de eerste beet! Hij is speciaal voor jou.." Ze snorde er nog even bij, als om het effect af te maken. Speciaal voor Honeypaw. Ze had zo lang gepland, zo lang nagedacht om dit te doen zoals hij dat wilde, zodat hij trots zou zijn. Zodat hij zou zien dat zij trouw was, sterk en slim genoeg voor zijn doel. Zodat Starclan trots zou zijn.

Honeypaw keek met warme ogen naar Dustpaw, volledig vertrouwend op haar clangenoot. Het kwam niet eens bij haar op dat Dustpaw kwaad in de zin kon hebben. Vrolijk en vereerd bloosde ze iets onder haar pels bij de woorden van Dustpaw, waarna ze haar blik richtte op de eekhoorn voor haar. Ze spreidde haar gevlekte kaken en zette haar tanden diep in de eekhoorn, de eerste hap losscheurend en wegkauwend. Afwachtend keek ze naar Dustpaw, wachtend op wanneer zij een hap ging ging nemen terwijl haar eigen buikje begon te rommelen...

Honeypaw nam de eerste hap. Dustpaw glimlachte naar haar, de kattin aankijkend met afwachtende blik - alsof ze wou zien wat ze ervan vond, of dat ze het lekker vond. Het was een goeie grote hap. Hopelijk had ze genoeg van de geheime inhoud binnen. De jonge kattin keek toen ook haar aan, afwachtend. Even aarzelde Dustpaw, maar toen nam ze een klein hapje van de prooi, juist van de huid. Alsof ze nerveus was en niet kon eten van de vlinders in haar buik. En hoewel daar ergens ook waarheid in was, wist ze vooral dat ze niet te veel mocht eten of ze zou door haar eigen vergiftigd worden en dat was natuurlijk geen deel van het plan. Het kleine hapje slikte ze door, en toen knikte ze weer naar Honeypaw. "Toe maar, ik heb niet zo veel honger..", mauwde ze aanmoedigend, een bijna verontschuldigende glimlach op haar snuitje. Oh, als ze eens wist..

Honeypaw drukte haar kopje nog een keer dankbaar onder Dustpaw's kin toen deze aangaf dat het ze nog een hapje mocht nemen. Wat lief! Nogmaals zette ze haar tanden in de eekhoorn, waarbij ze nog een keer een flink stuk vlees meenam. Haar borrelende buik negeerde ze, zich er niet eens echt bewust van in de vlinders van dit moment. Maar toen ze lichter in haar hoofd begon te worden en haar buik begon te steken, raakte ze duidelijk verontruster. Ze keek Dustpaw kort aan, maar haar ogen werden al glaziger. "S-sorry.. ik.. ik voel me niet zo goed.." prevelde ze, terwijl speeksel begon te bubbelen aan de randen van haar mond. Ze keek wat schichtig heen en weer terwijl ze naar haar buik begon te grijpen en te hijgen. Hijgen werd al snel gekerm en ging vervolgens over naar pijnlijk, huilend gekrijs. "Mijn buik! Mijn buik doet zo'n pijn! Dustpaw! Auw!" jammerde ze luid, ondertussen op haar zij gevallen. Ze rolde over de grond, klauwend in de aarde, grijpende naar haar buik. "Auw het doet zo'n pijn! Dustpaw!" Haar stem was een hoge kreet om hulp terwijl tranen over haar wangen stroomden. Ze hoestte en braakte, brokken eekhoorn naar boven brengend gemengd met maagzuur en haar eigen donkerrode bloed. Maar het mocht allemaal uiteindelijk niet baten, schuimbekkend en brakend werd ze langzaam stiller, haar ogen glazer, haar houding apathischer. Ze strekte nog een pootje uit, haar ogen blank en betraande, reikend naar Dustpaw voor hulp, totdat ze helemaal wegviel. Niet al te lang daarna gaf haar hart het ook op van het dodelijke gif en voegde Honeypaw zich bij Starclan.

well behaved women
seldom make history

<sub>Een schril gegil deed vogels opvliegen uit de bomen. Sunpaw spitste haar oren en haar kop schoot naar de richting van het gegil. Wat in Starclans naam was er aan de hand? Op snelle, ranke poten schoot ze door het kreupelhout richting het geluid, wat maar aan bleef houden, totdat het uiteindelijk weg ebde. Wat was er in vredesnaam gebeurd? Sunpaw rende zo snel ze kon naar het geluid, waarna een scherpe geur haar neus bereikte, gemengd van de bekende geur van bloed. Sunpaw deed er nog een tandje bij en toen ze door het struikgewas barstte, kwam ze aan op het plaatst delict.

