[Event] Bizar hoe snel de schemering went

Tidepaw liet zich al mankend begeleiden naar het camp door de medicine cat apprentice. Ze keek de hele tocht met grote, nieuwsgierige blik naar het territorium. Het was zeer gelijkaardig aan Shadowclan - en toch ook weer niet. Ze miste de dennenbomen en de drasgrond. Hier stonden ook veel bomen, maar de grond was bezaai met bladeren en struiken en het hele gebied rook totaal anders. Uiteindelijk kwamen ze aan in wat waarschijnlijk hun camp moest zijn. Haar hart klopte nerveus in haar keel; maar ze konden niet meer terug. Tidepaw deed er nog een schepje bovenop; tranen rolden over haar wangen en af en toe kermde ze even, alsof haar poot ontzettende pijn deed. Remnantpaw zou haar wel beschermen, dat was haar taak, toch? Ondertussen zocht ze het camp af naar Newtspark, die moest hier vast ergens in de buurt zijn..

OPEN voor heel Thunderclan <3

_{Ze wist niet zeker hoe ze het wist, maar een onderbuikgevoel gaf haar aan dat er iets niet goed was. Ijsberend liep de poes door de medicine cat den met haar blik op het nest van Remnantpaw. Tien minuten geleden zouden ze trainen, maar ze was er nog niet en Newt kon er niet tegen dat ze niet op tijd was. Als ze zo laks omging met haar trainingen dan kon ze net zo goed weg. Dan mocht ze haarzelf opleiden.

Gemopper en herrie van buiten stroomde de den in en de woorden die ze hoorde leek ze eerst niet te kunnen geloven. Een shadowclanner in het kamp, meegenomen door de kattin waar ze mee afgesproken had. Kwaad stoof de flame point naar buiten en liet de haar bijna dodelijke blik eerst op haar apprentice vallen. Een blik zoals die van Medusa in de verhalen van vroeger. Het liefste de shadowclan apprentice meteen in haar poten geslagen had, wist ze dat ze eerst Remnantpaw moest toespreken. ”Hoe haal je het in je hoofd” siste ze woest. ”Denk je ooit wel eens na voordat je iets doet?” Met haar nagels die de grond doorboorde keerde ze haar kop naar Tidepaw voordat ze iets zou doen waar ze spijt van zou krijgen. Met dezelfde woeste blik keek ze naar de bruine poes. Thornstar of Eveningglow zouden Remnant wel aanpakken, en zij vanavond ook nog. Ze keek naar de apprentice. Tidepaw. Haar meisje, al was ze niet echt van haar. Het dichtste wat ze ooit bij een dochter zou komen. ”En jij, wat doe je hier?” De tranen waren haar allang opgevallen, maar ze kon de neppe tranen onderscheiden van de echte. Haar blik gleed af naar haar poot en zachtjes zuchtte ze. Even leek de woede te verdwijnen. ”Oh muisje,” Newtspark sloeg haar poten om de kattin en zuchtte zacht. ”Je had naar Pep moeten gaan, niet hierheen. Je kent Acorn en Settled” sprak ze zachtjes in haar oor. Oh wat zouden die boos worden als ze het zouden weten.}

