[OPEN] De legende van de irritante tak

Hij werd het langzaamaan een beetje beu om zo alleen te leven zonder andere katten om hem heen. Misschien was het wel beter zo, want nu was hij vrij en kon hij alles doen wat hij wilde zonder gezaag op zijn kop te krijgen. Maar hij was zooo eenzaam en eenzaam zijn was niet leuk. En het was koud. Het was hier eenzaam en koud, de slechtste combinatie allertijden. De grijswitte tom was bezig met gewoon doelloos rondwandelen zoals altijd tot hij perongeluk met zijn snuit tegen een boom botste. “Tsk. Kijk toch eens uit stomme boom”, mopperde hij gefrustreerd en staarde de boom boos aan. Nou, er stond hier een boom. Misschien ging hij er gebruik van maken ook. De kater sprong in de boom en klom naar boven op de eerste tak en zette zich eventjes terwijl hij rondkeek. Vanaf hier kon hij veel beter zien wat er in de verte was, al was er niet zo mega veel verschil. Het leek wel een doolhof, welke kant hij dan ook uit mocht gaan. “Pffff, hoe gaan jullie stomme bomen niet dood van verveling?”, sprak hij tegen de boom waarvan hij op z’n tak zat. Echter was de kater zo slim geweest op het uiteindje van een gevoelige tak te gaan zitten, dus het brak en hij viel te pletter op de grond. Het leek wel alsof het karma was van de boom op deze manier, maar het was echter gewoon een dom idee geweest om op zo’n kleine tak te gaan zitten. Hij slaakte een zucht en schudde zijn lange, rommelige vacht, was dit echt wat het leven hem aanbood. Vallen van een stomme tak van een stomme boom in dit stomme landschap?

+open

Please don't desert me

Hanyauku bevond zich niet heel vaak ver weg van de tweebenen. Nee, meestal bleef ze tussen de huizen in de straten, waar ze altijd wel iets van eten kon vinden in grote tonnen waar tweebenen hun restjes gooiden. En tweebenen waren groot, dus hun restjes waren altijd genoeg voor de kleine kattin. Maar dezelfde nieuwsgierigheid die haar vrijheid gebracht had dreef haar nu richting de bomen. Ze keek om zich heen met grote oogjes. Tot plots een luid krakend geluid haar deed schrikken. Voor haar neus plofte een grote verschijning, nog net niet zo bovenop haar hoofd. Dan was ze plat geweest. Hanyauku krijst geschrokken en sprong achteruit, lange vacht dik opgezet, tandjes ontbloot. Hoewel ze niet van nature agressief was, leidde Hanyauku een leven puur instinctief. En haar eerste instinct wanneer ze met zoiets groot en luid geconfronteerd werd was vluchten. Alleen stond ze met haar rug tegen een boom en blokkeerde hij de doorgang bijna volledig. Haar tweede instinct was dus: vechten. Al zou de jonge kattin waarschijnlijk een echt gevecht met de grote gelittekende kater nooit overleven.

I was born to be deserted

MONTY

Hij had zijn vacht geschud maar blijkbaar leek de karma van de boom nog niet klaar te zijn want opeens krijste er een wit fluffy ding naast hem. Oh, het was een kind die hij bijna had geplet, blijkbaar. De kitten siste even, sprong achteruit met haar vacht overeind. Natuurlijk besefte de kater niet dat hij in de weg stond om haar te laten ontsnappen en begreep dus ook niet volledig waarom ze siste naast het feit dat ze bijna geplet werd door hem. “Wat zielig zeg”, lachte hij. Ze deed hem denken aan de young-ones vroeger in bloodclan. Hij vond het leuk ze te irriteren, maar dat had geresulteerd in al zijn littekens en dat was niet echt zo’n goed plan geweest. Maar hij kwam dan ook nooit tot besef. “Een klein grommend pluisje”. Nah, ze zou nooit winnen van hem. Hij had dan misschien nooit echt een gevecht gewonnen behalve de ene waar hij zijn halsband mee had gescoord maar van zo’n klein wezentje hoefde hij toch niet bang te zijn hm?

Onderwerp: Re: [OPEN] De legende van de irritante tak