Wat ze aantrof had ze nooit kunnen geloven. Een gevlekte, jonge poes, liggend in haar eigen braaksel, rood schuim nog aan haar lippen. En aan haar zijde, op heterdaad betrapt, stond haar kleine zusje. Sunpaws mond viel open. Nooit, maar dan ook nooit, had ze dit verwacht. Haar kleine, domme, zwakke, bange zusje. Zo zielig, zo nietszeggend, zo zwak, had hier zomaar.. Waarom? Een clangenoot, verdomme. Geschokt schudde ze haar kop. Bij de sterren. ‘Oh Dustpaw,’ miauwde ze, teleurgesteld. Sunpaw kneep even haar ogen dicht. Dit kon niet gebeuren. Niet in haar familie. ‘Wat heb je gedaan?’</sub>

Honeypaw mauwde dat ze zich niet zo goed voelde, en toen ging het plots heel snel. Speeksel bubbelde in haar bek, ze hijgde en krijste in pijn. Dustpaw zette zich recht, bracht wat afstand tussen de apprentice die met de seconde afgrijselijker werd. Was dit het kwaad dat zich uit haar lichaam verwijderde, was dit haar ware ziel die naar boven kwam? De bruine tabby keek gebiologeerd toe. Honeypaw riep nog om hulp, mauwde dat het zo veel pijn deed. Maar Dustpaw reageerde niet, probeerde niet te helpen. Het werkte. Haar plan lukte gewoon. Oh, hij zou zo trots zijn op haar. Uiteindelijk ademde de kattin niet meer, lag ze als een omhulsel van zichzelf in een plas bloed en braaksel. Oh, het stonk verschrikkelijk, maar Dustpaw kon een euforische glimlach niet van haar gezicht houden. Ze had het gedaan. Ze had de wereld beter gemaakt, ze had bijgedragen aan dat groter doel.

En toen kwam alles naar beneden gecrasht. Een bekende, teleurgestelde stem ademde haar naam, vroeg wat ze gedaan had. Haar glimlach verdween als sneeuw voor de zon toen ze oog in oog stond met haar zus. "Sunpaw!", ademde ze geschrokken. Nee, dit was niet hoe het moest gaan, dit was geen deel van het plan. Ze had dit niet mogen zien, zou het niet begrijpen. De teleurstelling in haar stem deed pijn, veel meer dan ooit iets pijn gedaan had en bracht meteen tranen in haar ogen. "Nee, het is niet wat je denkt.", mauwde ze, en de trilling in haar stem was niet nep zoals de glimlach van daarnet. Ze zou een stap dichterbij willen zetten, tonen dat ze nog steeds dezelfde Dustpaw was, maar het braaksel van Honeypaw en het bloed en haar dode lichaam lag tussen hen in. En niet alleen fysiek.

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw had haar echt betrapt. De lach op haar snuit. Ze wilde dit, ze genoot ervan. En toen Sunpaw sprak, was alsof ze nu pas terugkwam op aarde. Had ze dan niets doordacht? Wat dácht ze wel niet. Dustpaw was altijd al niet zo snugger, maar dit sloeg alles. Ook zo openbaar, zo... Ze moest blij zijn dat zij verdomme haar had betrapt. Dit gebeurde niet, niet in haar familie. En ze leek oh zo betrapt, en ze durfde nog tegen haar te liegen. Sunpaws oren schoten naar achteren en haar blauwe ogen vlamden. Oh Dustpaw, domme Dustpaw, zo vlak voor hun ceremonie. Ze was echt een idioot. ‘Dit is precies wat ik denk. Denk je dat ik dom ben?!’ snauwde ze naar haar zusje, waarna ze dichtbij het lichaam kwam. Een snelle blik wierp ze er weer op. Honeypaw. Zo onnodig, zo dom. Ze keek haar zusje weer aan en stapte dreigend dichterbij, haar haren omhoog. ‘Ik zou je moeten laten hangen hiervoor, Dustpaw. Een clangenoot verdomme, wat dácht je?’ snauwde ze nu weer opnieuw. Haar zwakke zusje, nu weer aan het janken. Wel de daad uitvoeren, maar niet de consequenties ondergaan. Ze gromde nu weer, terwijl ze zichzelf groter maakte. ‘En dan dúrf je nog tegen me te liegen.’}