Het duurde niet heel lang voor Newtspark opdook, gelukkig, en het was alsof de rest van het camp in de achtergrond verdween. De medicine cat was boos, maar die woede leek weg te smelten als sneeuw voor de zon zodra ze haar aankeek. Tidepaw zonk in de omhelzing van de oudere kattin, het dichtste dat ze echt bij een moeder had, en snorde zachtjes, haar tranen en haar 'pijn' vergeten. "I-ik kom v-v-oor jou.", fluisterde ze terug, haar stem zacht, enkel hoorbaar voor de kattin. Ze ademde diens geur in, bekend in de kruidigheid en de eigenheid van Newtspark, en toch zo onbekend met de bossige geur van Thunderclan die ze zo haatte op haar vacht. Het rook niet langer als thuis, en toch was het een beetje thuiskomen. Tidepaw wou niets liever dan Newtspark terug meenemen naar Shadowclan, ook al wist ze dat dat geen echte optie was. Dan maar ervoor zorgen dat ze haar af en toe kon zien, zodat ze toch niet vergeten zou worden, zodat ze toch zeker was dat ze haar niet kwijtt was.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had moeite om op tijd aanwezig te zijn, Newtspark en zijzelf hadden totaal geen klik en elke keer dat ze met de flamepoint sprak raakte ze verder verward. Ze leerde wel, de namen van planten en de functies maar het zijn van een Medicine Cat was veel meer dan kennis hebben, er zat veel meer bij. Niet dat Remnantpaw zich daar momenteel mee bezig hield, ze wilde gewoon voor een keer haar Mentor gelukkig zien, zeker zijn dat ze niet weer afgesnauwd zou worden omdat ze niet reageerde zoals Newtspark dat wilde. Shadowclan en Thunderclan leek toch echt een andere mentaliteit te hebben, tenminste als elke kat in Shadowclan zo was als Newtspark.

De Shadowclan Apprentice leek daadwerkelijk pijn te hebben, tenminste zover Remnantpaw kon zien. Ze zou het geloofd hebben als ze niet wist dat de roodbruine kattin maar deed alsof. Aan de andere kant was deze zo hevig aan het snikken dat het haar bijna ongemakkelijk maakte, bang dat de ander daadwerkelijk pijn had. 'Hoe haal je het in je hoofd' siste Newtspark woest. 'Denk je ooit wel eens na voordat je iets doet?' De oortjes van de grijze Apprentice gleden naar beneden toe terwijl ze haar Mentor met een zwiep van haar staart aan keek. Toch leek Newtspark ergens blij te zijn de Apprentice te zien, ze sprak haar in ieder geval een stuk liever en vriendelijker aan. 'Wat ik dacht is dat ze last had van haar poot en sinds ze bij de grens stond het beter was haar hier heen te laten.' Mauwde de kattin zachtjes voordat ze zich omdraaide. Natuurlijk was elke keuze die ze maakte fout. Niet dat de flamepoint haar ooit zou uitleggen hoe ze zich moest gedragen totdat ze een verkeerde keuze maakte. Dan ineens kreeg ze een woedende kattin tegenover haar. Het was niet alsof Remnantpaw standaard te laat wilde komen maar Newtspark liet haar op de tenen lopen en soms heel soms wilde ze dat ontwijken. Het was niet alsof ze allebei goed waren in communicatie. Beide waren geen echte sprekers op die manier.

❅

[Event] Bizar hoe snel de schemering went Dche0lw-7be5e38e-4af5-4fd6-b822-fa53da3e2f13.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzU0MzA4ZjI3LTYyYWQtNGY2YS1hZDE4LWU4ZDk0NzFlMGEzZlwvZGNoZTBsdy03YmU1ZTM4ZS00YWY1LTRmZDYtYjgyMi1mYTUzZGEzZTJmMTMuZ2lmIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

well behaved women
seldom make history

_{Het moest niet gekker worden. Naar Shadowclanner nummer één kwam nu ook nummer twee doodleuk het kamp binnen galopperen. Gewond. Een gefrustreerd geluid kwam uit Sundance haar strot. Remnantpaw was duidelijk al ingewijd door haar nieuwe mentor. Waarom was dat wicht hier überhaupt nog? Het maakte Sundance ongemakkelijk. Maar tenminste was Newtspark nog soort van pissig op Remnantpaw heen, maar ze sloeg haar poten om de Shadowclanner alsof ze net een lang verloren vriend had teruggevonden. Ja ja, wat een feestje weer. ‘En nu zal ze met haar kreupele poot weer terug moeten lopen naar Shadowclan, goed werk Remnantpaw,’ grauwde ze naar de grijze poes. No way dat die Shadowclanner nog maar een stap verder hun kamp in zou zetten. Ze zouden toch onmogelijk dit gewoon toelaten. Dit was... gekkenwerk!}

_{Ze wist niet goed wat ze moest voelen. Aan de ene kant was ze hartstikke blij dat de apprentice hier was en het liefste had ze haar nooit meer terug laten gaan, maar aan de andere kant wist ze dat dit haarzelf geen goed deed. Ze had de blikken van de katten om haar heen al gezien. De woorden van Sundance gehoord. Met kwade ogen keerde ze zich daarna weer tot Remnantpaw die met een excuus kwam. "Ik wil het niet horen. Ik wil dat je uit mijn ogen verdwijnt. We hebben het hier later over." Niet veel later was haar apprentice weg.

