[CLOSED] I never knew somebody like you

Het was nog donker toen hij zijn ogen op had gedaan. Maar zijn vacht was klam met het dauw van de ochtend. Wolfstar stond op en rekte zich uit. Vandaag was de dag. Hij zou zijn moordenaar confronteren vandaag, maar op zijn eigen manier. Wolfstar liep naar de den en maakte voorzichtig de kat wakker die hij wou spreken. "Meekomen," fluisterde hij zachtjes. "Ik wil je wat laten zien." hij gebood de kat de den uit en samen liepen ze naar buiten toe. Het donker trok langzaam weg en maakte plaats voor de eerste zonnestralen. In het midden van een van de velden van WindClan stond een rots. "Neem plaats," zei hij kalm. Hij stapte zelf ook op de rots en ging zitten. "Ik weet dat jij het was die mij vermoord heeft en ik ga je deze ochtend uitleggen waarom ik hier niet meteen op gereageerd heb zoals verwacht zou worden." Wolfstar klopte een laatste keer met zijn staart op de steen. "Maar eerst de zonsopkomst bekijken. Het wordt een mooie dag vandaag." grijnsde hij achterom naar de kat. Het werd ook een mooie dag. Vogels floten al vrolijk en langzaam maar zeker werd het steeds lichter in het WindClan gebied.

[CLOSED!]

RAGE, NOTHIN' BUT RAGE

Had ze spijt? Nee. Het was simpel zat geweest. Routnose had een prima schema van de dag. Terwijl zij weg was was het binnenlopen van de den simpel. Zeker enkele dagen van tevoren. Cicuta lag ver verstopt maar zij had haar halve leven in die den gespendeerd. Haar halve leven moeten kijken naar hoe Rout alles uitlegde aan Falcon.

Ze had oorspronkelijk het kruid en de werking er van opgeslagen als makkelijke weg uit haar leven. Misschien was dat een betere manier geweest van omgaan met haar haat voor de wereld. Maar toen haar leader, de kat die haar en de anderen hoorde te beschermen drie buitenstaanders zomaar zijn clan in liet, hun clan in liet, wist ze wat ze moest doen.

Het kruid was makkelijk genoeg gestolen. Routnose zou nooit verdenken dat zoiets gejat werd zeker niet met hoe goed ze het verborgen had. Haar volgende stap was het verstoppen in haar den geweest. Haar nest was niet veilig. Haar nest werd verschoond en een idiote apprentice dood was niet het juiste doelwit voor het kruid. Dus had ze het in de denwand verweven. In het zicht maar zo onopvallend dat geen kat het op zou merken.

Het laatste onderdeel was de prooi geweest. Recht van de jacht af. Nog warm en makkelijk manoeuvreerbaar. Mee terug genomen naar haar den waar ze het mokkend 'op had gegeten' zoals elke dag maar inplaats daarvan had ze terwijl de andere elders lagen te zonnen het kruid uit de denwand getrokken. Het warme bekje van het muisje open getrokken en met haar nagel het zo diep mogelijk naar binnen gestopt. Weg voor ieder die het mogelijk zou zien.

Een kunstwerk waar ze lang genoeg op had geoefend. Het was het waard geweest om die dagen ter voorbereiding muis te eten en grassprietjes naar binnen te duwen om feel te krijgen voor hoe diep het moest. Hoe ver en hoe snel ze kon zijn.

Haar laatste opdracht was wellicht de moeilijkste en makkelijkste tegelijk. Als een grijze schim, ondanks dat ze misschien de meest opvallende kat van Windclan was, was het plaatsen van de muis voor zijn den. Zonder dat iemand haar zag. Het was een dubbel plan wat gelijk haar directe onschuld zou bewijzen. Ze had de muis zo veel mogelijk in haar bek genomen. En was in een goede boog richting de dirtplace gelopen. Zijn den onderweg als dumpplaats voor de muis gebruikende. Een zelfverzekerde tred waar niemand naar om zou kijken. Niemand die zou denken huh want nee, het was normaal om naar de dirtplace te lopen. Waar zij vol adrenaline had gewacht tot hij zou eten, tot hij zou sterven. En wanneer het kamp ontplofte zou zij haar dirt afgemaakt hebben en klaar staan met haar eigen oordelen.

De schuld kerend op die nieuwkomers.

En het had gewerkt, hij had Flutterpaw naar huis gestuurd en tja die ander daar hoefde niemand meer woorden aan vuil te maken. Barksound kwam nog wel. Maar het had gewerkt, het had gewerkt en ze kwam er mee weg.

Ze zou er mee weg komen tot ze zijn stem hoorde. Haar blauwe ogen schoten op en een iet wat geirriteerde grauw rolde over haar lippen maar ze kwam moeizaam overeind. Alsof elke spier nog tegen werkte in haar lichaam. Hij geloofde er niets van en nam haar mee buiten het kamp. Ze moest haar best doen ondertussen om echt te blijven lopen. Om niets te laten merken tegen de kater van haar pijn en toen hij opnieuw sprak snoof ze. Dus het was geen bluffertje geweest waar ze van was geschrokken. Hij was serieus of maakte hij een gekke gok hier?