Sunpaw snapte het niet. Zoals ze verwacht had, zoals waar ze bang voor was. Dustpaw beet op haar onderlip en zette die stap dichterbij, duwde Honeypaw's lichaam ervoor lichtjes aan de kant. Alsof het haar niet uitmaakte dat de kattin dood was, alsof ze het niet opmerkte. Natuurlijk merkte ze het, natuurlijk voelde ze zich vreselijk dat de poes zo snel had moeten gaan. Maar het had gemoéten. "Nee! Je snapt het niet!", antwoordde de kattin, tranen stromend over haar wangen en haar blauwe blik groot en bijna smekend, maar niet beschaamd, niet berouwend. Het enige waar ze spijt van had was dat haar zus zo had moeten uitvinden, dat ze het niet snapte, dat ze teleurgesteld was terwijl ze enkel goed probeerde te doen. "Starclan heeft me dit opgedragen. Voor het goede van Thunderclan en alle andere clans!" Want dat geloofde ze. Dat dit een missie was van Starclan, dat ze het lot van het woud in haar poten droeg. Het doel heiligt alle middelen.

well behaved women
seldom make history

_{Dustpaw was helemaal gestoord. Ze was haar verstand verloren. StarClan? Wat had ze gehad? Verkeerde prooi gegeten, een kruid gesnoven dat haar dingen had laten zien die niet echt waren? En ze zag dat het haar niet speet. Nee, ze dacht dat dit goed was. Sunpaw wist niet of het haar meer verafschuwde of dat ze onder de indruk was. Maar het enige wat ze kon was afkeurend haar kop schudden. Keer op keer op keer. ‘Dit is goed? Kijk naar haar!’ snauwde ze naar haar zusje. Ze stampte plotseling snel en gehaaid naar haar zusje en probeerde haar bij haar oor te grijpen, haar te forceren naar het lijk te kijken dat in haar eigen braaksel en bloed lag. ‘Honeypaw was één van ons.’ De woorden kwamen grommend uit haar mond. Sunpaw had geen boodschap aan haar tranen. Maar ze hadden hier geen tijd voor. Ze moesten Honeypaw opruimen, en wel nu. Niemand mocht weten dat haar zusje een moordenaar was. Want haar slechte reputatie zou aan haar afwrijven, en Sunpaw kon dat niet hebben.
Dus liet ze haar los. ‘Ik trek haar lichaam naar de rivier,’ miauwde ze resoluut. Dat was de beste optie. Zo snel konden ze geen kat begraven, en de rivier zou alle sporen wegwassen. Dan leek het alsof ze was verdronken, of wat dan ook. Misschien zouden ze zelfs Riverclan de schuld geven. ‘Jij,’ snauwde ze, toen ze Dustpaw weer aankeek. ‘Wis alle sporen hier uit. Niemand mag weten dat één van ons hier ooit is geweest.’ Ja. Dustpaw mocht haar eigen rommel opruimen. Haar vergif en de gevolgen ervan. De zure lucht hing nog altijd in de lucht en die moest weg, en snel. Dus liep Sunpaw naar het lijf van de gevlekte poes. Er gingen geen gebeden naar Honeypaw. Geen officieel vaarwel. Het was zonde, maar dit was niet haar schuld. Ze greep de poes bij haar nekvel, terwijl ze haar adem inhield om niet meer van die afschuwelijke lucht dichtbij op te snuiven, en de rode poes begon aan het lichaam te trekken.  Weg ermee.}