Histoire

Ze was vandaag wat afgedwaald van Tallpines. Niet zo zeer omdat ze er niet wilde zijn, maar vooral omdat de prooi haar er toe had geleid. En wat er het meeste toe deed vandaag de dag, was dat ze met volle poten terug thuis kwam. Nu iedereen op zijn klein stuk grond joeg, was de prooi daar gewoon weg al snel verdwenen, of lastiger te vinden. Hier was er nog meer dan genoeg. Met een opgeheven snuit stapte ze door het open gebied, zocht ze de lucht af voorde wel bekende geur van prooi, en onbewuat de geur van het monster wiens tand afdrukken nog altijd rond haar nek drukte. Cheriey slikte, dan zou ze meteen omdraaien hoor, haar wraak kwam nog wel.

[Coa]

Als hij één iets had geleerd: Dan was het helemaal niets. Of misschien toch wel iets: namelijk dat, door al deze manen die hij alleen had doorgebracht, hij realiseerde dat hij wel gezelschap nodig had. Maar hij was nooit goed geweest in vrienden maken. En wanneer de kater één keer zijn hart durfde te openen, werd hij uit zijn groep gegooid. Specifieker, in de gevangenis en nadien van een klif afgegooid, om daarna nooit meer bespeurd te worden. Hij was tenminste verlost van alle lijdens die hij had, maar wat was het dan waard als hij zoveel had moeten geven voor de prijs van die vrijheid?

Verderop ving zijn ooghoek één of andere beweging toen hij weer verder stapte. Snel schoten zijn ogen in die richting, terwijl hij het observeerde. Vanaf hier leek het een erg bleke met bruine stip. Hm. Uit nieuwsgierigheid kwam hij ietsje dichterbij gestapt en rook hij Bloodclan geur. Rustig huppelde hij achter een boom en kneep zijn ogen even fijn om de kat nog beter te begluren. Maar... wacht even -  Wat? Was dat… “Kers?”. Oh nee. Het was niet de bedoeling om dat luidop te zeggen. Om daaraan toe te voegen wist hij niet echt hoe hij zich moest voelen. Ze was de enigste die een beetje begrip voor hem had getoond en gericht was naar de waarheid, maar ze waren nooit echt vrienden geweest en dat liet een twijfelachtig gevoel in hem achter. Een erg... "leeg" gevoel....

Haar oortjes prikte naar voren toen een bekende stem haar aandacht trok. Haar terugzette naar een paar manen geleden. Voor haar ogen zag ze Kaa, gif schuimde haar bek uit, brandde haar snuit. Daarachter, Coacaze. Zijn stem deed de kattin direct haar passen staken, over de schouder heen kijken. Daarachter stond hij, achter een boom verscholen. De kindermoordenaar, wachtend op zijn doodvonnis. Brat had hem laten uithongeren was hij niet gevlucht. Ze was eerst niet overtuigd geweest van zijn moord, had de kater gezien. Zag hoe hij rouwde om zijn apprentice, Cheriey slikte. Maar toen vluchtte hij, dingen veranderde en nu stonden ze hier. Tegen over elkaar, op neutrale gronden. "Coacaze." ze wist niet wat ze moest zeggen, wat ze moest doen en al helemaal niet wat ze van hem vond. "Jij." Ze slikte, hield haar blik strak op de kater. Hij was verbannen, ze zou hem moeten aanvallen of aangeven.

Misschien was hij gewoon verkeerd geweest. Misschien had hij gewoon het geheugen van een baksteen en zou hij hier maar beter wegwezen. Maar het feit dat de poes zijn naam kende, bewees het tegendeel. ‘Coacaze.’. Al klonk haar stem wel niet al te vrolijk, alsof er iets was gebeurd dat alles had veranderd. Hoe lang was hij weggeweest van deze wereld? Van hun wereld. Het voelde alsof de kater niet eens echt meer had geleefd sinds hij weg was, maar eigenlijk had hij wel geleefd. Het voelde alleen niet zo want elke dag was steeds hetzelfde en hetzelfde en hetzelfde. Eigenlijk was alles tegenwoordig gewoon saai geworden. ‘Jij.’, klonk er vervolgens nog. De tweekleurige ogen van de poes staarden zo strak naar hem dat het een beetje angstaanjagend voelde, maar hij liet het niet merken. Hij dacht eerder aan het feit dat ze zojuist ‘jij’ had gezegd zonder enige verdere context. “Ik... Ik ik ik...? Hm”. Als de kater uberhaupt een brein had, dan zou deze momenteel in een grote error zitten. “Wat is er met ik?”, vroeg hij, compleet verward. Hij snapte het allemaal niet meer hoor.