"Ik zou wel willen maar ik kan niet springen." Mompelde ze droog en zette haar nagels in de steen voor zover het lukte terwijl ze zichzelf er op probeerde te werken. Hijgend van de inspanning van de wandeling en dit.

Wauw wat was ze een geweldige moordenaar hoor.

CAN'T FIGURE OUT IF I'M GOIN' INSANE. AIN'T NO DOUBT BUT WE SHOW NO MERCY

xoxo

Ze kon niet springen. Natuurlijk niet. Nutteloos kind. Hij pakte haar hardhandig vast - harder dan nodig in elk geval - en hielp haar de steen op krabbelen. En samen zaten ze dan op, een steen ergens in een veld. Uitkijkend over een veld die langzaam verlicht werd door de zon. "Het was een Starclanner die mij een goeie hint gaf om is in de richting van de elders den te zoeken." legde hij toen rustig uit. "Je moet echt beter je troep op ruimen Wisteria, iemand had de restjes nog kunnen vinden of per ongeluk kunnen eten. Geen andere elder kon het geweest zijn dan jij." zijn staart ging rustig heen en weer over de steen terwijl hij zijn blik opzij liet gaan naar de poes. "Ik vraag me alleen nog af waarom? Ik snap dat je daar misschien geen antwoord op wilt geven, maar als je nagaat dat je hier nog steeds zit - in plaats van dat je nu ergens op een veld verbannen rond had gelopen en uit elkaar getrokken werd door honden denk ik dat je me dat wel schuldig bent." Hij had het niet als bedreiging willen laten klinken, maar zo kwam het er uit. Hij wist toch wel dat hij gelijk had.

RAGE, NOTHIN' BUT RAGE

Instinct wou haar laten uithalen toen hij haar niet al te voorzichtig op de steen pleurde. Snauwdend nam ze plaats naast hem en trok haar grijze kop op. Blauwe ogen gericht op de zonsopkomst. "Wow dus Starclan heeft nog wel iets van brainmatter." Mompelde ze binnensmonds maar liet hem uitpraten. Ze snapte niet geheel waarom hij haar zou laten. Natuurlijk had ze verwacht als zielige elder die geen poot kon verzetten zonder iets te breken dat ze niet direct verbannen zou worden. Maar ze had wel verwacht aan de schandpaal genageld te worden. Dit was ergens een enorme anticlimax in haar zoektocht naar adrenaline.

Hij vroeg haar waarom en ze moest even lachen. "Om exact de reactie te krijgen die je al hebt gegeven. Vreemdelingen hebben geen plaats in Windclan." Ze snauwde en duwde haar nagels het gesteente iets in. Voelde haar zwakke bot breken op het gesteente. "Je loopt je eigen graf te graven en ik wou je daar even duidelijk op wijzen." Ze sprak het zonder veel emotie, starend naar de zon. "En om te zien of ik het kon." Er gleed een glimlach over haar lippen en ze vernauwdeh aar ogen iets. "En ik kon het, duidelijk. En ik kwam er mee weg."

CAN'T FIGURE OUT IF I'M GOIN' INSANE. AIN'T NO DOUBT BUT WE SHOW NO MERCY

xoxo

Wolfstar keek opzij toen Wisteria zei dat Starclan toch nog iets goed kon doen. Hij haalde zijn schouders op. "Daar zijn de meningen over verdeeld." antwoordde hij droogjes. Ze moest lachen toen hij vroeg waarom en al snel volgde de uitleg. Buitenstaanders verbannen. "Als je denkt dat jij de oorzaak bent van het feit dat Flutterpaw er niet meer is dan heb je het fout. Je hebt het enkel langer uitgesteld doordat ik dood lag te gaan." haar acties waren nutteloos geweest. "En wat ga je nu doen, nu je weet dat je het kan? Meer katten vermoorden? WindClan uitroeien? Iedereen waar je een ruzie mee hebt omleggen?" hij kon niet peilen wat ze precies ging doen met de nieuw verkregen informatie die ze nu had. "Je doet er mee wat je wilt. Maar als ik je nog een keer betrap op zoiets als dit zal ik je niet het handje boven het hoofd houden. Blazesong is ook ingelicht." dat laatste was pure bluf, want Blazesong had hij niets verteld over zijn moordenaar.

RAGE, NOTHIN' BUT RAGE

In stilte liet ze de overmaatse kitten praten. Dat was al wat hij was, een kitten in zijn hart me te teveel macht omdat hij op de juiste plek was op de juiste tijd. Zielig maar waar. Ze snoof even bij zijn dreigement, kon niet percee bepalen of het werkelijkheid was of niet maar dat deerde niet. "Ik heb mijn punt gemaakt, ik ben geen moordenaar." Mauwde ze droogjes. Negerend dat hij dacht dat zij niet met zijn gedachtengang had gespeeld. "De enige rede waarom ik jou pakte was omdat je weer op zou staan. Het was een waarschuwing, geen cold blooded murder." Ze rolde met haar ogen en gaf een lik over haar poot. "Dan wacht ik met smart op Blazestar die mij zal verbannen." Want jij bent te zwak om dat te doen.

CAN'T FIGURE OUT IF I'M GOIN' INSANE. AIN'T NO DOUBT BUT WE SHOW NO MERCY

xoxo

Onderwerp: Re: [CLOSED] I never knew somebody like you