"Tide, je moet terug naar huis. Laat me even naar je poot kijken" de scherpe toon die zonet nog geklonken had bij de shadowclanner leek te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Haar apprentice leek soms een snaar te kunnen raken die haar sneller frustreerde dan andere dat deden. Iets wat de hele clan hier leek te doen de laatste tijd.}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Hoe langer Newtspark we was, hoe meer Remnantpaw haar oude mentor begon te missen. Er was geen liefde, geen vriendschap. Er was enkel het gemopper, geschreeuw en woede vanaf haar Mentor. Ze stelde haar altijd teleur en hoe langer hoe heftiger het op haar hart voelde. Alsof ze aan het falen was, de angst dat ze nooit haar Clan zou kunnen brengen wat ze nodig hadden in hun Medicine Cat werd met de dag groter.

'En nu zal ze met haar kreupele poot weer terug moeten lopen naar Shadowclan, goed werk Remnantpaw,' Siste Sundance die duidelijk niet blij was met de gewonde Shadowclanner. Remnantpaw werd moe, moe van alle katten die boos op haar werden omdat ze gewoon niet snapte, niet wist wat er van haar verwacht werd. Ze zou niet huilen, nee, ze zou sterk zijn. Sterk blijven, ze moest. Het was haar halve mantra geworden, ze kon niet laten zien hoe wanhopig ze was een keer geaccepteerd te worden. Een keer gezien te worden als wie ze daadwerkelijk was naast de Medicine Cat Apprentice. Dat iemand zou begrijpen hoeveel pijn en angst ze had. 'Ik wil het niet horen. Ik wil dat je uit mijn ogen verdwijnt. We hebben het hier later over.' Grauwde haar mentor waardoor Remnantpaw haar oren in haar nek drukte. Ze keek haar mentor kort aan voordat ze resoluut haar kop schudde. 'Om wat, zodat je kan laten zien hoeveel jij mij haat?' Siste de jonge kattin prompt verloren. Want dat deed Newtspark, haar haten. Het kon haast niet anders, tranen schitterden in de ogen van de jonge kattin voordat ze zich omdraaide en het kamp uit rende. Een zacht gesnik rees op uit haar borstkas terwijl ze zoveel mogelijk afstand tussen haar en Newtspark wilde brengen.

❅

De sfeer in het Thunderclan camp was stressvol en dat voelde Tidepaw diep in haar borstkas. Haar hart klopte in haar keel terwijl ze keek naar de apprentice die haar tot hier gebracht had en Newtspark, die in haar anders zo lieve stem nu zo hard en bot klonk toen ze de Thunderclanner aansprak. En dan kwamen er nog Thunderclanners bij, die haar aanwezigheid opgemerkt hadden, en nu ze niet langer meer zich enkel bewust was van hoe hard ze de medicine cat gemist had, viel het haar al te meer op dat ze niet al te blij met haar leken. Tidepaw drukte haar oortjes in haar nek en keek angstig heen en weer; de "pijn" in haar poot was ze alweer vergeten tot Newtspark vroeg om er naar te kijken. Oh.. Ja. Starclan, welke poot was het ook alweer? Haar blauwgroene oogjes waren groot en ze hief haar pootje op, niet doorhebbend dat ze daarnet met haar andere poot aan het hinken was. Wel.. Hopelijk had Newtspark of een ander dat ook niet door.

Onderwerp: Re: [Event] Bizar hoe snel de schemering went