I'm black and blue

De temperaturen begonnen steeds milder te worden. De sneeuw was gedeeltelijk tot bijna volledig weg, de zon liet zich steeds vaker zien en alle tekenen wezen erop dat het binnenkort Newleaf zou worden. Fijn, want Thawrage was helemaal klaar met die sneeuw. Als hij ergens nog een grotere hekel aan had dan aan regen of samen leven met die dwazen van zijn Clan, dan was het wel de ongemakken die Leafbare met zich meebracht. De kater had een koude blik in zijn gouden ogen terwijl hij door het territorium wandelde. Hij had al drie prooien weten te vangen. De prooi begon nu langzaam uit hun hol te komen nu dat het beter weer werd en de kater had daar handig gebruik van gemaakt. De tunnels waren bovendien een vrij gemakkelijk systeem om te jagen als prooi echt bang en roekeloos werd. De kater liep verder tot hij bij de Outlook Rock was en klom naar boven, waar hij van het hoogste gedeelte van de rots af over het territorium keek. De wind trok aan zijn vacht en even voelde het voor Thawrage alsof heel WindClan aan zijn poten lag vanaf dit perspectief gezien. De gedachte liet zijn mondhoeken kort omhoog krullen.

Een geïrriteerde snuif verliet haar neus. Op haar favoriete plek zat iemand anders. Natuurlijk hield ze van gezelschap, maar soms wilde ze gewoon even alles in zich opnemen, en weer los laten. Ze begreep heus wel dat een tunneler zoals hij behoefte had aan dit soort verfijnd aards genot. Hij was gedoemd tot een ondergronds bestaan, iets wat zij nooit zou kunnen. Ze wist zeker dat ze dan in een depressie zou vallen. Omdat ze er nu al íéts te lang stond benaderde ze hem maar. Hij had een glimlach op zijn gezicht. "Wat een prachtige dag om de wereld toe te lachen, vind je niet?" Mauwde ze onaangekondigd, waarna ze zich op de rots naast hem plantte.

Thawrage liet de momenten dat hij zich gelukkig voelde nooit echt aan zijn Clanmates zien. Zijn broertje kreeg hooguit op een sommige momenten een glimlach te zien, maar daar hield het ook wel bij op. Thawrage was simpelweg niet iemand die ervan hield om dat soort dingen met anderen te delen en hij vond de reputatie dat hij een bruut was dan ook makkelijker te aanvaarden dan dat Clanmates dachten dat hij gezellig met hun mee wilde praten. Zijn blik gleed dan ook geïrriteerd naar opzij toen Fiddlefern haar woorden sprak. Ze was onaangekondigd naast hem komen zitten en haar opmerking deed onmiskenbaar blijken dat ze had gezien dat hij had geglimlacht. “Wie zegt dat ik de wereld niet aan het uitlachen was?” vroeg hij op een koude toon. “Ik ben niet zo gemakkelijk te entertainen in tegenstelling tot de meeste dwazen hier.” Hij wierp haar schaamteloos een nadrukkelijke blik toe en keek daarna weer strak naar voren. Als hij haar koud genoeg zou behandelen, zou ze misschien weer snel opdonderen.

Hij draaide zijn kopje naar opzij toen ze haar woorden sprak en trok met zijn oortje. “En waarom zou ik dat doen?” vroeg hij op een koude toon. “Ik heb daar helemaal geen boodschap aan. Of denk je soms dat je ver gaat komen als je overal het positieve uit haalt en elke dag zo opgewekt mogelijk probeert te benaderen?” Zijn blik werd nog kouder. “Laat me je iets vertellen, Fiddlefern. In een Clan leven is allesbehalve iets om plezier uit te halen en als je denkt dat je zaken zoals oorlog, ruzies en onenigheden gaat vermijden door als een dwaas overal om te gaan zitten glimlachen, dan kun je nog van een koude kermis thuis komen.” Al wist hij sowieso niet of ze het lang zou overleven, met dat veel te zachte karakter van haar. Er was een reden waarom andere Clans dachten dat ze over WindClan heen konden lopen en zij zorgde er niet bepaald voor dat die reputatie aan diggelen werd geslagen. In tegendeel zelfs.

Waarom was hij zo bitter? Ze kon zich nog goed herinneren dat hij als apprentice net zo was. In mindere mate, maar duidelijk een jongere versie van de l ul die ze nu naast zich had. Ze herpakte zichzelf voordat ze nog eens in huilen zou uitbarsten. "Luister eens chagrijn. In plaats van in eenzaamheid en zelfmedelijden weg te kwijnen kan je ook het mooie in de slechte dingen zoeken. Kijk me aan en zeg me dat je je nu gelukkig voelt." Zei ze met een emotionele, maar krachtige stem. Haar ijzige ogen staarden in de zijne, wachtend op een antwoord. Anderen vonden haar nogal intens. Zelf noemde ze het liever "eerlijk tegenover haar emoties".